(1813–1855) – duński filozof, teolog, literat, uważany często za pierwszego współczesnego filozofa egzystencjalistycznego. Urodził się i większość życia spędził w Kopenhadze. Na jego życiu piętnem odcisnęła się przede wszystkim mroczna mitologia rodzinna, a także trzy wydarzenia: zerwanie zaręczyn z Reginą Olsen, atak pisma satyrycznego „Korsarz” oraz otwarty konflikt z duńskim Kościołem protestanckim.

(1844–1900) – niemiecki filozof, filolog klasyczny, pisarz i poeta. Urodził się w Röcken, w pruskiej Saksonii. Dorastał w otoczeniu pięciu kobiet (matki, siostry, babki i dwóch ciotek) odznaczających się wręcz dewocyjną pobożnością. Fakt ten może częściowo tłumaczyć późniejszy stosunek tego filozofia do kobiet i chrześcijaństwa. Fascynował się greckimi klasykami, bez trudu czytając ich w oryginale. Od 1865 r. studiował filologię klasyczną w Bonn, a następnie w Lipsku. W tym czasie zerwał z chrześcijaństwem. Nastąpiło też jedno z przełomowych wydarzeń w jego życiu – lektura dzieła Świat jako wola i przedstawienie Arthura Schopenhauera, którego idee stały się ważnym punktem odniesienia i inspiracją dla Nietzschego.

(w formie zlatynizowanej Kartezjusz, 1596−1650), francuski filozof, matematyk, fizyk, uważany za twórcę racjonalizmu i za fundatora filozofii nowożytnej. Punktem zwrotnym w jego życiu były trzy sny, które miał w listopadzie 1619 r. Przekonały go one, że jego misją jest szukanie prawdy na drodze rozumu.

(1646−1716) niemiecki filozof, matematyk, fizyk i dyplomata, wielki erudyta oraz tzw. człowiek światowy. Urodził się w Lipsku (najprawdopodobniej w rodzinie polskich emigrantów, Lubienieckich). Jako dyplomata podróżował po całej Europie. Poznał dzięki temu wielu ówczesnych filozofów oraz możnych tego świata i prowadził z nimi dyskusje. Założył liczne organizacje naukowe, m.in. Towarzystwo Naukowe w Berlinie (był jego pierwszym prezesem). Podjął się też wielu starań na rzecz pojednania politycznego i religijnego Europy. Wszystkim jego poglądom i działalności przyświecała idea powszechnej harmonii.

(1632−1677) niderlandzki filozof pochodzenia żydowskiego, pierwszy wielki myśliciel deklarujący brak wiary w Boga. Odebrał staranne żydowskie wychowanie: znał biegle Talmud i kabalistykę, władał wieloma językami (hebrajskim, łaciną, włoskim, francuskim, hiszpańskim, portugalskim). Nieortodoksyjne poglądy i spory z żydowskimi teologami sprawiły, że oskarżono go o herezję i wygnano z rodzinnego Amsterdamu. Jego bardzo jak na tamtą epokę radykalne poglądy filozoficzne (monizm, determinizm i „ateizm”) spotkały się z ostrą krytyką większości wpływowych środowisk: chrześcijańskich, żydowskich i filozoficznych.

(1724‑1804) niemiecki filozof, uważany za jednego z najwybitniejszych myślicieli w historii. Całe życie, mimo licznych ofert pracy z innych ośrodków akademickich, spędził w swym rodzinnym mieście, Królewcu. Studiował matematykę i nauki przyrodnicze, teologię, filozofię i klasyczną literaturę łacińską. Kant był pierwszym nowożytnym filozofem utrzymującym się z dydaktyki, które to zajęcie zresztą bardzo lubił – wykładał logikę, metafizykę, etykę, filozofię prawa i pedagogikę. Kant, dokonał radykalnego zwrotu w myśleniu, który zaowocował nową teorią, wyłożoną w serii prac zwanych krytycznymi.

(1762‑1814) filozof niemiecki, jeden z głównych przedstawicieli klasycznej filozofii niemieckiej. jako pierwszy krytycznie zrewidował osiągnięcia filozofii Kantowskiej i otworzył drogę dla idealizmu niemieckiego, głosząc, że filozofia ma ustalić nie jak jest, ale jak musi być. Punktem wyjścia jego refleksji była teoria etyczna Kanta: przejął z niej zwłaszcza pojęcie wolności i podmiotu działającego, który określił jako jaźń. Twierdził, że rzeczywistość to świat wolnej jaźni dokonującej czynów (przez wolną jaźń rozumiał jaźń uniwersalną, pierwowzór Heglowskiego Absolutu). Błędem jest wywodzenie myśli z bytu, a więc zastanawianie się nad tym, jak w zdeterminowanym przyrodniczo świecie może istnieć wolna myśl − wszystko bowiem, co istnieje, stanowi konsekwencję wolnej myśli. Każdy, kto jest świadom swej wolności, musi się z tym zgodzić. Wszystko, co istnieje, jest też efektem jakiegoś czynu.

(1775–1854) trzeci obok Fichtego i Hegla główny przedstawiciel idealizmu niemieckiego. Podobnie jak dwaj pozostali dążył do przezwyciężenia dualizmów w systemie Kanta i chciał pogodzić wolność ze światem przyrody. Często zmieniał poglądy − ostatecznie nie udało mu się wypracować zamkniętego systemu filozoficznego. W swych dociekaniach koncentrował się na pojęciu Absolutu. Zainspirowany Spinozą postrzegał przyrodę jako twórczą i żywą całość. Postulował wgląd we wnętrze przyrody: tkwi w niej Absolut, który łączy w sobie wszystkie przeciwieństwa − przeciwieństwa są tylko zewnętrznymi objawami jego aktywności. Poznanie Absolutu dokonuje się na drodze intuicji. Dużym uznaniem cieszyły się poglądy estetyczne Schellinga. Był np. autorem koncepcji głoszącej wyższość indywidualnego aktu twórczego nad dziełem. Z tego to m.in. względu uważano go za pierwszego romantyka. Schelling stanowił źródło inspiracji dla wielu pisarzy, poetów i filozofów.

(1770‑1831) filozof niemiecki, jeden z twórców klasycznej idealistycznej filozofii niemieckiej. W heglizmie znajdują się odpowiedzi na wszystkie pytania, jakie w ogóle stawiać sobie może człowiek. System filozoficzny Hegla jest jednym z najbardziej majestatycznych osiągnięć intelektualnych ludzkości