Wróć do informacji o e-podręczniku Wydrukuj Pobierz materiał do PDF Pobierz materiał do EPUB Pobierz materiał do MOBI Zaloguj się, aby dodać do ulubionych Zaloguj się, aby skopiować i edytować materiał Ten materiał nie może być udostępniony
R1DrLOUyzS3LR

Złoty wiek

Kaplica Zygmuntowska (na zdjęciu z prawej), z lewej kopuła kaplicy Wazów i Wieża Srebrnych Dzwonów
Rj1979 -, domena publiczna[online], dostępny w internecie: wikimedia
R9tZ9AdRxtKAB11
Contentplus.pl sp. z o.o., licencja: CC BY 3.0
t08npdzaae_0000000G

Krąg dworskiego humanizmu

Jagiellonowie byli władcami otwartymi na inne kultury i tradycje. Władysław Jagiełło obracał się w polskim kręgu kulturowym, a jednocześnie promował wzorce plastyczne ze wschodnich, prawosławnych rubieży swojego imperium. Jego następcy na polskim, czeskim czy węgierskim tronie robili podobnie. Na zamku królewskim na Hradczanach w Pradze powstała wspaniała późnogotycka sala władysławowska, a jednocześnie w Budzie na zamku królów węgierskich kontynuowano renesansową rozbudowę zaczętą przez Macieja Korwina.

Także dwór władców Polski z dynastii Jagiellonów chętnie zatrudniał artystów nowatorskich. Najmłodszy z synów Kazimierza Jagiellończyka, Zygmunt (później nazywany Starym), ożenił się z włoską księżniczką Boną Sforzą i sprowadził na swój dwór architektów i artystów z kraju małżonki. To dzięki nim powstały w Polsce tak wspaniałe dzieła renesansowe, jak Kaplica Zygmuntowska przy katedrze krakowskiej czy przebudowany w nowym stylu zamek królewski na Wawelu.

RdvCNUbodpB5v1
Kolorowany drzeworyt z tzw. Kroniki Schedla wydanej w Norymberdzie w 1493 r. – autorami ryciny byli: Michel Wolgemut, Wilhelm Pleydenwurff
Michel Wolgemut, Wilhelm Pleydenwurff, Widok Pragi z zamkiem na Hradczanach z 1493 r., 1493, domena publiczna
R1AWYqekD7zPL1
Kolorowany drzeworyt z tzw. Kroniki Schedla wydanej w Norymberdze w 1493 r. – autorami ryciny byli: Michel Wolgemut, Wilhelm Pleydenwurff
Michel Wolgemut, Wilhelm Pleydenwurff, Widok Krakowa w Kronice Schedla z 1493 r., 1493, domena publiczna
RPcmYIFOM8fq51
Kaplica Zygmuntowska przy katedrze na Wawelu
Cancre, Kaplica Zygmuntowska przy katedrze na Wawelu, 2009, fotografia, licencja: CC BY-SA 4.0
RqOJaszJoBu4B1
Dziedziniec krużgankowy na Wawelu
Jan Mehlich, Dziedziniec krużgankowy na Wawelu, 2008, fotografia, licencja: CC BY-SA 3.0
Praca domowa
Polecenie 1.1

Jaki obiekt zabytkowy jest przykładem przenikania do Polski wpływów wschodnich w czasach Władysława Jagiełły?

Polecenie 1.2

Z jakich dworów w Europie Środkowej promieniowała kultura renesansu?

Polecenie 1.3

Który z polskich królów z dynastii Jagiellonów posiada największe zasługi dla rozwoju kultury renesansu?

t08npdzaae_00000035

Polacy nie gęsi, iż swój język mają – wejście języka polskiego do wyższej kultury

Najważniejszym środowiskiem, w którym rozwijano idee humanizmu i estetyki renesansowej, byli liczni sekretarze pracujący w kancelarii królewskiej. Członków tej elitarnej, świetnie wykształconej grupy rekrutowano z najbardziej uzdolnionej młodzieży. Stanowisko to bardzo często było wstępem do przyszłej kariery w strukturach państwa i Kościoła katolickiego. Sekretarzami królewskimi byli przyszli kanclerze, biskupi, prymasowie. Odnajdziemy wśród nich również poetów (Andrzeja Krzyckiegot08npdzaae_000tp001Andrzeja Krzyckiego, Jana Dantyszkat08npdzaae_000tp002Jana Dantyszka czy Jana Kochanowskiegot08npdzaae_000tp003Jana Kochanowskiego), uczonych (Bernarda Wapowskiego – ojca polskiej geografii, Josta Decjusza czy Marcina Kromerat08npdzaae_000tp004Marcina Kromera), ale też wybitnych teoretyków myśli religijnej i świeckiej (Stanisława Hozjuszat08npdzaae_000tp005Stanisława Hozjusza, Andrzeja Frycza Modrzewskiegot08npdzaae_000tp006Andrzeja Frycza Modrzewskiego, Łukasza Górnickiego).

Doskonała znajomość klasycznej łaciny, najważniejszych języków ówczesnej Europy – niemieckiego, włoskiego, francuskiego, ale też rosyjskiego, greki i hebrajskiego, rozbudzały zainteresowanie innymi kulturami, jak również inspirowały do pisania w języku ojczystym. Polski zaczął być językiem nie tylko mówionym, ale też pisanym. Dokonywała się błyskawiczna kodyfikacja zasad językowych i ortograficznych. Po polsku zaczęto pisać utwory literackie, a także sporządzać coraz częściej oficjalne dokumenty. Pierwszym, który wprowadził język polski do literatury był Mikołaj Rej. Po polsku pisano i przed nim, ale były to drobne utwory, gdy tymczasem on pozostawił olbrzymi dorobek. Twórczość Mikołaja Reja jest bogata i różnorodna, na ogół podporządkowana przesłaniu etycznemu („przykładne życie”) i religijnemu („wieczne zbawienie”). Najwybitniejszym poetą polskiego renesansu był natomiast Jan Kochanowski, który wniósł olbrzymi wkład w rozwój polskiego języka literackiego.

Polecenie 2

W jakim środowisku w Polsce w czasach ostatnich Jagiellonów najbardziej rozwijano idee humanizmu i estetyki renesansowej?

Polecenie 3

Wyszukaj i przedstaw informacje na temat:

  • dorobku Mikołaja Reja,

  • dorobku Jana Kochanowskiego.

t08npdzaae_000tp001
t08npdzaae_000tp002
t08npdzaae_000tp003
t08npdzaae_000tp004
t08npdzaae_000tp005
t08npdzaae_000tp006
t08npdzaae_00000053

Inspiracji szukamy na zagranicznych uczelniach

R1INvEPtrar3z1
Collegium Juridicum
Cancre, Collegium Juridicum, 2007, fotografia, licencja: CC BY-SA 3.0

Grupa humanistów to nie tylko członkowie kancelarii królewskiej, czy wyżsi dostojnicy świeccy i kościelni, ale wszyscy, którzy podjęli trud studiowania. Zazwyczaj na początek w murach Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Uczelnia przeżywała wówczas dobry okres, przyciągając młodzież z całej niemal Europy Środkowej: z krajów nadbałtyckich, Śląska, a nawet wschodnich Niemiec oraz Węgier. Wśród wykładowców, słuchaczy i absolwentów wymienić należy choćby matematyka Wojciecha z Brudzewat08npdzaae_000tp007Wojciecha z Brudzewa, niemieckiego humanistę Konrada Celtisat08npdzaae_000tp008Konrada Celtisa, Mikołaja Kopernikat08npdzaae_000tp009Mikołaja Kopernika, Macieja Miechowitę. Zaletą jedynego wówczas polskiego uniwersytetu była jego otwartość na wpływy włoskie oraz wysoki poziom wykładów, przy jednoczesnym słabym upolitycznieniu, które z kolei było wadą uczelni w Pradze (husytyzm), Lipsku (tradycje antyhusyckie) czy Wittenberdze (luteranizm).

Coraz powszechniejszym obyczajem stawało się również kontynuowanie studiów na uczelniach zagranicznych - przeważnie włoskich. Polacy szczególnie upodobali sobie uniwersytety północnowłoskie w Padwie i Bolonii (np. przez wydział prawa na uniwersytecie w Padwie w ciągu jednego tylko półwiecza XVI w. przewinęło się 49 przyszłych polskich biskupów i opatów, 30 wojewodów i kasztelanów, 56 urzędników ziemskich i posłów na sejm). Zdecydowanie rzadziej Polacy wybierali uczelnie niemieckie. Po wystąpieniu Lutra wyjazd do tych ostatnich, podobnie jak do Królewca, stawał się swoistą manifestacją poparcia dla reformacji.

RIdJlBe9ZZQRO
Plakat upamiętniający rozpad Uniwersytetu w Pradze po wydaniu dekretu przyznającego większość głosów wspólnocie czeskiej. Znaczna część profesorów i studentów udała się do Lipska, gdzie powstał nowy uniwersytet.
Plakat upamiętniający rozpad Uniwersytetu w Pradze, przed 1912, domena publiczna
Praca domowa
Polecenie 4.1

Jaką rolę w okresie renesansu odgrywał Uniwersytet Jagielloński?

Polecenie 4.2

Do jakiego kraju i na jakie uczelnie zagraniczne udawali się Polacy?

t08npdzaae_000tp007
t08npdzaae_000tp008
t08npdzaae_000tp009
t08npdzaae_0000006C

Wspaniałość renesansowej nauki: astronomia, geografia, historia

Wiek XVI to okres znaczących osiągnięć polskich uczonych. Dzisiaj doceniamy głównie te wybitne osoby i ich osiągnięcia, które znajdują kontynuatorów we współczesnych badaniach: astronomii, matematyce, geografii, historii, językoznawstwie. Mniej natomiast cenimy sukcesy w takich dziedzinach, jak teologia i literatura łacińskojęzyczna, które wówczas cieszyły się wielkim uznaniem.

Najbardziej znany jest oczywiście Mikołaj Kopernik, który dzięki dziełu „O obrotach sfer niebieskich” uznawany jest za twórcę teorii heliocentrycznej. Waga ustaleń kopernikańskich ogłoszonych drukiem w roku 1543, czyli roku śmierci ich twórcy, doceniona została nieco później. Bardziej użyteczna okazała się jego rozprawa o monecie, zawierająca praktyczne rady dotyczące kształtowania rynków finansowych – m.in. zasadę, że „pieniądz gorszy wypiera lepszy”.

Maciej z Miechowa wydał dzieło o geografii Europy Wschodniej „Rozprawa o dwu Sarmacjach – azjatyckiej i europejskiej”, które na Zachodzie na kilkadziesiąt lat ukształtowało wiedzę o naszej części Europy. Stanowiło podstawę późniejszego nawiązywania przez szlachtę do mitu sarmackiego.

R1blOkPkeY7sr
Dom w Toruniu, w którym miał urodzić się Mikołaj Kopernik. Obecnie w obu kamienicach mieści się Muzeum Kopernika.
Stephen McCluskey, Dom Kopernika w Toruniu, 2005, fotografia, licencja: CC BY-SA 2.5
R50swpwYdwOo5
Katedra we Fromborku, przy której Kopernik był kanonikiem. We Fromborku z krótkimi przerwami mieszkał od 1504 r. do swojej śmierci 1543 r.
Holger Weinandt, Bazylika archikatedralna Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny i św. Andrzeja we Fromborku, 2010, fotografia, licencja: CC BY-SA 3.0
Polecenie 5

Zwróć uwagę na styl gotycki, w jakim wybudowano kamienice oraz katedrę we Fromborku. Mimo że przyporządkowujemy Kopernika epoce renesansu, niemal całe życie astronoma upłynęło wśród budowli i dzieł w stylistyce poprzedniej epoki, tzn. średniowiecza.

RmdCgtmLQFZqr
Strona z rękopisu „O obrotach sfer niebieskich”. Karta 9
Mikołaj Kopernik, Strona z rękopisu „O obrotach sfer niebieskich”. Karta 9, 1520-1541, atrament na papierze, Biblioteka Jagiellońska, domena publiczna

Strona z rękopisu „O obrotach sfer niebieskich”. Karta 9. Obecnie rękopis ten przechowywany jest w Bibliotece jagiellońskiej w Krakowie. Zanim tam trafił, przeszła przez wiele rąk:

1543: trafił do rąk biskupa chełmińskiego Tiedemanna Giesego,
1554: trafił do rąk Georga Joachima Rheticus w Koszycach,
1574: trafił do rąk Valentinusa Otho w Heidelbergu w Niemczech,
1603: trafił do rąk Jakoba Christmanna, także w Heidelbergu,
1614: trafił do rąk Jana Amosa Komenskýego – znanego czeskiego reformatora,
1667: trafił do rąk Otto von Nostitza w Jaworze na Śląsku,
1675: trafił do rąk szlacheckiego rodu Nostitzów z gałęzi mieszkającej w Pradze,
1945: trafił do Biblioteki Muzeum Narodowego w Pradze,
1956: trafił do Biblioteki Jagiellońskiej w Krakowie jako dar rządu Czechosłowackiego.

Kopernik stał się po śmierci „obiektem rywalizacji” dwóch narodów i kultur – polskiej i niemieckiej. Obie nacje usiłują uznać go za „Polaka” lub „Niemca”, choć z pewnością sam Kopernik nigdy nie myślał o sobie w takich kategoriach. Mieszkał w Prusach Królewskich i czuł związek ze swoją ojczyzną, która była prowincją Królestwa Polskiego. Mówił po niemiecku, ale z pewnością znał polski, w korespondencji posługiwał się łaciną.

t08npdzaae_0000007W

Nauki społeczne na usługach demokracji szlacheckiej

RHmTSlx7ccfFj1
Andrzej Frycz Modrzewski na obrazie Unia lubelska
Jan Matejko, Andrzej Frycz Modrzewski na obrazie Unia lubelska, Muzeum Lubelskie, domena publiczna

Humanizm stanowi też ważne źródło inspiracji dla nauk społecznych, w których Polacy mieli również kilku ważnych pisarzy. Przede wszystkim wyróżnia się wśród nich Andrzej Frycz Modrzewski, którego łacińskie dzieło „De Republica emendanda” (O poprawie Rzeczypospolitej) z powodu sprzeciwu duchowieństwa ukazało się początkowo w (1551 r.) bez dwóch ksiąg poświęconych Kościołowi i oświacie. Szybko zostało przetłumaczone na język polski oraz niemiecki i za granicą wydrukowane już bez skrótów. Stanowiło ono doskonałe nawiązanie do idei ruchu egzekucyjnego (choć samo dzieło było wobec tego ruchu krytyczne), poprzez który średnia szlachta chciała zreformować państwo tak, aby opierało się ono na prawie i sprawiedliwości (oczywiście z zachowaniem decydującej roli stanu szlacheckiego). Apologetą demokracji szlacheckiej był natomiast inny pisarz, Stanisław Orzechowski, który nadawał „demokratycznemu” ustrojowi Rzeczypospolitej niemal boską sankcję.

R67Ayrabb26J6
Strona tytułowa pierwszego wydania „De republica emendanda” A.F. Modrzewskiego
Andrzej Frycz Modrzewski, Strona tytułowa pierwszego wydania „De republica emendanda” A.F. Modrzewskiego, 1554, domena publiczna
RrLTqGV2QlyC5
Symboliczne przedstawienie ustroju Rzeczypospolitej w dziele Orzechowskiego
Symboliczne przedstawienie ustroju Rzeczypospolitej w dziele Orzechowskiego, 1564, domena publiczna
Polecenie 6

Omów, na czym polega znaczenie dzieła:

  • Mikołaja Kopernika,

  • Macieja z Miechowa,

  • Andrzeja Frycza Modrzewskiego.

t08npdzaae_0000008Y

Szkoły, jakich potrzebujemy – zmiany w oświacie

Najważniejszą zmianą nowej epoki było upowszechnienie wykształcenia, nie tylko dzięki uniwersytetom, ale poprzez rozwój powszechnego szkolnictwa stopnia średniego. Zapoczątkowały je gimnazja humanistyczne w Poznaniu (Akademia Lubrańskiego 1519), Gdańsku (Gimnazjum Akademickie 1558), Toruniu (Gimnazjum Akademickie 1568), Krakowie (Kolegium Nowodworskiego przy Uniwersytecie Jagiellońskim 1586), wreszcie Zamościu (Akademia Zamoyska 1594).

Konkurencją dla nich, ale też wzorcem do naśladowania stały się słynne kolegia jezuickie. Pierwsze z nich założył w 1564 r. w Braniewie Stanisław Hozjusz, kolejne powstały w: Pułtusku (1566), Wilnie (1570), Poznaniu (1575). Lwowie (1606). Dwa z nich - w Wilnie i Lwowie - otrzymały z biegiem czasu status uniwersytecki.

Wszystkie te placówki pielęgnowały naukę języków klasycznych - łaciny i greki, ale też języków nowożytnych. Duży nacisk kładziono na naukę retoryki i umiejętności autoprezentacji przed dużymi zgromadzeniami (m.in. teatry szkolne), co było przydatne w ówczesnym życiu politycznym i społecznym.

R19RR47lPbhlA1
Widok fasady Akademii Zamojskiej w Zamościu z 1810 r.
Widok fasady Akademii Zamojskiej w Zamościu z 1810 r., 1810, domena publiczna
Polecenie 7

Jakie nowe rodzaje szkół powstawały w okresie renesansu w Rzeczpospolitej? Czego nauczano w tych szkołach?

Polecenie 8

Na czym polegał dorobek polskiego renesansu:

  • w literaturze,

  • w nauce,

  • w dziedzinie myśli politycznej?

t08npdzaae_000000AY

Łacina – język uniwersalny

Nauka w szkołach wszelkiego typu odbywała się w języku łacińskim. Działo się tak praktycznie do końca XVIII w. we wszystkich krajach europejskich, wyłączywszy Rosję i znajdujące się pod panowaniem tureckim kraje bałkańskie, gdzie podobną rolę odgrywała greka. Oznaczało to, że łacina była językiem uniwersalnym, a swoboda w posługiwaniu się nią - dowodem przynależności do kręgu elit intelektualnych. Polacy znani byli z używania doskonałej łaciny. Chwalono wygłaszane w Paryżu w 1573 r. mowy poselstwa po Henryka Walezego, podziwiano też styl kancelarii polskiej.

RLZzEWdCjPGJ8
Wjazd polskich senatorów do Paryża w 1573 r.
Antoni Oleszczyński, Wjazd polskich senatorów do Paryża w 1573 r., XIX w., domena publiczna
R8iKtw2oQdzgw
Tapiserie (arrasy) zamówione w 1580 r. przez królową wdowę Katarzynę Medycejską do Luwru. Przedstawiają bal wydany w Paryżu w 1573 roku na cześć poselstwa polskiego, które przybyło po elekcji Henryka Walezego, domena publiczna
Źródło: Antoine Caron.
R1K1ewNOpUR00
Obraz pt. „Dwa światy” przedstawiający polską delegację przybyłą po Henryka Walezego.
Teodor Axentowicz, Obraz pt. „Dwa światy” przedstawiający polską delegację przybyłą po Henryka Walezego., około 1910, domena publiczna
t08npdzaae_000000BJ

Wspaniałość mówienia – sztuka oratorstwa

Sztuka mówienia i przekonywania przeciwnika poprzez dyskusję należała do ważnych z umiejętności znanych z kultury antyku. Rozwijała się szczególnie w tych społeczeństwach, w których możliwa była polemika. Owe dziedzictwo antyku upowszechniał również system oświaty, w którym podstawową metodą nauczania było słuchanie i mówienie. Wielką zasługę miało tu chrześcijaństwo, które kładło nacisk na przekonywanie słowem mówionym i argumentacją wspartą przykładami.

W kulturze staropolskiej umiejętności krasomówcze rozwijały się w dwóch kierunkach – kaznodziejstwa i polemik religijnych oraz mów świeckich, zarówno o charakterze politycznym (vota sejmowe i sejmikowe, dziękowanie za nominacje, prośba o urząd itd.), jak i towarzyskim (mowy weselne, pogrzebowe, toasty itd.). Wśród znanych oratorów staropolskich szczególną sławą cieszyli się: Andrzej Frycz Modrzewski, Piotr Skarga, a szczególnie Jan Zamoyski.

Retoryka ucząca oratorstwa była jednym z podstawowych przedmiotów nauczania w szkolnictwie, a teksty mów (np. Cycerona czy Katona) podstawą opanowywania języków klasycznych. W mowach staropolskich pełno było cytatów i bezpośrednich zapożyczeń powszechnie znanych na pamięć niemal wszystkim wykształconym. To sztuka oratorska była w dużej mierze odpowiedzialna za szerzenie się tzw. makaronizmów, czyli okraszania tekstów polskich wtrętami łacińskimi.

R18dcKr7VlHMz
Kazanie Piotra Skargi
Jan Matejko, Kazanie Piotra Skargi, 1864, olej na płótnie, Zamek Królewski w Warszawie, domena publiczna