Symulacja pokazuje dwie identyczne fale biegnące w przeciwnych kierunkach. Identyczne to znaczy mające takie same amplitudy i długości fali. Program w każdej chwili dodaje do siebie amplitudy poruszających się fal. Obraz, który powstaje wygląda jak fala sinusoidalna o amplitudzie dwa razy większej niż pojedyncza fala. Ma stałe punkty, których amplituda jest równa zeru. Punkty o maksymalnej amplitudzie zwane strzałkami wychylają się naprzemiennie: raz w stronę dodatnią osi pionowej, raz w stronę ujemną. Symulacja pozwala wybrać amplitudę w zakresie od a równe 0,1 do a równe 2. Następnie po wciśnięciu przycisku start uruchomiona zostaje symulacja fali stojącej. Wzdłuż osi x w ciągu 300 sekund prezentowane są zmiany drgań fali biegnącej oraz odbitej jak również fali stojącej dla której zaznaczone są dodatkowo węzeł i strzałka. Fala stojąca powstaje poprzez nałożenie na falę biegnącą fali odbitej. Miejsca, gdzie amplituda fali osiąga maksima nazywane są strzałkami, zaś te, w których amplituda jest zawsze zerowa, węzłami fali stojącej. W momentach, w których fala biegnąca i odbita spotykają się w fazie, powstaje więc maksimum fali stojącej, strzałka fali stojącej. Natomiast, gdy spotykają się w fazach przeciwnych amplituda wynosi zero, mamy węzeł.