Anna Świrszczyńska Nosiłam baseny

Byłam posługaczką w szpitalu
bez lekarstw i bez wody.
Nosiłam baseny
z ropą, krwią i kałem.

Kochałam ropę, krew i kał,
były żywe jak życie.
Życia było dookoła
coraz mniej.

Kiedy ginął świat,
byłam tylko dwojgiem rąk, co podają
rannemu basen.

C7 Źródło: Anna Świrszczyńska, Nosiłam baseny, [w:] tejże, Budowałam barykadę. Wybór wierszy, Warszawa 1980, s. 293.

Anna Świrszczyńska Szpital

Pożar cierpienia
buchał oknami,
konali rzędami na podłodze,
stawiałam nogi
między krzyczące usta i oczy.

Każde ciało było twierdzą
zamkniętą na usta i oczy,
w której śmierć i życie
toczyły pojedynek na śmierć i życie.

Wszędzie poniewierały się
klejnoty męstwa i nadziei,
szpital był skarbcem
skarbów bez ceny.

C8 Źródło: Anna Świrszczyńska, Szpital, [w:] Budowałam barykadę. Wybór wierszy, Warszawa 1980, s. 292.

Anna Świrszczyńska Dziewczyny z noszami

Przez góry gruzów
przez płonące bramy
po bruku rozstrzeliwanym kulami
biegną dźwigając na noszach
ciała człowiecze.

Bezsenne oczy
szukają na barykadach
tych co padli.
Wychudłe palce
dźwigają z kałuży krwi
konające głowy.

A kiedy trafi ich pocisk
umierając
będą myślały z rozpaczą
kto dalej poniesie nosze
pod kulami.

C9 Źródło: Anna Świrszczyńska, Dziewczyny z noszami, [w:] Budowałam barykadę. Wybór wierszy, Warszawa 1980, s. 283.

Anna Świrszczyńska Szli kanałami

Szli kanałami
niosła go na plecach
po piersi w śmierdzącym kale
w ciemności bez powietrza
potykała się o trupy
tych co się potopili
czepiała się śliskich ścian
po których pełzały szczury
mówiła: poruczniku
niech pan się trzyma za szyję
to już niedługo.

Szli kanałami błądzili
niosła go na plecach
dziesięć godzin.

Gdy wyszła na ulicę
Pod niebo czystej nocy
sanitariuszki powiedziały:
przyniosłaś trupa.

C10 Źródło: Anna Świrszczyńska, Szli kanałami, [w:] Budowałam barykadę. Wybór wierszy, Warszawa 1980, s. 314.

Anna Świrszczyńska Czternastoletnia sanitariuszka myśli zasypiając

Żeby wszystkie kule na świecie
trafiły we mnie,
toby już nie mogły trafić w nikogo.

I żebym umarła tyle razy,
ile jest ludzi na świecie,
żeby oni nie musieli już umierać,
nawet Niemcy.

I żeby ludzie wcale nie wiedzieli,
że ja umarłam za nich,
żeby nie było im smutno.

C11 Źródło: Anna Świrszczyńska, Czternastoletnia sanitariuszka myśli zasypiając, [w:] Budowałam barykadę. Wybór wierszy, Warszawa 1980, s. 303.