431–404 p.n.e. – Wojna peloponeskawojna peloponeskaWojna peloponeska
399 p.n.e. – Śmierć Sokratesa
300‑280 p.n.e. – Budowa latarni na wyspie Faros przez Sostratosa z Knidos
III w. p.n.e. – Budowa Kolosa na wyspie Rodos
1
Scenariusz dla nauczyciela
R8BDvSpolhOrE1
I. W zakresie kompetencji językowych. Uczeń: 1. zna i rozpoznaje następujące formy morfologiczne z zakresu gramatyki języka łacińskiego: h) formy strony czynnej i biernej czasowników regularnych koniugacji I – IV w trybie orzekającym (indicativus) i łączącym (coniunctivus) w następujących czasach: praesens, imperfectum, perfectum, plusquamperfectum, futurum I oraz formy trybu rozkazującego w czasie teraźniejszym w stronie czynnej (imperativus praesentis activi); 8. dokonuje następujących transformacji gramatycznych w zakresie morfologii: h) odmienia czasowniki regularne koniugacji I–IV w trybie orzekającym (indicativus) i łączącym (coniunctivus) w następujących czasach: praesens, imperfectum, perfectum, plusquamperfectum, futurum I oraz tworzy formy trybu rozkazującego w czasie teraźniejszym w stronie czynnej (imperativus praesentis activi).
Nauczysz się
tworzyć i tłumaczyć formy coniunctivus imperfecti activi i passivi;
używać właściwej terminologii gramatycznej;
rozpoznać w tekście formy morfologiczne, rozumieć ich znaczenie i funkcję składniową,
tłumaczyć tekst preparowany za pomocą słownika;
objaśniać kontekst kulturowy tekstu łacińskiego.
Tworzenie form coniunctivus imperfecti activi
RFTvCQEkQDAgq
Ćwiczenie 1
rogo rogā‑re
video vidē‑re
cogo cog‑ě‑re
venio venī‑re
sum esse
1. roga‑re‑m
1. vide‑re‑m
1. cog‑ě‑re‑m
1. veni‑re‑m
1. es‑se‑m
2. roga‑re‑s
2. vide‑re‑s
2. cog‑ě‑re‑s
2. veni‑re‑s
2. es‑se‑s
3. roga‑re‑t
3. vide‑re‑t
3. cog‑ě‑re‑t
3. veni‑re‑t
3. es‑se‑t
1. roga‑re‑mus
1. vide‑re‑mus
1. cog‑ě‑re‑mus
1. veni‑re‑mus
1. es‑se‑mus
2. roga‑re‑tis
2. vide‑re‑tis
2. cog‑ě‑re‑tis
2. veni‑re‑tis
2. es‑se‑tis
3. roga‑re‑nt
3. vide‑re‑nt
3. cog‑ě‑re‑nt
3. veni‑re‑nt
3. es‑se‑nt
Polecenie 1
Przeanalizuj tłumaczenie zdania łacińskiego z koniunktiwem.
Si illum librumspectarem, haberem, legerem, audirem, essemcontentus. – Jeżeli ową książkę oglądał-by-m, posiad(a)ł-by-m, (prze)czytał-by-m, (u)słyszał-by-m, był-by-m zadowolony.
Następnie przetłumacz poniższe zdania:
1. Homines, si semper legibus parerent, multas iniurias fugerent. 2. Socrates, postquam Xantippa uxor flens exclamavit: Iniuste igitur de vita decedes? – An tibi, respondit, magis placeret, si iuste de vita decederem? 3. Solon aliquando inter convivium silebat. Cum a Periandro interrogatus est: Cur solus taces? Tacesne, quod verba tibi desunt, an stultitiam tuam silentio occultare studes? Tum Solon: Si stultus essem, num tacerem?
Pittakos z Koryntu i Solon Ateńczyk to dwaj z greckich siedmiu mędrcówsiedmiu mędrcówsiedmiu mędrców, których powiedzenia (tzw. gnomygnom, gnomagnomy) stanowią początki prozy filozoficznej. Do siedmiu mędrców zaliczano filozofów, polityków i ustawodawców z VII i VI w. p.n.e.: Talesa z Miletu, Pittakosa z Mityleny, Biasa z Priene, Solona z Aten, Kleobulosa z Lindos, Periandra z Koryntu i Chilona ze Sparty. Wyrażali oni swoją mądrość w zwięzłych sentencjach, znanych niekiedy w łacińskim przekładzie: Poznaj samego siebie (gr. Gnothi seauton), Nic ponad miarę (gr. Meden agan), O zmarłych tylko dobrze (łac. De mortus nil nisi bene), Noszę ze sobą wszystko, co posiadam (łac. Omnia mea mecum porto). Solon z Aten, polityk i poeta, jest przedstawicielem liryki greckiej okresu archaicznego. Jego elegie były rodzajem mów politycznych, w których rozpowszechniał swoje poglądy i bronił ich. Solon pisał dużo o wadach społeczeństwa ateńskiego i o chorobach ówczesnego ustroju.
Sokrates, filozof i „uliczny nauczyciel”, z zawodu rzeźbiarz, z konieczności żołnierz (brał udział w bitwach wojny peloponeskiej – pod Potidają, 429 r. p.n.e. i pod Amfipolis, 422 r. p.n.e.) szukał prawdy, dobra i sprawiedliwości. Poglądy Sokratesa znamy z pism jego uczniów, Platona i Ksenofonta. Całe życie spędził w Atenach, wiodąc dysputy (metodą elenktyczną, czyli zbijającą, negatywną oraz majeutyczną, „położniczą” , pozytywną). Został oskarżony o demoralizowanie młodzieży, uwięziony i skazany na śmierć, którą przyjął z wielką godnością.
R17QAqffEH78U1
RwYTrBKnQmyB11
R13JWBGpCPqdb1
R9t1G4YEMIyWq1
R47ZRy5pljweY
Ćwiczenie 2
Połącz w pary formę oraz jej objaśnienie. desunt Możliwe odpowiedzi: 1. Indicativus imperfecti, 2. Coniunctivus imperfecti, 3. Indictivus praesentis, 4. Indicativus perfecti, 5. Indicativus futuri exclamavit Możliwe odpowiedzi: 1. Indicativus imperfecti, 2. Coniunctivus imperfecti, 3. Indictivus praesentis, 4. Indicativus perfecti, 5. Indicativus futuri decedes Możliwe odpowiedzi: 1. Indicativus imperfecti, 2. Coniunctivus imperfecti, 3. Indictivus praesentis, 4. Indicativus perfecti, 5. Indicativus futuri silebat Możliwe odpowiedzi: 1. Indicativus imperfecti, 2. Coniunctivus imperfecti, 3. Indictivus praesentis, 4. Indicativus perfecti, 5. Indicativus futuri decederem Możliwe odpowiedzi: 1. Indicativus imperfecti, 2. Coniunctivus imperfecti, 3. Indictivus praesentis, 4. Indicativus perfecti, 5. Indicativus futuri
Połącz w pary formę oraz jej objaśnienie. desunt Możliwe odpowiedzi: 1. Indicativus imperfecti, 2. Coniunctivus imperfecti, 3. Indictivus praesentis, 4. Indicativus perfecti, 5. Indicativus futuri exclamavit Możliwe odpowiedzi: 1. Indicativus imperfecti, 2. Coniunctivus imperfecti, 3. Indictivus praesentis, 4. Indicativus perfecti, 5. Indicativus futuri decedes Możliwe odpowiedzi: 1. Indicativus imperfecti, 2. Coniunctivus imperfecti, 3. Indictivus praesentis, 4. Indicativus perfecti, 5. Indicativus futuri silebat Możliwe odpowiedzi: 1. Indicativus imperfecti, 2. Coniunctivus imperfecti, 3. Indictivus praesentis, 4. Indicativus perfecti, 5. Indicativus futuri decederem Możliwe odpowiedzi: 1. Indicativus imperfecti, 2. Coniunctivus imperfecti, 3. Indictivus praesentis, 4. Indicativus perfecti, 5. Indicativus futuri
1. Gdyby ludzie zawsze byli posłuszni prawom, uniknęliby wielu niesprawiedliwości. 2. Sokrates, po tym jak żona Ksantyppa z płaczem wykrzyknęła: Niesprawiedliwie zatem rozstaniesz się z życiem? – Czy, odpowiedział, byłabyś bardziej zadowolona, gdyby było inaczej? 3. Pewnego razu Solon milczał podczas uczty. Gdy Periander go zapytał: Tylko ty milczysz. Czemu? Czy dlatego że nie masz nic do powiedzenia, czy pragniesz ukryć w ciszy swoją głupotę? Wtedy Solon: Czy milczałbym, gdybym był głupcem?
Zadania i materiały dotyczące prostych zdań podrzędnych, cd.
Dedal
Dedal (gr. daídalos – kunsztowny, misterny) to w mitologii greckiej wnuk króla Aten, wszechstronny artysta, architekt i wynalazca, którego protektorem został król Krety, Minos. Na prośbę Minosa Dedal wybudował labirynt – dom, a zarazem więzienie dla Minotaura, syna królowej Pazyfae. Minotaur żywił się ludzkim mięsem. To dla niego przeznaczonych było 7 dziewcząt i 7 chłopców ateńskich, przysyłanych co roku jako danina dla Minosa. Pewnego razu znalazł się wśród nich Tezeusz, syn króla Aten, Ajgeusa, który postanowił zabić potwora. Los mu sprzyjał. Córka Minosa i Pazyfae, Ariadna zapałała do niego gwałtowną miłością. Idąc za jej radą, Tezeusz zabrał do labiryntu kłębek nici i rozwijając go, oznaczał drogę powrotną. Uciekając z Krety, zabrał Ariadnę, porzucił ją jednak na wyspie Naksos. Tam znalazł ją bóg Dionizos, zakochał się w niej i poślubił. Dedal zaś, który także pomógł Tezeuszowi, został uwięziony. Obmyślił plan ucieczki: ulepił dla siebie i syna Ikara skrzydła z piór i wosku. Ikar upajał się jednak lotem tak bardzo, że wosk stopił się, a on sam utonął w morzu zwanym odtąd Morzem Ikaryjskim.
RfulhG0YDVJKv1
R4ZfglvjEZW5p1
RKCihVieVjSj61
RW60onkxAuLG01
R1MpclQJ47Q9W
Ćwiczenie 4
rogo rogā‑re
video vidē‑re
cogo cog‑ě‑re
audio audi‑re
1. roga‑re‑r
1. vide‑re‑r
1. cog‑ě‑re‑r
1. audi‑re‑r
2. roga‑re‑ris
2. vide‑re‑ris
2. cog‑ě‑re‑ris
2. audi‑re‑ris
3. roga‑re‑tur
3. vide‑re‑tur
3. cog‑ě‑re‑tur
3. audi‑re‑tur
1. roga‑re‑mur
1. vide‑re‑mur
1. cog‑ě‑re‑mur
1. audi‑re‑mur
2. roga‑re‑mini
2. vide‑re‑mini
2. cog‑ě‑re‑mini
2. audi‑re‑mini
3. roga‑re‑ntur
3. vide‑re‑ntur
3. cog‑ě‑re‑ntur
3. audi‑re‑ntur
R1ZKNXUpyXXL4
Ćwiczenie 5
Posejdon
Posejdon identyfikowany w Rzymie z Neptunem jest w mitologii greckiej synem Kronosa i Rei. Jego żoną była Amfitryta, córka Nereusza, często przedstawiana obok Posejdona w otoczeniu bóstw morskich. Gdy się urodził, został pożarty przez ojca, a potem uratowany przez brata Zeusa. Przypadło mu w udziale panowanie nad królestwem mórz. Zamieszkał w pałacu na dnie morza, czasem jednak jego rydwan opuszczał morskie głębiny. Posejdon przemierzał morza uzbrojony w trójząb, którego uderzenie wywoływało sztormy i trzęsienia ziemi. Jego władzy podlegały morskie potwory. Żywioł wody, pozostającej pod władzą Posejdona, od najdawniejszych czasów występuje w ścisłym związku z rzeźbą i architekturą. Najstarszym chyba dziełem, w którym artysta go wykorzystał, był pomnik Nike z Samotraki. Stała ona nad widownią teatru na tle nieba, na dziobie okrętu zanurzonym w sadzawce. Formy strug i kaskad wody zaczęto wykorzystywać w architekturze bardzo wcześnie. W Grecji w miejscach publicznych stawiano klepsydry – zegary wodne (np. klepsydra na agorze w Atenach mieściła 1000 litrów wody). Ekspresyjne musiały być efekty strug wody wpadającej do atriów domów rzymskich. Greckie i rzymskie nimfea były źródłem wody i chłodu; niektóre z nich były szczególnie monumentalne. Ludy mieszkające w basenie Morza śródziemnego były cywilizacjami hydraulicznymi: gospodarka wodna i budowle wodne (np. akwedukty wznoszone w Mezopotamii od VII w. p.n.e., potem w Grecji i Rzymie) miały duży wpływ na ich życie kulturalne i polityczne. Rzymskie akwedukty kończyły się w mieście wielkimi bramami wodnymi, nimfeami. Wodę ciągnięto do miast jednak przede wszystkim z powodów praktycznych: do łaźni, magazynów wodnych, studzienek i ulicznych źródełek. Stawiano także wiele pomników, które były symbolem ujarzmienia żywiołu wody (np. 36‑metrowy Kolos na wyspie Rodos lub latarnia na wyspie Faros). Tradycja budowania fontann nigdy nie zanikła, czego dowodem są sławne barokowe fontanny Rzymu, np. Fontanna Czterech Rzek, Fontanna Trytona, Fontanna Neptuna. Jedną z piękniejszych polskich fontann jest fontanna Neptuna zdobiąca plac przed Dworem Artusa.
R1Vcu5bYgU2tu1
R4Uo35FYJ2UgZ1
R137qGnNwcFgQ1
R1MP6q4apYcjl
Ćwiczenie 6
RTM9FvxwA3PnY
Ćwiczenie 7
m9095509bddac831e_0000000000228
Słowniki
Słownik pojęć
archont
archont
Ten, kto sprawuje władzę (gr. archein – rządzić), piastuje urząd. W Atenach np. co roku powoływano 3 archontów. Urząd archonta można było pełnić tylko raz w życiu.
gnom, gnoma
gnom, gnoma
Sentencja, która w ogólny sposób przedstawia mądrości z zakresu filozofii, teologii, etyki, polityki, ekonomii, pokazuje, do czego człowiek powinien dążyć.
siedmiu mędrców
siedmiu mędrców
Kanon wybitnych i mądrych filozofów, polityków, ustawodawców greckich z VII–VI w. p.n.e.: Tales z Miletu, Pittakos z Mityleny, Bias z Priene, Solon z Aten, Kleobulos z Lindos, Periander z Koryntu, Chilon ze Sparty. Uznaje się ich za intelektualne filary myśli greckiej.
wojna peloponeska
wojna peloponeska
Wojna między Atenami a Spartą (431–404 p.n.e.). Główną jej przyczyną był wzrost potęgi Aten, które zamieniły Związek Morski w narzędzie swojej polityki. Zakończyła się zwycięstwem Sparty, ale pokazała też słabości jej systemu politycznego.
Słownik łacińsko‑polski
R1OYQSZ64K0h61
m9095509bddac831e_0000000000249
Galeria dzieł sztuki
R1Tj6LFdYm2hb1
RwYTrBKnQmyB11
R13JWBGpCPqdb1
R9t1G4YEMIyWq1
R1QFQEEAN9ErI1
R1TZzeS0TFU8i1
RBIW9UPza1qKU1
RItW8ETA1sCz61
R1Vcu5bYgU2tu1
m9095509bddac831e_0000000000259
Bibliografia
J. Korpanty, Mały słownik łacińsko‑polski, Warszawa 2012.
J. Parandowski, Mitologia, Londyn 1992.
J. Wikarjak, Gramatyka opisowa języka łacińskiego, Warszawa 2013.
L. Miraglia, Fabulae Syrae, Focus Publishing/R Pullins & Colorado, 2011.
L. Winniczuk (red.), Słownik kultury antycznej, Warszawa 1986.
P. Grimal, Słownik mitologii greckiej i rzymskiej, Wrocław 2008.