Na rysunku jest wykres, zwany diagramem neutronowo‑protonowym. Na osi poziomej zaznaczona jest liczba neutronów N, na osi pionowej liczba protonów Z. Cały obszar wykresu zajmuje barwny prostokąt, którego bokami są osie - pozioma i pionowa. Prostokąt podzielony jest na obszary w różnych kolorach. Trzy obszary to pasy zbiegające się w punkcie przecięcia osi. Pasy biegną łagodnym łukiem, opadającym w prawo w dół, w pobliżu przekątnej prostokąta. Pasy zwężają się w miarę zbliżania się do punktu przecięcia osi.

Po środku jest zielony pas zaczynający się w punkcie przecięcia osi, a kończący się nieco dalej niż środek prostokąta. Na pasie zielonym jest cyfra 1. Gdy na nią kliknąć, ukazuje się tekst „Ścieżka stabilności”: Zielony obszar na rysunku to tak zwana ścieżka stabilności. Leżą na niej 252 jądra atomowe, które są stabilne; nie podlegają żadnym samoistnym przemianom. Obszar jąder stabilnych jest ograniczony wartością Z = 82 (izotopy ołowiu). Jądra atomowe o Z > 82 są wszystkie niestabilne.

Kontynuacją pasa zielonego jest krótki pas żółty zaczynający się tam, gdzie kończy się zielony pas i biegnący do wierzchołka prostokąta leżącego naprzeciwko punktu przecięcia osi. Na pasie żółtym jest cyfra 4. Gdy na nią kliknąć, ukazuje się tekst „Na przedłużeniu ścieżki stabilności”: Występują tu jądra niestabilne, ale nie tylko za względu na przemiany $\beta$, jak w obszarach 2. (czerwonym) i 3. (niebieskim). Żółty obszar pokazuje jądra podlegające przemianie $\alpha$. Czasy połowicznego zaniku jąder w obszarze 4. są bardzo różne. Znamy obecnie dwie „wyspy stabilności” – leżą one na przedłużeniu zielonego obszaru, w okolicach Z = 90 oraz Z = 112. Nazwa może być nieco myląca, bo zawierają one jądra atomowe niestabilne. Jednak czasy połowicznego ich zaniku bywają zaskakująco długie: w pierwszej wyspie nawet do miliardów lat, zaś w drugiej do niecałej godziny.

Poniżej pasa zielonego jest pas granatowy zaczynający się w punkcie przecięcia osi, a kończący się na prawej krawędzi prostokąta. Na pasie granatowym jest cyfra 3. Gdy na nią kliknąć, ukazuje się tekst „Poniżej ścieżki stabilności”: Jeśli jądro zawiera niewielką nadwyżkę neutronów w porównaniu z wymogami stabilności (obszar zielony), to odnajdziemy je w obszarze 3. (niebieskim). Takie jądra są niestabilne, podlegają przemianie ${\beta }^{-}$. Nazywamy je jądrami neutrononadmiarowymi.

Powyżej pasa zielonego jest pas czerwony zaczynający się w punkcie przecięcia osi, a kończący się na górnej krawędzi prostokąta. Na pasie czerwonym jest cyfra 2. Gdy na nią kliknąć, ukazuje się tekst „Powyżej ścieżki stabilności”: Jeśli jądro zawiera niewielką nadwyżkę protonów w porównaniu z wymogami stabilności (obszar zielony), to odnajdziemy je w obszarze 2. (czerwonym). Takie jądra są niestabilne, podlegają przemianie ${\beta }^{+}$. Nazywamy je jądrami protononadmiarowymi.

Obszar nad pasami, sąsiadujący z lewym górnym wierzchołkiem prostokąta, jest pomarańczowy. Znajduje się na nim cyfra 6. Gdy na nią kliknąć, ukazuje się tekst” Układy niezwiązane - za dużo protonów”: Zdecydowana większość kombinacji (N; Z) nie prowadzi do powstania jądra atomowego. Nukleony w zupełnie niedobranych proporcjach nie tworzą nawet niestabilnych układów związanych, jak w obszarze 2. Gdybyśmy spróbowali je upakować, to rozsypałyby się one.

(Znamy jeden wyjątek od tej zasady – to powstanie gwiazdy neutronowej – więcej o tym piszemy przy obszarze 7.) W obszarze 6. stan związany nie powstaje ze względu na skrajny nadmiar protonów.

Obszar pod pasami, sąsiadujący z prawym dolnym wierzchołkiem prostokąta, jest niebieski. Znajduje się na nim cyfra 7. Gdy na nią kliknąć, ukazuje się tekst „Układy niezwiązane - za dużo neutronów”: Zdecydowana większość kombinacji (N; Z) nie prowadzi do powstania jądra atomowego. Nukleony w zupełnie niedobranych proporcjach, gdy panuje wśród nich nadmiar neutronów, nie tworzą nawet niestabilnych układów związanych, jak w obszarze 3. Jest jednak niezmiernie ciekawy wyjątek od tej zasady. Gdy w jądrze gwiazdy brakuje już paliwa na reakcje termojądrowe, to zapada się ono pod własnym ciężarem. Jeśli dodatkowo jest ono wystarczająco masywne, to może przekroczyć próg tzw. neutronizacji materii. Proces ten polega na wymuszonym łączeniu się protonów z elektronami, wskutek czego masowo powstają neutrony (te pozostają w jądrze gwiazdy) oraz neutrina (te ulatują z wnętrza gwiazdy). W efekcie powstaje obiekt zwany gwiazdą neutronową. Składa się on niemal w 100% z neutronów, z niewielką domieszką protonów i elektronów. Jego stabilność wynika jednak z dominującego w tych warunkach oddziaływania grawitacyjnego między neutronami.

Jeszcze dalej za ścieżką stabilności: Jest to obszar niezbadany eksperymentalnie. Istnieją w nim jądra atomowe – tak teoretycznie przypuszczamy. Wszystkie one powinny być niestabilne, podlegając przede wszystkim przemianom $\alpha$ oraz $\beta$.
Przewidujemy także istnienie kolejnych wysp stabilności, ale ich odkrycie, zbadanie i udokumentowanie to sprawa dla Twojego pokolenia...