Film dostępny pod adresem /preview/resource/R1bJkkbI4e0v2

Film edukacyjny „Interpretacja ruchowa do utworu muzycznego”. W pierwszej scenie widzimy tancerkę, baletnicę, solistkę w białym baletowym stroju: w sukience - paczce i pointach tańczącą do Łabędzia Camille’a Saint‑Saënsa. Lektorka czyta tekst: Analiza charakteru danego utworu, jego cech, budowy oraz aparatu wykonawczego, czy obsady, umożliwi stworzenie do niego odpowiedniej interpretacji ruchowej. Niektóre dzieła można wykonać w obsadzie solistycznej, np. „Łabędzia” Camille’a Saint‑Saënsa, stanowiącego część suity zatytułowanej „Karnawał zwierząt”. W drugiej scenie widzimy zbiorową scenę baletową, tancerze ubrani w stroje wieśniaków, tańczą żywiołowy taniec w dwóch kręgach. Między nimi tańczy wiedźma. Muzyka jest żywiołowa, hałaśliwa, z nierównomiernymi, mocnymi akcentami. W choreografii dominują różnorodne podskoki. Lektorka czyta tekst: „Łabędź” to przykład utworu o spokojnym charakterze, jednakże ruchem przedstawić można także bardziej żywiołową muzykę. Zespół baletowy wykonuje fragment „Święta wiosny” Igora Strawińskiego, w choreografii autorstwa Wacława Niżyńskiego. Pojawia się zdjęcie kompozytora Witolda Lutosławskiego przy pracy. Lektorka kontynuuje: W tworzeniu interpretacji ruchowej danego dzieła, bardzo pomocna jest analiza przebiegu muzycznego – tempa utworu, artykulacji, jego dynamiki, formy, faktury, a także nastroju i uczuć, jakie dzieło to budzi w słuchaczach. Za chwilę zabrzmi piosenka Witolda Lutosławskiego zatytułowana „Spóźniony słowik”, którą cechuje powolne tempo oraz melancholijny nastrój. Tu odtworzony zostaje utwór. Śpiewaczka o wysokim głosie śpiewa tęskną piosenkę o pani Słowikowej, która martwi się o męża, który spóźnia się na kolację. Pojawia się inne zdjęcie Lutosławskiego jako dyrygenta. Lektorka porównuje utwory: Nieco inny charakter posiada kolejny utwór tego kompozytora, napisany również – podobnie jak poprzedni - do tekstu Juliana Tuwima – „Taniec”. Piosenkę wykonuje Dorota Miśkiewicz, a towarzyszy jej zespół Kwadrofonik. Tu odtworzone zostaje nowoczesne wykonanie piosenki. Rozpoczyna się ono od 3 zwrotki, która jest zaśpiewana wolno, melancholijnie, ponieważ tekst dotyczy zmartwienia miotły, która boi się tańczyć. Po trzeciej zwrotce słyszymy coraz bardziej intensywną grę cymbałów i fortepianu. Czwartą zwrotkę wokalistka wykonuje bardzo dynamicznie, szybko, ogniście. Śpiewa o miotle, która odważyła się zatańczyć i “tak pląsa, że się kurzy”. Lektorka podsumowuje: Witold Lutosławski to jeden z najbardziej cenionych, współczesnych, polskich kompozytorów. Jego bogata twórczość obejmuje zarówno utwory na orkiestrę, jak i dzieła kameralne lub solowe. Istotną część jego dorobku stanowią również piosenki przeznaczone dla dzieci, których napisał ponad czterdzieści. Kompozytor opierał się o wiersze autorstwa, między innymi Juliana Tuwima, Teofila Lenartowicza i Lucyny Krzemienieckiej. Pierwsze utwory powstały krótko po drugiej wojnie światowej, w roku 1947. W 1953 roku Witold Lutosławski stworzył piosenkę pod tytułem „Pióreczko” do słów Janiny Osińskiej, opowiadającej o perypetiach piórka, zgubionego przez sikorkę. Podobnie jak utwory przedstawione na początku filmu, także „Pióreczko” można zinterpretować ruchowo, uwzględniając występujący w piosence rytm, kierunek melodii oraz inne elementy dzieła muzycznego. Ostatnim utworem w filmie jest wesoła, skoczna piosenka, wykonana przez chór dziecięcy.