1964 – nominacja do Oscara w kategorii Najlepszy Film Nieanglojęzyczny dla Noża w wodzie Romana Polańskiego
1967 – nominacja do Oscara w kategorii Najlepszy Film Nieanglojęzyczny dla Faraona Jerzego Kawalerowicza
1975 – nominacja do Oscara w kategorii Najlepszy Film Nieanglojęzyczny dla Potopu Jerzego Hoffmana
1976 – nominacja do Oscara w kategorii Najlepszy Film Nieanglojęzyczny dla Ziemi Obiecanej Andrzeja Wajdy
1977 – nominacja do Oscara w kategorii Najlepszy Film Nieanglojęzyczny dla Nocy i Dni Jerzego Antczaka
1980 – nominacja do Oscara w kategorii Najlepszy Film Nieanglojęzyczny dla Panien z Wilka Andrzeja Wajdy
1982 – nominacja do Oscara w kategorii Najlepszy Film Nieanglojęzyczny dla Człowieka z Żelaza Andrzeja Wajdy
1992 – nominacja do Oscara dla Agnieszki Holland w kategorii scenariusz adaptowany za scenariusz filmu Europa, Europa
1994 – nominacja do Oscara dla Anny Biedrzyckiej‑Sheppard za kostiumy do Listy Schindlera Stevena Spielberga; nominacja do Oscara dla Krzysztofa Kieślowskiego za reżyserię filmu Trzy Kolory: Czerwony
1998 – nominacja do Oscara dla Janusza Kamińskiego w kategorii najlepsze zdjęcia - za zdjęcia do filmu Amistad Stevena Spielberga
2002 – nominacja do Oscara dla Sławomira Idziaka w kategorii najlepsze zdjęcia - za zdjęcia do filmu Helikopter w ogniu Ridleya Scotta; nominacja do Oscara dla Sławomira Fabickiego (reżyser) i Bogumiła Godfrejówa (operator) za krótkometrażowy film Męska sprawa
2003 – nominacja do Oscara dla Pawła Edelmana w kategorii najlepsze zdjęcia - za zdjęcia do filmu Pianista Romana Polańskiego; nominacja dla Anny Biedrzyckiej‑Sheppard za kostiumy do filmu Pianista Romana Polańskiego, nominacja dla Tomasza Bagińskiego w kategorii krótkometrażowy film animowany, za film Katedra
2005 – nominacja dla filmu Dzieci z Leningradzkiego Hanny Polak i Andrzeja Celińskiego w kategorii krótkometrażowy dokument
2008 – nominacja do Oscara w kategorii Najlepszy Film Nieanglojęzyczny dla Katynia Andrzeja Wajdy; nominacja do Oscara dla Janusza Kamińskiego w kategorii najlepsze zdjęcia - za zdjęcia do filmu Motyl i skafander Juliana Schnabla
2010 – film Królik po berlińsku w reżyserii Bartka Konopki otrzymał nominację do Oscara w kategorii krótkometrażowy dokument
2012 – nominacja do Oscara w kategorii Najlepszy Film Nieanglojęzyczny dla W Ciemności Agnieszki Holland; nominacja do Oscara dla Janusza Kamińskiego za zdjęcia do filmu Stevena Spielberga Czas wojny
2013 – nominacja do Oscara dla Janusza Kamińskiego za zdjęcia do Lincolna Stevena Spielberga
2015 – nominacja do Oscara dla Łukasza Żala i Ryszarda Lenczewskiego w kategorii najlepsze zdjęcia za zdjęcia do filmu Ida Pawła Pawlikowskiego
2015 – filmy Joanna (w reż. Anety Kopacz) i Nasza klątwa (w reż. Tomasza Śliwińskiego) nominowane do Oscara w kategorii krótkometrażowy dokument
1
Scenariusz lekcji dla nauczyciela
RqdwQrRrL95I5
I. Odbiór wypowiedzi i wykorzystanie zawartych w nich informacji. Uczeń:
9) samodzielnie wyszukuje informacje na temat kultury w różnych mediach, biblio tekach.
II. Tworzenie wypowiedzi. Uczeń:
1) wypowiada się – w mowie i w piśmie – na temat wytworów kultury i ludzkich pra k tyk w kulturze;
2) wypowiada się na temat dzieła sztuki, używając pojęć zarówno swoistych dla po szczególnych sztuk, jak i wspólnych;
6) określa swoje zainteresowania, potrzeby i preferencje kulturalne oraz uzasadnia je w dyskusji;
7) dba o ład i estetykę otoczenia, otacza opieką elementy dziedzictwa kulturowego.
III. Analiza i interpretacja tekstów kultury. Uczeń:
4) interpretuje praktyki kultury z najbliższego otoczenia (klasa, szkoła, dom, osiedle, podwórko, miasto, kościół, stadion piłkarski).
Nauczysz się
przedstawiać nurty kina europejskiego;
wymieniać i krótko charakteryzować kino indyjskie;
wymieniać najważniejszych twórców kina;
rozpoznawać, w jakim stylu został nakręcony i jaki gatunek prezentuje dany film;
porównywać i analizować teksty kultury, jakimi są filmy.
Nurty w kinie europejskim
Kino skandynawskie wyróżnia się swoistym chłodem, które wyjątkowo mocno odzwierciedla mentalność i charakter mieszkańców Północy. Jednym z najważniejszych reżyserów, nie tylko kina skandynawskiego, jest pochodzący z Danii, Lars von Trier. Autor kilkunastu dramatów, za swój film Element Zbrodni (1984) został nagrodzony na festiwalu w Cannes. Na jego kolejne filmy ogromny wpływ miało podpisanie Dogmy '95Dogma 95Dogmy '95. Jest to manifest nawołujący do unikania wszelakich trików filmowych, w tym stosowania wymyślnych dekoracji czy dodatkowego oświetlenia podczas kręcenia filmu. Konieczne było również rejestrowanie wydarzeń kamerą z ręki, by uzyskać jak największy realizm dzieła. W oparciu o postulaty powstał jeden z najgłośniejszych filmów von Triera Przełamując Fale (1996). Jest to kontrowersyjna opowieść o miłości i jej granicach. Równie ważną pozycją w filmografii Duńczyka jest Tańcząc w Ciemnościach (2000), opowieść o kobiecie zbierającej pieniądze na operacje syna, któremu grozi ślepota. Film wielokrotnie nagradzany na festiwalach na całym świecie, z brawurową rolą islandzkiej piosenkarki Björk.
REfi4A8IBl1MW1
Rv5DUh8n24KyJ1
Współczesna kinematografia brytyjska Brytyjscy twórcy, podobnie jak pozostali europejscy, skupiają się na przedstawianiu obecnych problemów społecznych. Ukazywane są konflikty na tle rasowym, problemy przemocy wśród młodzieży, bezrobocia czy alienacji. Do najważniejszych współczesnych twórców brytyjskich należą: - Mike Leigh - często nazywany naturalistą, a także gawędziarzem współczesnego kina. - Danny Boyle - autor Trainspotting (1996), filmu opowiadającego o środowisku edynburskich narkomanów. - Steve McQueen - przez wielu krytyków, uważany za objawienie brytyjskiej kinematografii XXI wieku. Młody reżyser nie boi się poruszać w swoich filmach najtrudniejszych tematów. W filmie Głód (2008), opowiada o strajku głodowym członków paramilitarnej organizacji IRA. Film charakteryzuje surowe, chłodne spojrzenie. W kolejnym filmie Wstyd (2011) z brawurową rolą Michaela Fassbendera, kreśli historię młodego mężczyzny uzależnionego od pornografii. Jest to intymny, psychologiczny portret człowieka zniewolonego.
R1UEHKLAJVPQ81
R1FUsqdReeHjP1
REpOOx9n2esYu1
Kino francuskie przyniosło jeden z ważniejszych nurtów w kinematografii, jakim była Nowa FalaNowa FalaNowa Fala. Obecnie twórczość francuskich filmowców to zarówno kino autorskie, jak i komercyjne projekty. Jednym z najpopularniejszych filmów ostatnich lat był obraz Amelia (2001). Nagrodzony Cezarem dla Najlepszego Filmu, opowiada historię paryżanki, która pewnego dnia postanawia uszczęśliwiać innych ludzi. Zdobywca 4 nominacji do Oscara, film Juliana Schnabela Motyl i Skafander (2007), jest kolejnym przykładem popularności kina francuskiego na świecie. Jest to wzruszająca historia sparaliżowanego redaktora, który za pomocą mrugnięć oczu, próbuje opisać swoje wspomnienia. Laureat licznych nagród: Złotego Globa, Nagroda Bafta, Złotej Palmy. Motyw niepełnosprawności poruszony jest również w filmie Nietykalni (2011). Historia przyjaźni sparaliżowanego milionera i młodego mężczyzny z przedmieścia, który zostaje jego opiekunem, to opowieść o przyjaźni, pomocy i przezwyciężaniu trudności dnia codziennego. Mający swoja premierę w 1995 r. film Nienawiść, mimo że powstał na kilkanaście lat przed głośną debatą w sprawie imigrantów, jest teraz nader aktualny. To obraz ukazujący eskalację przemocy i jej skutków na tle rasowym.
RW13IKjg8QZBJ1
RDIzK2Ge8iCXF1
RnMFaPcShz82y1
R1Fyvhwz1t2Fa1
Kino hiszpańskie i indyjskie
Pedro Almodovar jest zdecydowanie najbardziej znanym przedstawicielem hiszpańskiej kinematografii. Urodzony w Calzada de Calatrava reżyser stworzył wiele cenionych pozycji filmowych, w tym nagrodzone Oscarem Wszystko o Mojej Matce (1999) i Porozmawiaj z Nią (2002). Był jedną z czołowych postaci hiszpańskiego ruchu odnowy kultury i obyczajowości. Znany jest z zabawy koncepcją, łączenia pozornie niepasujących do siebie elementów fabuły. Często szokuje, umiejętnie i świadomie korzysta z kiczu, przerysowanych postaci, nierzadko zbliżając się do konwencji telenoweli. Z ogromną precyzją potrafi portretować kobiecą psychikę. Wiele jego filmów to swoista oda do kobiecości. Postacie w jego filmach pełne są emocji, wrażliwości. Do najważniejszych dzieł Almodovara zaliczyć można Kobiety na Skraju Załamania Nerwowego (1988), Drżące Ciało (1997), Złe Wychowanie (2004), Volver (2006), Przerwane Objęcia (2009).
RvjhdjNoW2feW1
R15sWk0sIU5uD1
R1EcHJcNzbPE01
Bollywood Nazwa Bollywood, będąca zbitkiem słów Bombaj i Hollywood, odnosi się do indyjskiego przemysłu filmowego. Co ciekawe, rocznie, filmy produkcji indyjskiej ogląda ponad 4 mld widzów, to ponad o miliard więcej od amerykańskiego odpowiednika. Filmy te, głęboko osadzone w kulturze indyjskiej, są jednak popularne nawet na Zachodzie. Globalny charakter Bollywood z roku na rok jest coraz bardziej widoczny. Indyjskie kino opiera się na określonych tradycjach i obyczajach, wyznaczanych m.in. przez starożytny traktat ''Natjaśastra''. Nierealny i przerysowany dla Zachodu charakter filmów wynika z zupełnie innych koncepcji postrzegania i tworzenia sztuki. Mieszkańcy Indii dążą do jak najczystszego przeżycia emocji, równie ważny jest czas, jego poszanowanie, jeśli poświęcają czemuś uwagę, w tym przypadku sztuce, nie ważne czy spędzą nad nią 15 min czy 3 godz. Istotnym elementem jest również mnogość, bogactwo świata przedstawionego, co wynika z ogromnego pluralizmu kultury indyjskiej i chęci ukazania każdego, nawet najmniejszego elementu, który składa się na jej całość. Kulturę, jak i kino indyjskie, idealnie obrazuje cytat: ''Indyjska kultura definiuje siebie jako konstelację tysięcy form wszystkiego''. Przykładowe filmy indyjskie: Czasem Słońce, Czasem Deszcz (2001), Lagaan (2001) – nominowany do Oscara w kategorii najlepszy film zagraniczny, Fanaa (2006), część filmu była realizowana w Zakopanem, Rang De Basanti (Kolor Szafranu) – oficjalny kandydat w 2006 r. do Oscara w kategorii najlepszy film zagraniczny.
R1UnoLrXLZXvs1
RheK1U6ZAVJOm1
Kino polskie
Polska Szkoła Filmowa Nazwa nie dotyczyła szkoły, jako konkretnej placówki edukacyjnej szkolącej polskich twórców, ale opisywała nurt obecny w polskiej kinematografii w latach 1955‑1965. W wyniku przemian ustrojowych, młodzi reżyserzy odchodzili od socrealizmuSocrealizmsocrealizmu, czerpiąc źródła m.in. z włoskiego kina neorealistycznego. Film stawał się osobistym przekazem emocji artysty. Twarzą zostali młodzi twórcy, z bagażem jakim była powojenna Polska i zmiany ustrojowe. Czynniki te połączone z ogromnym talentem i wrażliwością, sprawiły, że Polska Szkoła Filmowa miała niezwykły, niepowtarzalny charakter. Zaczęły powstawać filmy, które miały pomóc w rozmowie, o tym co było i o tym co będzie. Film, nie miał być pustą wydmuszką, ale przepełniony prawdą i emocjami, miał zmuszać do dyskusji, przemyśleń, a czasem służyć terapeutycznie polskiemu społeczeństwu. Do najważniejszych twórców zaliczyć należy Andrzeja Wajdę, którego filmy takie jak Kanał (1956) i Popiół i Diament (1958), nie tylko są sztandarowym przykładem nowej filmowej drogi, ale stały się również symbolem młodych ludzi, którzy w wirze historycznej zawieruchy, szukają samych siebie. Oprócz dzieł Andrzeja Wajdy należy wymienić takie pozycje jak: Eroica (1958) Andrzeja Munka, Ostatni Dzień Lata (1958), Pożegnania (1958) Wojciecha J. Hasa i Tadeusza Konwickiego, Pociąg (1959) i Matka Joanna od Aniołów (1960) Jerzego Kawalerowicza, Nikt Nie Woła (1960) Kazimierza Kutza.
Kino moralnego niepokoju Nurt w polskiej kinematografii, którego nazwa została wymyślona przez reżysera Janusza Kijowskiego. Był to niejako kolejny proces ewolucji polskiego filmu. Twórcy w swoich dziełach krytykowali zastany stan polskiej rzeczywistości, jednocześnie stając w obronie podstawowych wartości. Zniewoleni przez system i wszechobecną cenzurę, w swoich filmach poruszali uniwersalne tematy, mówili o egoizmie, moralnym upadku społeczeństwa, nadużyciach władzy. O tematach poruszanych przez młodych twórców, teoretycznie znanych wszystkim, nigdy wcześniej nie mówiono publicznie. Pod płaszczem ogólnych zasad moralnych, idei, filmowcy przemycali w swoich obrazach liczne manifesty, krytykę władzy i ustroju, co często kończyło się zatrzymaniem filmu przez cenzurę. Ważnym motywem była próba kreowania własnego losu, szukaniu prawdziwych wartości, zbliżeniu się do drugiego człowieka. Wyróżniać możemy dwa główne typy bohaterów występujących w filmach moralnego niepokoju. Pierwszy z nich prostolinijny, o nieskomplikowanej osobowości, pozytywny, który z zetknięciu z otaczającą rzeczywistością, traci sens życia, chęć do działania. Drugi rodzaj, to postać artysty, intelektualisty, z chęcią do zmiany otaczającej go rzeczywistości, nierzadko wystawiając się na ataki otoczenia. Pod względem technicznym, filmy miały chronologiczną fabułę, często korzystano z ujęć kamery, która bezpośrednio śledziła głównego bohatera. Do najważniejszych pozycji kina moralnego niepokoju zaliczyć możemy następujące filmy: Krótki Dzień Pracy (1981) Krzysztofa Kieślowskiego, Wodzirej (1977) Feliksa Falka, Kobieta Samotna (1981) Agnieszki Holland, Pokój z Widokiem na Morze (1977) Janusza Zaorskiego, Barwy Ochronne (1976) Krzysztofa Zanussiego, Dreszcze (1981) Wojciecha Marczewskiego, Przesłuchanie (1982, premiera: 1989) Ryszarda Bugajskiego, Klincz (1979) Piotra Andrejewa, Człowiek z Marmuru (1976) Andrzeja Wajdy.
R1VMX5aB7KMGn1
ReTKjNwUXLk1o1
R14Jzi22l8lP61
R1Y6Cu7yL2prm1
Polscy reżyserzy
Andrzej Wajda (1926‑2016) - reżyser filmowy i teatralny. Przedstawiciel Polskiej Szkoły Filmowej jak i późniejszego kina moralnego niepokoju. Laureat Honorowego Oscara (2000). Członek Europejskiej Akademii Filmowej i francuskiej Akademii Sztuk Pięknych. Debiutował w kinie filmem Pokolenie w 1955 r. W 1959 r. nakręcił swój pierwszy kolorowy film – Lotną wg Wojciecha Żukrowskiego. Rok później zaprezentował Niewinnych czarodziejów, o młodym pokoleniu jazzu, zbuntowanych i jednocześnie zagubionych. Był to częsty motyw w twórczości reżysera. Wybrana filmografia: Pokolenie (1955), Kanał (1956), Popiół i Diament (1958), Popioły (1965), Wesele (1972), Ziemia Obiecana (1974), Człowiek z Marmuru (1976), Panny z Wilka (1979), Człowiek z Żelaza (1981), Katyń (2007), Tatarak (2008).
Krzysztof Kieślowski (1941‑1996) - reżyser filmów dokumentalnych i fabularnych, scenarzysta i dokumentalista. W 1974 r. został członkiem Studia Filmowego TOR, kierowanego przez Stanisława Różewicza, a obecnie przez Krzysztofa Zanussiego. Laureat Złotego Lwa na festiwalu w Wenecji za Trzy kolory: Niebieski (1993) oraz Srebrnego Niedźwiedzia na MFF w Berlinie za Trzy kolory: Biały (1993). Za reżyserię i scenariusz Trzy kolory: Czerwony otrzymał w 1994 r. nominację do Oscara. Swój pierwszy film fabularny Przejście Podziemne zaprezentował w 1973 r. Filmy Krótki Film o Zabijaniu (1987) i Krótki Film o Miłości (1988), wchodzące w skład cyklu Dekalogu, przyniosły mu uznanie również poza granicami kraju. Głównym tematem filmów Kieślowskiego był człowiek jako istota złożona, pełna emocji, sprzeczności w zderzeniu ze światem, społeczeństwem. Reżyser nie bał się poruszać w swoich filmach tematów trudnych, zadawać pytań, w tym tego fundamentalnego - jak żyć? Do ważniejszych filmów zaliczyć można: Przejście Podziemne (1973), Personel (1975), Krótki Film o Zabijaniu (1987), Krótki Film o Miłości (1988), Dekalog (1988), Podwójne Życie Weroniki (1991), Trzy Kolory: Niebieski (1993), Biały (1993) i Czerwony (1994).
Agnieszka Holland (ur. 1948) - reżyserka i scenarzystka filmowa, laureatka Srebrnego Niedźwiedzia na Festiwalu Filmowym w Berlinie za film Pokot (2017). Nominowana do Oscara w kategorii - Najlepszy scenariusz adaptowany za film Europa Europa (1990). Jest członkiem Europejskiej Akademii Filmowej. Pierwsze kroki stawiała u boku Krzysztofa Zanussiego jako jego asystentka przy Iluminacji (1973). Debiutem pełnometrażowym był film Aktorzy Prowincjonalni z 1979 r. Obraz stał się sztandarowym przykładem nurtu kina moralnego niepokoju. Premiera Kobiety samotnej (1981) została wstrzymana przez ówczesne władze, ze względu na krytyczny stosunek do polskiej rzeczywistości. Na styl Holland wpływ miało m.in. czeskie kino - ciepłe, czasem ironiczne, powolna akcja i często wręcz dokumentalistyczny sposób kręcenia poszczególnych scen. Głównym tematem filmów reżyserki jest świat jako pułapka. Bohaterowie szukają swojego celu, poczucia spełnienia, często nie dając rady. Z biegiem lat, autorka zwróciła się ku szerszej publice. Filmy takie jak Kopia Mistrza (2006) czy Janosik. Prawdziwa Historia (2009) są świadomie wybraną drogą, poprzez którą reżyserka chce tworzyć filmy dla zwykłego widza, jednak nie rezygnując z ich intelektualnego przesłania.
R10mSBD7SmYJW1
RiTRpvNJRyPX71
RDJAyNk1o09p41
R1ErlYRnI0EZc1
R7QhpY2iwkCHC1
mfe45ab377f79738c_0000000000154
Roman Polański (ur. 1933) - reżyser, scenarzysta, producent i aktor filmowy. Laureat Oscara za reżyserię filmu Pianista (2002). Pierwsze kroki w filmowym świecie stawiał jak aktor, reżyserią na poważnie zaczął zajmować się wraz ze zdaniem do Łódzkiej Akademii Filmowej. Pod koniec lat 50. XX w. wraz z Jerzym Skolimowskim i Jakubem Goldbergiem napisał scenariusz Noża w Wodzie (1961), swojego fabularnego debiutu, który jednak przez ówczesne władze został uznany za film nieodpowiedni. Dopiero w 1961 r. reżyserowi udało się uzyskać zgodę na realizację filmu. Obraz odniósł spory sukces na całym świecie, a w 1963 r. otrzymał nominację do Oscara dla filmu nieanglojęzycznego. Niedługo potem, stał się jednym z najbardziej cenionych twórców, po którego upomniało się samo Hollywood. Tak powstały klasyki w filmografii Polańskiego, czarna komedia Nieustraszeni Pogromcy Wampirów (1967), mroczny horror Dziecko Rosemary (1968), czy oparty na klasycznym kinie Noir – Chinatown (1974) z Jackiem Nicholsonem. Bohaterowie jego filmów są często samotni, odizolowani od świata. Reżysera fascynuje mrok, który jest w każdym z nas. W historiach przez siebie opowiadanych często zawiera motywy autobiograficzne, odnosząc się do ważnych wydarzeń ze swojego życia. Przykładem może być film Tragedia Makbeta (1971), który był pierwszym filmem zrealizowanym po zamordowaniu żony reżysera, Sharon Tate, przez sektę przewodzonej przez Charlesa Mansona. Przepełniony przemocą i cierpieniem film, obrazował to, z czym zmagał się Polański po utracie ukochanej osoby.
Krzysztof Zanussi (ur. 1939) - reżyser i scenarzysta. Wiceprezes Stowarzyszenia Filmowców Polskich w latach 1971‑1983. Od 1980 r. kierownik artystyczny zespołu, a następnie dyrektor Studia Filmowego Tor. Członek Europejskiej Akademii Filmowej. Laureat Złotej Palmy na Festiwalu Filmowym w Cannes za film Constans (1980). Ważnym tematem jego dzieł jest człowiek zmuszony do wyboru, między najwyższymi wartościami a pokusami świata. Reżyser mówi w swoich dziełach o rzeczach każdemu z nas bliskich: miłości, śmierci, bliskości i samotności, umieszczając je we współczesnym świecie. Obserwuje je i rozkłada na czynnika pierwsze, by z precyzją chirurga, ukazać wizerunek współczesnego społeczeństwa. Najważniejsze filmy reżysera to: Iluminacja (1973), Barwy Ochronne (1977), Constans (1980), Rok Spokojnego Słońca (1984), Życie jako Śmiertelna Choroba Przenoszona Drogą Płciową (2000), Obce Ciało (2014).
Wojciech Smarzowski (ur. 1963) - reżyser, scenarzysta. Swoją karierę filmową zaczynał na Wydziale Operatorskim PWSFTviT w Łodzi, jednak sukces odniósł jako reżyser. Na debiut fabularny musiał czekać długo, realizując w międzyczasie teledyski dla polskich artystów. Za swój pierwszy film Wesele (2004) otrzymał szereg nagród i wyróżnień, w tym Nagrody Polskiej Akademii Filmowej i Paszport Polityki. Smarzowski wykorzystuje sceny z typowego wiejskiego wesela, do stworzenia niezwykle trafnego obrazu polskiego społeczeństwa, wraz z jego najgorszymi cechami. Tematyka ta, jest również poruszona w kolejnym dziele Dom Zły (2009). Jest to przerażający portret o ludziach, pozornie zwyczajnych, mieszkańcach bloków, bez cnót i ideałów, którym w swojej egzystencji bliżej jest do zwierząt. Chłodna, przygnębiająca podroż w polską rzeczywistość. W filmie Róża (2011) opowiedział o miłości w czasach niezwykle trudnych, przepełnionych strachem i przemocą. Reżyser ukazał nam, nie tylko historię dwójki osób, szukających szczęścia, lecz również bezsens wojny i jej wyniszczający charakter, a to wszystko bez chwytania się tanich, melodramatycznych trików i schematów. Najważniejsze pozycje w filmografii reżysera to: Wesele (2004), Dom Zły (2009), Róża (2011), Drogówka (2013), Pod Mocnym Aniołem (2014), Wołyń (2016).
R1ITYr7q8JrRv1
RvofDLEBh7LpV1
RjBDxAdLixjvF1
RXSYz7EBnsDcj1
RcArXy1MvPzCG1
R17ICM8yzYMPi1
R1eXdkYASpBsW1
RnLN8FsnAjE5R1
RPLjvj6xbhxyR1
mfe45ab377f79738c_0000000000168
Nagrody filmowe
Ważniejsze nagrody filmowe: Niezwykle ważnym aspektem światowej kinematografii jest szereg Nagród i Festiwali Filmowych nagradzających najlepsze filmy i ich twórców. Grupy krytyków, filmowców jak i widzów, rokrocznie przedstawiają swoje listy dzieł, które uważają za wybitne w danym sezonie.
Nagroda Amerykańskiej Akademii Filmowej Najbardziej znana nagrodą filmową jest Nagroda Amerykańskiej Akademii Filmowej (Oscar). Mimo, że dotyczy ona głównie dzieł twórców amerykańskich, dzięki promocji, stała się najpopularniejszą nagrodą na świecie. Geneza nazwy nie jest dokładnie znana, istnieje kilka historii, w tym ta, że została ona wymyślona przez Margaret Herrick, bibliotekarkę Akademii, której statuetka przypominała jej wuja Oscara. Pierwsza ceremonia rozdania Oscarów odbyła się 1929 r. Na początku skromna gala, przerodziła się w wielkie medialne show i jedno z najważniejszych kulturalnych wydarzeń w roku. Walka o laury Akademii to rozbudowana machina promocyjna, w której poziom artystyczny filmu nie zawsze gra najważniejszą rolę. Oscarowy sezon rozpoczyna się na przełomie października i listopada, wtedy to premiery mają pierwsze filmy, które według wytwórni mają szanse na zdobycie statuetek. To również czas, w którym nagrody przyznają koła krytyków. Do finałowej gali, liczne gremia wręczają swoje wyróżnienia, niekiedy przewidując laureatów Oscarów. Obecnie nagrody przyznaje się w 24 kategoriach (od 2 do 5 nominowanych). Rekordem jedenastu zdobytych statuetek poszczycić mogą się filmy: Ben Hur (1959), Titanic (1997) oraz Władca Pierścieni: Powrót Króla (2009).
Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Cannnes Pierwsza edycja odbywającego się na Lazurowym Wybrzeżu we Francji festiwalu filmowego miała miejsce w 1946 r. Najważniejszą nagrodą jest Złota Palma (Palme d'Or) dla najlepszego filmu. Wyróżnienia przyznaje się w 8 kategoriach dla długich i krótkich metraży. Festiwal to również idealne miejsce promocji filmów. Czerwony dywan, co roku odwiedzany jest przez największe nazwiska ze świata filmu, muzyki czy mody.
Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Wenecji Festiwal filmowy jest częścią Biennale w Wenecji, odbywa się na wyspie Lido. Pierwsza edycja miała miejsce 1932 r. Główną nagrodą są Złote Lwy przyznawane najlepszym filmom i Puchar Volpi dla aktora i aktorki.
Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Berlinie (Berlinale) Odbywający się od 1951 r. berliński festiwal, jest jednym z najważniejszych festiwali filmowych na świecie. Główną nagrodą jest Złoty Niedźwiedź dla najlepszego filmu. Pierwszym polskim akcentem w ramach festiwalu był Srebrny Niedźwiedź dla Romana Polańskiego za reżyserię filmu Wstręt w 1965 r.
Do najważniejszych nagród filmowych należą również: Nagrody Hollywoodzkiego Stowarzyszenia Prasy Zagranicznej (Złote Globy), Nagrody Brytyjskiej Akademii Filmowej (Nagrody BAFTA), Nagroda Gildii Aktorów Ekranowych (SAG Award), Nagrody Akademii Sztuki i Techniki Filmowej (Cezary), Nagroda Hiszpańskiej Akademii Sztuki Filmowej (Goya).
R12ZziXUcVzE01
RQKINu5Bs0BFf1
R1bgtV9XhW0G41
RHA3B2oZG3s6y1
mfe45ab377f79738c_0000000000173
Film pt. Polscy zdobywcy Oscarów
R97Np4tA7XT4e
mfe45ab377f79738c_0000000000004
mfe45ab377f79738c_0000000000004
Najbardziej znana nagrodą filmową jest Nagroda Amerykańskiej Akademii Filmowej (Oscar). Mimo że, dotyczy ona głównie dzieł twórców amerykańskich, dzięki promocji, stała się najpopularniejszą nagrodą na świecie. Obecnie nagrody przyznaje się 24 kategoriach (od 2 do 5 nominowanych). Wśród nagrodzonych znaleźli się także Polacy. Bronisław Kaper urodził się 5 lutego 1902 r. w Warszawie, zmarł 26 kwietnia 1983 r. w Los Angeles. Był kompozytorem, muzykiem, dyrygentem, aranżerem. Skomponował muzykę do ponad stu pięćdziesięciu filmów i seriali. Zdobywca Oscara w 1954 r. z muzykę do filmu „Lili” w reżyserii Charlesa Waltersa z rolami Leslie Caron, Zasy Zasy Gabor, Mela Ferrera i Jeana‑Pierre’a Aumonta. Pierwszym filmem, do którego skomponował muzykę był niemiecki obraz SF „Alraune” z 1930 r. W 1935 r. Kaper wyjechał do Stanów Zjednoczonych, gdzie podpisał długoletni kontrakt z MGM. Pisał piosenki m.in. dla braci Marx (np. do „Dni na wyścigach”). Za ścieżkę muzyczną dl „Czekoladowego Żołnierza” Roya Del Rutha zdobył swoją pierwszą nominację do Oscara. Kolejne dwie nominacje otrzymał za muzykę i piosenkę przewodnią do filmu Carola Reeda i Lewisa Milestone’a „Bunty na Bounty” z rolami Marlona Brando i Richarda Harrisa. Utwór „Follow Me” pochodzący z tego filmu wszedł do standardów muzyki rozrywkowej. Standardami stały się także inne jego kompozycje, m.in. z „Green Dolphin Street” i „Invitation”. Również na liście przebojów Billboardu znalazły się jego utwory (m.in. „Someone to Care for Me”, „You`re All I Need”, „A Message from a Man in the Moon”, „All God`s Chillun Got Rhythm”, „Follow Me”, „Tomorrow Is Another Day”, „Somebody Up There Likes Me”, 'Just for Tonight', 'Take My Love'). Bronisław Kaper był członkiem Amerykańskiej Akademii Filmowej oraz Los Angeles Philharmonic Association, która przyznaje nagrody im. Kapera dla młodych muzyków (fortepian i instrumenty smyczkowe). Niekiedy można spotkać się z błędną pisownią imienia Bronisław, gdzie „w” jest zastąpione przez „u”. Jest to wynik błędnego odczytu imienia przez Urząd Imigracyjny Stanów Zjednoczonych. Zbigniew Rybczyński urodził się 27 stycznia 1949 r. w Łodzi. Jest reżyserem, operatorem filmowym, artystą multimedialnym, scenografem, scenarzystą, programistą komputerowym. Zasłyną jako twórca eksperymentalnych filmów animowanych. W 1973 r. ukończył studia operatorskie na łódzkiej szkole filmowej. Zdobywca Oscara w 1983 r. za krótkometrażowy film animowany 'Tango', wyprodukowany przez Se‑Ma‑For. Otrzymał także nagrodę Emmy za efekty specjalne w „Schodach”. Pod zdobyciu Oscara postanowił zostać w Stanach Zjednoczonych, gdzie w Hoboken pod Nowym Jorkiem założył własne studio (Zbig Vision Studio). Realizował filmy krótkometrażowe i wideoklipy dla stacji telewizyjnych. Jest twórcą ok. 30 klipów (m.in. do piosenki Johna Lennona „Imagine”). W latach 1994‑2001 mieszkał w Niemczech. W 2009 r. postanowił powrócić do Polski. Rybczyński był wykładowcą m.in. w Akademii Sztuki Medialnej (Kunsthochschule für Medien) w Kolonii, Columbia University w Nowym Jorku, Yoshiba University of Art and Design w Tokio. Oprócz Oscara i Emmy ma na swoim koncie także inne równie prestiżowe nagrody: Grand Prix w Oberhausen za film „Nowa Książka” i „Tango”, 'Srebrnego Lwa' dla najlepszego teledysku za „Imagine”, Prix Italia za film „Orkiestra”, Nagrodę im. Katarzyny Kobro, przyznawaną za twórczość plastyczną. Janusz Kamiński urodził się 27 czerwca w 1959 r. w Ziębicach, polski operator filmowy, dwukrotny laureat Oscara za zdjęcia do filmów Stevena Spielberga: „Lista Schindlera” (1994) oraz „Szeregowiec Ryan” (1999). Kamiński był nominowany do Oscara jeszcze czterokrotnie: za „Amistad” (1998), „Czas Wojny” (2012), „Lincolna” – wszystkie w reżyserii Stevena Spielberga oraz za zdjęcia do filmu Juliana Schnabla „Motyl i Skafander” (2007).Od 1981 r. mieszka w Stanach Zjednoczonych. Ukończył studia na Columbia College w Chicago oraz kurs operatorski w American Film Institute w Los Angeles. Należy do Amerykańskiego Towarzystwa Operatorów Filmowych. Kamiński wyreżyserował dwa filmy: „Stracone Dusze” i „Hania”. Janusz Kamiński, oprócz Oscarów, zdobył wiele innych prestiżowych nagród: m.in. Złotą Żabę na Festiwalu Autorów Zdjęć Filmowych Plus Camerimage, Independet Spirit Award, BAFTA Film Award, Critisc’ Choice Movie Award czy nagrody krytyków z Los Angeles i Nowego Jorku. Steven Spielberg o Januszu Kamińsim mówił: „Spośród wszystkich autorów zdjęć, z którymi pracowałem - Janusz jest z pewnością najlepszy. (...) Gdy go poznałem, uświadomiłem sobie, że oto stoi przede mną prawdziwy artysta. Przy pomocy odpowiedniego oświetlenia jednego dnia tworzy obrazy niczym Chagall, kiedy indziej niczym Goya czy Monet. Pomyślałem: 'Muszę zatrzymać tego faceta przy sobie'. I tak na razie zostało.” Allan Starski urodził się 1 stycznia 1943 r. w Warszawie. Jest scenografem filmowym i teatralnym. Jest absolwentem Wydziału Architektury Wnętrz na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych (1969 r.). Laureat Oscara (wraz z Ewą Braun) za scenografię do filmu Stevena Spielberga „Lista Schindlera”. Współpracował z najważniejszymi polskimi reżyserami: Andrzejem Wajdą, Krzysztofem Kieślowskim, Januszem Zaorskim, Agnieszką Holland, Romanem Polańskim, Władysławem Pasikowskim. Za scenografię do „Listy Schindlera” otrzymał także nominację do BAFTA. Był nominowany do nagrody Emmy za film telewizyjny „Ucieczka z Sobiboru”, a za pracę przy „Pianiście” Romana Polańskiego otrzymał francuskiego Cesara. Ewa Braun urodziła się 2 sierpnia 1944 w Krakowie. Jest scenografką, kostiumolożką i dekoratorką wnętrz. Wraz z Allanem Starskim zdobyła Oscara za scenografię do filmu Stevena Spielberga „Lista Schindlera”. Ukończyła historię sztuki na Uniwersytecie Warszawskim. Podobnie jak Starski, współpracowała z wybitnymi reżyserami, m.in. Andrzejem Wajdą, Krzysztofem Kieślowskim, Krzysztofem Zanussim, Agnieszką Holland, Wojciechem J. Hasem, Januszem Majewskim, Wojciechem Marczewskim, Johnem Irvinem, Costa‑Gavrasem, Stevenem Spielbergiem, Volkerem Schlöndorffem, Peterem Kassovitzem. Jest wykładowczynią na Wydziale Scenografii ASP w Warszawie oraz PWSFTviT w Łodzi. Należy do Amerykańskiej Akademii Sztuki i Wiedzy Filmowej (AMPAS) oraz Polskiej Akademii Filmowej. Andrzej Wajda (1926‑2016) - polski reżyser filmowy i teatralny. Przedstawiciel Polskiej Szkoły Filmowej jak i późniejszego kina moralnego niepokoju. Laureat Honorowego Oscara (2000). Członek Europejskiej Akademii Filmowej i francuskiej Akademii Sztuk Pięknych. Debiutował w kinie filmem 'Pokolenie” w 1955 r. W 1959 r. nakręcił swój pierwszy kolorowy film - 'Lotną' wg Wojciecha Żukrowskiego. Rok później zaprezentował 'Niewinnych czarodziejów', o młodym pokoleniu jazzu, zbuntowanych i jednocześnie zagubionych. Był to częsty motyw w twórczości reżysera. Wybrana filmografia: 'Pokolenie' (1955), „Kanał” (1956), „Popiół i Diament” (1958), „Popioły” (1965), „Wesele” (1972), „Ziemia Obiecana” (1974), „Człowiek z Marmuru” (1976), „Panny z Wilka” (1979), „Człowiek z Żelaza” (1981), „Katyń” (2007), „Tatarak” (2008). Roman Polański (ur. 1933)- polski reżyser, scenarzysta, producent i aktor filmowy. Laureat Oscara za reżyserię filmu „Pianista” (2002). Pierwsze kroki w filmowym świecie stawiał jak aktor, reżyserią na poważnie zaczął zajmować się wraz ze zdaniem do Łódzkiej Akademii Filmowej. Pod koniec lat 50. XX w. wraz z Jerzym Skolimowskim i Jakubem Goldbergiem napisał scenariusz 'Noża w Wodzie' (1961), swojego fabularnego debiutu, który jednak przez ówczesne władze został uznany za film nieodpowiedni. Dopiero w 1961 r. reżyserowi udało się uzyskać zgodę na realizację filmu. Obraz odniósł spory sukces na całym świecie, a w 1963 r. otrzymał nominację do Oscara dla filmu nieanglojęzycznego. Niedługo potem, stał się jednym z najbardziej cenionych twórców, po którego upomniało się samo Hollywood. Tak powstały klasyki w filmografii Polańskiego, czarna komedia „Nieustraszeni Pogromcy Wampirów” (1967), mroczny horror „Dziecko Rosemary” (1968), czy oparty na klasycznym kinie Noir – „Chinatown” (1974) z Jackiem Nicholsonem. Bohaterowie jego filmów są często samotni, odizolowani od świata. Reżysera fascynuje mrok, który jest w każdym z nas. Podkład: muzyka z filmu „Chinatown”. Jan A.P. Kaczmarek urodził się 29 kwietnia 1953 r. w Koninie. Jest kompozytorem, autorem muzyki do ponad 60 filmów fabularnych i dokumentalnych oraz spektakli teatralnych. Laureat Oscara za muzykę do filmu 'Marzyciel' Marca Forstera. Jest twórcą i dyrektorem Międzynarodowego Festiwalu Filmu i Muzyki Transatlantyk w Łodzi. Studiował prawo na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Współpracował z Jerzym Grotowskim oraz z Teatrem 8 Dnia (w latach 1977‑1979). Założył Orkiestrę 8 Dnia. Od 1989 r. mieszka w Stanach Zjednoczonych. Jest członkiem Amerykańskiej Akademii Filmowej, Europejskiej Akademii Filmowej i Polskiej Akademii Filmowej. Za muzykę do spektaklu '”Joanne Akalaitis Tis Pity She's a Whore'' na New York Shakespeare Festival został wyróżniony przez nowojorskich krytyków teatralnych nagrodą Drama Desk. Film animowany „Pioruś i Wilk” jest brytyjsko‑polską koprodukcją. Film w reżyserii Suzie Templeton zdobył Oscara w 2008 r. w kategorii krótkometrażowy film animowany. Jest to baśń muzyczna Siergieja Prokofjewa na głos recytujący i wielką orkiestrę symfoniczną z 1936 r. Opowiada o przyjaźni Piotrusia z Ptaszkiem i Kaczuszką, którzy stawiają czoło groźnemu Wilkowi. Realizatorem był łódzki Se‑Ma‑For oraz brytyjskie studio BreakThru Films przy współpracy norweskiego studia Storm Studios. Paweł Pawlikowski urodził się 15 września 1957 r. w Warszawie. Jest polsko‑brytyjskim reżyserem i scenarzystą. Zdobywca Oscara w 2015 r. za najlepszy film nieanglojęzyczny „Ida” z rolami Agaty Trzebuchowskiej jako Anna/Ida i Agaty Kuleszy jako Wanda. Pawlikowski w 1971 r. wyjechał do Wielkiej Brytanii. Studiował filozofię i literaturę w Londynie i Oxfordzie. Pracował dla BBC, gdzie realizował filmy dokumentalne. Jego pierwszy filmem fabularnym było „Ostatnie Wyjście” z 2000 r., który opowiada o rosyjskiej emigrantce starającej się o azyl w Wielkiej Brytanii. Reżyser zdobył z ten obraz nagrodę BAFTA. Kolejne wyróżnienie BAFTA otrzymuje za film „Lato miłości” jako najlepszy film brytyjski. W 2013 r. realizuje czarno‑białą „Idę” – historię młodej nowicjuszki, która przed złożeniem ślubów dowiaduje się, że jest Żydówką oraz jej ciotki Wandy – stalinowskiej sędzi. „Ida” oprócz Oscara, przyniosła Pawlikowskiemu m.in. 5 Europejskich Nagród Filmowych, Goya – nagrodę hiszpańską, czy kolejną BAFTA.
mfe45ab377f79738c_0000000000334
Zadania
RnhVFS5NcmeUf
Ćwiczenie 1
Rpi4XgEAAO3cf
Ćwiczenie 2
R1RB4G50wUsor
Ćwiczenie 3
RQqvOyWSaI73D
Ćwiczenie 4
R46M8YfXgdvoy
Ćwiczenie 5
Przyporządkuj nazwiska reżyserów do filmów. Tańcząc w Ciemnościach Możliwe odpowiedzi: 1. Steve McQueen, 2. Julian Schnabel, 3. Lars von Trier, 4. Pedro Almodovar Głód Możliwe odpowiedzi: 1. Steve McQueen, 2. Julian Schnabel, 3. Lars von Trier, 4. Pedro Almodovar Złe Wychowanie Możliwe odpowiedzi: 1. Steve McQueen, 2. Julian Schnabel, 3. Lars von Trier, 4. Pedro Almodovar Motyl i Skafander Możliwe odpowiedzi: 1. Steve McQueen, 2. Julian Schnabel, 3. Lars von Trier, 4. Pedro Almodovar
Przyporządkuj nazwiska reżyserów do filmów. Tańcząc w Ciemnościach Możliwe odpowiedzi: 1. Steve McQueen, 2. Julian Schnabel, 3. Lars von Trier, 4. Pedro Almodovar Głód Możliwe odpowiedzi: 1. Steve McQueen, 2. Julian Schnabel, 3. Lars von Trier, 4. Pedro Almodovar Złe Wychowanie Możliwe odpowiedzi: 1. Steve McQueen, 2. Julian Schnabel, 3. Lars von Trier, 4. Pedro Almodovar Motyl i Skafander Możliwe odpowiedzi: 1. Steve McQueen, 2. Julian Schnabel, 3. Lars von Trier, 4. Pedro Almodovar
Przeciągając podane elementy przyporządkuj nazwiska reżyserów do filmów.
Julian Schnabel, Steve McQueen, Pedro Almodovar, Lars von Trier
Tańcząc w Ciemnościach
Głód
Złe Wychowanie
Motyl i Skafander
RzD3MyRIAjHYI
Ćwiczenie 6
R1IyAo1jnqXbC
Ćwiczenie 7
RtDc1KbKVSqFm
Ćwiczenie 8
R3pZLLo08hUEB
Ćwiczenie 9
Połącz w pary słowo z odpowiadającą mu definicją. Dogma ’95 Możliwe odpowiedzi: 1. Potoczna nazwa na kino produkowane w Indiach., 2. Skupia się na przedstawianiu obecnych problemów społecznych. Ukazywane są konflikty na tle rasowym, problemy przemocy wśród młodzieży, bezrobocia czy alienacji., 3. Unikanie wszelakich trików filmowych, w tym stosowania wymyślnych dekoracji czy dodatkowego oświetlenia podczas kręcenia filmu. Konieczne było również rejestrowane wydarzeń kamerą "z ręki", by uzyskać jak największy realizm., 4. Nurt w polskiej kinematografii. Nazwa została wymyślona przez reżysera Janusza Kijowskiego. Był to niejako kolejny proces ewolucji polskiego filmu. Twórcy w swoich dziełach krytykowali zastany stan polskiej rzeczywistości, jednocześnie stając w obronie podstawowych wartości Bollywood Możliwe odpowiedzi: 1. Potoczna nazwa na kino produkowane w Indiach., 2. Skupia się na przedstawianiu obecnych problemów społecznych. Ukazywane są konflikty na tle rasowym, problemy przemocy wśród młodzieży, bezrobocia czy alienacji., 3. Unikanie wszelakich trików filmowych, w tym stosowania wymyślnych dekoracji czy dodatkowego oświetlenia podczas kręcenia filmu. Konieczne było również rejestrowane wydarzeń kamerą "z ręki", by uzyskać jak największy realizm., 4. Nurt w polskiej kinematografii. Nazwa została wymyślona przez reżysera Janusza Kijowskiego. Był to niejako kolejny proces ewolucji polskiego filmu. Twórcy w swoich dziełach krytykowali zastany stan polskiej rzeczywistości, jednocześnie stając w obronie podstawowych wartości Kino brytyjskie Możliwe odpowiedzi: 1. Potoczna nazwa na kino produkowane w Indiach., 2. Skupia się na przedstawianiu obecnych problemów społecznych. Ukazywane są konflikty na tle rasowym, problemy przemocy wśród młodzieży, bezrobocia czy alienacji., 3. Unikanie wszelakich trików filmowych, w tym stosowania wymyślnych dekoracji czy dodatkowego oświetlenia podczas kręcenia filmu. Konieczne było również rejestrowane wydarzeń kamerą "z ręki", by uzyskać jak największy realizm., 4. Nurt w polskiej kinematografii. Nazwa została wymyślona przez reżysera Janusza Kijowskiego. Był to niejako kolejny proces ewolucji polskiego filmu. Twórcy w swoich dziełach krytykowali zastany stan polskiej rzeczywistości, jednocześnie stając w obronie podstawowych wartości Kino moralnego niepokoju Możliwe odpowiedzi: 1. Potoczna nazwa na kino produkowane w Indiach., 2. Skupia się na przedstawianiu obecnych problemów społecznych. Ukazywane są konflikty na tle rasowym, problemy przemocy wśród młodzieży, bezrobocia czy alienacji., 3. Unikanie wszelakich trików filmowych, w tym stosowania wymyślnych dekoracji czy dodatkowego oświetlenia podczas kręcenia filmu. Konieczne było również rejestrowane wydarzeń kamerą "z ręki", by uzyskać jak największy realizm., 4. Nurt w polskiej kinematografii. Nazwa została wymyślona przez reżysera Janusza Kijowskiego. Był to niejako kolejny proces ewolucji polskiego filmu. Twórcy w swoich dziełach krytykowali zastany stan polskiej rzeczywistości, jednocześnie stając w obronie podstawowych wartości
Połącz w pary słowo z odpowiadającą mu definicją. Dogma ’95 Możliwe odpowiedzi: 1. Potoczna nazwa na kino produkowane w Indiach., 2. Skupia się na przedstawianiu obecnych problemów społecznych. Ukazywane są konflikty na tle rasowym, problemy przemocy wśród młodzieży, bezrobocia czy alienacji., 3. Unikanie wszelakich trików filmowych, w tym stosowania wymyślnych dekoracji czy dodatkowego oświetlenia podczas kręcenia filmu. Konieczne było również rejestrowane wydarzeń kamerą "z ręki", by uzyskać jak największy realizm., 4. Nurt w polskiej kinematografii. Nazwa została wymyślona przez reżysera Janusza Kijowskiego. Był to niejako kolejny proces ewolucji polskiego filmu. Twórcy w swoich dziełach krytykowali zastany stan polskiej rzeczywistości, jednocześnie stając w obronie podstawowych wartości Bollywood Możliwe odpowiedzi: 1. Potoczna nazwa na kino produkowane w Indiach., 2. Skupia się na przedstawianiu obecnych problemów społecznych. Ukazywane są konflikty na tle rasowym, problemy przemocy wśród młodzieży, bezrobocia czy alienacji., 3. Unikanie wszelakich trików filmowych, w tym stosowania wymyślnych dekoracji czy dodatkowego oświetlenia podczas kręcenia filmu. Konieczne było również rejestrowane wydarzeń kamerą "z ręki", by uzyskać jak największy realizm., 4. Nurt w polskiej kinematografii. Nazwa została wymyślona przez reżysera Janusza Kijowskiego. Był to niejako kolejny proces ewolucji polskiego filmu. Twórcy w swoich dziełach krytykowali zastany stan polskiej rzeczywistości, jednocześnie stając w obronie podstawowych wartości Kino brytyjskie Możliwe odpowiedzi: 1. Potoczna nazwa na kino produkowane w Indiach., 2. Skupia się na przedstawianiu obecnych problemów społecznych. Ukazywane są konflikty na tle rasowym, problemy przemocy wśród młodzieży, bezrobocia czy alienacji., 3. Unikanie wszelakich trików filmowych, w tym stosowania wymyślnych dekoracji czy dodatkowego oświetlenia podczas kręcenia filmu. Konieczne było również rejestrowane wydarzeń kamerą "z ręki", by uzyskać jak największy realizm., 4. Nurt w polskiej kinematografii. Nazwa została wymyślona przez reżysera Janusza Kijowskiego. Był to niejako kolejny proces ewolucji polskiego filmu. Twórcy w swoich dziełach krytykowali zastany stan polskiej rzeczywistości, jednocześnie stając w obronie podstawowych wartości Kino moralnego niepokoju Możliwe odpowiedzi: 1. Potoczna nazwa na kino produkowane w Indiach., 2. Skupia się na przedstawianiu obecnych problemów społecznych. Ukazywane są konflikty na tle rasowym, problemy przemocy wśród młodzieży, bezrobocia czy alienacji., 3. Unikanie wszelakich trików filmowych, w tym stosowania wymyślnych dekoracji czy dodatkowego oświetlenia podczas kręcenia filmu. Konieczne było również rejestrowane wydarzeń kamerą "z ręki", by uzyskać jak największy realizm., 4. Nurt w polskiej kinematografii. Nazwa została wymyślona przez reżysera Janusza Kijowskiego. Był to niejako kolejny proces ewolucji polskiego filmu. Twórcy w swoich dziełach krytykowali zastany stan polskiej rzeczywistości, jednocześnie stając w obronie podstawowych wartości
Przeciągając podane elementy połącz w pary słowo z odpowiadającą mu definicją.
Nurt w polskiej kinematografii. Nazwa została wymyślona przez reżysera Janusza Kijowskiego. Był to niejako kolejny proces ewolucji polskiego filmu. Twórcy w swoich dziełach krytykowali zastany stan polskiej rzeczywistości, jednocześnie stając w obronie podstawowych wartości, Unikanie wszelakich trików filmowych, w tym stosowania wymyślnych dekoracji czy dodatkowego oświetlenia podczas kręcenia filmu. Konieczne było również rejestrowane wydarzeń kamerą "z ręki", by uzyskać jak największy realizm., Skupia się na przedstawianiu obecnych problemów społecznych. Ukazywane są konflikty na tle rasowym, problemy przemocy wśród młodzieży, bezrobocia czy alienacji., Potoczna nazwa na kino produkowane w Indiach.
Dogma ’95
Bollywood
Kino brytyjskie
Kino moralnego niepokoju
Rl7SjId2ORxXP
Ćwiczenie 10
RCh4XgcURbf6k
Ćwiczenie 11
Połącz w pary nazwy nagród z nazwami festiwali i akademii, na których są wręczane. Złoty Niedźwiedź Możliwe odpowiedzi: 1. Nagrody Hollywoodzkiego Stowarzyszenia Prasy Zagranicznej, 2. Nagrody Brytyjskiej Akademii Filmowej, 3. Festiwal Filmowy w Cannnes, 4. Festiwal Filmowy w Wenecji, 5. Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Berlinie, 6. Nagroda Amerykańskiej Akademii Filmowej Złote Globy Możliwe odpowiedzi: 1. Nagrody Hollywoodzkiego Stowarzyszenia Prasy Zagranicznej, 2. Nagrody Brytyjskiej Akademii Filmowej, 3. Festiwal Filmowy w Cannnes, 4. Festiwal Filmowy w Wenecji, 5. Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Berlinie, 6. Nagroda Amerykańskiej Akademii Filmowej BAFTA Możliwe odpowiedzi: 1. Nagrody Hollywoodzkiego Stowarzyszenia Prasy Zagranicznej, 2. Nagrody Brytyjskiej Akademii Filmowej, 3. Festiwal Filmowy w Cannnes, 4. Festiwal Filmowy w Wenecji, 5. Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Berlinie, 6. Nagroda Amerykańskiej Akademii Filmowej Złota Palma Możliwe odpowiedzi: 1. Nagrody Hollywoodzkiego Stowarzyszenia Prasy Zagranicznej, 2. Nagrody Brytyjskiej Akademii Filmowej, 3. Festiwal Filmowy w Cannnes, 4. Festiwal Filmowy w Wenecji, 5. Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Berlinie, 6. Nagroda Amerykańskiej Akademii Filmowej Złote Lwy Możliwe odpowiedzi: 1. Nagrody Hollywoodzkiego Stowarzyszenia Prasy Zagranicznej, 2. Nagrody Brytyjskiej Akademii Filmowej, 3. Festiwal Filmowy w Cannnes, 4. Festiwal Filmowy w Wenecji, 5. Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Berlinie, 6. Nagroda Amerykańskiej Akademii Filmowej Oscar Możliwe odpowiedzi: 1. Nagrody Hollywoodzkiego Stowarzyszenia Prasy Zagranicznej, 2. Nagrody Brytyjskiej Akademii Filmowej, 3. Festiwal Filmowy w Cannnes, 4. Festiwal Filmowy w Wenecji, 5. Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Berlinie, 6. Nagroda Amerykańskiej Akademii Filmowej
Połącz w pary nazwy nagród z nazwami festiwali i akademii, na których są wręczane. Złoty Niedźwiedź Możliwe odpowiedzi: 1. Nagrody Hollywoodzkiego Stowarzyszenia Prasy Zagranicznej, 2. Nagrody Brytyjskiej Akademii Filmowej, 3. Festiwal Filmowy w Cannnes, 4. Festiwal Filmowy w Wenecji, 5. Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Berlinie, 6. Nagroda Amerykańskiej Akademii Filmowej Złote Globy Możliwe odpowiedzi: 1. Nagrody Hollywoodzkiego Stowarzyszenia Prasy Zagranicznej, 2. Nagrody Brytyjskiej Akademii Filmowej, 3. Festiwal Filmowy w Cannnes, 4. Festiwal Filmowy w Wenecji, 5. Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Berlinie, 6. Nagroda Amerykańskiej Akademii Filmowej BAFTA Możliwe odpowiedzi: 1. Nagrody Hollywoodzkiego Stowarzyszenia Prasy Zagranicznej, 2. Nagrody Brytyjskiej Akademii Filmowej, 3. Festiwal Filmowy w Cannnes, 4. Festiwal Filmowy w Wenecji, 5. Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Berlinie, 6. Nagroda Amerykańskiej Akademii Filmowej Złota Palma Możliwe odpowiedzi: 1. Nagrody Hollywoodzkiego Stowarzyszenia Prasy Zagranicznej, 2. Nagrody Brytyjskiej Akademii Filmowej, 3. Festiwal Filmowy w Cannnes, 4. Festiwal Filmowy w Wenecji, 5. Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Berlinie, 6. Nagroda Amerykańskiej Akademii Filmowej Złote Lwy Możliwe odpowiedzi: 1. Nagrody Hollywoodzkiego Stowarzyszenia Prasy Zagranicznej, 2. Nagrody Brytyjskiej Akademii Filmowej, 3. Festiwal Filmowy w Cannnes, 4. Festiwal Filmowy w Wenecji, 5. Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Berlinie, 6. Nagroda Amerykańskiej Akademii Filmowej Oscar Możliwe odpowiedzi: 1. Nagrody Hollywoodzkiego Stowarzyszenia Prasy Zagranicznej, 2. Nagrody Brytyjskiej Akademii Filmowej, 3. Festiwal Filmowy w Cannnes, 4. Festiwal Filmowy w Wenecji, 5. Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Berlinie, 6. Nagroda Amerykańskiej Akademii Filmowej
Połącz w nazwy nagród z nazwami festiwali i akademii, na których są wręczane.
Nagroda Amerykańskiej Akademii Filmowej, Festiwal Filmowy w Wenecji, Nagrody Brytyjskiej Akademii Filmowej, Festiwal Filmowy w Cannnes, Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Berlinie, Nagrody Hollywoodzkiego Stowarzyszenia Prasy Zagranicznej
Złoty Niedźwiedź
Złote Globy
BAFTA
Złota Palma
Złote Lwy
Oscar
R154IAHAol3dO
Ćwiczenie 12
mfe45ab377f79738c_0000000000005
mfe45ab377f79738c_0000000000005
Przyjrzyj się wybranym kadrom filmowym i dopasuj do nich tytuł filmu.
Odpowiedzi: A - Barwy Ochronne B - Popiół i Diament C - Krótki Film o Zabijaniu D - Dom Zły
Rozwiązanie: 1‑B 2‑C 3‑A 4‑D
mfe45ab377f79738c_0000000000006
mfe45ab377f79738c_0000000000006
Przeciągając podane elementy przyporządkuj nazwiska reżyserów do filmów.
Pytania: Tańcząc w Ciemnościach - ................ Głód - ................ Złe Wychowanie - ................ Motyl i Skafander - ................
Odpowiedzi: A - Pedro Almodovar B - Steve McQueen C - Lars von Trier D - Julian Schnabel
Rozwiązanie: 1‑C 2‑B 3‑A 4‑D
mfe45ab377f79738c_0000000000007
mfe45ab377f79738c_0000000000007
Przeciągając podane elementy połącz w pary słowo z odpowiadającą mu definicją.
Pytania: Dogma ’95 - ................ Bollywood - ................ Kino brytyjskie - ................ Kino moralnego niepokoju - ................
Odpowiedzi: A - Skupia się na przedstawianiu obecnych problemów społecznych. Ukazywane są konflikty na tle rasowym, problemy przemocy wśród młodzieży, bezrobocia czy alienacji. B - Nurt w polskiej kinematografii. Nazwa została wymyślona przez reżysera Janusza Kijowskiego. Był to niejako kolejny proces ewolucji polskiego filmu. Twórcy w swoich dziełach krytykowali zastany stan polskiej rzeczywistości, jednocześnie stając w obronie podstawowych wartości C - Unikanie wszelakich trików filmowych, w tym stosowania wymyślnych dekoracji czy dodatkowego oświetlenia podczas kręcenia filmu. Konieczne było również rejestrowane wydarzeń kamerą „z ręki”, by uzyskać jak największy realizm. D - Potoczna nazwa na kino produkowane w Indiach.
Rozwiązanie: 1‑C 2‑D 3‑A 4‑B
mfe45ab377f79738c_0000000000008
mfe45ab377f79738c_0000000000008
Przyjrzyj się wybranym ilustracjom i przyporządkuj do nich reżyserów.
Odpowiedzi: A - Nagrody Brytyjskiej Akademii Filmowej B - Festiwal Filmowy w Wenecji C - Nagroda Amerykańskiej Akademii Filmowej D - Festiwal Filmowy w Cannnes E - Nagrody Hollywoodzkiego Stowarzyszenia Prasy Zagranicznej F - Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Berlinie
Rozwiązanie: 1‑F 2‑E 3‑A 4‑D 5‑B 6‑C
mfe45ab377f79738c_0000000000344
Słownik pojęć
Dogma 95
Dogma 95
manifest filmowy duńskich twórców filmowych: Thomasa Vinterberga, Larsa von Triera, Kristiana Levringa i Sørena Kragh‑Jacobsena. Motto Dogmy: Kino to człowiek wobec samego siebie, a nie tylko aktor przed kamerą. Manifest nawołujący do unikania wszelakich trików filmowych, w tym stosowania wymyślnych dekoracji czy dodatkowego oświetlenia podczas kręcenia filmu. Konieczne było również rejestrowane wydarzeń kamerą „z ręki”, by uzyskać jak największy realizm dzieła.
Nowa Fala
Nowa Fala
(fr. la Nouvelle Vague) nurt współczesnego kina (koncentrujący się głównie we Francji) przypadający na lata 1959‑1965, negujący stary porządek i klasyczne kino. Młodzi francuscy twórcy pragnęli zrewolucjonizować sztukę filmową. Wraz z pojawieniem się takich filmów jak I Bóg stworzył kobietę z 1956 r. czy Windą na szafot z 1957 r., ruch zaczęto utożsamiać z nową jakością i podejściem do tworzenia filmów. Francuską nową falę określić można jako manifest młodości. Niezwykle ważna była również niechęć do profesjonalizmu, traktowania filmu jako rzemiosła. Celebrowano wolność w tworzeniu i niezależność twórcy. Utworzyła się grupa ludzi, twórców, krytyków, którzy prowadzili zagorzałe dyskusje na temat powstających filmów, wymieniali wnioski, poglądy i rady. Nowofalowe filmy łamały wcześniej przyjęte normy. Wyraźny był brak ciągłości przyczynowo – skutkowej, „porwany” montaż czy częste improwizacje aktorów.
Socrealizm
Socrealizm
Socrealizm lub realizm socjalistyczny był stylem lub metodą twórczą w sztuce, który narodził się w 1934 r. w ZSRR. Na Zjeździe Pisarzy Radzieckich Maksym Gorki przedstawił zasady socjalistycznej twórczości literackiej (realistyczna forma i socjalistyczna treść). Niewiele później zasady te przejęły sztuki wizualne. Malarstwo i rzeźba miały realistycznie oddawać rzeczywistość. Oprócz tego pełniły wiele ważnych funkcji do spełnienia w socjalistycznym narodzie: miało wychowywać, wskazywać wzorce postępowania, sławić pracę fizyczną, gloryfikować bohaterów Armii Czerwonej. Prawie osobną dziedziną sztuki stało się malowanie portretów Stalina. W Polsce socrealizm istniał doktrynalnie w latach 1949‑1956.
mfe45ab377f79738c_0000000000384
Galeria dzieł sztuki
RJs3ByMl4osFj
RQKINu5Bs0BFf
Bibliografia
Literatura przedmiotu:
1001 filmów, które musisz zobaczyć, red. Steven Jay Schneider, Warszawa 2017;
Linda Badley, Lars Von Trier, Urbana‑Chicago‑Springfield 2009;
Encyklopedia PWN w trzech tomach, Warszawa 1999;
Adam Garbicz, Jacek Klinowski, Kino, wehikuł magiczny. Przewodnik osiągnięć filmu fabularnego. T. 1 Podróż pierwsza 1913–1949, Kraków 1981;
Adam Garbicz, Jacek Klinowski, Kino, wehikuł magiczny. Przewodnik osiągnięć filmu fabularnego. T. 2: Podróż druga 1950–1959, Kraków 1987;
Marek Hendrykowski, Leksykon gatunków filmowych, Poznań‑Wrocław 2001;
Historia kina. Tom 1. Kino nieme, red. Tadeusz Lubelski, Iwona Swoińska, Rafał Syska, Kraków 2009;
Historia kina. Tom 2. Kino klasyczne, red. Tadeusz Lubelski, Iwona Swoińska, Rafał Syska, Kraków 2011;
Historia kina. Tom 3. Kino nowofalowe, red. Tadeusz Lubelski, Iwona Swoińska, Rafał Syska, Kraków 2015;
Mariola Jankun‑Dopartowa, Gorzkie kino Agnieszki Holland, Gdańsk 2000;
Piotr Kletowski, Europejskie kino gatunków, Kraków 2016;
Tadeusz Lubelski, Encyklopedia kina, Kraków 2010;
Tadeusz Lubelski, Historia kina polskiego: twórcy, filmy, konteksty, Chorzów 2009;
Tadeusz Lubelski, Kino Krzysztofa Kieślowskiego, Kraków 1997;
Wojciech Orliński, 10 lat emocji. Kino polskie 2005‑2015, Warszawa 2015;
Bartłomiej Paszylk, Słownik gatunków i zjawisk filmowych, Warszawa – Bielsko Biała 2010;
Jerzy Płażewski, Historia filmu 1985‑2005, Warszawa 2001;
Jerzy Płażewski, Historia filmu dla każdego, Warszawa 1968;
Paweł Sitkiewicz, Małe wielkie kino. Film animowany od narodzin do końca okresu klasycznego, Gdańsk 2009;
Uniwersalny leksykon sztuki, Warszawa 2002;
Andrzej Wajda, Kino i reszta świata. Autobiografia, Kraków 2013;
Joanna Wojnicka, Olga Katafiasz, Słownik wiedzy o filmie, Bielsko‑Biała, 2005;
Joanna Wojnicka, Rafał Syska, Historia filmu. Od Edisona do Nolana, Bielsko‑Biała 2015;
Mieczysław Wojtczak, O Kinie Moralnego Niepokoju… i nie tylko, Warszawa 2009.