Jak rozwijał się w Polsce gatunek reportażu? Zapoznaj się z linią chronologiczną. 1595 Początki. Chociaż historia polskiego reportażu zaczyna się w II poł. XIX w. wraz z rozwojem prasy i profesjonalizacją zawodu dziennikarza, to już pod koniec XVI wieku pojawiły się pierwsze w języku polskim quasi-reportażowe próby zawierające cechy zarówno literatury dokumentalnej, jak i poetyckiej. Wymienić tu można takich autorów, jak: Sebastian Klonowic (Flis, 1595), Jan Potocki (Podróż do Turek i Egiptu, 1789), Julian Ursyn Niemcewicz (Podróże po Ameryce, 1787-1807). Cechy reporterskie mają również Pamiętniki Jana Chryzostoma Paska (1656). Na ilustracji obok: Sebastian Klonowic. 1661 Początek polskiej prasy. W 1661 r. w Krakowie ukazuje się pierwszy numer periodyku „Merkuriusz Polski Ordynaryjny". Wydawano go 1-2 razy w tygodniu w nakładzie 100-200 egzemplarzy, miał ok. 10 stron. Kosztował 10 groszy. Jego czytelnicy mogli się zapoznać z aktualnymi wiadomościami i dokumentami rządowymi. Grafika przedstawia stronę periodyku „Merkuriusz Polski Ordynaryjny". 1876 Listy z podróży do Ameryki. Gatunek reportażu zaczął się kształtować wraz z rozwojem prasy w XIX w. Nie bez znaczenia było zainteresowanie pisarzy światem, społeczeństwem i jego problemami. Reportażowy charakter miały relacje z podróży Henryka Sienkiewicza, Listy z podróży do Ameryki, publikowane na łamach „Gazety Polskiej" w latach 1876-1878. Na zdjęciu obok: Henryk Sienkiewicz w stroju myśliwskim. Czarno-biała fotografia przedstawia siedzącego mężczyznę w jasnym stroju na safari. Mężczyzna ma wysoki jasny kapelusz i wysokie, skórzane buty. Trzyma opartą o ziemię strzelbę. 1894 Pielgrzymka do Jasnej Góry Teksty o charakterze reportażu pisali także Prus czy Konopnicka, a za pierwszy nowoczesny reportaż w dziejach literatury polskiej uważa się utwór Władysława Reymonta pisany w 1894 r. pt. Pielgrzymka do Jasnej Góry. Na zdjęciu obok: Władysław Stanisław Reymont. Czarno-biała fotografia mężczyzny w garniturze. Nosi małe, okrągłe okulary. Ma wąsy i brodę hiszpankę. 1918 Po I wojnie światowej. Po zakończeniu I wojny światowej tematami reportaży stawały się coraz częściej sprawy i problemy społeczne, jak rozwój gospodarczy, kryzys, bieda, bezdomność, zdrowie, kwestie granic i mniejszości narodowych. Gatunek ten, pełniej niż literatura piękna, zaspokajał głód rzeczywistości, dając poczucie osobistej obecności czytelnika przy relacjonowanych zdarzeniach. Rozwinął się w tym czasie reportaż interwencyjny czy sądowy, a wśród autorów tekstów o tym charakterze znaleźli się m.in. Maria Kuncewiczowa, Zofia Nałkowska, Irena Krzywicka, Józef Mackiewicz. Na zdjęciu obok: Zofia Nałkowska. Czarno-biała fotografia kobiety. Ma ona ciemne, ufryzowane włosy sięgające do uszu. Patrzy pewnie w stronę aparatu. Na szyi ma naszyjnik z drobnych pereł. 1945 Melchior Wańkowicz. Jeden z najwybitniejszych przedstawicieli gatunku reportażu, uznawany często za ojca polskiego reportażu nowoczesnego. Czarno-biała fotografia przedstawiająca mężczyznę w średnim wieku. Zwrócony jest do aparatu lewym profilem, patrzy w górę, lekko się uśmiecha.