Scenariusz zajęć

III etap edukacyjny, zajęcia z wychowawcą, język polski

Temat: Lubię siebie. Identyfikacja swoich słabych i mocnych stron

Treści kształcenia:

Uczeń:

1. Współpracuje w grupie – wstęp do podstawy programowej,

2. Komunikuje się werbalnie i niewerbalnie – język polski (I.3),

3. Tworzy wypowiedź ustną – język polski (III.1).

Cele operacyjne:

Uczeń:

• Analizuje swoje słabe i mocne cechy charakteru,

• Rozpoznaje znaczenie niewerbalnych środków komunikowania się (postawa ciała, gest, mimika),

• Wskazuje wagę rozpoznawania swoich słabości i sposoby radzenia sobie z nimi,

• Wypowiada się na forum,

• Bierze udział w dyskusji.

Nabywane umiejętności:

Uczeń:

• Doskonali umiejętność twórczego myślenia,

• Ćwiczy umiejętność pracy w grupie,

• Komunikuje się w języku ojczystym.

Środki dydaktyczne:

• Zasoby multimedialne: film Dwa bieguny (rozmowa z Janem Melą), karty pracy (Kogo widzę w lustrze? oraz Nie ma rzeczy niemożliwych),

• Komputery z głośnikami/tablica multimedialna/rzutnik multimedialny,

• Krzesła,

• Flamastry,

• Lustro,

• Zasłona, kotara lub koc,

• Tablica, kreda/pisak.

Metody nauczania:

• Podające: rozmowa, wyjaśnienia,

• Problemowe: aktywizujące – gra dydaktyczna, elementy dramy,

• Praktyczne: ćwiczenia przedmiotowe, praca z tekstem,

• Eksponująca: film.

Formy pracy:

• Zbiorowa jednolita,

• Grupowa zróżnicowana,

• Indywidualna.

Przebieg zajęć:

1. Przywitanie. Uczniowie siedzą w kręgu, nauczyciel stoi pośrodku. Krzeseł jest tyle, ilu uczniów. Prowadzący wyjaśnia, że zadaniem osoby stojącej w kole będzie kończenie zdania: „Jestem…”, według własnego pomysłu, np.: „Jestem sympatyczna”. Inne osoby, które także uważają się za sympatyczne, przesiadają się na inne miejsce. Nauczyciel również bierze udział w zabawie. Osoba, która pozostanie bez krzesła, stojąc w kole, ponownie mówi, jaka jest, a uczniowie, którzy zgadzają się z jej wyborem, znów się przesiadają. W zależności od przebiegu ćwiczenia prowadzący może zmienić wypowiadane słowa na „lubię…”, „nie lubię…”, „uwielbiam…” albo „nie znoszę…”. Zabawa powinna trwać tak długo, aż każdy zmieni miejsce i przynajmniej raz wypowie się w kole.

2. Podsumowując ćwiczenie, nauczyciel zadaje pytania:

• O czym świadczy fakt, że niektórzy z was zmienili miejsce więcej niż raz?

• Dlaczego niektórzy w trakcie zabawy pozostawali na swoich miejscach?

Uczniowie formułują wnioski, np. różnimy się od siebie, ale mamy też wiele wspólnych cech, wad, a także zainteresowań.

3. Nauczyciel prosi uczniów, by pozostając w kręgu, usiedli na krzesłach. Zapowiada, że za chwilę poznają kogoś niezwykłego i niepowtarzalnego. W tym celu zaprasza każdego ucznia za biurko, gdzie znajduje się przygotowane wcześniej lustro, ukryte za zasłoną lub kocem w taki sposób, że siedzący w kręgu go nie widzą. Uczniowie po kolei przyglądają się swojemu odbiciu, po czym wracają na miejsce, nie mówiąc nikomu, kogo widzieli.

Zadaniem będzie uzupełnienie karty pracy Kogo widzę w lustrze?. Należy zachęcić młodzież do szczerości i krytycyzmu. Jeśli znajdzie się osoba chętna do przeczytania swoich odpowiedzi, nauczyciel prosi ją o głośne zaprezentowanie efektów swojej pracy. Jeśli nie znajdzie się chętny do przedstawienia ćwiczenia na forum, uczniowie dobierają się w pary i dzielą wynikami swojej pracy, a jeśli zajdzie taka potrzeba – wspólnie uzupełniają brakujące informacje (w parze powinien znaleźć się uczeń zdolny oraz np. z deficytem społecznym).

Przed odczytaniem zadania 4 z karty pracy Kogo widzę w lustrze? można zaprosić uczniów do wzięcia udziału w pantomimie, w której będą prezentować bez użycia słów nazwy zawodów, które chcieliby w przyszłości wykonywać.

4. Prowadzący inicjuje rozmowę na temat cech charakteru, mocnych i słabych stron. Zadaje pytania:

• Dlaczego trudno jest pisać o sobie?

• Czy łatwiej jest prezentować swoje wady czy zalety? Z czego to wynika?

• Dlaczego należy pamiętać o swoich słabych stronach?

• W jaki sposób można kształtować w sobie pozytywne cechy charakteru?

Powinno się zwrócić uwagę, by każdy uczeń się wypowiedział. Szczególnie należy zachęcić do tego osoby nieśmiałe.

5. Nauczyciel zaprasza do obejrzenia filmu Dwa bieguny, przedstawiającego rozmowę z Janem Melą na temat odnajdywania w sobie mocnych i słabych stron przed zdobywaniem biegunów i w trakcie wyprawy.

Po projekcji prowadzący rozpoczyna rozmowę dotyczącą potrzeby przezwyciężania własnych słabości. Uczniowie dzielą się swoimi spostrzeżeniami.

6. Rozwiązywanie karty pracy Nie ma rzeczy niemożliwych.

Uczniowie odczytują wywiad z Jankiem Melą z podziałem na role (osoby uzdolnione aktorsko mogą wcielić się w rolę dziennikarza lub podróżnika i spróbować odegrać scenkę).

Młodzież pracuje z tekstem; nauczyciel pomaga uczniom słabszym w sformułowaniu odpowiedzi. Efekty pracy odczytywane są na forum.

7. Podsumowanie i sformułowanie wniosków płynących z zajęć.

Nauczyciel zadaje pytania podsumowujące:

• Dlaczego należy pielęgnować w sobie zalety, a pracować nad wadami?

• Co daje człowiekowi przezwyciężanie swoich słabości?

• Dlaczego ważne jest, aby lubić siebie?