Niemieckie malarstwo charakteryzuje rozbudowany pejzaż. W obrazie Konrada Witza Połów ryb na jeziorze Genezaret (zwany tez jako Cudowny połów) artysta czerpał z twórczości malarzy niderlandzkich, prowansalskich i burgundzkich.  Obraz stanowił pierwotnie fragment Ołtarza Św. Piotra znajdującego się niegdyś w katedrze genewskiej. Tradycyjne określenie tematu   Cudowny połów ryb (Łk. V, 1 11) nie do końca pasuje do treści przedstawionej sceny. Słuszniejsza wydaje się teza, iż stanowi ona ilustrację epizodu opisanego przez św. Mateusza (XIV, 27 31): Chrystus, przebywający wraz z uczniami nad Jeziorem Genezaret, wyprawił ich łodzią na drugi brzeg, sam zaś dołączył do nich później, krocząc po wodzie. Na pierwszym planie widzimy sylwetkę owiniętego w czerwony płaszcz Chrystusa, spokojnie i pewnie stąpającego po tafli wody. Dalej łódź, w której siedzą uczniowie zajęci wyciąganiem sieci. Postać św. Piotra ukazana została dwukrotnie   raz w łodzi, raz w wodzie   w nawiązaniu do epizodu, w którym Jezus przyzywa go do siebie, a Piotr opuszcza łódź i idzie po jeziorze lecz przestraszywszy się, zaczyna tonąć. Malarz umiejętnie oddał przejrzystość i lśnienie wody, w której odbijają się ludzie i przedmioty, załamania światła i zmianę barw na jej powierzchni. Umieścił scenę w rozległym pejzażu: pod błękitnym niebem, na którym kłębią się białe obłoki widzimy domy, pola, łąki i lasy, na horyzoncie wyłaniają się szczyty gór. Jest to wierny obraz krajobrazu okolic Jeziora Bodeńskiego   pierwsze w malarstwie europejskim przedstawienie konkretnego pejzażu. Natura ukazana tu została jednak nie tyle dla niej samej, ile jako przykład piękna i doskonałości boskiego stworzenia (źródło: Złota Encyklopedia PWN, Wyd. 2002).

Jak podkreśla historyk Sztuki Jan Białostocki, zamiłowanie do malarzy niderlandzkich i niemieckich do pejzaży, było tak wielkie, że często to one były najważniejszym elementem danego dzieła. Nawet jeśli dany obraz przedstawiał historyczne, mitologiczne, bądź religijne wydarzenie. Szczególnym dziełem w niemieckim malarstwie pejzażowym jest obraz Altdorfera Bitwa pod Issos.Dramatyczność bitewnych zmagań oddana została przez Altdorfera w szokująco śmiałym zespoleniu panoramicznej przestrzenności ogromnego, „kosmicznego” pejzażu widzianego z wysokości setek mil, jakby z dzisiejszego samolotu   z miniatorską, skrajnie drobiazgową precyzją szczegółów bitwy. Widz postawiony jest tu w podwójnej roli. Jak Bóg, ogląda bitwę z wysoka, z niebios; jego wzrok sięga horyzontu; widzi całą Ziemię. Z drugiej strony, jego wzrok wnika w szczegóły bitwy, usiłuje ogarnąć chaos i zamęt bitewnego zgiełku. Obraz jest zatem niebywałym zespoleniem widzenia makro- i mikroskopowego. Ta oryginalna wizja starożytnej bitwy przekazuje zatem myśl o tym, że wszelkie działanie człowieka na ziemi, choćby i najbardziej wielkie i potężne, wszelkie ludzkie przedsięwzięcie doczesne na przykład polityczne   podlega ocenie Boga, jest wpisane w porządek świata, wyznaczony przez Boga.
Chaos bitwy jest jednak podwójnie pozorny. Żadna z postaci wojowników nie zaciera się w ogólnym widoku; można by ją wyjąć z obrazu i oglądać szczegóły jej uzbrojenia. A, po drugie, środek tłumnej kompozycji wskazuje chwost zwisający z unoszącej się w powietrzu tablicy inskrypcyjnej: dokładnie pod nim, w samym centrum bitwy, bez trudu odkrywamy główną postać wydarzenia   Aleksandra Wielkiego. Obie sfery   ziemska i niebieska   są ze sobą ściśle powiązane. Działania bitewne, ruchy wojsk znajdują swe odzwieciedlenie w układzie chmur na niebie; nastrój gwałtownej bitwy na ziemi zaś odzwieciedlony został w dramatycznej aurze burzowego pejzażu. Ponadto, narracyjny ład w przedstawieniu bitwy wprowadzają liczne komentujące jej przebieg napisy na chorągwiach poszczególnych oddziałów.
Również odległy pejzaż ma swój kartograficzny porządek. Ukazuje bowiem, zgodnie z ówczesną wiedzą geograficzną, południowo‑wschodni obszar Morza Śródziemnego, z Cyprem, Egiptem z deltą Nilu, Małą i Wielką Syrtą, oraz obszar Morza Czerwonego i Zatoki Perskiej.
Dzieło Altdorfera   łączące rzeczowy realizm naukowy (historyczny i geograficzno‑kartograficzny) z dramatyczną werwą w przedstawieniu bitwy i z ekspresyjną wizją „oglądanego przez Boga” pejzażu było elementem wielkiego cyklu obrazów, wykonanego dla bawarskiego księcia Wilhelma IV Wittelsbacha i jego żony Jakoby Badeńskiej, najprawdopodobniej do jednej z sal Rezydencji w Monachium. Program treściowy tego cyklu miał gloryfikować parę książęcą poprzez porównania jej do wybitnych historycznych mężów stanu i matron, monarchów i monarchiń antycznych i biblijnych. Trzon cyklu tworzyły przedstawienia batalistyczne. Obok Altdorfera, twórcami tego, unikatowego w skali europejskiej zespołu obrazów, byli najwybitniejści ówcześni mistrzowie niemieccy, m.in. Jorg Breu St., Hans Burgkmair i Barthel Beham.
(Antoni Ziemba, Złota Encyklopedia PWN, Wyd. 2002)

Pełen symbolicznych znaczeń, perfekcyjnie malowany portret przedstawiający parę w chwili składania przysięgi małżeńskiej od lat budzi wielkie zainteresowanie i kontrowersje wśród badaczy. Przyjmuje się, że para przedstawiona na obrazie to kupiec włoski Giovanni Arnolfini i jego żona Giovanna Cenani. Ukazani zostali podczas ceremonii odbywającej się w intymnym wnętrzu mieszkania. Oboje odziani są uroczyście, zgodnie z ówcześnie panującą modą: mężczyzna  w obszytą futrem tunikę i kapelusz, a kobieta   w zieloną, strojną suknię z podniesionym stanem i obfitymi fałdami układającymi się na brzuchu. Scena rozgrywa się w sypialni, w której oprócz łoża jest tylko skrzynia, ława i krzesło, a na ścianie wisi wypukłe, okrągłe lustro w ramie ozdobionej scenami z życia Chrystusa (Małgorzata Omilanowska, Złota Encyklopedia PWN, Wyd. 2002).

Obaj posłowie ukazani są w  dworskich, dumnych pozach, w całym splendorze ich urzędów, w  bogatych strojach dworskich, na tle reprezentacyjnej, wzorzystej kotary. Mozaika posadzki wskazuje, że stoją oni we wnętrzu kościoła opackiego Westminster, głównej świątyni anglikańskiej w Londynie, miejsca pochówków królewskich. W  środku bogata martwa natura wprowadza atrybuty ich zainteresowań naukowych, humanistycznych i  artystycznych. Ambasodorowie ukazani są tu bowiem nie tylko jako dyplomaci, ale przede wszystkim jako uczeni humaniści. Wszystkie te przedmioty są rzeczywistymi księgami lub instrumentami naukowymi, dobranymi bardzo przemyślnie. Na przykład, globus świata, leżący na dolnej półce stolika, jest globusem wykonanym w 1523 r. przez norymberczyka Johanna Schonera, przyjaciela Kopernika, przy czym zaznaczone zostały na nim miejsca ważne dla żywota Jeana Dinteville'a, m.in. jego rodowa posiadłość Polissy. Księga nutowa zawiera dwa hymny Marcina Lutra (Komm heiliger Geist... i  Mensch, wiltu leben seliglich...), te akurat, które należały i należą do kanonicznego repertuaru hymnów Kościoła katolickiego. Jest to aluzja do wspólnoty i  pojednania wyznań, katolicyzmu i protestantyzmu (utrwalonego w Anglii przez Henryka VIII), o  którym marzył sportretowany tu biskup Georges de Salve.

Najbardziej ekscytującym fragmentem obrazu jest ukośna forma na pierwszym planie. To tzw. anamorfoza czyli kształt namalowany w tak przemyślnym skrócie perspektywicznym, by dawał się rozszyfrować tylko po przyłożeniu specjalnie wygiętego zwierciadła. Tu owa dziwaczna forma przedstawia czaszkę ludzką symbol przemijania i śmiertelności, Vanitas. Obraz Holbeina staje się przeto swoistym rebusem, wyrafinowanym dziełem konceptualnym. To co ukazane iluzyjnie jako realne dworski splendor póz i strojów, pyszne bogactwo doczesnych dokonań umysłowych, symbolizowany przez instrumenty naukowe   okazuje się, po rozpoznaniu anamorfozy czaszki, marnością, vanitas vanitatum. Można rozumieć ten obraz jako moralistyczną wypowiedź: doczesna polityka, nauki i sztuki pozostają o tyle warte, o ile służą ćwiczeniu pobożności i pokory chrześcijańskiej, które powinny łączyć oba wyznania katolickie i  protestanckie (Antoni Ziemba, Złota Encyklopedia PWN, Wyd. 2002).

Obaj posłowie ukazani są w dworskich, dumnych pozach, w całym splendorze ich urzędów, w bogatych strojach dworskich, na tle reprezentacyjnej, wzorzystej kotary. Mozaika posadzki wskazuje, że stoją oni we wnętrzu kościoła opackiego Westminster, głównej świątyni anglikańskiej w Londynie, miejsca pochówków królewskich. W środku bogata martwa natura wprowadza atrybuty ich zainteresowań naukowych, humanistycznych i artystycznych. Ambasodorowie ukazani są tu bowiem nie tylko jako dyplomaci, ale przede wszystkim jako uczeni humaniści. Wszystkie te przedmioty są rzeczywistymi księgami lub instrumentami naukowymi, dobranymi bardzo przemyślnie. Na przykład, globus świata, leżący na dolnej półce stolika, jest globusem wykonanym w 1523 r. przez norymberczyka Johanna Schonera, przyjaciela Kopernika, przy czym zaznaczone zostały na nim miejsca ważne dla żywota Jeana Dinteville'a, m.in. jego rodowa posiadłość   Polissy. Księga nutowa zawiera dwa hymny Marcina Lutra (Komm heiliger Geist... i Mensch, wiltu leben seliglich...), te akurat, które należały i należą do kanonicznego repertuaru hymnów Kościoła katolickiego. Jest to aluzja do wspólnoty i pojednania wyznań, katolicyzmu i protestantyzmu (utrwalonego w Anglii przez Henryka VIII), o którym marzył sportretowany tu biskup Georges de Salve.
Najbardziej ekscytującym fragmentem obrazu jest ukośna forma na pierwszym planie. To tzw. anamorfoza   czyli kształt namalowany w tak przemyślnym skrócie perspektywicznym, by dawał się rozszyfrować tylko po przyłożeniu specjalnie wygiętego zwierciadła. Tu owa dziwaczna forma przedstawia czaszkę ludzką   symbol przemijania i śmiertelności, Vanitas. Obraz Holbeina staje się przeto swoistym rebusem, wyrafinowanym dziełem konceptualnym. To co ukazane iluzyjnie jako realne   dworski splendor póz i strojów, pyszne bogactwo doczesnych dokonań umysłowych, symbolizowany przez instrumenty naukowe   okazuje się, po rozpoznaniu anamorfozy czaszki, marnością, vanitas vanitatum. Można rozumieć ten obraz jako moralistyczną wypowiedź: doczesna polityka, nauki i sztuki pozostają o tyle warte, o ile służą ćwiczeniu pobożności i pokory chrześcijańskiej, które powinny łączyć oba wyznania   katolickie i protestanckie (Antoni Ziemba, Złota Encyklopedia PWN, Wyd. 2002).