Na mapie przedstawiono Francję w dobie rewolucji francuskiej w latach 1789 – 1799. Na mapie oznaczono królestwo Francji który graniczyło z Królestwem Hiszpanii, Szwajcarią, Królestwem Sardynii, Cesarstwem Rzymskim, Niderlandami Austriackimi, Republiką Zjednoczonych Prowincji. Na mapie oznaczono główne ośrodki rewolucji: był to Paryż. Oznaczono również miejsca wystąpień rewolucyjnych, które miały miejsce w następujących miastach: Orange, Marsylia, Tulon, Valence, Angers, Wersal, Rouen, Caen, Amiens, Lille, Dunkierka. Oznaczono również ośrodki kontrrewolucji w latach 1792 – 1794: Tuluza, Marsylia, Avinion, Lyon, Tuluza, Montabaun, Nantes, Rennes, Bougers, Dijon, Nimes, Orange. Skupiska emigracji francuskiej znajdowały się w Londynie, Turynie, Koblencji. Obszary powstania w Wandei, działania partyzantki W latach 1793 – 1796: Wandea, Brytania, Normandia. Bitwy z koalicjantami w 1794 r. miały miejsce pod Lodi, Jemappes, Fleurus, Neerwinden, Tulon, Figueras, Mantua. W 1792,1798 do Francji przyłączone zostały tereny królestwa Sardynii. W 1795 przyłączone zostały Niderlandy Austriackie. Obszary zależne od Francji, tak zwanej republiki siostrzane, Szwajcaria: Republika Genui, Republika Helwecka, Republika Cisalpińska. Obszary okupowane przez Francję, to wielkie księstwo Toskanii. Na mapie oznaczono również miejsca egzekucji z liczbą osób straconych przez rewolucjonistów. Np. w Marsylii stracono 300 osób, Lyon 2000 osób, Nantes 3500 osób, Paryż 2600 osób. 1. Bitwa pod Valmy,/span>, 20 września 1792 r. Pod Valmy armia rewolucyjna odniosła pierwsze zwycięstwo w czasie wojny z pierwszą koalicją antyfrancuską. Dzięki tej wygranej uniemożliwiono oddziałom pruskim dalszy marsz w kierunku Paryża. Miała ona także wielkie znaczenie psychologiczne. Postrzegana w charakterze cudu, podniosła morale żołnierzy oraz utwierdziła francuską opinię publiczną w przekonaniu o słuszności rewolucji i konieczności jej kontynuowania. W niedługim czasie po Valmy zdetronizowano króla i proklamowano republikę. 2. Koblencja Koblencja kojarzona była przez rewolucjonistów z siedliskiem francuskiej emigracji i kontrrewolucjonistów. To tutaj hrabia Artois, pod opieką elektora Trewiru, organizował antyrewolucyjną armię. Nic zatem dziwnego, że republikańsko nastawieni Francuzi hucznie świętowali po przyłączeniu miasta do Francji w 1795 roku.gazeciarz, Gazeciarz z Koblencji karykatura z 1792 r. Postać nr 1 to deputowany z Wiednia, który ogłasza zgromadzonym wypowiedzenie wojny Austrii przez Francję. Po prawej stronie, pod nr 9 przedstawiono brata Ludwika XVI, hrabię Artois. 3. Wandea W latach 1793-1796 na terenie Francji doszło do szeregu wystąpień kontrrewolucyjnych. Jednym z ważniejszych było powstanie w Wandei. Przeciwko rewolucyjnym władzom wystąpiła przede wszystkim ludność chłopska (później dołączyli do niej szlachta i mieszczaństwo), sprzeciwiająca się powszechnemu poborowi do wojska, ustawom ograniczającym wpływy Kościoła katolickiego oraz wysokim podatkom, które przewyższyły ciężary ponoszone przez nich przed 1789 r. Powstanie okrutnie stłumiono – w wyniku walk i represji zginęło około 500 tys. Francuzów. Henri de La Rochejaquelein, jeden z przywódców powstania w Wandei. W szeregach powstańców wandejskich często pojawiały się sztandary i naszywki z napisem „Bóg i król”. 4. Temple Kiedy na frontach armia rewolucyjna walczyła z pierwszą koalicją antyfrancuską, rodzina królewska w sierpniu 1792 roku została osadzona w wieży Temple. Ludwik XVI spędził tu kilka miesięcy zanim został ścięty na gilotynie na początku kolejnego roku., 5. Marsylia Z Marsylii wyruszyły posiłki mające przyjść z pomocą Paryżowi przeciwko wojskom I koalicji antyfrancuskiej. W czasie marszu do boju żołnierzy zagrzewać miała Pieśń wojenna Armii Renu, skomponowana przez Josepha Rougeta de Lisle’a (stąd jej późniejsza nazwa Marsylianka). Dziś utwór jest oficjalnym hymnem narodowym Francji. Rouget de Lisle śpiewający Marsyliankę.