Zachwyca ono od pierwszego wejrzenia, prezentując nam swe niezwykłe wartości kolorystyczne i fakturalne. Ze swobodą aranżuje artysta kompozycję, ściśle wiążąc postacie z krajobrazem, subtelnie rozgrywa koloryt z prowadzącymi tonami szarosrebrzystymi i złocistym i maluje szeroko miękkimi pociągnięciami pędzla z niewymuszoną wirtuozerią. Jest to dzieło, które, rozpatrywane w kategoriach czysto malarskich, ostaje się dzielnie konfrontacji z obrazami największych artystów XVIII wieku.

Harmonijna obecność w naturze narodzin i zgonów, jasności i ciemności, natury dzikiej i uładzonej, poddanych rytmicznemu działaniu czasu, pozwala na wyprowadzanie z naturalnych czynników takich uczuć, jak przyjaźń, potrzeba zrozumienia i miłości, tolerancja. Mit samej Diany, bezlitosnej wraz z Apollonem zabójczyni czternaściorga dzieci nieszczęsnej Niobe, podkreślałby elegijny charakter całości parku. Symboliczne znaczenie Jutrzenki wyprzedzającej dzień, wyobrażonej w „świątyni” poświęconej personifikacji nocy, kładłoby również nacisk na melancholijny, elegijny charakter symbolicznych treści w niej obecnych, odpowiadających podobnemu charakterowi parku, w którym raz po raz spotykamy motywy ewokujące obecność śmierci tu (w Arkadii natura) obdarzona została szczególną mocą wywoływania uczuć głębokich i poważnych, w uprawianiu których odczytuje się już angielską i kantowską kategorię »wzniosłości«. Księżna konstruuje emocjonalną osnowę Arkadii z uczuć głębokich, melancholijnych, smutnych, jako antytezę radości i pogody, prowadząc refleksje zwiedzającego ku śmierci”

Artysta działał w Polsce po pierwszym rozbiorze, gdy kraj utracił dużą część swego terytorium. W ciągu 18 stulecia system parlamentarny stawał się coraz mniej wydolny z powodu liberum veto, które wypaczając idee demokracji umożliwiało pojedynczemu posłowi zerwanie całych obrad. Norblin wykonał dziesiątki szkiców przedstawiających hałaśliwe i tłumne zgromadzenia sejmikowe. (…) 3 Maja 1791 roku Sejm Wielki uchwalił nową Ustawę Rządową. Była to druga na świecie, po konstytucji Stanów Zjednoczonych, nowoczesna Konstytucja, pierwsza tego typu w Europie. Wprowadzała ona podwaliny monarchii konstytucyjnej z nowym, zdolnym do działania sejmem. Norblin był obecny na Sali obrad i uwiecznił na kilku rysunkach moment uchwalenia i zaprzysiężenia Konstytucji. Dokumentował w swych pracach również kolejne wydarzenia, gdy armia carycy Katarzyny II przekroczyła granice Polski pod pretekstem udzielenia pomocy grupie szlachty, która zawiązała konfederację Targowicką, wymierzoną przeciwko reformom i nowej Konstytucji. Obóz reform został pokonany, a Polska utraciła kolejne terytoria. Sytuacja ta doprowadziła w roku 1794 do wybuchu powstania pod wodzą generała Tadeusza Kościuszki. Głęboko zaangażowany w sprawy nowej ojczyzny, Norblin z dużą uwagą śledził wypadki polityczne i bohaterską walkę powstańców. Naszkicował wiele potyczek i walk toczących się na ulicach Warszawy. Mimo początkowych sukcesów powstanie upadło. Na jednym z rysunków widzimy epizod bitwy pod Maciejowicami, w której ranny gen. Kościuszko został pojmany przez Rosjan i wysłany do więzienia w Petersburgu. W ciągu dwudziestu lat pobytu Norblina w Polsce, kraj został całkowicie podzielony pomiędzy trzy sąsiednie mocarstwa. Kilka lat później, w roku 1804 artysta wrócił do Paryża. Jednak sentyment do Polski wciąż pozostał żywy. W korespondencji Norblina z tego okresu odnajdujemy świadectwo jego przywiązania i życzliwości dla drugiej ojczyzny. W roku 1806, a więc rok przed utworzeniem przez Napoleona Księstwa Warszawskiego artysta napisał do księcia Czartoryskiego: „Powiadają tutaj, że Królestwo Polskie pojawi się znów na mapie świata. Cieszy mnie to bardzo, że względu na naród polski, który nie zasłużył sobie na nieszczęście, które los mu zgotował. Gdy odzyska on swoją świetność, ucieszy to wszystkich szlachetnych i prawomyślnych ludzi w Europie”.