Wróć do informacji o e-podręczniku Wydrukuj Pobierz materiał do PDF Pobierz materiał do EPUB Pobierz materiał do MOBI Zaloguj się, aby dodać do ulubionych Zaloguj się, aby skopiować i edytować materiał Zaloguj się, aby udostępnić materiał Zaloguj się, aby dodać całą stronę do teczki

Stare i nowe

Najbardziej znaczące impulsy oświeceniowe docierały do Polski z Francji oraz Niemiec. Oświecenie w polskiej sztuce i architekturze możemy podzielić na co najmniej dwie fazy: pierwszą był okres od 1760 do 1775 r., gdy założenia typowe dla pierwszej połowy stulecia łączono z nowymi trendami. Wtedy tworzyli jeszcze artyści aktywni w czasie panowania Augusta III Sasa, a barok i rokoko przechodziły stopniowo w klasycyzm. Drugi okres to już rozkwit klasycyzmuklasycyzmklasycyzmu, przypadający na lata 1776–1792.

W architekturze połączenie cech charakterystycznych dla baroku i rokoka oraz nowego stylu widać szczególnie w wyglądzie budynków, których budowa rozpoczęła się ok. połowy XVIII w. i trwała przez kilkanaście lub kilkadziesiąt lat. Są to m.in. kościoły Wizytek w Warszawie i św. Marii Magdaleny w Przemyślu oraz kamienica Prażmowskich w Warszawie czy pałac Eustachego Potockiego w Radzyniu Podlaskim (w galerii interaktywnej poniżej).

Ożywienie w budownictwie

W drugiej połowie XVIII w. znacznie zwiększyła się liczba mieszkańców miast i doszło do ich rozbudowy. Proces ten widoczny był szczególnie w Warszawie, której populacja z 25 tys. w połowie wieku osiągnęła 100 tys. pod koniec XVIII stulecia. Powstawały tu nowe budynki użyteczności publicznej, takie jak ratusz czy siedziby urzędów, a także kamienice oraz pałace magnatów i (mniej liczne) bogatych mieszczan. W założeniach projektów rozpoczętych w latach 70. i później dominował klasycyzm. Kilka przykładów można obejrzeć w galerii poniżej.

Jak rozpoznać klasycyzm?

Moda na budowle i ogrody w stylu klasycystycznym przybyła do Polski z Francji. W planach architektonicznych i wystroju wnętrz można było zauważyć też wpływy angielskie. W budownictwie pałacowym pojawił się wówczas tzw. palladianizmpalladianizmpalladianizm, polegający na naśladownictwie twórczości późnorenesansowego włoskiego architekta Andrei Palladia. Styl ten charakteryzowały symetria, kolumnowe portykiportykportyki i elewacje bocznych galerii.

Podobnie jak w innych krajach europejskich w Polsce inspirowano się antykiem. Było to szczególnie widoczne po tym, jak w 1748 r. odkryto we Włoszech ruiny Pompejów. Odtąd nowo powstające budynki oraz te poddawane przebudowie wzorowano na budowlach rzymskich i greckich. Osoby z wyższych warstw społecznych otaczały się autentyczną lub imitowaną starożytną ceramiką. We wnętrzach dominowały jasne kolory (często biel) oraz lustra.

Pod koniec XVIII w. w architekturze i sztuce uwidocznił się sentymentalizmsentymentalizmsentymentalizm. Był on zanegowaniem klasycystycznych przekonań o ładzie i harmonii świata, podkreślając rolę natury, pierwotnej prostoty oraz uczuciowości. Popularnością cieszyły się ogrody typu angielskiego, które w odróżnieniu od uporządkowanych i symetrycznych ogrodów francuskich miały być naturalne, pełne różnych rodzajów roślin, strumieni, grot, wiejskich chat czy niewielkich pawilonów. Stawiano w nich sztuczne ruiny, greckie i rzymskie świątynie. Tak o tej modzie pisał w swoich Dziennikach pruski hrabia von Lehndorff:

Dzienniki

Dom mieszkalny doskonale imituje ruinę. Wszyscy lubują się tu w dziwaczności. Nikt nie chce mieszkać w zwykłym wygodnym domu; musi on wyglądać jak chata, świątynia, ruina lub grota. […] Wróćmy jednak do siedziby księżnej Sanguszkowej. Prowadzi ona przez będący w ruinie krużganek ze zwalonymi kolumnami, dziurawym dachem i na wpół rozbitymi wazonami do przepysznego wnętrza urządzonego z wielkim smakiem.

Ernst Źródło: Dzienniki, [w:] Wacław Zawadzki, Polska stanisławowska w oczach cudzoziemców, t. 2, Warszawa 1963, s. 35.

Dwór szlachecki

W omawianym okresie szlachta średnia często budowała dwory wzorowane na pałacach arystokracji. Przeważnie drewniane, były one ozdabiane kolumnami i tympanonamitympanontympanonami. Miały mansardowe dachydach mansardowymansardowe dachy, jak na zachodzie Europy, lub typowo polskie – o równych połaciach (przykłady na ilustracjach poniżej).

Przedsięwzięcia królewskie

W Polsce sztuka oświeceniowa związana jest w dużym stopniu z osobą króla. Stanisław August Poniatowski marzył o przebudowie Zamku Królewskiego w Warszawie od początku swojego panowania. W latach 60. i 70. udało się odnowić Gabinet Marmurowy, w którym dodano dekoracje w stylu klasycystycznym w postaci kolumn na ścianach. Prace remontowe na szeroką skalę rozpoczęły się jednak dopiero w latach 70. XVIII w. Wówczas pod okiem włoskiego architekta Dominika Merliniego powstały m.in. Sala Asamblowa, Sala Rycerska oraz pokój audiencjonalny króla. Innym ważnym przedsięwzięciem Stanisława Augusta był słynny Pałac Łazienkowski, pełniący funkcję letniej rezydencji monarchy (zrealizowane projekty można oglądać w galerii poniżej).

Rzeźba

Rzeźba stanowiła ważny element wystroju domów mieszkalnych oraz gmachów publicznych. Również tutaj inspirowano się sztuką starożytną. Wielu przyszłych artystów szkoliło się we Włoszech, gdzie mogli doskonalić swój warsztat, kopiując antyczne rzeźby. Jednym z nich był przyszły kierownik pracowni rzeźbiarskiej na Zamku Królewskim, Andrzej Le Brun, odpowiedzialny za dostarczenie popiersi postaci historycznych do Sali Rycerskiej. Przykłady prac prezentuje poniższa galeria interaktywna.

Malarstwo

Spośród trzech czołowych malarzy polskiego oświecenia dwóch korzystało z mecenatu królewskiego. Marcello Bacciarelli, Włoch z pochodzenia, zasłynął dzięki licznym portretom Stanisława Augusta Poniatowskiego oraz przedstawicieli polskiej arystokracji. Bernardo Bellotto zwany Canalettem, również Włoch, malował z kolei widoki Warszawy. Dzięki jego precyzyjnym i szczegółowym obrazom możemy sobie dzisiaj wyobrazić, jak wyglądała stolica w czasach panowania Stanisława Augusta Poniatowskiego. Co ciekawe, wzorowano się na nich przy odbudowie Warszawy ze zniszczeń po II wojnie światowej.

Trzecim malarzem, o którym nie sposób nie wspomnieć, był Francuz Jan Piotr Norblin, który do Polski zaproszony został przez magnata Adama Czartoryskiego. Artystę interesowały sceny z życia codziennego wszystkich grup społecznych. Uwiecznił m.in. stroje z epoki, obrady sejmikowe i uchwalenie Konstytucji 3 maja.

Polskie malarstwo wyróżniało się na tle europejskiego tematyką patriotyczną. Szczególnym zainteresowaniem cieszyły się portrety władców i osób, które w przeszłości zasłużyły się swoją działalnością na rzecz ojczyzny, oraz ważne dla historii narodowej wydarzenia. Kilka przykładów obrazów z tamtego okresu można oglądać w poniższej galerii.

Muzyka

W czasach stanisławowskich w muzyce dominowała opera, wystawiana w teatrach publicznych oraz w rezydencjach elit przy okazji spotkań towarzyskich. W tych ostatnich często zatrudniano profesjonalnych muzyków i aktorów, którzy odpowiadali za organizację przedstawień teatralnych i koncertów. Sami goście czy gospodarze spotkań także prezentowali swoje umiejętności. Ówcześni doceniali np. talenty wokalne i aktorskie Heleny Radziwiłłowej oraz grę na klawesynie Izabeli Branickiej. Do dziś zaś profesjonalni muzycy wykonują utwory niezwykle uzdolnionych muzycznie braci Michała Kazimierza i Michała Kleofasa Ogińskich. Obok repertuaru poważnego nie brakowało repertuaru lżejszego, tanecznego (na ilustracji poniżej pary tańczące poloneza).

R19Nq2w48Avix
Jan Piotr Norblin, Polonez. Do popularnych ówcześnie tańców należały polonez, mazurek i krakowiak.
Źródło: domena publiczna.

Słownik

klasycyzm
klasycyzm

styl w architekturze i sztuce, typowy dla europejskiego oświecenia, przypadający na okres od połowy XVIII w. do lat 20.–30. XIX w.; na jego cechy charakterystyczne składały się: powrót do antyku, symetryczna bryła budynku, ozdabianego chętnie kolumnadą i centralnie umieszczoną kopułą

palladianizm
palladianizm

styl w architekturze inspirowany twórczością Włocha Andrei Palladia (1508–1580) i jego następców. Nawiązywał do rozwiązań antycznych; charakteryzował się symetrią, uporządkowaniem, umiarkowaniem w zdobieniach. W Polsce obejmuje czasy klasycyzmu i panowania króla Stanisława Augusta Poniatowskiego.

sentymentalizm
sentymentalizm

nurt umysłowy i literacki, widoczny również w sztuce i architekturze, który trwał od lat 70. XVIII w. do początku XIX stulecia; jego twórcy w centrum zainteresowania stawiali emocje człowieka, jego świat wewnętrzny i relacje z naturą

dach mansardowy
dach mansardowy

taki rodzaj dachu łamanego, w którym dolna część jest stroma, natomiast górna charakteryzuje się znacznie mniejszym kątem nachylenia

portyk
portyk

frontowa część budowli na planie prostokąta, najczęściej wysunięta ku przodowi, z rzędem kolumn

tympanon
tympanon

w architekturze klasycznej trójkątne pole umieszczone w portalu, wypełnione płaskorzeźbą albo gładkie

Słowa kluczowe

oświecenie, klasycyzm, sztuka, architektura, rzeźba, malarstwo, Stanisław August Poniatowski, mecenat, sentymentalizm