Przeczytaj
Scena balkonowa
To jedna z najlepiej znanych scen miłosnych dwojga zakochanych - ma w sobie lekkość i powab, nie jest patetyczna, sztuczna, a właśnie naturalna i świeża jak dwoje młodych ludzi. Szekspirolog Henryk Zbierski pisał:
William ShakespeareFunkcją urealnienia miłości dwojga młodych jest ich odejście od konwencji. Poezja zawarta w wypowiedziach kochanków […] to jakby romantyzm ponadczasowy, wybiegający ku liryce miłosnej wielkich poetów romantycznych…
Podczas spotkania z takim dziełem można tylko wsłuchać się w dialog, poddać mu się, wyobrazić sobie sytuację miłosnego wyznania. Nic w nim jeszcze nie zapowiada nadchodzącej katastrofy, a jednak wiemy, że nastąpi ona niebawem. Dla odbiorcy fakt ten jest zawsze nowym osobistym doświadczeniem historii miłości dwojga kochanków z Werony.
Małżeński sojusz
Czego oczekuje Lady Makbet od męża? – męskości. A czego pragnie Makbet od żony? – aby ta rodziła mu już tylko synów. Oboje pozostają w rolach męża i żony, które sobie przypisali, zapewniając się nawzajem, że im sprostają. Dobrze jest mieć wspólnika, powiernika i przyjaciela w jednym, ale czy taki duet jest w stanie udźwignąć jarzmo morderstwa? Utwór Szekspira pokazuje krok po kroku degenerację małżeństwa, stopniowe oddalanie się bliskich sobie ludzi, aż do końcowej sceny, gdy kochający mężczyzna nie jest już w stanie wzniecić w sobie uczucia do ukochanej kobiety…
Miłość to szaleństwo
Hamlet krzywdzi Ofelię, ale krzywdzi też siebie. Udając szaleńca, wpędza ostatecznie w szaleństwo ukochaną dziewczynę. Na stosunek Hamleta do kobiet trzeba jednak patrzeć przez pryzmat zdrady jego matki. Skomplikowane relacje z rodzicielką muszą zostać poddane analizie, aby można zrozumieć, dlaczego młodzieniec wysyła do klasztoru swoją wybrankę i tak kategorycznie odradza jej i pozostałym kochającym się parom małżeństwo. W relacji Hamleta z Ofelią, jak w żadnej innej (Romea i Julii oraz Makbeta i jego żony) widać konflikt wewnętrzny bohaterów i wynikający z tego tragizmtragizm.
Słownik
(łac. aphorismus, gr. aphorismós) – krótkie, zwięzłe powiedzenie, błyskotliwie sformułowane, zawierające jakąś myśl filozoficzną, naukę moralną lub regułę życiową; sentencja
(od imienia Hamlet) – rozmyślać, filozofować, analizować, marzyć o czynach i nie działać, pozostawać biernym wobec wydarzeń
(gr. eironeia – kpina) – nieprzezwyciężona sprzeczność naznaczająca los bohatera tragedii, którego czyny wbrew jego woli i wiedzy prowadzą nieuchronnie do wypełnienia przeznaczenia; ironia tragiczna nazywana jest często ironią losu
(gr. tópos koinós, łac. locus communis – miejsce wspólne) – powtarzający się motyw, występujący w obrębie literatury i sztuki zbudowany na fundamencie dwu wielkich tradycji śródziemnomorskich: antycznej i biblijno‑chrześcijańskiej. Wskazuje na jedność, ciągłość kulturową danego kontynentu czy na istnienie pierwotnych wzorców myślenia człowieka; topos budowany jest na zasadzie obrazu mającego na celu opis jakiejś sytuacji (topos tonącego okrętu w Kazaniach Skargi)
(gr. páthos – doświadczenie, uczucie, namiętność, cierpienie) – nastrój powagi, podniosłość, wzniosłość; polega na ukazywaniu zjawisk dużej wagi, o wysokich walorach uczuciowych powodujących stany napięcia emocjonalnego u odbiorców
(gr. epea pteroenta) – powszechnie znane i często przytaczane wypowiedzi, których autorstwo lub okoliczności powstania da się ustalić. Są obrazowe, barwne i aluzyjne; mają charakter frazeologizmów
(gr. tragōdía) – konflikt równorzędnych wartości, w wyniku którego jednostka, działająca świadomie w imię wielkiego i szlachetnego celu, jest skazana na klęskę; wydarzenia, które prowadzą nieuchronnie do wielkiego nieszczęścia; sytuacja, w której bohater musi podjąć walkę skazaną na klęskę