Energia kinetyczna punktu materialnego o masie , poruszającego się z prędkością wynosi, jak pamiętamy, . Wyznaczenie energii tego ciała w ruchu obrotowym wymaga przypomnienia relacji , gdzie to wartość prędkości kątowej tego ciała wokół osi odległej o i prostopadłej do wektora prędkości liniowej. Wstawiając ten związek do wzoru na energię kinetyczną otrzymamy:
Oznacza to, że dwa ciała o tej samej masie, obracające się z tą samą prędkością kątową wokół tej samej osi, będą miały różną energię kinetyczną, jeśli są w różnej odległości od tej osi. Z drugiej strony, energie te będą różne dla dwóch identycznych ciał będących w tej samej odległości od osi, jeśli ciała te będą poruszać się z różnymi prędkościami kątowymi.
Powyższy przykład jest dość elementarny. Zastanówmy się teraz nad sytuacją, w której obracają się nie punkty materialne lecz bryła sztywna.
W specjalnym przypadku bryły będącej zbiorem punktów materialnych, jej energia kinetyczna w ruchu obrotowym jest sumą energii kinetycznych wszystkich jej (punktowych) składników:
W ostatnim przekształceniu skorzystaliśmy z definicji momentu bezwładności:
dla skończonego układu punktów materialnych. Okazuje się, że wyprowadzenie to działa dla ogólnego przypadku bryły sztywnej:
Dla zainteresowanych
Uwaga: Związek energii kinetycznej ruchu obrotowego dla bryły sztywnej jest uogólnieniem obowiązującym dla bryły składającej się ze skończonej liczby punktowych mas na przypadek ciągłego rozkładu materii.
We wzorze na moment bezwładności suma po skończonym zbiorze zamienia się na całkę z gęstości (stałej, jeśli bryła jest jednorodna) mnożonej przez kwadrat odległości od osi (Rys. 1.). Wykonujemy ją po obszarze całej bryły:
Całkę należy w tym przypadku rozumieć następująco: dzielimy bryłę na N części (niebieski sześcianik na Rys. 1. odpowiada jednemu elementowi spośród wszystkich, na które ją podzieliliśmy), dla każdej obliczamy gęstość, mnożymy przez kwadrat odległości tej części od osi obrotu i sumujemy po wszystkich częściach od 1 do N. Im większe N, tym „drobniejszy” i „dokładniejszy” podział bryły i tym bliższy wynik takiego sumowania jest rzeczywistemu wynikowi.
R1hoVMnzfIdyU
Przyjrzyjmy się zastosowaniom tego wzoru w kilku szczególnych przypadkach.
Przykład 1 – bryła o tej samej masie, ale różnych rozmiarach
Z dwóch kawałków ołowiu o masie każdy, wykonano dwa walce, o promieniu i , przy czym . Różnią się oczywiście w związku z tym wysokością, jak na Rys. 2. Oba walce obracają się wokół swoich osi symetrii z prędkością kątową . Który z nich ma większą energię kinetyczną?
R1AVhn83sO0Rz
Skoro , to . Obie bryły mają tę samą masę, ale różnią się rozkładem tej masy w przestrzeni. W przypadku spłaszczonego walca większa część tej masy znajduje się w większej odległości od osi obrotu niż w przypadku walca o mniejszym promieniu. Stąd większa energia kinetyczna ruchu obrotowego przy tej samej prędkości kątowej.
Przykład 2 – bryły o jednakowej masie i różnym kształcie
Z tej samej masy ołowiu odlano kulę i walec o tym samym promieniu. Na wstępie zastanówmy się, jaki jest związek pomiędzy promieniem kuli i wysokością walca. Skoro obie bryły wykonano z tej samej substancji, to wobec równej gęstości, równość mas oznacza równość ich objętości. Stąd:
więc,
Możemy zatem wykonać Rys. 3. i zadać pytanie: które z tych ciał będzie miało większą energię kinetyczną, jeśli rozpędzimy je do tej samej prędkości kątowej wokół wskazanych osi?
RAG2RzzgD0x0h
Przypomnijmy, że moment bezwładności walca to , a kuli .
Wobec tego walec ma większą energię kinetyczną. Aby lepiej zrozumieć ten wynik, spójrzmy na Rys. 4.
R1Y9iqZHexHrf
Widzimy nałożony na siebie przekrój kuli i walca o tym samym promieniu i tej samej objętości. Wyobraźmy sobie, że dzielimy te figury na cienkie warstwy o bardzo małej grubości, jak w prawej części Rys. 4. Zwróćmy uwagę, że w przypadku kuli w odległości od osi obrotu znajduje się tylko mały jej fragment położony na obwodzie kuli. Jednakże w przypadku walca, jest to cała zewnętrzna powierzchnia walcowa o grubości . Innymi słowy – większa część walca znajduje się w większej odległości od osi obrotu niż w przypadku omawianej kuli. Stąd przy tej samej prędkości obrotowej większa jest energia kinetyczna walca.
Innym sposobem czysto geometrycznego uzasadnienia otrzymanej nierówności jest zauważenie, że części kuli oznaczone przez A dają mniejszy wkład do momentu bezwładności niż części walca oznaczone przez B. Części te mają z założenia równe objętości, a więc i masy.
Dla zainteresowanych
Wzór na moment bezwładności (np.: walca) ma postać: . Żeby znaleźć współczynnik k wyobraź sobie, że umownie wycinamy z walca pierścień o wewnętrznym promieniu RIndeks dolny 11. Moment bezwładności będzie wtedy równy różnicy momentów dwóch walców o promieniach R i RIndeks dolny 11 oraz masach i , gdzie masa walca o ustalonej wysokości jest proporcjonalna do pola powierzchni kołowej podstawy .
Otrzymujemy zatem:
Masa pierścienia wynosi:
Otrzymujemy więc:
Jeśli pierścień jest dostatecznie cienki:
Biorąc pod uwagę, że:
Dochodzimy do ostetcznych wniosków:
Przykład 3 – praca wykonana przy wprawieniu bryły w ruch obrotowy
Z żelaza odlano okrągłą obręcz o masie i promieniu . Obręcz zamocowana jest poprzez szprychy o pomijalnej masie na osi, może się zatem obracać dookoła osi przechodzącej przez swój środek masy. Oś połączona jest mechanizmem kół zębatych z maszyną, która rozpędza obręcz do pewnej prędkości kątowej . Jaką pracę wykonała ta maszyna?
Aby odpowiedzieć na to pytanie, skorzystajmy z twierdzenia o pracy i energii – zmiana energii układu wymaga wykonania pracy i wielkości te są sobie równe: . Zatem nie musimy analizować siły (i momentu siły) jaką maszyna działała na obręcz poprzez koła zębate - wystarczy, że spojrzymy na stan początkowy i końcowy: energia kinetyczna ruchu obrotowego zmieniła się z 0 do , czyli zmiana energii wyniosła . Wobec tego praca wykonana przez maszynę to .
Odwróćmy teraz pytanie z przykładu 3: jaką pracę może wykonać ta rozkręcona obręcz? Ponownie skorzystamy z twierdzenia o pracy i energii, odpowiadając: . Ta właśnie myśl, że można najpierw wykonać pracę, aby wprawić w ruch obrotowy masywną bryłę sztywną, a następnie wykorzystać jej energię kinetyczną do wykonania pracy, leży u podstaw konstrukcji koła zamachowegoKoło zamachowe (ang. flywheel)koła zamachowego. Przykłady takich urządzeń widoczne są na Rys. 5a‑d.
RRehNZ0Qi6MVs
R14uImHcmnXQ5
RjvR41fb6DoDL
RweHWyoV4ZcUW
Koło zamachoweKoło zamachowe (ang. flywheel)Koło zamachowe zaprezentowane we wstępie (Rys. a.) to „Szaleniec z Maleńca” – masa tego koła wynosiła aż 38 ton! Młyn wodnymłyn wodny (ang. watermill)Młyn wodny rozpędzał je stopniowo, poprzez system przekładni, a zgromadzona w ten sposób energia kinetyczna była wystarczająca, aby następnie mogła zostać przekazana i wykorzystana w urządzeniach w hucie. Widoczne na Rys. 5b. koło dwumasowe również jest magazynem energii kinetycznej – służy do tłumienia drgań w układzie napędowym samochodu. Garncarz również używa koła zamachowego, rozpędza koło garncarskie (Rys. 5d) na początku swojej pracy, a potem korzysta z rozpędzonej tarczy przy tworzeniu glinianych wyrobów. Natomiast zabawka typu „powerball” (Rys. 5a) polega na rozkręceniu za pomocą sznurka masywnej kuli, zachowując się następnie jak żyroskop. Wszystkie te urządzenia wykorzystują energię kinetyczną ruchu obrotowego bryły sztywnej.
Słowniczek
Koło zamachowe (ang. flywheel)
Koło zamachowe (ang. flywheel)
(ang.: flywheel) bryła obrotowa o dużym momencie bezwładności, która wykorzystywana jest do magazynowania energii mechanicznej.
młyn wodny (ang. watermill)
młyn wodny (ang. watermill)
(ang.: watermill) budowla z urządzeniem do przemiału ziarna na mąkę i kaszę, poruszanym za pomocą koła wodnego lub turbiny wodnej, usytuowana nad rzekami.