1. Szkic Pracę nad witrażem rozpoczyna się od przygotowania zarysu ogólnej kompozycji okna. Następnie wykonuje się pełnowymiarowe rysunki dla całego otworu okiennego lub ewentualnie dla różnych jego części, tak zwanej tafli. Szkic przedstawia: ● kształty poszczególnych szklanych elementów, ● detale do namalowania, ● kolory szkła. Zdjęcie przedstawia połączone ze sobą w różnych kolorach kwadratowe, prostokątne i trójkątne szkła. Tworzą okno. Współcześnie istnieją programy komputerowe, które wspierają pracę projektantów witraży.

2. Wybór szkła. Uzyskanie końcowego efektu w dużej mierze zależy od wyboru odpowiedniego szkła dla każdego elementu. Zdjęcie przedstawia karbowaną taflę szkła. Witraże zalicza się do malarstwa monumentalnego dlatego twórca musi posiadać kolorystyczne wyczucie i wyobraźnię. Zdjęcie przedstawia przeszklony wysoki budynek - każde okno ma szybę innego koloru. Uzyskanie pożądanego efektu zależy od odpowiedniego wyboru szkła.

3. Wycinanie szkła. Biała farba wapienna jest wykorzystywana do zaznaczenia na konkretnym kawałku szkła odpowiedniego kształtu. Każdy element wycina się przy użyciu żelaznego narzędzia. Jego rozgrzanym czubek przykłada się do powierzchni szkła co powoduje pękanie. Jest to cięcie bardzo mało precyzyjne. Dlatego każdy element należy następnie zmniejszyć do odpowiedniego rozmiaru przy użyciu kawałka żelaza ze szczeliną na każdym końcu. Zdjęcie przedstawia liczne narzędzia do obróbki szkła. Są zamocowane na drewnianej płycie. Odpowiednie wyprofilowanie narzędzi do obróbki szkła pozwala uzyskać pożądany kształt. W czasie obróbki poszczególnych fragmentów szkła znaczenie ma doświadczenie artysty. Inny sposób polega na układaniu na szklanej tafli wyciętych papierowych szablonów poszczególnych fragmentów witrażu. Tak aby zaoszczędzić jak najwięcej materiału. Potem przytrzymuje się palcami jednej ręki szablon, a drugą za pomocą narzędzia z diamentem wycina się odpowiedni kształt. Zdjęcie przestawia dłonie pracujące przy urządzeniu z okrągłą tarczą. Różne pracownie witrażu mają swoje tajemnice produkcji. Pozwala to uzyskać niepowtarzalny charakter dzieła. Prawidłowo skrojone elementy poddaje się następnie szlifowaniu. Zapewnia to zlikwidowanie ostrych krawędzi., 4. Malowanie. Kolejny etap to malowanie detali. Stosuje się barwnik utworzony z zmieszania tlenku żelaza trzy eF e 2 O 3 i rudy miedzi ze sproszkowanym szkłem. Zdjęcie przedstawia fragment ornamentu na szkle. Przypomina kwiat. Dodanie octu do farby pomaga nakładać barwnik na szkło. Farba do szkła ma odcień od brązowego po szary aż do czarnego. Każdy pomalowany fragment szkła umieszcza się w piecu do wypalania. Temperatura 600°C zapewnia stopienie farby z powierzchnią szkła. Linie konturowe należy prowadzić tak, aby były widoczne np. dla osoby oglądającej witraż z dołu., 5. Patynowanie. Zadaniem tej czynności jest nadanie rysunkowi trójwymiarowości. Istotą procesu jest nakładanie minimalnej ilości farby. Procesowi poddawany jest każdy kawałek szkła. Po nałożeniu farby następuje wypalenie w piecu co zapewnia trwałość uzyskanego efektu. Zdjęcie ukazuje witraż - gałązki z kwiatami. Nauka patynowania nie jest prosta. Niektórzy specjaliści twierdzą, że opanowanie tej umiejętności może trwać sześć lat., 6. Ołowiana ramka. Do łączenia szklanych elementów używane są wąskie paski ołowiu. Dzięki takiemu połączeniu tworzony jest panel. Elementy mocujące noszą nazwę "ołowiana oprawa witrażu". Ołów dzięki swojej giętkości pozwala na właściwe dopasowanie różnych kształtów szklanych elementów. Ołów należy stopić w tyglu. Temperatura powinna wynosić 400 stopni Celsjusza. Płynny metal zastyga w kształcie litery U i H. Profil o przekroju litery H (dwuteownik) stanowi obramowanie szklanych fragmentów. Zdjęcie przedstawia prostokątną ramkę. Artysta tworzący witraż musi stopić ołów w celu nadania mu właściwego kształtu.

7. Wygładzanie. Złożony witraż zostaje poddany czynność wygładzania ramek ołowianych. Wykorzystując lutownicę i cynę z kalafonią wewnętrzną (topi się w temperaturze około 385 stopni Celsjusza) lutuje się ołowiane profile. Lutowaniu mogą być poddane poszczególne punkty będące miejscami połączeń profili lub całe ramki. Zdjęcie przedstawia męskie dłonie trzymające lutownicę. Materiały wykorzystywane do lutowania topią się łatwo w niskiej temperaturze i szybko krzepną., 8. Łączenie. Etap ten pozwala na zabezpieczenie szkła przed wodą. Panel czyści się trocinami z roztworem zwanym „kitem miniowym”. Jego zadaniem jest uszczelnić połączenie ołowiu i szkła - staje się ono praktycznie nierozerwalne. Zdjęcie przedstawia trociny - drobne, drewniane wióry.