Wróć do informacji o e-podręczniku Wydrukuj Pobierz materiał do PDF Pobierz materiał do EPUB Pobierz materiał do MOBI Zaloguj się, aby dodać do ulubionych Zaloguj się, aby skopiować i edytować materiał Zaloguj się, aby udostępnić materiał Zaloguj się, aby dodać całą stronę do teczki

Dwumian Newtona to nazwa twierdzenia, zgodnie z którym potęgę dwumianu można rozwinąć w sumę jednomianów, przy których współczynniki liczbowe są odpowiednimi symbolami Newtona. Współczynniki te zwane są współczynnikami dwumianowymi.

Jeśli a, b są dowolnymi liczbami rzeczywistymi i n jest dodatnią liczbą całkowitą, to:

a+bn=n0an+n1an-1b+n2an-2b2++nn-1abn-1+nnbn
Przykład 1

Rozpatrzmy jedenastą potęgę dwumianu 1+x, czyli wyrażenie 1+x11.

Ponieważ
1+x11=1+x·1+x··1+x11 czynników,
więc powyższe rozwinięcie jest sumą wyrazów postaci 1k·x11-k, gdzie k=0,1,2,,11.
Oznacza to, że po redukcji wyrazów podobnych, otrzymamy wielomian zmiennej x, który jest sumą jednomianów postaci ak·xk, gdzie k=0,1,2,,11.
Wynika z tego, że każdy ze współczynników  ak jest liczbą całkowitą; w szczególności bez trudu ustalimy, że a0=a11=1 oraz a1=a10=11.
Obliczymy, ile jest równe a7.

Rozwiązanie

Zauważmy, że obliczenie a7 polega na ustaleniu, na ile sposobów z zapisanych powyżej 11 czynników 1+x można do iloczynu wybrać dokładnie 7 składników x (wtedy, oczywiście, z każdego z pozostałych 4 czynników wybieramy do iloczynu składnik 1).
Ponieważ każdy taki wybór 7 składników x11 dostępnych czynników postaci 1+x to 7 – elementowa kombinacjak – elementowa kombinacja zbioru n – elementowegokombinacja ze zbioru 11 – elementowego, więc współczynnik a7 jest równy a7=117=11!7!·4!=330.

Rozumując podobnie stwierdzimy, że dla każdego k=0,1,2,,11 współczynnik ak jest równy 11k, a więc omawiane rozwinięcie można zapisać w postaci

1+x11=
=110x0+111x1+112x2+113x3+114x4+115x5+
+116x6+117x7+118x8+119x9+1110x10+1111x11=
=x11+11x10+55x9+165x8+330x7+462x6+
+462x5+330x4+165x3+55x2+11x+1.

wzór dwumianowy Newtona
Twierdzenie: wzór dwumianowy Newtona

Dla dowolnych liczb a, b oraz dowolnej dodatniej liczby całkowitej n prawdziwy jest wzór

a+bn=
=n0an+n1an-1b+n2an-2b2++nkan-kbk++nnbn.

Dla dowodu zauważmy, że rozwinięcie n – tej potęgi dwumianu a+b jest sumą wyrazów postaci wk·an-k·bk, gdzie k=0,1,2,,n-1,n.
Dla każdej z możliwych wartości k obliczenie współczynnika wk polega na ustaleniu, na ile sposobów z n czynników a+b można do iloczynu wybrać dokładnie k składników b (wtedy, oczywiście, z każdego z pozostałych n-k czynników wybieramy do iloczynu składnik a).
Ponieważ każdy taki wybór k składników bn dostępnych czynników postaci a+b to k – elementowa kombinacjak – elementowa kombinacja zbioru n – elementowegokombinacja ze zbioru n – elementowego, więc dla każdego k=0,1,2,,n-1,n współczynnik wk, nazywany k – tym współczynnikiem dwumianowym, jest równy nk.
Stąd
a+bn=
=n0an+n1an-1b+n2an-2b2++nkan-kbk++nnbn.
W ten sposób dowód został zakończony.

Uwaga. Zamieniając miejscami składniki ab we wzorze a+bn dostaniemy b+an, a te wyrażenia są, oczywiście, tożsamościowo równe. Z porównania współczynników dwumianowychwspółczynnik dwumianowywspółczynników dwumianowych stojących przy tych samych jednomianach wynika równość nk=nn-k, prawdziwa dla liczb całkowitych n, k spełniających warunek 0kn.

Przykład 2

Wykażemy, że 20207+20208=20218.

Rozwiązanie

Aby wykazać powyższą równość, obliczymy na dwa sposoby współczynnik przy x8 w rozwinięciu 1+x2021.

Stosując wzór dwumianowywzór dwumianowy Newtonawzór dwumianowy stwierdzamy, że współczynnik przy x8 w rozwinięciu 1+x2021 jest równy 20218.
Zauważmy z kolei, że prawdziwa jest równość 1+x2021=1+x·1+x2020=1+x2020+x·1+x2020.

Ze wzoru dwumianowego zastosowanego do rozwinięcia 1+x2020 odczytujemy, że współczynnik przy x8 jest w nim równy 20208, współczynnik przy x7 jest w nim równy 20207, więc w rozwinięciu x·1+x2020 współczynnik przy x8 jest równy 20207.
Oznacza to, że w rozwinięciu sumy 1+x2020+x·1+x2020 współczynnik przy x8 jest równy 20207+20208.
Z twierdzenia o wielomianach równych otrzymujemy stąd, że 20207+20208=20218, a to właśnie należało udowodnić.

rekurencyjna zależność między współczynnikami dwumianowymi
Twierdzenie: rekurencyjna zależność między współczynnikami dwumianowymi

Dla liczb całkowitych n, k spełniających warunek 0kn prawdziwa jest równość
nk+nk+1=n+1k+1.
Dowód przeprowadzamy rozumując podobnie, jak w przykładzie 2: obliczymy na dwa sposoby współczynnik przy xk w rozwinięciu 1+xn+1.

Stosując wzór dwumianowywzór dwumianowy Newtonawzór dwumianowy stwierdzamy, że współczynnikwspółczynnik dwumianowywspółczynnik przy xk+1 w rozwinięciu 1+xn+1 jest równy n+1k+1.
Zauważmy teraz, że prawdziwa jest równość 1+xn+1=1+x·1+xn=1+xn+x·1+xn.

Ze wzoru dwumianowego zastosowanego do rozwinięcia 1+xn odczytujemy, że współczynnik przy xk+1 jest w nim równy nk+1, a współczynnik przy xk jest w nim równy nk, a więc w rozwinięciu x·1+xn współczynnik przy xk+1 jest równy nk.
Oznacza to, że w rozwinięciu sumy 1+xn+x·1+xn współczynnik przy xk+1 jest równy nk+1+nk.
Z twierdzenia o wielomianach równych otrzymujemy stąd, że nk+nk+1=n+1k+1, a to właśnie należało udowodnić.

Uwaga. Powyższą tożsamość można uzasadnić algebraicznie, przekształcając następująco:
nk+nk+1=n!k!·n-k!+n!k+1!·n-k-1!=
=n!k!·n-k·n-k-1!+n!k+1·k!·n-k-1!=
=n!k!·n-k-1!·1n-k+1k+1=
=n!k!·n-k-1!·n-k+k+1n-kk+1=n!k!·n-k-1!·n+1n-kk+1=
=n!·n+1k!·k+1·n-k·n-k-1!=n+1!k+1!·n-k!=n+1k+1.
To właśnie należało udowodnić.

Przykład 3

Obliczymy wartość sumy S współczynników dwumianowych postaci 20k, gdzie k=0,1,2,,20:
S=200+201+202++2019+2020.

Rozwiązanie

I sposób

Rozpatrzmy wszystkie podzbiory 20-elementowego zbioru A=a1,a2,a3,,a20. Jak już wiemy, jest ich ogółem 220.
Podzbiory te możemy również podzielić na rozłączne grupy ze względu na liczbę elementów podzbioru – wyróżnimy wtedy podzbiory o liczbie elementów równej 0,1,2,,20.
Wobec tego liczbę wszystkich podzbiorów zbioru A możemy zapisać też drugim sposobem, w postaci sumy
200+201+202++2019+2020.
Oznacza to, że 200+201+202++2019+2020=220, a więc S=220.

II sposób

Przyjmujemy we wzorze dwumianowym: a=1, b=1, n=20.
Otrzymujemy wtedy równość
1+120=
=200·120+201·119·1+202·118·12++2020·120=
=200+201+202++2020,
stąd S=200+201+202++2020=220.

Rozumując podobnie, jak w rozwiązaniu powyższego przykładu zauważymy, że dla każdego zbioru n–elementowego liczbę jego wszystkich podzbiorów można zapisać na dwa sposoby: jako 2n lub w postaci sumy
n0+n1+n2++nn.

Prawdziwe jest zatem twierdzenie.

o sumie współczynników dwumianowych
Twierdzenie: o sumie współczynników dwumianowych

Dla dowolnej dodatniej liczby całkowitej n prawdziwa jest równość
n0+n1+n2++nn=2n.

Przykład 4

Obliczymy wartość sumy w współczynników dwumianowych postaci 212k, gdzie k=0,1,2,,10:
w=210+212+214++2118+2120.

Rozwiązanie

I sposób

Rozpatrzmy 20–elementowy zbiór A=a1,a2,a3,,a20 oraz element b który nie należy do A.
Wtedy dowolny podzbiór zbioru A możemy wzajemnie jednoznacznie przyporządkować do zbioru otrzymanego przez dołączenie elementu b do tego podzbioru. W ten sposób wszystkie podzbiory 21–elementowego zbioru a1,a2,a3,,a20,b zostały podzielone na pary takich podzbiorów, które różnią się tylko jednym elementem b. Zatem liczba elementów w podzbiorach w każdej opisanej parze różni się o 1.
Tak dobranych par jest tyle, ile wszystkich podzbiorów zbioru A, czyli 220. Ponadto dokładnie jeden z podzbiorów w każdej z opisywanych par ma parzystą liczbę elementów.
Oznacza to, że wszystkich podzbiorów zbioru a1,a2,a3,,a20,b o parzystej liczbie elementów jest 220.

Ponieważ liczbę wszystkich podzbiorów 21–elementowego zbioru, które mają parzystą liczbę elementów można zapisać jako
210+212+214++2118+2120,
więc w=220.

II sposób

Rozpatrzmy sumę t współczynników dwumianowych postaci 212k+1, gdzie k=0,1,2,,10:
t=211+213+215++2119+2121.

Korzystając z równości
21k=2121-k, prawdziwej dla każdej liczby całkowitej k spełniającej warunek 0k21, otrzymujemy:
t=211+213+215++2119+2121=
=2120+2118+2116++212+210=w.
Ponadto t+w=210+211+212+213++2120+2121=221.
Wobec tego 2w=221, a więc w=220.

Uwaga. Równość w=t można udowodnić również w następujący sposób.
Jeżeli we wzorze dwumianowymwzór dwumianowy Newtonawzorze dwumianowym przyjmiemy: a=1, b=-1, n=21, to otrzymamy równość
1+-121=
=210·121+211·120·-1+212·119·-12+
+213·118·-13++2120·1·-120+2121·-121.
Stąd 021=210+212++2120-211+213++2121
a więc w-t=0, czyli w=t.

Rozumując podobnie, jak w rozwiązaniu sposobem I powyższego przykładu zauważymy, że dla każdego zbioru n–elementowego liczba jego wszystkich podzbiorów o parzystej liczbie elementów jest równa liczbie wszystkich podzbiorów tego zbioru, które mają nieparzystą liczbę elementów.
Można też odwołać się do wzoru dwumianowego – przyjmując w nim  a=1, b=-1 otrzymujemy równość
1+-1n=
=n0·1n+n1·1n-1·-1+n2·1n-2·-12++nn·-1n
prawdziwą dla każdej liczby całkowitej n1.
Wynika stąd, że dla każdej dodatniej liczby całkowitej prawdziwa jest równość n0-n1+n2-n3++nn·-1n=0
Ponieważ po jej lewej stronie każdy wyraz postaci nk, w którym k jest liczbą parzystą zapisany jest ze znakiem plus, a każdy taki wyraz, w którym k jest liczbą nieparzystą zapisany jest ze znakiem minus, więc suma wszystkich wyrazów postaci nk, w których k jest liczbą parzystą jest równa sumie wszystkich wyrazów tej postaci, w których k jest liczbą nieparzystą.

Podsumujemy powyższe spostrzeżenia, mając na uwadze, że liczba wszystkich podzbiorów zbioru k – elementowego jest równa 2n.

o liczebności podzbiorów
Twierdzenie: o liczebności podzbiorów

W każdym zbiorze n – elementowym (n1) liczba wszystkich jego podzbiorów o parzystej liczbie elementów jest równa liczbie wszystkich podzbiorów tego zbioru o nieparzystej liczbie elementów i każda z tych wartości jest równa 2n-1.

Przykład 5

Wyznaczymy liczbę całkowitą t, dla której zachodzi równość
1001+1005+1009++10097=2t,
w której po lewej stronie jest suma współczynników dwumianowychwspółczynnik dwumianowywspółczynników dwumianowych postaci 1004m+1, gdzie m=0,1,2,,24.

Rozwiązanie

Korzystając z twierdzenia sformułowanego powyżej zauważamy, że liczba wszystkich podzbiorów zbioru 100–elementowego, które mają nieparzystą liczbę elementów jest równa 299.
Stąd otrzymujemy równość
1001+1003+1005++10099=299.

Ponieważ dla każdej liczby całkowitej k spełniającej warunek 0k100 zachodzi zależność 100k=100100-k, więc w szczególności  1004m+1=100100-4m+1, gdzie m=0,1,,24.

Wobec tego po lewej stronie rozpatrywanej równości odnajdujemy 25 par równych liczb, zatem możemy ją przekształcić do postaci
2·1001+2·1005+2·1009++2·10097=299,
skąd 1001+1005+1009++10097=298, więc t=98.

Przykład 6

Obliczymy sumę cyfr zapisu dziesiętnego liczby
l=30·90+32·91+34·92++318·99.

Rozwiązanie

Zauważmy, że kolejne składniki występujące w l są liczbami postaci 
9k·32k=9k·9k·19-k,
gdzie k=0,1,2,,9, co oznacza, że w l występują wszystkie składniki rozwinięcia 9+19, czyli l=9+19=109=1000000000.
Wobec tego suma cyfr zapisu dziesiętnego liczby l jest równa 1.

Przykład 7

Wyznaczymy wartość dodatniego współczynnika m, wiedząc, że po rozwinięciu wyrażenia 2x2+mx9 otrzymujemy sumę, w której składnik niezawierający x jest równy 489888.

Rozwiązanie

Korzystamy ze wzoru dwumianowegowzór dwumianowy Newtonawzoru dwumianowego, w którym przyjmujemy a=2x2, b=mx oraz n=9.
Po rozwinięciu zadanego wyrażenia otrzymujemy sumę, której składniki możemy zapisać w postaci 9k·2x29-k·mxk, gdzie k=0,1,2,,9.

Ponieważ
9k·2x29-k·mxk=9k29-k·x29-k·mk·x-1k=
=9k29-k·mk·x29-k-k=9k29-k·mk·x18-3k,
więc wyrazem niezawierającym x jest ten, w którym wykładnik 18-3k jest równy 0. Zatem 3k=18, skąd k=6, czyli ten szukany wyraz jest równy 9629-6·m6=672m6.
Otrzymujemy wobec tego równanie 672m6=489888, skąd m6=729=36, a więc m=3.

Słownik

k – elementowa kombinacja zbioru n – elementowego
k – elementowa kombinacja zbioru n – elementowego

każdy k–elementowy podzbiór zbioru n – elementowego, gdzie 0kn, nazywamy k–elementową kombinacją tego zbioru n–elementowego

liczba wszystkich k –elementowych kombinacji zbioru n –elementowego
liczba wszystkich k –elementowych kombinacji zbioru n –elementowego

liczba wszystkich k – elementowych kombinacji zbioru n – elementowego, gdzie 0kn, jest równa
nk=n!k!·n-k!=n·n-1··n-k+11·2··k

wzór dwumianowy Newtona
wzór dwumianowy Newtona

dla dowolnych liczb a, b oraz dowolnej dodatniej liczby całkowitej n prawdziwy jest wzór

a+bn=
=n0an+n1an-1b+n2an-2b2++nkan-kbk++nnbn

współczynnik dwumianowy
współczynnik dwumianowy

w rozwinięciu dwumianu współczynnik liczbowy zapisany przy wyrazie tego rozwinięcia.
W szczególności k–tym współczynnikiem dwumianowym w rozwinięciu a+bn jest liczba nk