Wróć do informacji o e-podręczniku Wydrukuj Pobierz materiał do PDF Pobierz materiał do EPUB Pobierz materiał do MOBI Zaloguj się, aby dodać do ulubionych Zaloguj się, aby skopiować i edytować materiał Zaloguj się, aby udostępnić materiał Zaloguj się, aby dodać całą stronę do teczki

Na początek przypomnijmy sobie definicję granicy funkcji w punkcie według Heinego. Niech f:Df oznacza funkcję, której dziedziną jest zbiór Df. Liczbę g nazywamy granicą funkji f według Heinego w punkcie x0, jeśli dla dowolnego ciągu argumentówciąg argumentów funkcjiciągu argumentów funkcji f o wyrazach różnych od x0 oraz zbieżnego do x0, ciąg wartościciąg wartości funkcjiciąg wartości fxn jes zbieżny do liczby g.

Granica wielomianu w punkcie

Przykład 1

Obliczymy granicę wielomianu Wx=x3-x2+3x-2 w punkcie x0=2. W tym celu bierzemy dowolny ciąg argumentówciąg argumentów funkcjiciąg argumentów xn wielomianu W zbieżny do liczby 2, którego wyrazy są różne od . Obliczymy granicę ciągu wartościciąg wartości funkcjiciągu wartości Wxn. Mamy

limn+Wxn=limn+xn3-xn2+3xn-2.

Korzystając z twierdzenia o iloczynie granic ciągów zbieżnych oraz faktu, że limn+xn=2 otrzymujemy kolejno

  • limn+xn3=limn+xn·xn·xn=23=8,

  • limn+xn2=limn+xn·xn=22=4,

  • limn+3xn=3·limn+xn=3·2=6.

Z powyższych równości oraz z twierdzenia o sumie i różnicy granic ciągów zbieżnych mamy ostatecznie

limn+Wxn=limn+xn3-xn2+3xn-2=8-4+6-2=8.

Z dowolności wyboru ciągu xn zbieżnego do 2, otrzymujemy

limx2Wx=8.

Zauważmy, że w powyższym przykładzie granica wielomianu Wx w punkcie 2 jest równa wartości tego wialomianu w tym punkcie. Okazuje się, że nie jest to przypadek i własność ta jest prawdziwa dla granicy dowolnego wielomainu w dowolnym punkcie. Możemy to sformułować następująco

Granica wielomianu w punkcie
Własność: Granica wielomianu w punkcie

Jeżeli W: jest wielomianem stopnia n oraz x0, to

limxx0Wx=Wx0.

Dowód powyższej własności opiera się na wykorzystaniu twierdzenia o arytmetyce granic ciągów zbieżnych i przebiega analogicznie do sposobu w jaki obliczyliśmy granicę w przykładzie 1.

Ciekawostka

Wielomiany nie są jedynymi funkcjami o powyższej własności. Funkcje, które posiadają granicę w punkcie x0 równą fx0 (tzn. równą wartości funkcji w tym punkcie) nazywamy funkcjami ciągłymi w punkcie x0.

Przykład 2

Obliczymy granicę

limx-2Wx,

gdzie

Wx=x4+2x3-3x-5.

Na mocy powyższej własności

limx-2Wx=W-2=16-16+6-5=1.

Granica funkcji wymiernej w punkcie

Przykład 3

Obliczymy granicę funkcji fx=x2+3x-4x+2 w punkcie x0=1. Zgodnie z definicją Heinego weźmy dowolny ciąg argumentówciąg argumentów funkcjiciąg argumentów xn funkcji f zbieżny do 1, którego wyrazy są różne od . Obliczymy granicę ciągu wartościciąg wartości funkcjiciągu wartości fxn. Z twierdzenia o iloczynie granic ciągów zbieżnych oraz faktu, że limn+xn=1 mamy kolejno

  • limn+xn2=limn+xn·xn=1·1=1,

  • limn+3xn=3limn+xn=3·1=3.

Stąd oraz z twierdzenia o sumie i różnicy ciągów zbieżnych

limn+xn2+3xn-4=1+3-4=0.

Ponieważ

limn+xn+2=limn+xn+2=1+2=3,

więc z twierdzenia o ilorazie ciągów zbieżnych otrzymujemy ostatecznie

limn+fxn=limn+xn2+3xn-4xn+2=03=0.

Ponieważ ciąg xn był dowolnym ciągiem argumentówciąg argumentów funkcjiciągiem argumentów zbieżnym do 1 więc z definicji Heinego granicy funkcji w punkcie

limx1fx=0.

Punkt w którym obliczamy granicę funkcji, nie musi należec do dziedziny tej funkcji. Spójrzmy na kolejny przykład.

Przykład 4

Obliczymy granicę funkcji fx=x2+x-6x+3 w punkcie x0=-3, który nie należy do dziedziny tej funkcji. Weźmy dowolny ciąg argumentówciąg argumentów funkcjiciąg argumentów xn funkcji f zbieżny do -3. Z faktu, że jest to ciąg argumentów wynika wprost, że wyrazy tego ciągu są różne od -3. Wyznaczymy pierwiastki licznika funkcji f. Ponieważ =1+24=25, więc

x1=-1-52=-3, x2=-1+52=2.

Licznik funkcji f możemy zatem zapisać w postaci iloczynowej

x2+x-6=x+3x-2.

Stąd

fxn=xn2+xn-6xn+3=xn+3xn-2xn+3=xn-2.

Ponieważ limn+xn=-3, więc

limn+fxn=limn+xn-2=-3-2=-5.

Z definicji Heinego granicy fumkcji w punkcie wynika zatem, że

limx-3fx=-5.

Granice innych typów funkcji w punkcie

Prawdziwa jest poniższa własność.

Granica ciągu xn
Własność: Granica ciągu xn

Jeżeli ciąg xn jest zbieżny do granicy g0,+ oraz xn0 dla każdego n, to wówczas ciąg xn jest zbeżny do granicy g.

Powyższą własność można uogólnić na pierwiastek stopnia trzeciego

Granica ciągu xn3
Własność: Granica ciągu xn3

Jeżeli ciąg xn jest zbieżny do granicy g, to wówczas ciąg xn3 jest zbeżny do granicy g3.

Ciekawostka

Powyższe własności możemy uogólnić na pierwiastki dowolnych stopni pamiętając, że pierwiastki stopni parzystych możemy obliczyć jedynie dla liczb większych lub równych zero a pierwiastki stopni nieparzystych możemy obliczyć dla każdej liczby rzeczywistej.

Przykład 5

Obliczymy granicę funkcji fx=6x2-93 w punkcie x0=-1, korzystając z definicji Heinego. Dziedziną funkcji f jest zbiór Df=-3,3. Weźmy dowolny ciąg argumentówciąg argumentów funkcjiciąg argumentów xn funkcji f zbieżny do -1, którego wszystkie wyrazy są różne od -1. Stąd i z twierdzenia o arytmetyce granic ciągów zbieżnych otrzymujemy

limn+xn2-9=limn+xn·xn-9=1-9=-8.

Zatem

limn+xn2-93=-83=-2.

Ostatecznie z twierdzenia o granicy ilorazu ciągów zbieżnych mamy

limn+fxn=limn+6xn2-93=6-2=-3.

Ponieważ ciąg wartości funkcjiciąg wartości funkcjiciąg wartości funkcji jest zbieżny do tej samej granicy niezależnie od wyboru ciągu xn, więc na mocy definicji granicy Heinego funkcji w punkcie otrzymujemy, że

limx-16x2-93=-3.

Słownik

ciąg argumentów funkcji
ciąg argumentów funkcji

Ciąg xn którego wszystkie wyrazy należą do dziedziny funkcji f, tzn. ciąg spełniający warunek

xxnDf
ciąg wartości funkcji
ciąg wartości funkcji

Jeżeli ciąg xn jest ciągiem argumentów funkcji f:Df, to ciąg fxn nazywamy ciągiem wartości funkcji f.