Ważne daty

Geneza stowarzyszenia Rytm

Inicjatorami stowarzyszenia Rytm są artyści, którzy w 1921 r. spotkali się w Paryżu: poszukujący nowej stylistyki malarze – Eugeniusz Zak i Wacław Borowski, rzeźbiarz Henryk Kuna. Dołączył do nich cieszący się uznaniem, a preferujący estetykę nawiązującą do impresjonizmu, Tadeusz Pruszkowski. Wkrótce do grupy przystąpili związani z polską kolonią artystyczną w Paryżu: Zygmunt Kamiński, Roman Kramsztyk, Stanisław Rzecki, Władysław Skoczylas i Edward Wittig. Otwarta formuła i brak radykalnych haseł programowych przyciągały do ugrupowania kolejnych twórców. Jeszcze przed otwarciem w 1922 r. pierwszej wystawy w Zachęcie do stowarzyszenia przyłączyli się między innymi: Felicjan Szczęsny‑Kowarski, Tymon Niesiołowski, Stanisław Nowakowski, Irena Pokrzywnicka i Zofia Stryjeńska, a w następnych latach Maria Berezowska, Leopold Gottlieb, Rafał Malczewski, Władysław Roguski, Ludomir Sleńdziński, Wacław Wąsowicz. Wszystkich łączyły więzi towarzyskie oraz podobne poszukiwania estetyczne.

Oficjalnym zawiązaniem Stowarzyszenia Artystów Polskich Rytm jest wystawa w  Zachęcie w 1922 roku.

Rytm nigdy nie dążył do wypracowania jakiegoś konkretnego stylu. Nie sformułowano nawet programu, ani nie nadano mu, aż do 1930 roku, formalnej osobowości prawnej. W dziesięcioletniej historii grupa zorganizowała 11 wystaw, reprezentowała Polskę poza granicami kraju, wywarła wpływ na estetykę dwudziestolecia międzywojennego. Do najważniejszych wydarzeń i osiągnięć grupy należały: współudział w tworzeniu pawilonu polskiego na Wystawie Sztuki Dekoracyjnej w 3 Paryżu (1925), oprawa wizualna Powszechnej Wystawy Krajowej w Poznaniu (1929) oraz doprowadzenie do powołania Instytutu Propagandy Sztuki (1930). W 1926 r. Rytm założył w Warszawie Instytut Sztuk Plastycznych, który miał przygotowywać kandydatów na studia w Akademii Sztuk Pięknych. Wysoki poziom kształcenia zapewnił szkole status szkoły półwyższej. Program nauczania obejmował szeroki zakres przedmiotów: historię sztuki, malarstwo i rysunek, malarstwo ścienne, grafikę, kompozycję, scenografię, projektowanie wnętrz i elementy sztuki użytkowej.

RIp8tuJNo6cwC1

Ilustracja przedstawia okładkę plakatu I wystawy „Rytmu” W. Borowskiego pochodzącą z 1922 roku. Okładka jest w kolorze czarno-białym. Widnieją na niej teksty: I WYSTAWA STOWARZYSZENIA „RYTM”, WARSZAWA, LUTY 1922, TOW.ZACHĘTY SZT.P..

Elementy klasycyzmu w malarstwie członków Rytmu

Elementy klasycyzmu są główną cechą charakterystyczną malarstwa w pracach założycielskiej grupy: Wacława Borowskiego, Henryka Kuny, Eugeniusza Zaka, a także w twórczości Romana Kramsztyka, Zygmunta Kamińskiego, Ludomira Sleńdzińskiego i Tymona Niesiołowskiego. Jednak ich prace różnią się od typowego znaczenia pojęcia.

R39tF1TCa93hW1

Ilustracja przedstawia niebieską kartkę z zagiętym prawym dolnym rogiem. Na kartce znajduje się zapisany białą czcionką cytat z W. Husarski, [w:] „Polskie malarstwo nowoczesne”, Warszawa - Kraków, 1935. Cytat brzmi: „różni się tym między innymi, że wzorem jest teraz sztuka wczesnych okresów klasycznych: wczesnego odrodzenia, po trosze Grecji przed idjaszowskiej; różni się dalej tym, że [...] dotyczy [...] formy, że jest wolny od konwenansu tematów z historii i mitologii starożytnej; różni się tym nade wszystko, że nie chce naśladować sztuki dawnej, ale szuka w niej tylko nauk i wskazówek, jak należy rozumieć i ujmować formę”. Źródło: W. Husarski, [w:] „Polskie malarstwo nowoczesne”, Warszawa - Kraków, 1935, s.9 (http://mazowsze.hist.pl/37/Almanach_Muzealny/1014/2013/36765/)

Wacław Borowski w latach 1905‑09 studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, w pracowni Józefa Mehoffera. Po jej ukończeniu wyjechał do Paryża, gdzie zajmował się studiowaniem malarstwa dawnego i wykonywaniem kopii znanych dzieł. W latach 1911‑13 współtworzył polskie czasopismo Museion, propagujące tradycje klasyczne. Od najwcześniejszych lat twórczość Borowskiego kształtowała się więc pod wpływem malarstwa dawnego. W  jego pracach dominowała tematyka rodzajowa i alegoryczna. Tworzył również portrety i pejzaże. Operował uproszczonymi, niekiedy nawet nieznacznie zgeometryzowanymi, harmonijnymi formami. Scenom figuralnym nadawał cechy monumentalne, dzięki czemu osiągał efekt odrealnienia, charakterystyczny dla klasycznych przedstawień mitologicznych. Posługiwał się płytką perspektywą i delikatnym modelunkiem światłocieniowym, osiągając efekt płaszczyznowej dekoracyjności i jednolitej, zamkniętej kompozycji. Używał wąskiej palety barw o niskim nasyceniu - przeważnie zieleni, błękitów, różów, szarości i bieli - którą z upływem czasy jeszcze mocniej zawężał. Klasyczne inspiracje czerpał prawdopodobnie z podróży do Włoch, gdzie zetknął się z antykiem i dziełami renesansu. W 1914 r. malarz wykonał polichromiePolichromiapolichromie w kaplicy Kościelskich w Miłosławiu (Wielkopolska) inspirowane malarstwem włoskiego renesansu. W zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie znajduje się Złożenie do grobu – obraz łączący cechy renesansu i manieryzmu.

Borowski podejmował także tematy mitologiczne. Diana z 1927 roku ukazuje rzymską boginię łowów i przyrody, płodności. Temat podejmowany w renesansie i znany z malarstwa Szkoły Fontaibleau został u Borowskiego przedstawiony w statycznej formie, wyważonej kompozycji i rytmicznych, powtarzających się układów.

Eugeniusz Zak studiował w paryskiej École des Beaux‑Arts i Académie Colarossi. Podróżował do Włoch, studiował także w Monachium. W 1904 wrócił do Paryża, ale cały czas utrzymywał kontakty z krajem. Malarz często podejmował tematy pastoralne, sielankowe, fêtes champêtresFêtes champêtresfêtes champêtres, czy idylliczne. Widoczne są w nich melancholijne nawiązania do pejzaży Poussina oraz Watteau, a zgeometryzowana forma przypomina bryłowatość Cézanne’a. Krajobraz Zaka, mimo, że sielankowy, jest jednocześnie niespokojny: spiętrzone skały, groźne niebo, złowieszcze lub tajemnicze nagie drzewa tworzą efekt melancholii i niepewności, łączą sentymentalizm z obawą. Malarz nadaje swoim pejzażom wymiaru egzystencjalnego.

Do włoskiego quattrocenta Zak nawiązał w Dziewczynie w różowym kapeluszu, w którym widoczne są echa pobytu we Włoszech. W portrecie zastosował rozwiązania charakterystyczne dla malarstwa Botticellego. Wizerunek z głową odwróconą w stronę widza należy do nietypowych dzieł z tego okresu – inne portrety zazwyczaj zostały ujęte z profilu.

Twórczość Tymona Niesiołowskiego dzieli się na kilka dość klarownych faz. W początkowym okresie malarz pozostawał pod wpływem młodopolskiej stylistyki Wyspiańskiego, którą dzięki poznanemu już w Zakopanem Ślewińskiemu wzbogacił o niektóre rozwiązania formalne zaczerpnięte z twórczości Gauguina i Muncha. Po pobycie w Paryżu kontaktem z pracami Cézanne'a zaczął upraszczać formy, osiągając w okresie formistycznym charakterystyczną geometryzację i rytmikę kompozycji. Klasyczne są kompozycje figuralne Tymona Niesiołowskiego z okresu Rytmu. W Trzech Gracjach z 1925 roku malarz sięgnął po antyczny temat, podejmowany często przez artystów renesansowych, barokowych czy klasycystycznych. Znanym z obrazów Rafaela, Rubensa, czy rzeźb Canovy lub Thorvaldsena postaciom Niesiołowski nadał odmienny charakter – jego akty zostały przysłonięte draperią, a Gracje prowadzą rozmowę, ukazane są nie jak boginie, lecz jak zwykłe kobiety.

Motywy ludowe w malarstwie i grafice

Przedstawiciele Rytmu nawiązywali do motywów sztuki ludowej, przedstawiając sceny zżycia wsi lub tworząc dzieła oparte na twórczości ludowych artystów. Jednocześnie nawiązania ze sztuką ludową służyły eksponowaniu motywów narodowych, podkreślały odrębność w niepodległym państwie. Władysław Skoczylas, związany z Zakopanem i sztuką podhalańską, założył w 1910 r. stowarzyszenie Kilim, które miało upowszechniać motywy podhalańskie w sztuce użytkowej. Jego dorobek artystyczny obejmuje przede wszystkim twórczość drzeworytniczą. Zainspirowany rodzimą sztuką ludową przedstawiał wyidealizowane sceny zbójnickie, ilustrował góralskie legendy, portretował ludność żyjącą u podnóża Tatr. W drzeworytach upraszczał, a nawet prymityzował formę, nawiązując do stylistyki ludowej. W odróżnieniu od większości współczesnych mu drzeworytników, za pomocą drobnego szrafowania, uzyskiwał efekty światłocieniowe i wyrazisty modelunek brył.

R12bFuLpd6j7f1

Ilustracja przedstawia niebieską kartkę z zagiętym prawym dolnym rogiem. Na kartce znajduje się zapisany białą czcionką cytat z J. Pollakówna, [w:] „Malarstwo polskie między wojnami 1918-1939”, Warszawa, 1982. Cytat brzmi: „formiści szukali w sztuce ludowej wskazówek formalnych, sposobówupraszczania geometryzowania bryły i umowności przestrzennej, o tyle ich następcy (zwłaszcza członkowie powstałego w 1920 roku ugrupowania Rytm) poprzestawali na powierzchniowym naśladowaniu dekoracyjnego sposobu porządkowania ludowej kompozycji”. Źródło: J. Pollakówna, [w:] „Malarstwo polskie między wojnami 1918-1939”, Warszawa, 1982, s.61.

R1IkwXstWIB1S1

Ilustracja przedstawia obraz Władysława Skoczylasa pt. „Pochód zbójników”. Dzieło powstało w 1920 roku. Możemy je znaleźć w Muzeum Narodowym w Warszawie. Praca została wykonana techniką drzeworytu. Na obrazie przedstawionych jest kilku mężczyzn. Są to zbójnicy ubrani w białe koszule oraz czerwone spodnie. Każdy z mężczyzn ma założony w pasie szeroki brązowy pas. Na głowach mężczyzn znajdują się czerwone cylindry. Trzymają w rękach różne przedmioty. Dwóch z nich podpiera się na ciupagach. Jeden gra na trąbce. Jeden trzyma strzelbę. Autorem pracy był polski malarz, grafik, rzeźbiarz. Uważany był za twórcą polskiej szkoły drzeworytu.

Od samego początku motywy ludowe pojawiały się w twórczości Zofii Stryjeńskiej. Pierwszy sukces artystka odniosła, wystawiając w krakowskim Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych 18 kartonów zawartych w cyklu Polskie bajdy na tle opowieści ludowych. Sięgała również po tematykę religijną i słowiańską mitologię. Za największe osiągnięcie Stryjeńskiej uważa się 6 przedstawień z alegoriami miesięcy, wkomponowanych w architekturę głównego hallu pawilonu polskiego na Międzynarodowej Wystawie Sztuki Dekoracyjnej w Paryżu (1925). Główne motywy swych prac czerpała ze świata mitologii i folkloru słowiańskiego. Nie sięgała jednak bezpośrednio do rzeczywistych form rodzimej sztuki ludowej, a  traktowała ją jako inspiracje dla własnych fantastycznych wizji. Stryjeńska w swoich pracach geometryzowała formy, przejaskrawiała paletę barw, rytmizowała kompozycję. Często nadawała scenom alegorycznym charakter narracyjny z elementami humorystycznymi.

RoyhRuV8MIgZy1

Ilustracja przedstawia niebieską kartkę z zagiętym prawym dolnym rogiem. Na kartce znajduje się zapisany białą czcionką cytat z M. Wallis, Zofia Stryjeńska jako ilustratorka, [w:] „Sztuki Piękne”, r. 4, 1927. Cytat brzmi: „[...] nikt nie eksploatował dotąd na taką skalę skarbów zdobnictwa, zawartych w stroju i sprzęcie ludowym, zwłaszcza krakowskim i podhalańskim [...] nikt nie potrafił wskrzesić z większą świetnością «ubiorów i splendorów» staropolskich. [...] Te same kapoty, chusty, spódnice, gorsety, donice i dzbany, które u innych malarzy są tylko ciekawostką etnograficzną, martwym obrazem muzealnym, w jej utworach nabierają jakiejś nieznanej dotąd świetności, barwności i życia.”. Źródło: M. Wallis, Zofia Stryjeńska jako ilustratorka, [w:] „Sztuki Piękne”, r. 4, 1927, s. 173.

RBvMCiAFUXa2O1

lustracja przedstawia obraz Zofii Stryjeńskiej pt. „Pory roku. Lipiec-Sierpień ”(fragment panneau dekoracyjnego na Wystawę Światową w Paryżu). Dzieło powstało w 1925 roku. Możemy je znaleźć w Muzeum Narodowym w Warszawie. Na obrazie mieści się kilka postaci. Postacie ubrane są w różnorodne stroje. Z lewej strony widoczny jest mężczyzna w kolorowym kostiumie. Nad głową widoczną jest kwiatowy wieniec. W ręku trzyma kosz z owocami na długim kiju. Kolejną postacią jest mężczyzna na krowie. Bohater ma ogromny kapelusz na głowie. W rękach trzyma wieniec. Kolejno widać dwóch mężczyzn. Jeden z nich siedzą na ramionach drugiego. Ubrani są w jasne kostiumy. W rękach trzymają owoce winogrona. Autorem pracy była polska malarka, grafik oraz ilustratorka. Nazywana była „księżniczką sztuki polskiej”. Głównie zajmowała się temperą, litografią,

R1UXAsWgxbRHx1

ustracja przedstawia obraz Zofii Stryjeńskiej pt. „Pory roku. Listopad-Grudzień ”(fragment panneau dekoracyjnego na Wystawę Światową w Paryżu). Dzieło powstało w 1925 roku. Możemy je znaleźć w Muzeum Narodowym w Warszawie. Na obrazie mieści się kilka postaci. Postacie ubrane są w różnorodne stroje. Z lewej strony widoczny jest mężczyzna w długim, niebieski płaszczu. Na ramieniu trzyma nagie dziecko w kapeluszu. Kolejno widoczny jest powóz zaprzęgnięty w jelenia oraz niedźwiedzia. Na powozie kobiet w długiej, żółtej sukience. Obok widzimy mężczyznę grającego na rogu. W dłoni trzyma łuk. Autorem pracy była polska malarka, grafik oraz ilustratorka. Nazywana była „księżniczką sztuki polskiej”. Głównie zajmowała się temperą, litografią, rysunkiem i plakatami, projektowaną zabawką, tkaniną dekoracyjną, była autorką ilustracji książkowych.

Rzeźbiarski klasyk – Henryk Kuna

Zainteresowanie antykiem w twórczości Henryka Kuny pojawiło się podczas pobytu w Paryżu w latach 1911‑13, gdy w stolicy Francji dokonywał się zwrot ku klasycyzmowi. Podczas działalności w  Rytmie artysta tworzył przede wszystkim kobiece przedstawienia całopostaciowe, torsa i głowy. Stylistyka jego prac odwoływała się do klasycznej rzeźby antycznej oraz stylu wczesnego renesansu włoskiego. Kuna, wzorował się na sztuce greckiej, ale upraszczał formę bryły. Pozy, gesty i mimikę utrwaloną w jego pracach cechuje elegancja i powściągliwość, a uroda postaci jest idealizowana i pozbawiona emocji. Cechą właściwą dla stylu artysty jest operowanie łukowymi płaszczyznami. Fascynacje antykiem obecne są w rzeźbach Jutrzenka II oraz Rytm, znajdujących się w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie.

R1NPSv0Lg8pbb1

Ilustracja przedstawia niebieską kartkę z zagiętym prawym dolnym rogiem. Na kartce znajduje się zapisany białą czcionką cytat ze strony www.cyfrowe.mnw.art.pl. Cytat brzmi: „Historia powstania dzieła łączy się z przyjaźnią Henryka Kuny z Bronisławem Krystallem, którą nawiązali po śmierci ukochanej żony kolekcjonera Izabeli. Miało to miejsce w tysiąc dziewięćset osiemnastym roku. Rzeźbiarz, bardzo współczując pogrążonemu w smutku Krystallowi postanowił wykonać portret zmarłej, który jednak nie zyskał aprobaty wdowca. Kuna wykonał więc drugą podobiznę, którą oglądać możemy na wystawie. Twarz Jutrzenki jest wyidealizowanym portretem zmarłej żony kolekcjonera. Pierwowzorem dla tej kompozycji była wcześniejsza wersja rzeźby o tym samym tytule (...). Henryk Kuna, zadedykował ją swojej żonie, aktorce Ewie Kuninie. Obie kompozycje, według określenia rzeźbiarza, były „przesiąknięte dużą dozą serca””. Źródło: http://cyfrowe.mnw.art.pl/dmuseion/docmetadata?id=33493

RFs4qjJuzlM5B1

Ilustracja przedstawia niebieską kartkę z zagiętym prawym dolnym rogiem. Na kartce znajduje się zapisany białą czcionką cytat ze strony www.cyfrowe.mnw.art.pl. Cytat brzmi: „„Kobieta w płaszczu” jest jedną z pierwszych rzeźb wykonanych przez Henryka Kunę w szlachetnym drewnie hebanowym. Mimo iż jest to bardzo twardy i ciężki materiał, artysta mistrzowsko wyprowadził z niego harmonijnie skomponowaną postać uchwyconą w charakterystycznym lekkim poruszeniu. To właśnie kobiece ciało było tematem umożliwiającym rzeźbiarzowi rozwijanie indywidualnego języka artystycznego opartego na formach łagodnych i miękkich. (..) Detale takie jak włosy czy fałdy płaszcza poddane zostały daleko idącej rytmizacji, która dostrzegalna jest także w naturalnym, płynnie falującym układzie ciała. Bardzo zagadkowy jest wyraz twarzy i gest kobiety - trudno określić czy jest pogrążona w błogim śnie, czy też melancholijnie uchyla się od wzroku widza.”. Źródło: http://cyfrowe.mnw.art.pl/dmuseion/docmetadata?id=33498&show_nav=true

R11I5EwMI3ssv1

Ilustracja przedstawia rzeźbę Henryka Kuna pt. „Studium kobiety w płaszczu”. Dzieło powstało w 1920 roku. Możemy je znaleźć w Muzeum Narodowym w Warszawie. Na ilustracji widzimy rzeźbioną postać nagiej kobiety. Znajduje się ona w pozycji klęczącej skierowanej na wprost odbiorcy obrazu. Postać odchyla głowę w prawą stronę. Jedną dłoń ma opuszczoną, drugą drugą zakrywa czoło. Na plecach postać ma założoną pelerynę. Autorem pracy był polski rzeźbiarz oraz malarz. W czasie wojny tworzył akwarele, tworzą o treści martyrologicznej.

Zadania

RAMJIMVJJxjA31 Ilustracja przedstawia obraz Wacława Borowskiego pt. „Złożenie do grobu”. Dzieło pochodzi z 1921 roku. Obraz znajduje się w Muzeum Narodowym w Warszawie. Został wykonany techniką olej na płótnie. Na obrazie znajduje się kilka osób składających ciało Jezusa Chrystusa do grobu. Mężczyzna jest nagi. Jego ciało zostało ułożone na białym płótnie, które podtrzymywane jest przez trzy Maryje tworzące trójkąt. Na twarzach postaci możemy dostrzec smutek oraz rozpacz. Kobiety ubrane są w długie szaty wraz z nakryciami głowy. Autorem pracy jest polski malarz, grafik oraz scenograf. Zajmował się głównie malarstwem sztalugowym, a także monumentalnym.

R1JCxzTINeqr71 Ilustracja przedstawia obraz Jacopo Pontormo pt. „Złożenie do grobu”. Dzieło pochodzi z 1528 roku. Obraz znajduje się w Cappella Capponi we Florencji we Włoszech. Na obrazie znajduje się kilka osób składających ciało Jezusa Chrystusa do grobu. Mężczyzna jest półnagi. W pasie został owinięty fragmentem materiału. Na twarzach postaci możemy dostrzec smutek oraz rozpacz. Kobiety ubrane są w długie szaty wraz z nakryciami głowy. Autorem pracy jest włoski malarz i rysownik. Pontormo był przedstawicielem manieryzmu florenckiego.

R1DNkpc00BeZN (Uzupełnij). (Uzupełnij).

Słownik pojęć

Słownik pojęć został opracowany na podstawie:

encyklopedia.pwn.pl

Galeria dzieł sztuki

RIp8tuJNo6cwC1

Ilustracja przedstawia okładkę plakatu I wystawy „Rytmu” W. Borowskiego pochodzącą z 1922 roku. Okładka jest w kolorze czarno-białym. Widnieją na niej teksty: I WYSTAWA STOWARZYSZENIA „RYTM”, WARSZAWA, LUTY 1922, TOW.ZACHĘTY SZT.P..

RAMJIMVJJxjA31

Ilustracja przedstawia obraz Wacława Borowskiego pt. „Złożenie do grobu”. Dzieło pochodzi z 1921 roku. Obraz znajduje się w Muzeum Narodowym w Warszawie. Został wykonany techniką olej na płótnie. Na obrazie znajduje się kilka osób składających ciało Jezusa Chrystusa do grobu. Mężczyzna jest nagi. Jego ciało zostało ułożone na białym płótnie, które podtrzymywane jest przez trzy Maryje tworzące trójkąt. Na twarzach postaci możemy dostrzec smutek oraz rozpacz. Kobiety ubrane są w długie szaty wraz z nakryciami głowy. Autorem pracy jest polski malarz, grafik oraz scenograf. Zajmował się głównie malarstwem sztalugowym, a także monumentalnym.

RlCNqGRztmJEQ1

Ilustracja przedstawia obraz Wacława Borowskiego pt. „Diana łowczyni”. Dzieło pochodzi z 1927 roku. Obraz znajduje się w Muzeum Narodowym w Warszawie. Na obrazie znajduje się półnaga kobieta. Jej piersi są nagie, natomiast w pasie ma założony fragment białego materiału. Kobieta ma twarz odwróconą w lewą stronę. Obok postaci możemy dostrzec trzy psy. Na głowie jednego z nich kobieta trzyma rękę. Za postacią widoczne są liczne drzewa oraz krzewy. Drugą ręką Diana obejmuje jedno z drzew. Autorem pracy jest polski malarz, grafik oraz scenograf. Zajmował się głównie malarstwem sztalugowym, a także monumentalnym.

R3Y6It7ZoaVoN1

Ilustracja przedstawia obraz Eugeniusza Zaka pt. „Idylla”. Dzieło pochodzi z 1920 roku. Obraz znajduje się w Muzeum Narodowym w Kielcach. Został wykonany techniką olej na tekturze. Na obrazie znajduje się dwoje ludzi na łonie natury. Kobieta w długich, jasnych włosach leży na ziemi. Nad nią pochyla się mężczyzna w brązowym ubraniu. Postacie mają zamknięte oczy. W oddali widoczne są dwa nagie amory ze strzałami. Jeden z nich ma kapelusz na głowie. Dookoła postaci widoczne są drzewa. Natura została przedstawiona w zgeometryzowanych formach. Autorem pracy był polski malarz i rysownik. Zak zajmował się tworzeniem obrazów głównie z wyobraźni.

R15PAiusMKwXV1

Ilustracja przedstawia obraz Eugeniusza Zaka pt. „Dziewczynie w różowym kapeluszu”. Dzieło powstało w latach 1917-1921. Obraz znajduje się w kolekcji Józefa Wolfingera. Na obrazie znajduje się postać młodej kobiety. Ma ona długie, rude, faliste włosy. Na głowie kobiety widzimy różowy kapelusz z czarnym pasem. Ubranie postaci także jest różowo-czarne. Na twarzy bohaterki możemy dostrzec melancholijny nastrój. Autorem pracy był polski malarz i rysownik. Zak zajmował się tworzeniem obrazów głównie z wyobraźni.

RecCzjIt1D3EA1

Ilustracja przedstawia obraz Tymona Niesiołowskiego pt. „Trzy Gracje”. Dzieło powstało w 1925 roku. Na obrazie znajdują się trzy, młode kobiety. Dwie z nich odwrócone są przodem do odbiorcy, jedna odwrócona jest tyłem. Kobieta odwrócona tyłem przyodziana jest w białą szatę. Pozostałe kobiety są częściowo nagie. Bohaterki mają ciemne, długie włosy. Twarze kobiet są powściągliwe, nie wyrażają żadnych uczuć. Autorem pracy był polski malarz oraz grafik. Zajmował się sztuką użytkową.

R1IkwXstWIB1S1

Ilustracja przedstawia obraz Władysława Skoczylasa pt. „Pochód zbójników”. Dzieło powstało w 1920 roku. Możemy je znaleźć w Muzeum Narodowym w Warszawie. Praca została wykonana techniką drzeworytu. Na obrazie przedstawionych jest kilku mężczyzn. Są to zbójnicy ubrani w białe koszule oraz czerwone spodnie. Każdy z mężczyzn ma założony w pasie szeroki brązowy pas. Na głowach mężczyzn znajdują się czerwone cylindry. Trzymają w rękach różne przedmioty. Dwóch z nich podpiera się na ciupagach. Jeden gra na trąbce. Jeden trzyma strzelbę. Autorem pracy był polski malarz, grafik, rzeźbiarz. Uważany był za twórcą polskiej szkoły drzeworytu.

RBvMCiAFUXa2O1

lustracja przedstawia obraz Zofii Stryjeńskiej pt. „Pory roku. Lipiec-Sierpień ”(fragment panneau dekoracyjnego na Wystawę Światową w Paryżu). Dzieło powstało w 1925 roku. Możemy je znaleźć w Muzeum Narodowym w Warszawie. Na obrazie mieści się kilka postaci. Postacie ubrane są w różnorodne stroje. Z lewej strony widoczny jest mężczyzna w kolorowym kostiumie. Nad głową widoczną jest kwiatowy wieniec. W ręku trzyma kosz z owocami na długim kiju. Kolejną postacią jest mężczyzna na krowie. Bohater ma ogromny kapelusz na głowie. W rękach trzyma wieniec. Kolejno widać dwóch mężczyzn. Jeden z nich siedzą na ramionach drugiego. Ubrani są w jasne kostiumy. W rękach trzymają owoce winogrona. Autorem pracy była polska malarka, grafik oraz ilustratorka. Nazywana była „księżniczką sztuki polskiej”. Głównie zajmowała się temperą, litografią,

R1UXAsWgxbRHx1

ustracja przedstawia obraz Zofii Stryjeńskiej pt. „Pory roku. Listopad-Grudzień ”(fragment panneau dekoracyjnego na Wystawę Światową w Paryżu). Dzieło powstało w 1925 roku. Możemy je znaleźć w Muzeum Narodowym w Warszawie. Na obrazie mieści się kilka postaci. Postacie ubrane są w różnorodne stroje. Z lewej strony widoczny jest mężczyzna w długim, niebieski płaszczu. Na ramieniu trzyma nagie dziecko w kapeluszu. Kolejno widoczny jest powóz zaprzęgnięty w jelenia oraz niedźwiedzia. Na powozie kobiet w długiej, żółtej sukience. Obok widzimy mężczyznę grającego na rogu. W dłoni trzyma łuk. Autorem pracy była polska malarka, grafik oraz ilustratorka. Nazywana była „księżniczką sztuki polskiej”. Głównie zajmowała się temperą, litografią, rysunkiem i plakatami, projektowaną zabawką, tkaniną dekoracyjną, była autorką ilustracji książkowych.

Rf1yV4hETOTYS1

Ilustracja przedstawia rzeźbę Henryka Kuna pt. „Jutrzenka II”. Dzieło powstało w 1924 roku. Możemy je znaleźć w Muzeum Narodowym w Warszawie. Na ilustracji widzimy rzeźbę młodej kobiety - Jutrzenki. Znajduje się ona w pozycji klęczącej. Głowę ma skierowaną na wprost odbiorcy obrazu, natomiast ciało widoczne jest bokiem. Jedną ręką Jutrzenka zakrywa piersi. Drugą rękę trzyma na głowie. Autorem pracy był polski rzeźbiarz oraz malarz. W czasie wojny tworzył akwarele, zazwyczaj o tematyce martyrologicznej.

Ro271DuwnJzC61

Ilustracja przedstawia rzeźbę Henryka Kuna pt. „Rytm”. Dzieło powstało w 1921 roku. Możemy je znaleźć w Muzeum Narodowym w Warszawie. Na ilustracji widzimy rzeźbę młodej, nagiej kobiety. Znajduje się ona w pozycji stojącej skierowana na wprost odbiorcy obrazu. Postać pochyla głowę do dołu. Obie ręce ma uniesione lekko ku górze. Po jej ciele spływa szata, która dodaje kobiecie elegancji. Autorem pracy był polski rzeźbiarz oraz malarz. W czasie wojny tworzył akwarele, zazwyczaj o tematyce martyrologicznej.

R11I5EwMI3ssv1

Ilustracja przedstawia rzeźbę Henryka Kuna pt. „Studium kobiety w płaszczu”. Dzieło powstało w 1920 roku. Możemy je znaleźć w Muzeum Narodowym w Warszawie. Na ilustracji widzimy rzeźbioną postać nagiej kobiety. Znajduje się ona w pozycji klęczącej skierowanej na wprost odbiorcy obrazu. Postać odchyla głowę w prawą stronę. Jedną dłoń ma opuszczoną, drugą drugą zakrywa czoło. Na plecach postać ma założoną pelerynę. Autorem pracy był polski rzeźbiarz oraz malarz. W czasie wojny tworzył akwarele, tworzą o treści martyrologicznej.

R1JCxzTINeqr71

Ilustracja przedstawia obraz Jacopo Pontormo pt. „Złożenie do grobu”. Dzieło pochodzi z 1528 roku. Obraz znajduje się w Cappella Capponi we Florencji we Włoszech. Na obrazie znajduje się kilka osób składających ciało Jezusa Chrystusa do grobu. Mężczyzna jest półnagi. W pasie został owinięty fragmentem materiału. Na twarzach postaci możemy dostrzec smutek oraz rozpacz. Kobiety ubrane są w długie szaty wraz z nakryciami głowy. Autorem pracy jest włoski malarz i rysownik. Pontormo był przedstawicielem manieryzmu florenckiego.

Bibliografia

M. Treter, Estetyka Rytmu, Wiadomości Literackie, 1924, nr 20, s. 4.

M. Weinzieher, Nasz Przegląd, 1929, nr 343

„Stowarzyszenie Artystów Polskich Rytm”, 1922‑1932: Katalog wystawy, red. K. Nowakowska‑Sito, Warszawa 2001