Wróć do informacji o e-podręczniku Wydrukuj Pobierz materiał do PDF Pobierz materiał do EPUB Pobierz materiał do MOBI Zaloguj się, aby dodać do ulubionych Zaloguj się, aby skopiować i edytować materiał Zaloguj się, aby udostępnić materiał Zaloguj się, aby dodać całą stronę do teczki
R1Ib2ErHtfgWz1

Realizm nowego pokolenia - Maksymiliana i Aleksandra Gierymskich oraz Józefa Chełmońskiego

Maksymilian Gierymski, „Zima w małym miasteczku”, 1872, Muzeum Narodowe w Krakowie, wikimedia.org, domena publiczna

Ważne daty

1846‑1874 - lata życia Maksymiliana Gierymskiego

1850‑1901 - lata życia Aleksandra Gierymskiego

1849‑1914 - lata życia Józefa Chełmońskiego

1

Scenariusz lekcji dla nauczyciela

RqVRUzj6OvLbI1
Scenariusz zajęć do pobrania.
Źródło: online-skills, licencja: CC0.

I. Rozwijanie zdolności rozumienia przemian w dziejach sztuki w kontekście ich uwarunkowań kulturowych, środowiskowych, epok, kierunków, stylów i tendencji w sztuce. Uczeń:

10. formułuje samodzielne, logiczne wypowiedzi argumentacyjne na temat epok, kierunków, stylów i tendencji w sztuce oraz środowisk artystycznych.

1. wykazuje się znajomością chronologii dziejów sztuki, z uwzględnieniem:

e) sztuki XIX wieku (romantyzm, realizm, akademizm, impresjonizm, postimpresjonizm, historyzm, eklektyzm i nurt inżynieryjny w architekturze),

3. rozumie konteksty kulturowe i uwarunkowania przemian w dziejach sztuki (w tym historyczne, religijne, filozoficzne);

9. analizuje teksty pisarzy, filozofów, krytyków sztuki i artystów, interpretuje je i wskazuje wpływ tych wypowiedzi na charakter stylów, epok i tendencji w sztuce oraz na kształt dzieła;

II. Zapoznawanie z najwybitniejszymi dziełami w zakresie architektury i sztuk plastycznych. Uczeń:

13. dokonuje opisu i analizy, w tym porównawczej, dzieł z uwzględnieniem ich cech formalnych:

c) w malarstwie i grafice: kompozycji, koloru, sposobów ukazania iluzji przestrzeni, kształtowania formy przez światło, w dziełach figuratywnych stopnia oddania rzeczywistości lub jej deformacji;

18. formułuje samodzielne, logiczne wypowiedzi argumentacyjne na temat dzieł sztuki.

2. wskazuje twórców najbardziej reprezentatywnych dzieł;

3. umiejscawia dzieła w czasie (wskazuje stulecie powstania dzieł sztuki dawnej, a w przypadku dzieł sztuki nowoczesnej i współczesnej datuje je z dokładnością do połowy wieku), w nielicznych przypadkach, dotyczących sztuki nowoczesnej i współczesnej, zna daty powstania dzieł lub datuje je z dokładnością jednej dekady;

5. wymienia podstawowe gatunki w dziełach sztuk plastycznych, m.in. portret (w tym autoportret, portret psychologiczny i oficjalny), pejzaż (w tym: weduta, marina, pejzaż ze sztafażem), sceny: rodzajowa, religijna, mitologiczna, historyczna (w tym batalistyczna), martwa natura, akt;

9. identyfikuje najbardziej reprezentatywne i najsłynniejsze dzieła na podstawie charakterystycznych środków warsztatowych i formalnych oraz przyporządkowuje je właściwym autorom;

III. Zapoznawanie z dorobkiem najwybitniejszych twórców dzieł architektury i sztuk plastycznych. Uczeń:

1. wymienia najistotniejszych twórców dla danego stylu lub kierunku w sztuce;

2. zna najwybitniejsze dzieła z dorobku artystycznego wybitnych przedstawicieli poszczególnych epok, kierunków i tendencji w sztuce od starożytności po czasy współczesne, z uwzględnieniem artystów schyłku XX i początku XXI wieku;

3. sytuuje twórczość artystów powszechnie uznawanych za najwybitniejszych w czasie, w którym tworzyli (z dokładnością do jednego wieku, a w przypadku twórców sztuki nowoczesnej i współczesnej – z dokładnością do połowy wieku) oraz we właściwym środowisku artystycznym;

4. łączy wybrane dzieła z ich autorami na podstawie charakterystycznych środków formalnych;

5. na podstawie przedłożonych do analizy przykładów dzieł formułuje ogólne cechy twórczości następujących twórców: Fidiasz, Poliklet, Praksyteles, Giotto, Jan van Eyck, Hieronim Bosch, Masaccio, Sandro Botticelli, Leonardo da Vinci, Michał Anioł, Andrea Mantegna, Piero della Francesca, Rafael Santi, Giorgione, Tycjan, Jacopo Tintoretto, Pieter Bruegel Starszy, Albrecht Dürer, Hans Holbein Młodszy, Donatello, Filippo Brunelleschi, Andrea Palladio, El Greco, Caravaggio, Gianlorenzo Bernini, Francesco Borromini, Diego Velázquez, Bartolomé Esteban Murillo, Georges de la Tour, Nicolas Poussin, Claude Lorrain, Peter Rubens, Anton van Dyck, Frans Hals, Rembrandt van Rijn, Jan Vermeer van Delft, Antoine Watteau, Jacques Louis David, Jean Auguste Dominique Ingres, Antonio Canova, Berthel Thorvaldsen, Francisco Goya, Eugène Delacroix, Caspar David Friedrich, William Turner, John Constable, Gustave Courbet, Jean François Millet, Eduard Manet, Claude Monet, Edgar Degas, August Renoir, Georges Seurat, Vincent van Gogh, Paul Gauguin, Paul Cézanne, Henri de Toulouse‑Lautrec, August Rodin, Gustaw Klimt, Alfons Mucha, Antonio Gaudí, Edward Munch, Henri Matisse, Pablo Picasso, Umberto Boccioni, Wasyl Kandinsky, Piet Mondrian, Kazimierz Malewicz, Marcel Duchamp, Giorgio de Chirico, Salvador Dalí, René Magritte, Marc Chagall, Amadeo Modigliani, Jackson Pollock, Andy Warhol, Roy Lichtenstein, Claes Oldenburg, Francis Bacon, Yves Klein, Niki de Saint Phalle, Christo, Duane Hanson, Victor Vasarelly, Alberto Giacometti, Constantin Brançusi, Henry Moore, Le Corbusier, Frank Lloyd Wright, oraz artystów polskich i działających w Polsce (m.in. takich jak: Wit Stwosz, Bartłomiej Berrecci, Tylman z Gameren, Dominik Merlini, Bernardo Belotto, Marceli Bacciarelli, Piotr Aigner, Piotr Michałowski, Artur Grottger, Henryk Rodakowski, Jan Matejko, Józef Chełmoński, Maksymilian i Aleksander Gierymscy, Józef Brandt, Olga Boznańska, Józef Pankiewicz, Władysław Podkowiński, Jan Stanisławski, Leon Wyczółkowski, Henryk Siemiradzki, Xawery Dunikowski, Stanisław Wyspiański, Józef Mehoffer, Jacek Malczewski, Witold Wojtkiewicz, Witkacy, Leon Chwistek i inni przedstawiciele grupy formistów, przedstawiciele grupy Rytm, kapistów i grupy „a.r.”, Tadeusz Makowski, Andrzej Wróblewski, Tadeusz Kantor, Jerzy Nowosielski, Alina Szapocznikow, Władysław Hasior, Roman Opałka, Magdalena Abakanowicz);

IV. Kształcenie w zakresie rozumienia i stosowania terminów i pojęć związanych z dziełami sztuki, ich strukturą i formą, tematyką oraz techniką wykonania. Uczeń:

2. zna terminologię związaną z opisem formy i treści dzieła malarskiego, rzeźbiarskiego i graficznego, w tym m.in. nazwy formuł ikonograficznych, słownictwo niezbędne do opisu kompozycji, kolorystyki, relacji przestrzennych i faktury dzieła;

6. właściwie stosuje terminy dotyczące opisu treści i formy dzieł sztuk plastycznych;

V. Zapoznanie ze zbiorami najważniejszych muzeów i kolekcji dzieł sztuki na świecie i w Polsce, a także z funkcją mecenatu artystycznego oraz jego wpływem na kształt dzieła sztuki. Uczeń:

3. łączy dzieło z muzeum lub miejscem (kościoły, pałace, galerie), w którym się ono znajduje.

Nauczysz się

opisywać życie i twórczość Maksymiliana i Aleksandra Gierymskich oraz Józefa Chełmońskiego;

rozpoznawać i omawiać malarstwo realistyczne;

wksazywać historyczny kontekst powstania dzieł malarskich;

analizować dzieła sztuki uwzględniając ich cechy formalne.

Realizm w malarstwie europejskim

RealizmRealizmRealizm, jako styl w malarstwie europejskim drugiej połowy XIX wieku, zapoczątkowany we Francji (przez Gustave Courbeta i Jean‑François Milleta), w najbardziej ogólnym ujęciu cechowało odejście od akademickiego idealizmu w zakresie formy i tematyki obrazu oraz od romantycznej inspiracji wyobraźnią, na rzecz możliwie wiernego odwzorowania rzeczywistości, przy pomocy uproszczonych środków wyrazu. Jak chciał Stanisław Witkiewicz, malarstwo winno pozostawać w całkowitej zgodności z naturą, a jego wartości upatrywać należy przede wszystkim w doskonałości formy, nie zaś w przekazie ideowym. Stąd też bez znaczenia pozostaje czy tematem obrazu będzie Zamoyski pod Byczyną, czy Kaśka zbierająca rzepę. Obrazy realistyczne to w pierwszym rzędzie sceny z życia zwykłych ludzi, ukazane z rzetelną precyzją, przy użyciu stonowanych kolorów i przejrzystej, nieskomplikowanej kompozycji. Wymagały od swoich twórców zdolności wnikliwej obserwacji, wrażliwości i biegłości warsztatowej.

Realizm w malarstwie Maksymiliana Gierymskiego

Zapamiętaj!

Na gruncie malarstwa polskiego ów nurt w najpełniejszej formie reprezentują bracia Maksymilian i Aleksander Gierymscy oraz Józef Chełmoński. Wszyscy trzej uczęszczali najpierw do warszawskiej Klasy Rysunkowej, by następnie kontynuować naukę w Monachium, na tamtejszej Akademii Sztuk Pięknych, współtworząc tzw. szkołę monachijską.

R1Ib2ErHtfgWz1
Maksymilian Gierymski, „Zima w małym miasteczku”, 1872, Muzeum Narodowe w Krakowie, wikimedia.org, domena publiczna

Maksymilian Gierymski (ur. 1846 w Warszawie, zm. 1874 w Reichenhall) jako siedemnastolatek brał udział w Powstaniu Styczniowym, co odbiło się piętnem smutku i melancholii na jego psychice i znalazło odzwierciedlenie w tworzonych przezeń obrazach. Zanim w 1867 roku udał się do Monachium, jeszcze w Warszawie kształcił się krótko pod okiem Juliusza Kossaka. W kręgu malarzy monachijskich blisko zaprzyjaźnił się z późniejszym świętym Kościoła katolickiego Adamem Chmielowskim (także uczestnikiem walk powstańczych), który wywarł znaczący wpływ na jego poglądy estetyczne. Na przełomie 1867 i 1868 Maksymilian podjął naukę w prywatnej pracowni batalisty Franza Adama. Szybko osiągnął artystyczną dojrzałość i wypracował własny, indywidualny styl, który spotkał się z dużym uznaniem. Odniósł sukces na I Międzynarodowej Wystawie Sztuki w Monachium i na międzynarodowej wystawie w Kunstverein (Towarzystwo Artystyczne / Towarzystwo Przyjaciół Sztuki) w Wiedniu w 1869 roku (dzieło Gierymskiego zakupione zostało do zbiorów cesarza Franciszka Józefa), co zaowocowało wzrostem zainteresowania twórczością Polaka.

Malował cieszące się dużą popularnością polskie pejzaże, a także sceny figuralne na tle pejzażu: wojskowe (m.in. powstańcze), kostiumowe (z polowań w strojach z XVIII wieku) i rodzajowe, z życia małych, prowincjonalnych miasteczek polskich. Realizm Maksymiliana Gierymskiego przejawiający się w obiektywnym, drobiazgowym, niemal fotograficznym ujęciu tematu, nie pozbawiony jest jednak emocjonalnej głębi. Widzimy to we wczesnym obrazie Powrót bez pana, będącym opowieścią o wiernym słudze (Kozaku), powracającym do dworu pana, z wieścią o jego śmierci, odprowadza on konia i oddaje szablę poległego. Dramaturgię podkreśla światło, skupiające się na postaciach zrozpaczonej rodziny i sług.

R1Gh6VcThJ6Bu1
Maksymilian Gierymski, „Powrót bez pana”, 1868, kolekcja prywatna, wikimedia.org, domena publiczna
R3fDEtY4NEgZl1
Ilustracja interaktywna o kształcie poziomego prostokąta przedstawia obraz Maksymiliana Gierymskiego „Patrol powstańczy – pikieta”. Ukazuje grupę powstańców na koniach. jeden z nich ma broń uniesioną w górę. Pomiędzy jeźdźcami stoi wędrowiec. Po lewej stronie rosną pojedyncze drzewa. Całość stanowi pejzaż z błękitnym niebem. Dodatkowo na ilustracji zostały zamieszczone informacje: 1. Obraz przedstawia epizod z okresu powstania styczniowego 1863 roku - powstańczy zwiad, który strzela na alarm; z lufy unosi się jeszcze dym. 2. Między powstańcami stoi wędrowiec. 3. Z niepokojem przenikającym scenę kontrastuje spokojny, słoneczny pejzaż.
Maksymilian Gierymski, „Patrol powstańczy – pikieta”, 1872-73, Muzeum Narodowe, Warszawa, wikimedia.org, domena publiczna

Z pozoru zwyczajna, znowu jakby przypadkiem uchwycona scena, skąpana w krystalicznie przezroczystym, prześwietlonym powietrzu, na tle obojętnego, oszczędnie potraktowanego pejzażu, emanuje jednak wewnętrznym napięciem, które doskonale uchwycił Jacek Kaczmarski:

(…)
Patrz tam
Patrz tam
Kraj pod twoim kładzie się spojrzeniem
Patrz tam
Patrz tam
Nie bój się za własnym spojrzeć cieniem

Grom stamtąd gna
Nad równinę wichry i burzowe chmury
Śmierć z sobą ma
Śmiertelniejszą aniżeli śmierć z natury

Dziadem wędrownym jestem
Nic wam nie doradzę
Takich jak wy tłum jeszcze
W ziemię odprowadzę

Tak jest już stratowana
Że ciał nie osłania
Przeminiecie ja zostanę
Emisariusz trwania

Realizm w malarstwie Aleksandra Gierymskiego

Aleksander Gierymski (ur. 1850 w Warszawie, zm. 1901 w Rzymie) studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Monachium w latach 1868‑72, uczęszczał także do prywatnej pracowni Franza Adama. W 1871 podróżował (wraz bratem Maksymilianem) do Włoch (Wenecja, Werona). W latach 1873‑79 przebywał głównie w Rzymie, następnie do 1884 roku mieszkał w Warszawie, gdzie związał się z grupą literatów i krytyków, zgromadzonych wokół pozytywistycznego czasopisma Wędrowiec. Współpracował też z Stanisławem Witkiewiczem oraz Antonim Sygietyńskim. Z tego okresu pochodzi cykl realistycznych scen rodzajowych, z życia żydowskich mieszkańców Powiśla i innych ubogich dzielnic Warszawy, z których do najsłynniejszych należą Żydówka z pomarańczami oraz Święto trąbek. Na pierwszym z nich artysta przedstawił portret starej, ubogiej żydowskiej handlarki, sprzedającej na ulicy pomarańcze, które dźwiga w dwóch koszach. Na jej zmęczonej, pomarszczonej twarzy maluje się smutek, zastygły w beznadziejnym oczekiwaniu na znalezienie nabywcy. Święto trąbek przedstawia pogrążonych w rytualnej modlitwie Żydów, nad brzegiem rzeki, w świetle zapadającego zmierzchu.Pod koniec 1893 malarz przyjechał do Krakowa, bywał u Włodzimierza Tetmajera w Bronowicach, tam powstały najważniejsze obrazy z tego okresu, do których niewątpliwie należy Trumna chłopska. Poczucie wyobcowania w rodzimym środowisku artystycznym przyczyniło się do decyzji opuszczenia przez Gierymskiego Polski w połowie 1894. Ostatnie lata życia artysty wypełniały podróże, przede wszystkim po miastach włoskich, do Paryża. Stworzył wówczas m.in. mistyczne Wnętrze bazyliki Św. Marka w Wenecji.

RhsBLh7CPxznl1
Aleksander Gierymski, „Żydówka z pomarańczami”, 1880-81, Muzeum Narodowe w Warszawie, wikimedia.org, domena publiczna

Pod koniec 1893 malarz przyjechał do Krakowa, bywał u Włodzimierza Tetmajera w Bronowicach, tam powstały najważniejsze obrazy z tego okresu, do których niewątpliwie należy Trumna chłopska. Poczucie wyobcowania w rodzimym środowisku artystycznym przyczyniło się do decyzji opuszczenia przez Gierymskiego Polski w połowie 1894. Ostatnie lata życia artysty wypełniały podróże, przede wszystkim po miastach włoskich, do Paryża. Stworzył wówczas m.in. mistyczne Wnętrze bazyliki Św. Marka w Wenecji.

m43c273d2fa4a2bbb_0000000000104
R1FltfeppluQE1
Ilustracja interaktywna o kształcie poziomego prostokąta przedstawia obraz Aleksandra Gierymskiego „Święto trąbek”. Ukazuje grupę Żydów zebranych nad brzegiem rzeki. Większość z nich zwrócona jest w kierunku wody, z rozłożonymi rękoma do modlitwy. W jednej ręce trzymają otwarte księgi. Po lewej stronie znajduje się pagórek porośnięty drzewami i budynki. Po prawej stronie widać mężczyznę płynącego na tratwie. Przed nim rozpościera się pas zacumowanych łódek i żaglówek. W oddali widać most i przejeżdżający po nim pociąg. Dodatkowo na ilustracji zostały zamieszczone informacje: 1. Artysta przedstawił tu żydowski obrzęd symbolicznego oczyszczenia z grzechów, związany z rytuałem judaistycznego święta Rosz ha-Szana (popularnie zwanego Świętem Trąbek). 2. Obraz odznacza się subtelnym operowaniem efektami światła i koloru. 3. Kompozycja służy wydobyciu głębi przestrzennej. 4. Malarz rytmicznie rozmieścił elementy wertykalne (maszty łodzi, smukłe, nieruchome sylwetki Żydów).
Aleksander Gierymski, „Święto trąbek”, 1884, Muzeum Narodowe w Warszawie, wikimedia.org, domena publiczna
RbmxUOkVdUyNa1
Ilustracja interaktywna o kształcie poziomego prostokąta przedstawia obraz Aleksandra Gierymskiego „Trumna chłopska”. Ukazuje starszego mężczyznę i kobietę siedzących na ławce przed domem. Mężczyzna ma na sobie różowe spodnie i białą luźną koszulę. W ustach trzyma fajkę. Kobieta jest ubrana w długą zieloną spódnicę. Na głowę ma zarzuconą chustę w czerwono-czarną kratę, które okrywa także jej ramiona. Para siedzi boso. Przed nimi śpi pies.Po prawej stronie, o białą ścianę domu, oparta jest niebieska trumna dziecka z białym krzyżem na wieku. Dodatkowo na ilustracji zostały zamieszczone informacje: 1. Obraz przedstawia dramat rodziców po śmierci dziecka, podkreślony przez maleńką, szafirową trumnę. 2. Głęboki tragizm tej sceny kryje się w pozornym spokoju jej bohaterów. 3. Obraz utrzymany jest w jasnych, czystych barwach. 4. Kompozycja jest prosta i oszczędna w stosowaniu środków ekspresji.
Aleksander Gierymski, „Trumna chłopska”, 1894-95, Muzeum Narodowe w Warszawie, wikimedia.org, domena publiczna

Realizm w malarstwie Józefa Chełmońskiego

Józef Chełmoński herbu Prawdzic (ur. 1849 w majątku Boczki k. Łowicza, zm. 1914 w Kuklówce Zarzecznej pod Grodziskiem Mazowieckim) podjął studia w zakresie malarstwa na monachijskiej Akademii Sztuk Pięknych w 1872 roku, gdzie związał się ze środowiskiem polskich monachijczyków; być może pod wpływem Brandta zainteresował się tematem konia, który będzie stale obecny w jego twórczości. W latach 1872 i 1874‑75 odbył kilka podróży na Podole i Ukrainę, których reminiscencje odegrają istotną rolę w malarstwie artysty (np. Babie lato, ilustrujące wiejskie życie, zgodne z rytmem nadawanym mu przez naturę, niemalże dosłowne zespolenie człowieka z naturą).

Rd6IWY03Syehu1
Ilustracja interaktywna o kształcie poziomego prostokąta przedstawia obraz Józefa Chełmońskiego „Babie lato”. Ukazuje kobietę leżącą na ziemi. Prawą rękę ma podniesioną do góry i chwyta nitki babiego lata. Po lewej stronie za kobietą siedzi czarny odwrócony tyłem i wpatrujący się w dal pies. W oddali widoczne są niewielkie sylwetki ludzi i bydła. Tłem jest rozległe pole i szaro-błękitne niebo. Dodatkowo na ilustracji zostały zamieszczone informacje: 1. Obraz przedstawia wiejską dziewczynę leżącą na tle pejzażu o dalekiej linii horyzontu, chwytającą nitki babiego lata. 2. Pogodny klimat podkreśla równomiernie rozproszone światło jesiennego słońca oraz jasna i delikatna gama kolorystyczna. 3. Głębię rozległej przestrzeni sugerują widoczne na linii horyzontu niewielkie sylwetki ludzi i bydła.
Józef Chełmoński, „Babie lato”, 1875, Muzeum Narodowe w Warszawie, wikimedia.org, domena publiczna

Artysta akcentował swojski obyczaj, stroje i typy wieśniaków. W 1887 Chełmoński powrócił do kraju i zamieszkał w Warszawie, a od 1889 osiadł we wsi Kuklówka koło Grodziska Mazowieckiego. Coraz większą rolę zaczęła odgrywać w twórczości artysty czysta natura, nabrały znaczenia motywy pejzażowe malowane szkicowo i syntetycznie, nierzadko ważną rolę odgrywał w nich świat zwierząt. W takich obrazach jak Burza, Orka czy Bociany jawi się Chełmoński jako realista – romantyk, który – wg Witkiewicza utrwalał wieśniaka który żył w trudzie, biedzie, pod grozą wszystkich klęsk żywiołowych i społecznych, który cierpiał lub cieszył się naprawdę sam dla siebie, a nie dla rozczulenia widzów (…). Obrazy te wychodzą już jednak swoim specyficznym liryzmem poza granice sprawozdawczej relacji. Tworzone w późnym okresie pejzaże, jak np. Krajobraz z Podola, są próbą wczucia się w istotę krajobrazu i oddania samej esencji natury.

RZKdpyPyBPC2m1
Ilustracja interaktywna o kształcie poziomego prostokąta przedstawia obraz Józefa Chełmońskiego „Bociany”. Ukazuje siedzącego na łące mężczyznę i stojącego obok chłopca. Ubrani są w chłopskie stroje, przepasane sznurkiem. Chłop w prawym ręku trzyma dwojak z posiłkiem a w lewym łyżkę. Obaj przyglądają się kluczowi przelatujących bocianów. Po prawej stronie na polu widać dwa woły zaprzęgnięte do orki, a po lewej strzechy. Tłem jest błękitne niebo. Dodatkowo na ilustracji zostały zamieszczone informacje: 1. Obraz przedstawia moment odpoczynku chłopa, któremu syn przyniósł na pole posiłek. Obydwaj patrzą na przelatujący klucz bocianów. 2. Chełmoński mityzuje wieś polską, nadając przedstawieniu realistyczny, sentymentalny i epicki charakter. 3. Z postawą ludzi współgra prosty pejzaż.
Józef Chełmoński, „Bociany”, 1900, Muzeum Narodowe w Warszawie, wikimedia.org, domena publiczna
R5kJjhVnSniIT1
Ćwiczenie 1
Wymień tematy, które podejmowali polscy realiści.
RFEqfxxM5MsDO
Ćwiczenie 2
Do których miast podróżował Aleksander Gierymski? Możliwe odpowiedzi: 1. Wenecja, 2. Paryż, 3. Antwerpia
ROtHRPDQTsPok
Ćwiczenie 3
W malarstwie Józefa Chełmońskiego czytelne są wyraźnie reminiscencje jego podróży do: Możliwe odpowiedzi: 1. Włoch, przede wszystkim do Rzymu, 2. Francji, zwłaszcza do Paryża, 3. na Ukrainę i Podole
Rs0ugKi5bZfQb
Ćwiczenie 4
Wskaż dzieła Aleksandra Gierymskiego. Możliwe odpowiedzi: 1. Zima w małym miasteczku, 2. Patrol powstańczy – pikieta, 3. Święto trąbek, 4. Trumna chłopska, 5. Babie lato, 6. Czwórka
R1TyCqJSNbnTs
Ćwiczenie 5
Uporządkuj chronologicznie dzieła Aleksandra Gierymskiego w kolejności od najwcześniejszych do najpóźniejszych Elementy do uszeregowania: 1. Żydówka z pomarańczami, 2. Wieczór nad Sekwaną, 3. Wnętrze bazyliki św. Marka w Wenecji, 4. Święto trąbek, 5. Plac Wittelsbachów w Monachium nocą
RC5EA13k7NNJu
Ćwiczenie 6
akie cechy obrazu „Żydówka z pomarańczami” świadczą o tym, że można przypisać go do nurtu realistycznego?
R1bfJu93kBK76
Ćwiczenie 7
Wymień trzy dzieła znajdujące się w Muzeum Narodowym w Warszawie.

Słownik pojęć

Realizm
Realizm

jedna z metod twórczych fikcji artystycznej, odwołująca się do przyjętego w danej kulturze społecznego obrazu świata i tym samym sugerująca, że przedstawiony w niej świat istnieje realnie, a także cechująca się głęboką wiedzą o tym świecie (historyczną, socjologiczną i psychologiczną). Współcześnie fikcja ta często jest zwana mimetyczną (od greckiego słowa mimesis, oznaczającego naśladowanie i — u Arystotelesa — także reprezentatywność) lub — znacznie rzadziej — realną; oba te terminy określają przede wszystkim dążenie do tworzenia uprawdopodobnionego obrazu rzeczywistości realnej, odwołującego się do społecznie zaakceptowanego obrazu rzeczywistości, nie sygnalizując powiązanej z tradycyjnie pojmowanym realizmem głębokiej wiedzy o świecie.

Źródło: encyklopedia.pwn.pl

Galeria dzieł sztuki