Ilustracja przedstawia model rodziny trzypokoleniowej, dziadków, rodziców i dziecko. Opisane są: 1. Struktura pokoleniowa. W procesie mogą brać udział rodzice, dziadkowi, rodzice i dziadkowie. W zależności od tego, czy rodzina jest dwupokoleniowa czy trójpokoleniowa. Jeśli w procesie biorą udział oba pokolenia opiekunów wówczas socjalizacja ma szansę być pełniejsza i szersza. Choć w niektórych rodzinach może się uwidocznić sprzeczność między celami edukacyjnymi jakie stawiają przed sobą rodzice i dziadkowie. Znaczenie ma również liczebność pokolenia socjalizowanego (najmłodszego w rodzinie). Proces socjalizacji zależy od ilości dzieci w rodzinie oraz od różnicy wieku między nimi. Im więcej dzieci tym większe prawdopodobieństwo ograniczeń w zaspokajaniu potrzeb związanych z wydatkowaniem środków finansowych. Ale, z drugiej strony, tym pełniejszy proces socjalizacji. Oparty jest on bowiem na gęstszej sieci interakcji i buduje większy kapitał społeczny dziecka., 2. Skład opiekuńczy. Rodzina może być pełna lub niepełna. Brak jednego z opiekunów może być spowodowany jego przedwczesną śmiercią, rozwodem rodziców lub brakiem zainteresowania ze strony biologicznego rodzica, unikającego kontaktu z dzieckiem i nie uczestniczącego w jego socjalizacji. Często rodzina niepełna zostaje zrekonstruowana, kiedy w jej skład wchodzi partner (partnerka) rodzica. Wówczas tylko jeden z opiekunów nie jest spokrewniony z dzieckiem. Każda z wymienionych sytuacji, osłabiających spoistość pełnej rodziny, wpływa na proces socjalizacji. Głównie przez trudności jakie stwarza zarówno opiekunom, jak i wychowankom., 3. Dalsza rodzina. Rozproszenie terytorialne rodziny powoduje, że w procesie socjalizacji nieobecni są bardzo często dalsi krewni: wujowie, ciotki, kuzyni. Jeśli rodzinie uda się przezwyciężyć ograniczenia wynikające z rozproszenie terytorialnego wówczas wychowanek uzyskuje znaczną przewagę nad rówieśnikami, socjalizowanymi tylko przez najbliższych krewnych. Im szersze otoczenie rodzinne, im częstsze kontakty i lepsze relacje między osobami spokrewnionymi, tym lepszy efekt socjalizacyjny można osiągnąć., 4. Osoby niespokrewnione. Prowadzenie tzw. otwartego domu przez rodziców umożliwia dziecku kontakt z szerszym otoczeniem społecznym. Nie tylko z dziećmi znajomych i przyjaciół rodziców, ale także z osobami starszymi. To z tych kręgów rekrutują się, znani w wielu rodzinach: „przyszywani” wujowie i ciotki. Poszerzają oni zbiór osób biorących udział w socjalizacji dziecka na wczesnych i późniejszych etapach jego rozwoju., 5. Kapitał społeczny. Kapitał społeczny opiekunów, głównie rodziców, czyli ich poziom wykształcenia, powiązane z nimi horyzonty intelektualne i zasoby kulturowe decydują o zakresie i ilości treści przekazanych dziecku w trakcie socjalizacji. Sieć powiązań społecznych (zarówno poprzez ilość osób znajomych jak i głębię interakcji) wzbogaca i ułatwia proces socjalizacji dzieci., 6. Środki finansowe. Pieniądze, jakimi dysponują rodzice dziecka (ewentualnie środki finansowe pozostawione do dyspozycji przez dalszych krewnych) decydują o poziomie zaspokojenia potrzeb materialnych dziecka. Część z tych przedmiotów i usług ma bezpośredni związek z dostępem do treści z zasobów uniwersum kulturowego (książki, dzieła sztuki, sprzęt elektroniczny, płyty, możliwość uprawiania turystyki).