Ilustracja przedstawia mapę z czterema siedzibami klubów. Trzy pierwsze siedziby znajdowały się blisko siebie w centrum miasta, w odróżnieniu od czwartej, która była oddalona od reszty klubów. Opisane są: 1. Jakobini. Pierwszy rewolucyjny klub polityczny, który początkowo nosił nazwę klubu bretońskiego (jego inicjatorami byli posłowie Zgromadzenia z Bretanii). Do jakobinów należeli m.in. książę d’Aiguillon, Maximilien Robespierre czy Emmanuel Sieyès. Po tym, jak Zgromadzenie przekształciło się w Konstytuantę i przeniosło się do Paryża, klub nazwano Stowarzyszeniem Przyjaciół Konstytucji. Obradował w refektarzu dominikanów w klasztorze Świętego Jakuba przy ulicy Świętego Honoriusza. W nawiązaniu do miejsca spotkań z czasem zaczęto mówić o jego członkach „jakobini”. Klub początkowo wykazywał poglądy umiarkowane, szybko zaczął rosnąć w siłę, otwierając swoje filie na prowincji, w 1792 r. było ich ok. 400. Po tym, jak król próbował uciec z Francji, doszło do podziału na część żądającą ukarania władcy (Robespierre) i popierającą monarchię konstytucyjną (La Fayette, Sieyès). Jakobini od tego momentu zdemokratyzowali się, czyniąc swój klub otwartym dla niemal wszystkich grup społecznych, zwłaszcza średniego i zubożałego mieszczaństwa. Wspierali sprawiedliwą dystrybucję dóbr narodowych pomiędzy wszystkich obywateli i interwencjonizm państwowy w sprawach gospodarczych. Zdjęcie przedstawia salę, w której po lewej i prawej stronie, a także na wprost siedzi dużo ludzi. Gestykulują, rozmawiają. Siedzący w rzędach naprzeciwko siebie sprawiają wrażenie, jakby się kłócili. Podpis pod zdjęciem: Posiedzenie klubu jakobinów, 11 stycznia 1792 r. 2. Felianci. Klub rewolucyjny założony w lipcu 1791 r. przez umiarkowaną część jakobinów (m.in. markiza La Fayette i Emmanuela Sieyèsa). Obradowali w sąsiadującym z siedzibą jakobinów zakonie feliantów (stąd nazwa). Felianci byli zdania, że należało za wszelką cenę szukać kompromisu ze szlachtą, aby rewolucja nie wymknęła się spod kontroli. Popierali monarchię konstytucyjną. Ich stosunek do Ludwika XVI wpłynął na konieczność opuszczenia klubu jakobinów, którzy uważali, że władcę należało ukarać za próbę ucieczki z kraju. Klub feliantów przetrwał do sierpnia 1792 r. Ilustracja przedstawia dwa budynki - jeden jest po lewej stronie, drugi po prawej. Budynek po lewej stronie ma okazałe wejście. To wejście do zakonu feliantów. Pomiędzy budynkami ulicą spacerują ludzie., 3. Żyrondyści. Klub ten w zasadzie nie miał swojej siedziby – obradował w domach prywatnych, bardzo często w salonie pań Roland i DudunDudun. Jego nazwa nawiązywała do departamentu Gironde, skąd pochodziła większość członków. Na czele stali Jacques Pierre Brissot i markiz Condorcet. Było to grupa powiązana z administracją departamentalną i bogatą burżuazją, pozostająca pod silnym wpływem oświeceniowych filozofów, przede wszystkim Woltera. Sprzeciwiali się ingerencji państwa w gospodarkę i całkowitej demokratyzacji życia publicznego proponowanej przez jakobinów. Obarczono ich winą za niepowodzenia wojsk francuskich w walkach z antyrewolucyjną koalicją wiosną 1793 r. Po udanym zamachu żyrondystki Charlotte Cordayna jednego z czołowych jakobinów, Jeana-Paula Marata, główni przedstawiciele stronnictwa zostali skazani przez trybunał rewolucyjny na śmierć. Rysunek przedstawia dwupiętrowy, długi budynek. Przed budynkiem stoi posąd. Podpis pod zdjęciem: Ilustracja przedstawia Hôtel de Calonne et de Lionne, w którym często spotykali się żyrondyści, w: G. Lenotre, Paris révolutionnaire, Paris 1895, s. 197. 4. Kordelierzy Klub założony w kwietniu 1790 r. pod nazwą Stowarzyszenie Przyjaciół Praw Człowieka i Obywatela. Swoją siedzibę miał w zakonie kordelierów w dzielnicy łacińskiej. Pozostawał aktywny do maja 1791 r. Jego głównymi przedstawicielami byli Georges Danton oraz Camille Desmoulins. W pewnym momencie zyskał większą popularność niż klub jakobinów. Działał za pomocą petycji i manifestacji, wywierając duży wpływ na robotników z paryskich przedmieść. Stał na straży Deklaracji praw z 1789 r. i edukował biedniejszych mieszkańców Paryża w kwestiach obywatelskich. To kordelierzy zorganizowali demonstrację na Polach Marsowych po tym, jak król uciekł z Paryża, i domagali się wprowadzenia republiki. Manifestacja zakończyła się masakrą zgromadzonych. W kolejnych latach kordelierzy działali pod innym szyldem; ich ostatni czołowi działacze zostali zgilotynowani w marcu 1794 r. Ilustracja przedstawia duży dziedziniec otoczony trzypiętrowym budynkiem. Podpis pod zdjęciem: Ilustracja przedstawia klub kordelierów w 1793 r.