starożytne miasto położone w Mezopotamii, nad Eufratem; stolica Babilonii w czasach Hammurabiego

zbiór praw i przepisów regulujących określoną dziedzinę prawa lub stosunków społecznych

nazwa pochodząca z języka greckiego oznaczająca Międzyrzecze; starożytna kraina na Bliskim Wschodzie leżąca pomiędzy dwiema rzekami Tygrysem i Eufratem; w starożytności rozwijał się tam szereg kultur, państw i imperiów, których twórcami były różne ludy

forma państwowości typowa dla starożytnej Mezopotamii; było to miasto posiadające własną, niezależną administrację, sądy, kulturę i obyczaje; pierwsze miasta‑państwa tworzyli Sumerowie

ustrój, w którym cała władza jest skupiona w ręku jednej osoby, najczęściej noszącej tytuł króla lub cesarza; głowa państwa ustanawia prawo, ale sama mu nie podlega

historyczna zasada prawna, w której kara była oparta na zasadzie odpłaty; według tego prawa kara miała być zgodna ze skutkiem przestępstwa

starożytny lud, który 4 tys. lat p.n.e. stworzył cywilizację w południowej Mezopotamii; posługiwali się pismem klinowym, tworzyli pierwsze miasta‑państwa