Wróć do informacji o e-podręczniku Wydrukuj Pobierz materiał do PDF Pobierz materiał do EPUB Pobierz materiał do MOBI Zaloguj się, aby dodać do ulubionych Zaloguj się, aby skopiować i edytować materiał Zaloguj się, aby udostępnić materiał Zaloguj się, aby dodać całą stronę do teczki
1
Pokaż ćwiczenia:
R1KM3Ci5iY1BT1
Ćwiczenie 1
Wskaż antonimy wyrażenia homo viator. Możliwe odpowiedzi: 1. człowiek osiadły, 2. człowiek w spoczynku, 3. człowiek nieaktywny, 4. człowiek niezdecydowany, 5. człowiek poszukujący przygód
RW4gl4AER8h1L11
Ćwiczenie 2
Wskaż, w których z wymienionych opowieści z mitologii greckiej i Biblii realizowany jest topos homo viator. obecny topos homo viator Możliwe odpowiedzi: 1. Przypowieść o synu marnotrawnym, 2. Kain i Abel, 3. Jabłko niezgody, 4. Apollo i Marsjasz, 5. Przypowieść o wdowim groszu, 6. Podróż Odyseusza, 7. Królowa Saby odwiedza króla Salomona, 8. Biblijny opis stworzenia świata, 9. Orfeusz i Eurydyka nieobecny topos homo viator Możliwe odpowiedzi: 1. Przypowieść o synu marnotrawnym, 2. Kain i Abel, 3. Jabłko niezgody, 4. Apollo i Marsjasz, 5. Przypowieść o wdowim groszu, 6. Podróż Odyseusza, 7. Królowa Saby odwiedza króla Salomona, 8. Biblijny opis stworzenia świata, 9. Orfeusz i Eurydyka
R1McYR8ItUYoz1
Ćwiczenie 3
Wskaż słowa, które nadają wypowiedzi sens zgodny z treścią Pierwszej Księgi Królewskiej. Królowa Saby wybrała się w podróż do państwa rządzonego przez Salomona / Abrahama / Naamana, bo słyszała o mądrości / bogactwie / urodzie króla. Była to więc wędrówka zaplanowana / spontaniczna / bez celu.
11
Ćwiczenie 4

Wykaż, że królowa Saby osiągnęła cel swej wędrówki. Odwołaj się do tekstu umieszczonego w sekcji „Przeczytaj”.

Rnk4CDma211Ia
(Uzupełnij).
21
Ćwiczenie 5

Zaklasyfikuj Naamana jako reprezentanta jednego z typów wędrowca obecnych w Biblii. Odpowiedź uzasadnij. Odwołaj się do tekstu umieszczonego w sekcji „Przeczytaj”.

RaSoyU3awh58K
(Uzupełnij).
21
Ćwiczenie 6

Wyjaśnij, czego Naamana nauczyła jego wędrówka.

R1afDK7jETxZe
(Uzupełnij).
31
Ćwiczenie 7

W typologii biblijnych wędrowców pojawia się wędrowiec poszukujący zakorzenienia oraz całkowicie pozbawiony swojego miejsca na ziemi. Napisz krótki tekst, w którym zaklasyfikujesz Abrahama do jednej z tych dwóch kategorii.

RpsFGqJzWXJsE
(Uzupełnij).
31
Ćwiczenie 8

Napisz odpowiedź na pytanie: „Czy wędrówka Abrahama miała charakter wyłącznie fizyczny?”.  Uzasadniając odpowiedź, przywołaj odpowiednie cytaty.

Rq7793gPI496l
(Uzupełnij).
Praca domowa

Na podstawie poznanych podczas lekcji oraz przywołanych poniżej fragmentów Pisma Świętego napisz wypracowanie na temat: Opisy biblijnych wędrówek jako jedno ze źródeł toposu homo viator.

Rdz 4, 8–16

4. 8 Rzekł Kain do Abla, brata swego: «Chodźmy na pole». A gdy byli na polu, Kain rzucił się na swego brata Abla i zabił go. 9 Wtedy Bóg zapytał Kaina: «Gdzie jest brat twój, Abel?» On odpowiedział: «Nie wiem. Czyż jestem stróżem brata mego?» 10 Rzekł Bóg: «Cóżeś uczynił? Krew brata twego głośno woła ku mnie z ziemi! 11 Bądź więc teraz przeklęty na tej roli, która rozwarła swą paszczę, aby wchłonąć krew brata twego, przelaną przez ciebie. 12 Gdy rolę tę będziesz uprawiał, nie da ci już ona więcej plonu. Tułaczem i zbiegiem będziesz na ziemi!» 13 Kain rzekł do Pana: «Zbyt wielka jest kara moja, abym mógł ją znieść. 14 Skoro mnie teraz wypędzasz z tej roli, i mam się ukrywać przed tobą, i być tułaczem i zbiegiem na ziemi, każdy, kto mnie spotka, będzie mógł mnie zabić!» 15 Ale Pan mu powiedział: «O, nie! Ktokolwiek by zabił Kaina, siedmiokrotną pomstę poniesie!» Dał też Pan znamię Kainowi, aby go nie zabił, ktokolwiek go spotka. 16 Po czym Kain odszedł od Pana i zamieszkał w kraju Nod, na wschód od Edenu.

zd Źródło: Rdz 4, 8–16, [w:] Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu w przekładzie z języków oryginalnych, oprac. Zespół Biblistów Polskich z inicjatywy Benedyktynów Tynieckich, Poznań 1980, s. 27.
Wj 3, 1–10; 4, 27–29; 12, 31–37; 13, 18–19; 14, 21–22; 15, 22–23; 16, 35; 19, 1–5

3. 1 Gdy Mojżesz pasał owce swego teścia [...], zaprowadził [pewnego razu] owce w głąb pustyni i przyszedł do góry Bożej Horeb. 2 Wtedy ukazał mu się Anioł Pański w płomieniu ognia, ze środka krzewu. [...]7 Pan mówił: [...] 10 «Idź przeto teraz, oto posyłam cię do faraona, i wyprowadź mój lud, Izraelitów, z Egiptu». [...] 
4. 27 Do Aarona powiedział Pan: «Wyjdź na pustynię naprzeciw Mojżesza». Wyszedł więc, a gdy go spotkał w pobliżu góry Boga, ucałował go. 28 Mojżesz opowiedział Aaronowi o wszystkich słowach Pana, który go posłał, oraz o wszystkich znakach, jakie polecił mu wykonać. 29 Poszli więc Mojżesz i Aaron. [...] 
12. 31 I jeszcze w nocy kazał faraon wezwać Mojżesza i Aarona, i powiedział: «Wstańcie, wyruszajcie z pośrodka mojego ludu, tak wy, jak Izraelici! Idźcie i oddajcie cześć Panu według waszego pragnienia. [... ]». 34 I wziął lud ciasto, zanim się zakwasiło w dzieżach owiniętych płaszczami, i niósł je na barkach. [...] 37 I wyruszyli Izraelici z Ramses ku Sukkot w liczbie około sześciuset tysięcy mężów pieszych, prócz dzieci. [...] 
13. 18 Bóg więc prowadził lud okrężną drogą pustynną ku Morzu Czerwonemu, a Izraelici wyszli uzbrojeni z ziemi egipskiej. 19 Zabrał też Mojżesz ze sobą kości Józefa, gdyż ten przysięgą zobowiązał Izraelitów mówiąc: «Wspomoże was niezawodnie Bóg, a wówczas zabierzcie stąd kości moje ze sobą». [...] 
14. 21 Mojżesz wyciągnął rękę nad morze, a Pan cofnął wody gwałtownym wiatrem wschodnim, który wiał przez całą noc, i uczynił morze suchą ziemią. Wody się rozstąpiły, 22 a Izraelici szli przez środek morza po suchej ziemi, mając mur z wód po prawej i po lewej stronie. [...] 
15. 22 Mojżesz polecił Izraelitom wyruszyć od Morza Czerwonego, i szli w kierunku pustyni Szur. Szli trzy dni przez pustynię, a nie znaleźli wody. 23 I przybyli potem do miejscowości Mara, i nie mogli pić wód, gdyż były gorzkie; przeto nadano temu miejscu nazwę Mara. [...] 
16. 35 Izraelici jedli mannę przez czterdzieści lat, aż przybyli do ziemi zamieszkałej. Jedli mannę, aż przybyli do granic ziemi Kanaan. [...] 
19. 1 Było to w trzecim miesiącu od wyjścia Izraelitów z Egiptu; w tym dniu przybyli [oni] na pustynię Synaj. [...] 3 Mojżesz wstąpił wtedy do Boga, a Pan zawołał na niego z góry i powiedział: «Tak powiesz domowi Jakuba i to oznajmisz Izraelitom: [...]. 5 Teraz jeśli pilnie słuchać będziecie głosu mego i strzec mojego przymierza, będziecie szczególną moją własnością pośród wszystkich narodów, gdyż do Mnie należy cała ziemia.»

kw Źródło: Wj 3, 1–10; 4, 27–29; 12, 31–37; 13, 18–19; 14, 21–22; 15, 22–23; 16, 35; 19, 1–5, [w:] Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu w przekładzie z języków oryginalnych, oprac. Zespół Biblistów Polskich z inicjatywy Benedyktynów Tynieckich, Poznań 1980, s. 72, 74, 80, 82–85.
Łk 19, 11–27

19. 11 Gdy słuchali tych rzeczy, [Jezus] dodał jeszcze przypowieść, dlatego że był blisko Jerozolimy, a oni myśleli, że królestwo Boże zaraz się zjawi. 12 Mówił więc: «Pewien człowiek szlachetnego rodu udał się w kraj daleki, aby uzyskać dla siebie godność królewską i wrócić. 13 Przywołał więc dziesięciu sług swoich, dał im dziesięć min i rzekł do nich: „Zarabiajcie nimi, aż wrócę”. 14 Ale jego współobywatele nienawidzili go i wysłali za nim poselstwo z oświadczeniem: „Nie chcemy, żeby ten królował nad nami”. 15 Gdy po otrzymaniu godności królewskiej wrócił, kazał przywołać do siebie te sługi, którym dał pieniądze, aby się dowiedzieć, co każdy zyskał. 16 Stawił się więc pierwszy i rzekł: „Panie, twoja mina1 przysporzyła dziesięć min”. 17 Odpowiedział mu: „Dobrze, sługo dobry; ponieważ w drobnej rzeczy okazałeś się wierny, sprawuj władzę nad dziesięciu miastami!” 18 Także drugi przyszedł i rzekł: „Panie, twoja mina przyniosła pięć min”. 19 Temu też powiedział: „I ty miej władzę nad pięciu miastami!” 20 Następny przyszedł i rzekł: „Panie, tu jest twoja mina, którą trzymałem zawiniętą w chustce. 21 Lękałem się bowiem ciebie, bo jesteś człowiekiem surowym: chcesz brać, czegoś nie położył, i żąć, czegoś nie posiał”. 22 Odpowiedział mu: „Według słów twoich sądzę cię, zły sługo! Wiedziałeś, że jestem człowiekiem surowym: chcę brać, gdzie nie położyłem, i żąć, gdziem nie posiał. 23 Czemu więc nie dałeś moich pieniędzy do banku? A ja po powrocie byłbym je z zyskiem odebrał”. 24 Do obecnych zaś rzekł: „Odbierzcie mu minę i dajcie temu, który ma dziesięć min”. 25 Odpowiedzieli mu: „Panie, ma już dziesięć min”. 26 „Powiadam wam: Każdemu, kto ma, będzie dodane; a temu, kto nie ma, zabiorą nawet to, co ma. 27 Tych zaś przeciwników moich, którzy nie chcieli, żebym panował nad nimi, przyprowadźcie tu i pościnajcie w moich oczach”».

ew Źródło: Łk 19, 11–27, [w:] Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu w przekładzie z języków oryginalnych, oprac. Zespół Biblistów Polskich z inicjatywy Benedyktynów Tynieckich, Poznań 1980, s. 1205.
Dz 8, 26–39

8. 26 «Wstań i idź około południa na drogę, która prowadzi z Jerozolimy do Gazy: jest ona pusta» – powiedział anioł Pański do Filipa. 27 A on poszedł. Właśnie wtedy przybył do Jerozolimy oddać pokłon Bogu Etiop, dworski urzędnik królowej etiopskiej [...], 28 i wracał, czytając w swoim wozie proroka Izajasza. 29 «Podejdź i przyłącz się do tego wozu!» – powiedział Duch do Filipa. 30 Gdy Filip podbiegł, usłyszał, że tamten czyta proroka Izajasza: «Czy rozumiesz, co czytasz?» – zapytał. 31 A tamten odpowiedział: «Jakżeż mogę [rozumieć], jeśli mi nikt nie wyjaśni?» I zaprosił Filipa, aby wsiadł i spoczął przy nim. 32 A czytał ten urywek Pisma: «Prowadzą Go jak owcę na rzeź, i jak baranek, który milczy, gdy go strzygą, tak On nie otwiera ust swoich. [...]» 35 A Filip wychodząc z tego [tekstu] Pisma opowiedział mu Dobrą Nowinę o Jezusie. 36 W czasie podróży przybyli nad jakąś wodę: «Oto woda – powiedział dworzanin –cóż przeszkadza, abym został ochrzczony?» [...] 38 I kazał zatrzymać wóz, i obaj, Filip i dworzanin, zeszli do wody. I ochrzcił go. 39 A kiedy wyszli z wody, Duch Pański porwał Filipa i dworzanin już nigdy go nie widział. Jechał zaś z radością swoją drogą.

dza Źródło: Dz 8, 26–39, [w:] Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu w przekładzie z języków oryginalnych, oprac. Zespół Biblistów Polskich z inicjatywy Benedyktynów Tynieckich, Poznań 1980, s. 1251.