Pospiesznie opuszczając naznaczoną piętnem zbrodni tyryjską ziemię, unosząc na okręcie skarby będące własnością jej zamordowanego męża Sicharbasa, zmierzała Dydona na otwarte morze. Splamiony krwią jej małżonka Pigmalion podążał za królową na swoim statku. Topione przez załogę Dydony w morskich odmętach ciężkie worki skrywały zwykłe kamienie. Pigmalion zaniechał pościgu, przekonany, że oto dokonała się ofiara ze złota dla duszy Sicharbasa. Dydona i jej towarzysze ocalili skarby i znaleźli się na Cyprze. Dalej pożeglowali do Afryki. Po wylądowaniu Dydona poprosiła tubylców, aby pozwolili jej zająć taki obszar, jaki zajmuje skóra wołowa rozpostarta na ziemi. Kiedy się zgodzili, królowa pocięła skórę na cienkie rzemyki i związawszy je w jedną długą linę, ogrodziła całkiem pokaźny teren. Tak miała powstać Kartagina. Uczeni nie negują poznawczych wartości mitów. Fenicjanie zamieszkujący pierwotnie wąski pas na wybrzeżu środkowej części Syro‑Palestyny byli ludem, z którym spoiła się tradycja żeglowania. Nie bez słuszności się mówi, że w tej dziedzinie byli nauczycielami Greków. Wzmianki o wyprawach, jakie realizowali, znajdujemy w „Odysei”, co świadczy, że byli dobrze znani w świecie starożytnym.

c Cytat za: Artykuł Ucieczka Dydony, 2010, Archiwum rp.pl.

Robert Graves Ja, Klaudiusz

Tak więc słowa o „klątwie punickiej” odnoszą się niewątpliwie do zburzenia Kartaginy. Za czyn ten klątwa bogów ciążyła długo na narodzie rzymskim. Zawarliśmy z Kartaginą pokój i na wielkie bóstwa Rzymu – wśród nich także na Apolla – przysięgliśmy jej przyjaźń i opiekę. Lecz szybkość, z jaką miasto dźwigało się po klęskach drugiej wojny punickiej, wzbudziła w Rzymie zawiść. Podstępnie doprowadziliśmy do trzeciej wojny. Kartagina została zburzona, mieszkańcy wycięci w pień, orne pola posypane solą. Na skutek tej wojny „sznur od sakwy” zacisnął się wokół naszej własnej szyi. Gorączka złota opanowała Rzym, z chwilą gdy zniszczywszy groźną rywalkę w dziedzinie handlu, stał się sam bezspornym panem wszystkich bogactw Morza Śródziemnego. Za bogactwem przyszły gnuśność, chciwość, okrucieństwo, nieuczciwość, tchórzostwo, zniewieściałość i wiele innych nie znanych dawniej wad.

c1 Źródło: Robert Graves, Ja, Klaudiusz, Katowice 2004, s. 13–14.

Appian z Aleksandrii Historia rzymska

[…] przez góry Pireneje wkroczył do kraju Celtów, zwanego dziś Galią, wiodąc ze sobą 90 tys. piechoty i około 12 tys. jazdy, nadto 37 słoni. […]. Kiedy w końcu dotarł do Alp, mimo że nie znalazł żadnej drogi, która by prowadziła przez nie, […] począł zuchwale piąć się w górę, walcząc z trudnościami z powodu wielkiego śniegu i lodów. Toteż ścinał drzewa i spalał je, rozżarzone węgle zlewał wodą i octem, a następnie skałę, która dzięki temu kruszała, kazał rozbijać żelaznymi młotami, torując w ten sposób drogę przez góry, do dziś dnia uczęszczaną […].

c2 Źródło: Appian z Aleksandrii, Historia rzymska, t. 1, tłum. L. Piotrowicz, Wrocław 2004, s. 162.