Sprawdź się
Rozpoznaj czołowych polityków emigracyjnych po ich fryzurach i zaroście. Połącz rysunki z nazwiskami.
-
-
-
-
- Wiktor Heltman
- Demokrata, weteran spisków sprzed 1830 r., czołowy przywódca TDP.
- Adam Jerzy Czartoryski
- Książę, były premier Królestwa Polskiego, bardzo poważany w Europie.
- Joachim Lelewel
- Wybitny historyk, uważany za lewicowca, uwielbiała go polska młodzież.
Źródło: W. Lewandowski, W. Łukasiewicz, Akt tułaczów polskich, będących we Francji, 1831–1846, s. 136.
Przeczytaj fragment publicystyki emigracyjnej. W jaki sposób działacze emigracyjni oceniali decyzję cara Mikołaja I i swoją rolę w powstaniu listopadowym? Na podstawie uzyskanej wiedzy uzupełnij poniższy tekst.
„{#Amnestia}/{Emigracja}/{Amnezja} jest przebaczeniem, a my żadnej nie popełniliśmy winy. Nie powstaliśmy przeciw prawemu monarsze, lecz wznieśliśmy broń przeciw {#uzurpacji}/{kolonizacji}/{prowokacji}, przeciw władzy, która nigdy naszego nie pozyskała przyzwolenia, wykonaliśmy więc tylko najświętszą powinność”.
Źródło: W. Lewandowski, W. Łukasiewicz, Akt tułaczów polskich, będących we Francji, 1831–1846, s. 136.
Źródło: W. Lewandowski, W. Łukasiewicz, Akt tułaczów polskich, będących we Francji, 1831–1846, s. 136.
Które z haseł można uznać za charakterystyczne dla TDP, a które dla Hotelu Lambert? Połącz zdanie z odpowiednią organizacją emigracyjną.
TDP, Hotel Lambert
| Wszystkie mocarstwa na tym ucierpią, jeśli dozwoli się Rosji rozrastać bez miary. | |
| Zbrodnia na Polsce dokonana przerwała tylko byt polityczny kraju, nie zniszczyła życia narodu. |
Zaznacz na mapie Francji najważniejsze miejsca związane z polityczną działalnością stronnictw: Hotelu Lambert i Towarzystwa Demokratycznego Polskiego.
Zapoznaj się z tekstem. Następnie wykonaj ćwiczenia.
Towarzystwo Demokratyczne Polskie w latach 1832–1846W 1839 roku na 5 472 emigrantów polskich we Francji 3 004 pracowało zawodowo. Pośród tych, którzy nie pracowali, oprócz ułomnych wyróżniła się grupa, której podjęcie pracy uniemożliwiła nieznajomość języka. Niemniej takich, którzy nie pracowali z innych powodów – czyli posiadali własne środki utrzymania – była co najmniej 1/5. Wśród pracujących ponad połowa wykonywała zawody umysłowe lub pracowała w handlu. 449 emigrantów uczyło się lub studiowało, 183 zajmowało się drukarstwem, znaczny odsetek pracował na kolei.
Źródło: Sławomir Kalembka, Towarzystwo Demokratyczne Polskie w latach 1832–1846, Toruń 1966.
wykres 1
- Liczba emigrantów ogółem; Wartość: 5472; Udział procentowy: 54,61%
- Liczba emigrantów pracujących zawodowo; Wartość: 3004; Udział procentowy: 29,98%
- Liczba emigrantów uczących się/studiujących; Wartość: 449; Udział procentowy: 4,48%
- Liczba emigrantów niepracujących; Wartość: 1095; Udział procentowy: 10,93%
-
Label : Liczba emigrantów ogółem
Value : 54,6%
-
Label : Liczba emigrantów pracujących zawodowo
Value : 30%
-
Label : Liczba emigrantów uczących się/studiujących
Value : 4,5%
-
Label : Liczba emigrantów niepracujących
Value : 10,9%
wykres 2
- 1. zestaw danych:
- : Liczba emigrantów niepracujących, posiadających własne środki utrzymania
- Liczba emigrantów: 1095
- 2. zestaw danych:
- : Liczba emigrantów uczących się/studiujących
- Liczba emigrantów: 449
- 3. zestaw danych:
- : Liczba emigrantów pracujących zawodowo
- Liczba emigrantów: 3004
- 4. zestaw danych:
- : Liczba emigrantów ogółem
- Liczba emigrantów: 5 472
-
: Liczba emigrantów niepracujących, posiadających własne środki utrzymania
liczba_emigrantów : 1095
-
: Liczba emigrantów uczących się/studiujących
liczba_emigrantów : 449
-
: Liczba emigrantów pracujących zawodowo
liczba_emigrantów : 3004
-
: Liczba emigrantów ogółem
liczba_emigrantów : 5 472
Który z przedstawionych wykresów prezentuje zawarte w cytowanym tekście dane?
- wykres 1
- wykres 2
- żaden z nich
- oba wykresy
Która grupa stanowiła główne zaplecze polityczne Hotelu Lambert?
- niepracujący, mający środki utrzymania
- pracujący
- studenci
Której grupy społecznej wyraźnie brakuje wśród emigrantów?
- arystokracji
- przedstawicieli wolnych zawodów
- chłopów
Emigrację stanowiły osoby…
- przeważnie bardzo młode.
- przeważnie w sile wieku.
- przeważnie w podeszłym wieku.
Na podstawie tekstu źródłowego oceń, czy poniższe stwierdzenia są prawdziwe, czy fałszywe.
Europa i świat w epoce restauracji, romantyzmu i rewolucji, 1815-1849Demokraci emigracyjni w 1834 roku zebrali 2 840 podpisów pod aktem uznającym Adama Czartoryskiego za „nieprzyjaciela polskiej emigracji”. W uzasadnieniu tej deklaracji przypomniano, że w czasie „rewolucji listopadowej […] ludzie będący u steru władzy wszelkimi sposobami usiłowali ją zamknąć w obrębach małego ułamku starożytnej Polski, który to ułamek kongres wiedeński przezwawszy Królestwem Polskim, na zawsze niewolniczymi pęty przykował do tronu moskiewskiego cara”. […] Adam Czartoryski nie widział potrzeby publicznego tłumaczenia się z zarzutów, jakoby stawiał sobie za jedyny cel „Polskę ośmiu województw”. Okazjonalnie dawał do zrozumienia, że z chwilą gdy emigracyjna dyplomacja udowodni światu, iż car Mikołaj złamał traktaty wiedeńskie, również sami Polacy nie będą tymi traktatami skrępowani i będą mogli upominać się o pełną niepodległość w nieuszczuplonych granicach.
Źródło: Europa i świat w epoce restauracji, romantyzmu i rewolucji, 1815-1849, t. 2, red. J. Zajewski, Warszawa 1991, s. 84.
| Stwierdzenie | Prawda | Fałsz |
| Demokraci emigracyjni zbierali głosy poparcia dla projektu powołania księcia Adama Jerzego Czartoryskiego na tron Polski. | □ | □ |
| Powyższa akcja świadczyła o tym, że emigracja polityczna we Francji szukała winnych klęski powstania listopadowego i dokonywała trudnych rozliczeń. | □ | □ |
| Przywódca Hotelu Lambert starał się przekonać opinię europejską, że car Rosji jest winny złamania postanowień kongresu wiedeńskiego. | □ | □ |
| Książę Adam Jerzy Czartoryski był przeciwny odzyskaniu przez Polskę niepodległości, gdyż chciał jedynie przywrócenia Królestwa Polskiego w granicach z 1815 r., czyli złożonego z ośmiu województw. | □ | □ |
Do 1846 r., mimo młodego wieku, zmarło we Francji przeszło 900 emigrantów. Wiele z mogił Polaków na francuskich cmentarzach było bezimiennych. Ułóż poemat na cześć zapomnianych emigrantów. Wykorzystaj strofy autorstwa Juliusza Słowackiego (pierwszy wers jest zaznaczony pogrubioną czcionką).
Do 1846 r., mimo młodego wieku, zmarło we Francji przeszło 900 emigrantów. Wiele z mogił Polaków na francuskich cmentarzach było bezimiennych. Ułóż poemat na cześć zapomnianych emigrantów. Wykorzystaj strofy autorstwa Juliusza Słowackiego (pierwszy wers jest zaznaczony numerem 1).
Wersy do wykorzystania:
1. O Polsko! Polsko! Święta! Bogobojna!
2. Będziemy – wspomnij ty o nas! O, wspomnij!
3. Gdzie urny prochów pod wierzby wiosenne
4. Jeżeli kiedyś jasna i spokojna
5. Na groby nasze, gdzie nas robak toczy;
6. Obrócisz swe rozwidnione oczy
7. Pacierz, co płacze, i piorun, co błyska.
8. Polsko ty moja, gdy już nieprzytomni
9. Skryły się dumać jak łabędzie senne:
10. Wszak myśmy z twego zrobili nazwiska
Niezgody emigracji naszejNapada nas tu trochę choroba miejscowa gadania i pisania i proklamacjomania i gorsza jeszcze mania pisania teorii przyszłych konstytucji […], ale choroba ta, jak grypa zaraźliwa, nie jest wcale śmiertelna, pochodzi tylko z braku świeżego powietrza obozowego. […] Wszakże piśmiennictwo nie przeszkadza emigracji jąć się do działania, ile razy wypadnie okoliczność. Zaledwie koledzy rozłożyli papiery, zaostrzyli pióra, poruszyli prasy, aż oto rozchodzi się wieść, że coś ma się stać w Niemczech: i Wiara, podarłszy papier na ładunki, resztą masy drukarskiej wąs poczerniwszy, ruszyła tegoż wieczoru w pole. Nazajutrz drukarze zdziwieni znaleźli oficynę pustą i klamkę kołkiem zatkniętą. A w kilka dni słychać, że jeden z autorów bił się o mil kilkadziesiąt w Niemczech, drugi może walczy w Polsce. […] Pielgrzymi nasi posiadają (jak mówią po staropolsku) jeografię i politykę podeszwianą: wydeptali niemało krajów – a zmuszeni są potęgą i liczbą nieprzyjaciół, tudzież uczuciem wielkim sprawy swojej sięgać myślą daleko w przyszłość i szukać oczyma sprzymierzeńców od Kaukazu do piramid. Najmniejszy fenomen polityczny zwraca ich uwagę.
Źródło: Adam Mickiewicz, Niezgody emigracji naszej, 1833.