ks. Waldemar Kulbat Kościół a reinkarnacja

Reinkarnacja to przekonanie, że duch człowieka wciela się po śmierci powtórnie oraz że ten proces może się wielokrotnie powtarzać. Truizmem staje się pogląd, że wiara w reinkarnację staje się coraz powszechniejszym elementem współczesnej kultury. Prawie 1/4 mieszkańców Europy wierzy w reinkarnację. Ideę reinkarnacji popularyzuje ogromna liczba książek, artykułów, audycji i wykładów. Nawet niektórzy chrześcijanie ulegają idei reinkarnacji, błędnie sądząc, że jest ona do pogodzenia z zasadami ich wiary. Rozpowszechnienie tych błędnych idei uzasadnia konieczność refleksji nad zagadnieniem wiary w reinkarnację i przyczynę jej popularności we współczesnym społeczeństwie.

1 Źródło: ks. Waldemar Kulbat, Kościół a reinkarnacja, dostępny w internecie: archidiecezja.lodz.pl [dostęp 20.01.2020 r.].

Sławosz Grześkowiak Dżihad według Koranu – czyli jak zwalczać niewiernych

Czytelników Koranu w niemałe zakłopotanie wprawiać mogą sprzeczności występujące w tej świętej księdze islamu, szczególnie gdy dotyczą one drażliwej i ważnej dla nas kwestii dżihadu.

Tak zwany »dżihad serca« niech sobie pozostanie prywatną sprawą muzułmanów, natomiast »dżihad miecza« już nie, bo zgodnie z mahometańską tradycją trwa dopóty, dopóki istnieją na świecie niewierni, którzy nie chcą się podporządkować islamowi. Wedle źródeł koranicznych i sunnicznych Allah nakazał swojemu prorokowi wziąć udział w 70 zbrojnych atakach i bitwach, jednak liczba takich niebiańskich rozporządzeń dla przyszłych pokoleń muzułmanów nie została w piśmie rozłożona równomiernie.

(…) W sprawie dżihadu islamscy ulemowie dostrzegli, że jego pojęcie i zakres ulegały modyfikacjom wraz z przemianami wspólnoty muzułmańskiej czasów Mahometa. W przeobrażeniach tych zauważa się cztery wyraźne fazy.

1. Spokojna perswazja

Przeczytać o tym możemy w surze 16 (16:125–126): »Wzywaj ku drodze twego Pana z mądrością i pięknym napomnieniem! Rozmawiaj z nimi w najlepszy sposób! (…) Lecz jeśli jesteście cierpliwi, bądźcie nimi, bo to jest lepsze«. (…)

2. Odpieranie ataków

(…) W surze 22 znajdujemy zapis: »Wolno walczyć tym, którzy doznali krzywdy – Zaprawdę, Bóg jest wszechwładny, by im udzielić pomocy! I tym, którzy zostali wypędzeni bezprawnie ze swoich domostw, jedynie za to, iż powiedzieli: Pan nasz – to Bóg«.

(2:190–194): »Zwalczajcie na drodze Boga tych, którzy was zwalczają, lecz nie bądźcie najeźdźcami. Zaprawdę; Bóg nie miłuje najeźdźców. I zabijajcie ich, gdziekolwiek ich spotkacie, i wypędzajcie ich, skąd oni was wypędzili (…) Gdziekolwiek oni będą walczyć przeciw wam, zabijajcie ich! – taka jest odpłata niewiernym!«. (…)

3. Od obrony do ataku

(…) Sura 9:38,39: »O wy, którzy wierzycie! Dlaczegoż, kiedy wam mówią: Ruszajcie na drogę Boga! – tak ciążycie ku ziemi? Czy podoba wam się bardziej życie tego świata czy życie ostateczne? Przecież używanie życia tego świata w porównaniu z życiem ostatecznym jest mizerne! A jeśli nie wyruszycie, to ukarze was Bóg karą bolesną…«

Sura (9:5) »Kiedy miną święte miesiące, wtedy zabijajcie bałwochwalców, tam gdzie ich znajdziecie; chwytajcie ich, oblegajcie i przygotowujcie dla nich wszelkie zasadzki! Ale jeśli oni się nawrócą i będą odprawiać modlitwę, i dawać jałmużnę, to dajcie im wolną drogę«.

4. Ekspansjonistyczny dżihad

Sura 9:25: »Zwalczajcie tych, którzy nie wierzą w Boga i w Dzień Ostatni, którzy nie zakazują tego, co zakazał Bóg i Jego Posłaniec, i nie poddają się religii prawdy – spośród tych, którym została dana Księga (tzn. Żydów i chrześcijan), dopóki oni nie zapłacą daniny własną ręką i nie zostaną upokorzeni« (9:29).

(…) W jaki sposób jednak pojmować zapisane w tej księdze sprzeczności? Nauka islamska uznaje wspomnianą na wstępie zasadę abrogacji (2:106, 13:39, 16:103), czyli unieważniania wersetów wcześniej objawionych na rzecz późniejszych. Wszystkich muzułmanów obowiązuje więc dżihad czwartej fazy – poświęcenie własnego dobytku dla spraw Allaha oraz w razie potrzeby walka zbrojna przeciwko nam, niewiernym, do czasu aż prawo szariatu globalnie zapanuje nad światem.

3 Źródło: Sławosz Grześkowiak, Dżihad według Koranu – czyli jak zwalczać niewiernych, 29.06.2016 r., dostępny w internecie: euroislam.pl [dostęp 20.01.2020 r.].

Mariusz Maciak Koran i wezwanie do przemocy

Prawdziwy islam sprzeciwia się przemocy

Podobnego zdania jest papież Franciszek, który w adhortacji apostolskiej „Evangelii gaudium” napisał, że »prawdziwy islam i poprawna interpretacja Koranu sprzeciwiają się wszelkiej przemocy« (EG, 253). Dowodów na to jest wiele. Niech nam wystarczą powyższe wersety Koranu, które często padają ofiarą manipulacji. Islamski ekstremizm - mimo muzułmańskiej narracji stosowanej przez fanatyków religijnych - nie jest prawdziwym islamem.

Czy mordowanie prawosławnych w Konstantynopolu przez krzyżowców było czynem chrześcijańskim, choć uczynionym w imię katolicyzmu? Religia Mahometa nie jest jednak religią pacyfistyczną. W obliczu wroga wyznawcy mogą podjąć militarne kroki w celu likwidacji zagrożenia.

Wersety Koranu mówiące o wojnie są usprawiedliwione, bo dotyczą militarnych wrogów stojących u bram ówczesnej Medyny. Za czasów Mahometa niewiernymi, z którymi Prorok nakazuje walczyć, są najeźdźcy stojący na polu walki oraz ich militarni sojusznicy, a nie po prostu innowiercy i politeiści. Ci ostatni mogli służyć w wojsku, a Prorok kazał dobrze traktować pokojowo nastawionych Żydów i politeistów.

Przytoczmy historię Suhajla lub Safłana walczących w Hunajn w 630 r. po stronie Mahometa, choć muzułmanami nie byli, lub słynną wypowiedź Proroka: »Kto niesprawiedliwie wyrządzi zło Żydowi albo chrześcijaninowi, we mnie znajdzie wroga w dniu Sądu Ostatecznego«.

Niestety nie wszyscy muzułmanie, w tym rządzący, znają i stosują się do właściwej interpretacji Koranu. Wspomniane zbrodnicze akty terroru czynione przez ekstremistów są wynikiem negatywnych wzorców kulturowych, problemów psychospołecznych, fanatyzmu religijnego, agresywnych ideologii politycznych i zepsucia moralnego. Są jednak wśród muzułmanów ludzie dobrzy i szlachetni, których jest więcej niż ekstremistów, a których działania są siłą rzeczy bardziej nagłośnione.

Musimy odróżniać jednych od drugich. Do takiego pozytywnego podejścia, nienacechowanego uogólnieniami i wrogością, wzywa nas Ewangelia z przykazaniem miłości Boga i bliźniego, a także papieże: Jan Paweł II i Franciszek.

4 Źródło: Mariusz Maciak, Koran i wezwanie do przemocy, dostępny w internecie: deon.pl [dostęp 20.01.2020 r.].