1. Natychmiastowe wybory do sowietów (rad); obecne sowiety (rady) nie stanowią wyrazu woli robotników i chłopów. Nowe wybory powinny się odbyć na zasadach tajności; a przed wyborami powinna mieć miejsce wolna kampania wyborcza.

2. Wolność słowa i prasy dla robotników i chłopów, dla anarchistów i partii lewicowych.

3. Prawo do zgromadzeń, wolność do tworzenia związków zawodowych i zgromadzeń chłopskich.

4. Zebranie nie później niż do 10 marca 1921 r. bezpartyjnej konferencji robotników, żołnierzy i marynarzy z Piotrogrodu, Kronstadtu i okolic Piotrogrodu.

5. Uwolnienie więźniów politycznych z partii socjalistycznych i wszystkich uwięzionych robotników i chłopów, żołnierzy i marynarzy należących do klasy pracującej i chłopskich organizacji.

6. Wybrać komisję dla powtórnego zanalizowania spraw osób uwięzionych i zesłanych do obozów koncentracyjnych.

7. Zniesienie politycznych oddziałów w armii, żadne polityczne partie nie powinny mieć możliwości do rozpracowywania swoich ideałów i nie powinny otrzymywać subsydiów od państwa. Na miejsce partii politycznych powinny zostać utworzone różne grupy kulturowe, współfinansowane przez państwo.

8. Natychmiastowe zniesienie milicyjnych oddziałów w miastach i na wsiach.

9. Wyrównanie ekwiwalentu racji żywnościowych dla wszystkich robotników, poza tymi, którzy wykonują niebezpieczne prace.

10. Zniesienie partyjnych oddziałów w oddziałach wojskowych, a także w fabrykach i różnych zakładach. Jeśli ochrona będzie wymagana, to powinna zostać nominowana z uwzględnieniem zdania i opinii robotników.

11. Dać pełne władanie chłopów nad własną ziemią […].

t Źródło: Fragmenty rezolucji ogłoszonej przez marynarzy z Kronsztadu 1 marca 1921 r., na podstawie: dostępny online en.m.wikipedia.org/wiki/Kronstadt_rebellion, tłum. K. Stojek-Sawicka.

O. Figes Szepty (...)

Nikołaja usunięto z rady wiejskiej i pozbawiono praw obywatelskich, zarzucając mu, że jest właścicielem „przedsiębiorstwa kapitalistycznego”. W listopadzie jego dom został przeszukany przez wiejskich komsomolców i funkcjonariuszy z rejonu, którzy nałożyli drakoński podatek w wysokości 800 rubli na „kułackie” gospodarstwo Gołowinów. Wymierzanie takich podatków było częścią ogólnokrajowej kampanii „wypierania kułaków” i konfiskowania ich mienia; jesienią tego roku doprowadziła ona do upadku prawie 400 gospodarstw chłopskich tylko w okręgu wołogodzkim.

Aby zapłacić podatek, Nikołaj musiał sprzedać dwie krowy, maszynę szewską, żelazne łóżko i skrzynię ubrań. Zimą najął się nawet z dwoma braćmi do pracy na budowie w Leningradzie. […] Spali na ławach noclegowych i oszczędzali tyle, że mogli posłać do domu kilkaset rubli, ale po kilku miesiącach postanowili wrócić na wieś. „Cóż to za życie, jeśli człowiek musi kupować wszystko, chleb, ziemniaki i kapustę w sklepie?” – pisał Nikołaj do rodziny, tłumacząc swoją decyzję.

Jego powrót wiosną […] nie spodobał się wioskowym komsomolcom. Pewnego wieczoru Nikołaj jadł kolację z bratem Iwanem, chłopem z sąsiedniej wsi. Siedzieli przy kuchennym stole obok okna, ich sylwetki, oświetlone lampą naftową, były wyraźnie widoczne dla Kuźmina i jego kompanów, którzy stali w ciemności pod domem. Komsomolcy byli pijani. Najpierw krzyczeli do „kułaków”, żeby „wyszli”, a potem strzelili w okno. Iwan został trafiony w głowę i zginął na miejscu.

Figes Źródło: O. Figes, Szepty (...), Warszawa 2007, s. 68–69.