Przeprowadzone badania potwierdziły założoną tezę, że współczesna jakość środowiska rzecznego zależy od genezy rzeźby doliny rzecznej. Górna Parsęta, typowa rzeka młodoglacjalna, płynie w dolinie składającej się z odcinków wytopiskowych o genezie fluwioglacjalnej oraz z części erozyjnych o genezie fluwialnej. Poligenetyczność doliny rzecznej doprowadziła do ukształtowania odmiennych geoekosystemów o różnej rzeźbie i hydrodynamice cieku, o innych zespołach roślinnych (...). Zróżnicowanie morfometryczne i hydrologiczne rzeki wpłynęło również na zróżnicowaną presję człowieka na dolinę górnej Parsęty. W odcinkach erozyjnych, o dużym spadku koryta, zaczęto wcześnie (co najmniej od końca XVIII w.) pozyskiwać energię rzeczną do napędzania młynów wodnych. Dodatkowym czynnikiem ingerencji w rzekę stały się zapory ograniczające erozję denną, budowane poniżej odcinków doliny o największych spadkach. Szczególnie należy podkreślić fakt, iż wszystkie budowle hydrotechniczne przegradzające koryto górnej Parsęty przerywają radykalnie ciągłość rzeki – żadna z nich nie jest np. wyposażona w przepławkę dla ryb. Odcinki doliny położone w obniżeniach wytopiskowych od połowy XIX w. były intensywnie przekształcane przez prace melioracyjne. Przez podmokłe obszary bagienno‑torfowiskowe zostały przekopane rowy odwadniające, które zastąpiły naturalny wielokorytowy układ rzeki. Dla środowiska rzecznego przynosi to opłakany rezultat, prace melioracyjne przy odmulaniu, czyszczeniu i pogłębianiu koryta nie dopuszczają do wytworzenia się zadrzewień wzdłuż rzeki