Bruno Jasieński [Zmęczył mnie język…]

Zmęczył mnie językZmęczył mnie językZmęczył mnie język jak twardy zlepek.
Jestem jak człowiek, co lampy przerosł.
Na skrzyżowaniu dwóch wrogich epok
stoję, cynicznie gryząc papieros.

Nudzą mnie wiersze najszczersze, bo
poznałem wszystkich mów Niagary.
Z jednych słów umiem tak jak RimbaudJean Arthur Rimbaud (1854‑1891)Rimbaud
stawiać katedry i lupanarylupanarlupanary.

Znam słowa śmigłe jak uda sarn.
Znam słowa równe biblijnym psalmom,
Nad łóżkiem moim śpiewał VerhaerenVerhaerenVerhaeren
i długie fugifugafugi zawodził BalmontBalmontBalmont.

Tańczą mi w wściekły porwane trans
twarze i domy, ludzie i rzeczy.
Umiem być chłodny jak HuysmansHuysmansHuysmans,
umiem być dziki jak PalazzeschiPalazzeschiPalazzeschi.

Hałas szantanówszantanszantanów i ciszę mórg
zakląłem w strofy pijane rytmem.
Dzieckiem mi bajki mówił LaforgueLaforgueLaforgue
i zimne hymny skandował WhitmanWhitmanWhitman.

Mógłbym na nerwach dojrzałych panien
grać jak na strunach, cienkich jak włoski.
Mogę tak pisać jak SiewierianinSiewierianinSiewierianin,
Mogę tak pisać jak MajakowskiMajakowskiMajakowski.

Mogę tak pisać jak ApollinaireApollinaireApollinaire.
Mogę tak pisać jak MarinettiMarinettiMarinetti. -
Tamte drapieżne, lubieżne kobiety
rozdarłyby mnie na żer.

O bracia włoscy, rosyjscy, francuscy,
tacy ogromni w swoim patosie!
O ukochani, najdrożsi, bliscy -
mam już was wszystkich po dziurki w nosie!

Nocą mi w łóżku nie dają spać
olbrzymie stosy wrzeszczących poezji.
Chcę biec, uciekać, nie słyszeć, gnać!
Precz, z Europy do Polinezji!

O tłumie panien, czytających EwersaEwersEwersa,
Zachwycających się Romain RollandemRollandRollandem!
Ucieknę od was aerolandemaerolandaerolandem!
Jak łatwo serca chwytać zamiast sersasersosersa!

Puśćcie, bo będę krzyczał jak cham!
I walę pięścią w twardy parapet.
W mieszkaniu moim nie takie mam
tapety z wierszy i wiersze z tapet!

Poezjo! Utrzymanko eleganckich panów!
Anemiczni, nerwowi, bladzi masturbancimasturbantmasturbanci!
Precz! Chcę dziś sławić czarnych, ordynarnych chamów,
co nie potrafią France’aFranceFrance’a odróżnić od francy!

O ekstatyczny tłumie żarty przez syfilis!
Zaropiałe, cuchnące, owrzodzone bydło!
Kiedy w czarnym pochodzie nade mną się schylisz?
Wszystko mnie już zmęczyło i wszystko obrzydło!

Ręce wasze potworne, pokręcone palce,
Gigantyczne, czerwone, obrośnięte macki,
którym wszystko podatne jest, jak chleb z zakalcem,
więcej mówią mi jedne, niż cały SłowackiSłowackiSłowacki!

Stworzę wam sztukę nową, sztukę czarnych miast.
Będzie mocna jak wódka i dobra jak piernik.
Zdziwicie się, że tyle jest na niebie gwiazd,
których żaden wam przedtem me odkrył Kopernik.

W waszych stęchłych zaułkach, gdzie króluje wciąż
pokraczny mały Chrystus oprawiony w ramki,
tłum czarny się przewala jak olbrzymi wąż,
zapładniając brzuchate, tłustopierśne samki.

Będą rodzić pod płotem, pod próg, byle gdzie
malutkich czarnych ludzi sine od boleści
i już krztuszą się wami przedmieścia i wsie
i już was więcej żadne miasto nie pomieści.

Wylejecie zatorem za rogatki bram
olbrzymia czarna masa, straszna i wspaniała,
i sto tysięcy pięknych, wypieszczonych dam
odda wam swoje białe i pachnące ciała.

Rozsypiecie się morzem wielobarwnym, pstrym,
na wszystko spadnie z góry wasz miażdżący młotek
i pociągnie za wami popielaty dym
z tysiącletnich wszechnic i czarnych bibliotek.

Chodźcie! Chodźcie tu wszyscy! Pąsowi! We krwi!
O Tłumie! O Motłochu! Tytanie! Narodzie!
Odsłońcie głowy z czapek i zamknijcie drzwi!
Zaśpiewamy dziś razem wielką „Pieśń o głodziePieśń o głodziePieśń o głodzie”.

Kraków, w kwietniu 1921

jezyk Źródło: Bruno Jasieński, [Zmęczył mnie język…], [w:] tegoż, Utwory poetyckie, manifesty, szkice, oprac. E. Balcerzan, Kraków 1972, s. 46–51.