Sprawdź się
Wskaż, co może zrobić obywatel Rzeczypospolitej Polskiej, jeśli w danym państwie nie istnieje polska placówka dyplomatyczna.
- Ma prawo skorzystać z opieki konsularnej przedstawicielstwa innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej.
- Powinien skontaktować się z Ministerstwem Spraw Zagranicznych w Polsce.
- Musi skontaktować się z polską placówką dyplomatyczną znajdującą się w najbliższym państwie.
- Może skorzystać z opieki konsularnej przedstawicielstwa dowolnego innego państwa.
Materiały źródłowe do zadań 2 i 3.
Źródło I
Odpowiedź na interpelację nr 21361 w sprawie naruszenia eksterytorialności polskiej placówki w Tel Awiwie8 lutego 2018 r., przed godz. 12.50 rozpoczął się protest pod siedzibą Ambasady [RP] w Tel Awiwie przeciwko uchwaleniu nowelizacji ustawy o IPN, zakładającej m.in. penalizację przypisywania Polsce i Polakom odpowiedzialności lub współodpowiedzialności za niemieckie zbrodnie Holokaustu. Grupa protestujących – licząca w kulminacyjnym momencie ok. 30–35 osób – skandowała hasła przypisujące Polakom odpowiedzialność za Zagładę, prezentowała transparenty i flagi Izraela, intonowała hymn Izraela i żydowskie pieśni religijne. Obecne były też liczne ekipy telewizyjne i inne media. Placówka nie była uprzednio powiadomiona o demonstracji.
Kulminacyjnym momentem protestu – o godz. 13.11 – było przedostanie się protestujących (ok. 25 osób) przez bramę garażową Ambasady i skandowanie haseł na parkingu placówki w towarzystwie wielu kamer telewizyjnych. Demonstracja nie miała asysty policji, a późniejsza obecność jednego patrolu nie wpłynęła w jakikolwiek sposób na zakończenie protestu.
Źródło: Odpowiedź na interpelację nr 21361 w sprawie naruszenia eksterytorialności polskiej placówki w Tel Awiwie, dostępny w internecie: sejm.gov.pl [dostęp 2.03.2020 r.].
Źródło II
Konwencja wiedeńska o stosunkach dyplomatycznych została ratyfikowana przez Polskę 19 kwietnia 1965 r.
Konwencja wiedeńska o stosunkach dyplomatycznych, sporządzona w Wiedniu dnia 18 kwietnia 1961 r.Art. 22
1. Pomieszczenia misji są nietykalne. Funkcjonariusze państwa przyjmującego nie mogą do nich wkraczać, chyba że uzyskają na to zgodę szefa misji.
2. Państwo przyjmujące ma szczególny obowiązek przedsięwzięcia wszelkich stosownych kroków dla ochrony pomieszczeń misji przed jakimkolwiek wtargnięciem lub szkodą oraz zapobieżenia jakiemukolwiek zakłóceniu spokoju misji lub uchybieniu jej godności.
Źródło: Konwencja wiedeńska o stosunkach dyplomatycznych, sporządzona w Wiedniu dnia 18 kwietnia 1961 r., dostępny w internecie: sejm.gov.pl [dostęp 2.03.2020 r.].
Źródło III
Odpowiedź na interpelację nr 21361 w sprawie naruszenia eksterytorialności polskiej placówki w Tel AwiwieEksterytorialność (zakrajowość) jest to (…) swoista fikcja prawna, zgodnie z którą przedstawiciel dyplomatyczny oraz pomieszczenia misji dyplomatycznej pozostają na terytorium państwa wysyłającego i z tego powodu nie podlegają władzy państwa przyjmującego (tj. tego, na terytorium którego rzeczywiście się znajdują). Za twórcę koncepcji eksterytorialności uznaje się Hugo Grocjusza. Koncepcja eksterytorialności została co do zasady zarzucona w dziewiętnastym wieku. Postanowienia Konwencji Wiedeńskiej o stosunkach dyplomatycznych z 1961 roku przyznają misji dyplomatycznej nietykalność, która należy do najważniejszych przywilejów i immunitetów dyplomatycznych. Obecnie zarówno postanowienia Konwencji wiedeńskiej o stosunkach dyplomatycznych, jak i przedstawiciele doktryny stoją na stanowisku, iż pomieszczenia misji dyplomatycznej nie mogą być uznawane za eksterytorialne, a więc wyłączone spod jurysdykcji państwa przyjmującego.
Źródło: Odpowiedź na interpelację nr 21361 w sprawie naruszenia eksterytorialności polskiej placówki w Tel Awiwie, dostępny w internecie: sejm.gov.pl [dostęp 2.03.2020 r.].
Przeanalizuj przytoczone dane statystyczne dotyczące wyjazdów zagranicznych Polaków i wykonaj zadanie.
Wyjazdy wypoczynkowe Polaków w 2018 roku i plany na rok 2019W jakim kraju (jakich krajach) Pan(i) wypoczywał(a)?
Odpowiedzi osób (N – liczba osób) deklarujących co najmniej dwudniowy wypoczynek za granicą Kraj
2012
(N=187)2013
(N=161)2014
(N=177)2015
(N=213)2016
(N=199)2017
(N=179)2018
(N=221)Niemcy
14%
19%
22%
15%
14%
10%
16%
Grecja
5%
4%
5%
11%
13%
12%
14%
Chorwacja
12%
10%
14%
9%
12%
13%
13%
Włochy
11%
10%
8%
15%
11%
11%
13%
Czechy
11%
10%
13%
7%
6%
7%
9%
Austria
7%
6%
4%
8%
5%
4%
9%
Hiszpania
10%
9%
9%
10%
11%
17%
6%
Słowacja
6%
7%
5%
7%
8%
3%
6%
Wielka Brytania
7%
6%
7%
11%
8%
12%
5%
Ukraina
3%
4%
1%
1%
2%
2%
5%
Holandia
5%
3%
5%
2%
5%
4%
4%
Maroko
0%
0%
<1%
1%
0%
1%
3%
Francja
8%
8%
6%
5%
5%
3%
3%
Egipt
6%
5%
4%
2%
<1%
4%
3%
Turcja
4%
10%
7%
6%
3%
1%
3%
Litwa
1%
3%
3%
<1%
3%
1%
2%
Bułgaria
1%
4%
2%
6%
5%
4%
2%
Węgry
4%
7%
8%
4%
6%
6%
2%
Belgia
<1%
2%
3%
2%
2%
1%
2%
Norwegia
2%
1%
3%
2%
1%
2%
2%
Szwecja
2%
1%
1%
2%
3%
2%
2%
Dania
1%
0%
0%
2%
1%
1%
2%
Zjednoczone Emiraty Arabskie
0%
1%
0%
<1%
1%
0%
2%
Portugalia
2%
2%
2%
3%
3%
4%
2%
USA
1%
1%
<1%
1%
2%
1%
1%
Gruzja
1%
0%
<1%
0%
<1%
0%
1%
Czarnogóra
3%
1%
0%
1%
2%
3%
1%
Albania
<1%
0%
1%
1%
1%
2%
1%
Rosja
1%
<1%
0%
0%
0%
0%
1%
Szwajcaria
<1%
1%
2%
<1%
1%
2%
1%
Słowenia
0%
0%
0%
0%
1%
1%
1%
Rumunia
1%
1%
0%
0%
1%
1%
1%
Izrael
0%
2%
0%
1%
<1%
2%
<1%
Korea Południowa
0%
0%
0%
0%
0%
0%
<1%
Łotwa
0%
<1%
0%
0%
0%
0%
<1%
Zimbabwe
0%
0%
0%
0%
0%
0%
<1 %
Zambia
0%
0%
0%
0
0%
0%
<1%
Botswana
0%
0%
0%
0%
0%
0%
<1%
Finlandia
0%
0%
0%
<1%
<1%
<1%
<1%
Chiny
0%
0%
0%
<1%
<1%
<1%
<1%
Białoruś
0%
1%
0%
0%
1%
1%
<1%
Australia
0%
1%
0%
0%
0%
0%
<1%
Cypr
2%
0%
1%
0%
1%
1%
<1%
Irlandia
2%
2%
1%
<1%
2%
2%
<1%
Uwaga! Procenty nie sumują się do 100, gdyż część respondentów wyjeżdżała za granicę więcej niż raz lub za jednym razem odwiedzała więcej niż jeden kraj. Każdy respondent był liczony tylko raz, nawet jeśli odwiedzał dany kraj wielokrotnie. W tabeli uwzględniono wyłącznie kraje wymienione przez respondentów jako cele podróży w 2018 roku.
Źródło: Wyjazdy wypoczynkowe Polaków w 2018 roku i plany na rok 2019, [w:] CBOS, Komunikat z badań CBOS nr 23/2019, Warszawa 2019, s. 14.
Rozstrzygnij, czy poniższe stwierdzenia są prawdziwe, czy fałszywe.
| Stwierdzenie | Prawda | Fałsz |
| W 2018 r. – tak jak poprzednio – większość respondentów wyjeżdżających za granicę w celach wypoczynkowych lub turystycznych wybierała kierunki europejskie. | □ | □ |
| Nieprzerwanie od 2012 r. Niemcy utrzymują miejsce lidera w rankingu najpopularniejszych kierunków zagranicznych wyjazdów turystycznych Polaków. | □ | □ |
| W ciągu ostatnich pięciu lat częściej jeździliśmy do Chorwacji niż do Włoch. | □ | □ |
Materiał źródłowy do zadań 5 i 6.
Zmiany w norweskim systemie opieki na dzieckiem po interwencjach RPO i MSZPo licznych interwencjach polskiego Rzecznika Praw Obywatelskich oraz Ministerstwa Spraw Zagranicznych Minister Norwegii ds. Dzieci, Równości i Inkluzji Społecznej zapowiedziała zmiany związane z postępowaniem w sprawach odbierania polskich dzieci rodzinom zamieszkującym w Norwegii.
Od 2013 r. Rzecznik interweniował u władz polskich oraz współpracował z norweskim ombudsmanem w sprawach związanych z postępowaniem norweskich urzędów pomocy społecznej dotyczących opieki nad dzieckiem (Barnevernet). Do Biura Rzecznika Praw Obywatelskich docierały skargi na nadmiernie stanowcze reakcje norweskiego urzędu względem polskich rodziców przebywających w Norwegii. Po interwencjach Rzecznika polski MSZ w nocie dyplomatycznej do norweskiego rządu podniósł, że urzędnicy Barnevernet nie uwzględniają przy ocenie sytuacji różnic kulturowych, jakie zachodzą między rodzinami polskimi a norweskimi, a wynikają z nieco innego podejścia do wychowywania dzieci.
W konsekwencji prowadzi to do natychmiastowego i w ocenie władz polskich często niezawinionego z punktu widzenia rodziców odbierania dziecka rodzinie i umieszczenia go w placówce zastępczej.
O podobnych sprawach do tej pory polskie służby konsularne nie były zawsze informowane przez władze norweskie. Według zapowiedzi władz Norwegii praktyka ta ma ulec zmianie, a polski konsul ma być o takich przypadkach informowany, a także włączony w postępowanie przed Barnevernet w sprawach mających związek z polskimi dziećmi. Jest to zmiana istotna, ponieważ włączenie polskich służb konsularnych może pomóc załagodzić konflikt, gdy mylnie interpretowane są zachowania i zwyczaje polskich rodzin, budzące zastrzeżenia strony norweskiej.
Rzecznik Praw Obywatelskich z satysfakcją odnotowuje zapowiedziane zmiany, jednocześnie dziękując Ministerstwu Spraw Zagranicznych i norweskiemu ombudsmanowi za współpracę w tym zakresie.
Źródło: Zmiany w norweskim systemie opieki na dzieckiem po interwencjach RPO i MSZ, 16.09.2015 r., dostępny w internecie: rpo.gov.pl [dostęp 2.03.2020 r.].
Zapoznaj się z poniższymi materiałami źródłowymi i wykonaj zadanie.
Źródło I
Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r.Art. 133
1. Prezydent Rzeczypospolitej jako reprezentant państwa w stosunkach zewnętrznych:
1) ratyfikuje i wypowiada umowy międzynarodowe, o czym zawiadamia Sejm i Senat,
2) mianuje i odwołuje pełnomocnych przedstawicieli Rzeczypospolitej Polskiej w innych państwach i przy organizacjach międzynarodowych,
3) przyjmuje listy uwierzytelniające i odwołujące akredytowanych przy nim przedstawicieli dyplomatycznych innych państw i organizacji międzynarodowych.2. Prezydent Rzeczypospolitej przed ratyfikowaniem umowy międzynarodowej może zwrócić się do Trybunału Konstytucyjnego z wnioskiem w sprawie jej zgodności z Konstytucją.
3. Prezydent Rzeczypospolitej w zakresie polityki zagranicznej współdziała z Prezesem Rady Ministrów i właściwym ministrem.
Art. 144
1. Prezydent Rzeczypospolitej, korzystając ze swoich konstytucyjnych i ustawowych kompetencji, wydaje akty urzędowe.
2. Akty urzędowe Prezydenta Rzeczypospolitej wymagają dla swojej ważności podpisu Prezesa Rady Ministrów, który przez podpisanie aktu ponosi odpowiedzialność przed Sejmem.
3. Przepis ust. 2 nie dotyczy:
1) zarządzania wyborów do Sejmu i Senatu,
2) zwoływania pierwszego posiedzenia nowo wybranych Sejmu i Senatu,
3) skracania kadencji Sejmu w przypadkach określonych w Konstytucji,
4) inicjatywy ustawodawczej,
5) zarządzania referendum ogólnokrajowego,
6) podpisywania albo odmowy podpisania ustawy,
7) zarządzania ogłoszenia ustawy oraz umowy międzynarodowej w Dzienniku Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej,
8) zwracania się z orędziem do Sejmu, do Senatu lub do Zgromadzenia Narodowego,
9) wniosku do Trybunału Konstytucyjnego,
10) wniosku o przeprowadzenie kontroli przez Najwyższą Izbę Kontroli,
11) desygnowania i powoływania Prezesa Rady Ministrów,
12) przyjmowania dymisji Rady Ministrów i powierzania jej tymczasowego pełnienia obowiązków,
13) wniosku do Sejmu o pociągnięcie do odpowiedzialności przed Trybunałem Stanu członka Rady Ministrów,
14) odwoływania ministra, któremu Sejm wyraził wotum nieufności,
15) zwoływania Rady Gabinetowej,
16) nadawania orderów i odznaczeń,
17) powoływania sędziów,
18) stosowania prawa łaski,
19) nadawania obywatelstwa polskiego i wyrażania zgody na zrzeczenie się obywatelstwa polskiego,
20) powoływania Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego,
21) powoływania Prezesa i Wiceprezesa Trybunału Konstytucyjnego,
22) powoływania Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego,
23) powoływania prezesów Sądu Najwyższego oraz wiceprezesów Naczelnego Sądu Administracyjnego,
24) wniosku do Sejmu o powołanie Prezesa Narodowego Banku Polskiego,
25) powoływania członków Rady Polityki Pieniężnej,
26) powoływania i odwoływania członków Rady Bezpieczeństwa Narodowego,
27) powoływania członków Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji,
28) nadawania statutu Kancelarii Prezydenta Rzeczypospolitej oraz powoływania i odwoływania Szefa Kancelarii Prezydenta Rzeczypospolitej,
29) wydawania zarządzeń na zasadach określonych w art. 93,
30) zrzeczenia się urzędu Prezydenta Rzeczypospolitej.Źródło: Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r., dostępny w internecie: prawo.sejm.gov.pl [online, dostęp: 17.04.2020].
Źródło II
Ustawa z dnia 27 lipca 2001 r. o służbie zagranicznejArt. 17. 1. Ambasadora mianuje i odwołuje Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej na wniosek ministra właściwego do spraw zagranicznych, zaakceptowany przez Prezesa Rady Ministrów.
Źródło: Ustawa z dnia 27 lipca 2001 r. o służbie zagranicznej, dostępny w internecie: prawo.sejm.gov.pl [dostęp 2.03.2020 r.].
Źródło III
Co Ty wiesz o ambasadorze?Generalnie powoływanie i odwoływanie ambasadorów jest rolą głowy państwa, czyli na polskim gruncie prezydenta. Dodatkowo dzieje się to na wniosek Ministra Spraw Zagranicznych, który najpierw akceptuje Rada Ministrów. Jednocześnie ma miejsce swego rodzaju „rozmowa kwalifikacyjna” prowadzona przez Komisję Spraw Zagranicznych Sejmu Rzeczpospolitej Polskiej. Wprawdzie opinia Komisji nie ma charakteru wiążącego, ale tak czy owak widać, że procedura powołania ambasadora nie jest realizowana „od ręki”. Ponadto przed „wysłaniem” swojego przedstawiciela państwo musi upewnić się, że kraj przyjmujący nie będzie miał nic przeciwko wybranej osobie. W tym celu stosuje się tzw. agrément, innymi słowy pozwolenie, które trafia za pośrednictwem ambasady państwa wysyłającego do jej odpowiednika w państwie przyjmującym (co ważne – drogą poufną). Wówczas piastujący funkcję ambasador kieruje do dyrektora Protokołu Dyplomatycznego prośbę o pozwolenie dla swojego następcy, prezentując kluczowe informacje na jego temat. Agrément stanowi warunek konieczny do powołania danego kandydata na ambasadora. A to jeszcze nie koniec. Aby potencjalny ambasador został faktycznym przedstawicielem dyplomatycznym, niezbędna jest jeszcze akredytacja, która odbywa się poprzez wręczenie tzw. listów uwierzytelniających szefowi państwa przyjmującego przez głowę państwa wysyłającego. Listy te są wyjątkowe nie tylko z powodu swojej roli, ale także formy – dosyć nietypowej, szczególnie współcześnie. Są one bowiem przygotowywane z wykorzystaniem kaligrafii i mają niemal artystyczny charakter.
Źródło: Co Ty wiesz o ambasadorze?, 11.10.2015 r., dostępny w internecie: goodmanners.pl [dostęp 2.03.2020 r.].
Źródło IV
Konwencja wiedeńska o stosunkach dyplomatycznych, sporządzona w Wiedniu dnia 18 kwietnia 1961 r.Artykuł 4.1. Państwo wysyłające powinno się upewnić, że osoba, którą zamierza akredytować jako szefa misji w państwie przyjmującym, otrzymała agrément tego państwa.
2. Państwo przyjmujące nie jest zobowiązane do podania państwu wysyłającemu przyczyn odmowy agrément.
Źródło: Konwencja wiedeńska o stosunkach dyplomatycznych, sporządzona w Wiedniu dnia 18 kwietnia 1961 r., dostępny w internecie: sejm.gov.pl [dostęp 2.03.2020 r.].
Uporządkuj w kolejności chronologicznej etapy powoływania ambasadora RP.
- Kontrasygnata Prezesa Rady Ministrów na akcie mianowania ambasadora.
- Wniosek Ministra Spraw Zagranicznych ws. mianowania kandydata na ambasadora RP.
- Mianowanie ambasadora przez Prezydenta RP.
- Złożenie przez nowego ambasadora listów uwierzytelniających na ręce głowy państwa przyjmującego.
- Wręczenie ambasadorowi listów uwierzytelniających przez Prezydenta RP.
- Uzyskanie agrément państwa przyjmującego.
- Opinia sejmowej Komisji Spraw Zagranicznych ws. kandydata na ambasadora RP.
- Akceptacja kandydatury przez Prezesa Rady Ministrów.
Na czym polega praca ambasadora?Zuzanna Brud, Bankier.pl: Jakie były pierwsze wrażenia po zostaniu ambasadorem kraju, do którego został Pan wysłany?
Tomasz Orłowski, ambasador RP we Francji: Dla zawodowego dyplomaty zostać ambasadorem oznacza zwieńczenie kariery, tak jak buława marszałkowska w plecaku żołnierza. Francja, w której mam zaszczyt być ambasadorem, jest krajem, z którym jestem szczególnie związany. Tu odbyłem studia i doktoryzowałem się, francuski jest językiem, który jest mi równie bliski jak ojczysty, tu również rozpoczynałem swoją pracę na początku kariery dyplomatycznej w 1990 roku. Jest jednym z najważniejszych partnerów politycznych Polski, współzałożycielem Unii Europejskiej i stałym członkiem Rady Bezpieczeństwa ONZ, państwem o bardzo znacznych możliwościach wpływu na arenie międzynarodowej. Pierwszym wrażeniem było poczucie spełnienia marzenia życia i zrealizowania ambicji zawodowej.
Z jakimi wyzwaniami i wyrzeczeniami wiązało się objęcie stanowiska ambasadora? Jakie przeszkody w tej pracy były najtrudniejsze do pokonania?
Wyzwaniem jest najbardziej godne reprezentowanie Rzeczypospolitej, umiejętność świadczenia sobą o jej dojrzałości politycznej, o nowoczesności jej rozwoju i otwartości intelektualnej, o jej randze międzynarodowej, dla których przeciwstawieniem byłby prowincjonalizm zachowań. Wyzwaniem jest zbudowanie sobie odpowiedniej pozycji w kraju urzędowania, czyli zdobycie zaufania i wiarygodności ze strony rozmówców oraz zdolności wpływu. Należy posiąść wszystkie zalety człowieka światowego, zachowując przy tym w najczystszej postaci swą polskość. Wyrzeczenia dotyczą prywatnej i rodzinnej strony życia, które w części oczywiście wynagradza prestiż stanowiska. Są nimi: pełna dyspozycyjność 24 godziny na dobę łącznie z weekendami, niosąca również ograniczenia dla prywatności, konieczność rezygnacji współmałżonka z własnej kariery zawodowej i podporządkowanie się rytmowi przeprowadzek, częste zmiany szkół dzieci i odrywanie ich od kręgu przyjaciół.
Proszę wskazać na jedną sytuację z pracy ambasadora, która szczególnie wbiła się Panu w pamięć i dlaczego tak się stało?
12 września 2012 rano francuski minister spraw wewnętrznych powiadomił mnie telefonicznie o wypadku polskiego autokaru pod Miluzą. Wprawdzie policja powiadomiła już nasze służby konsularne, ale minister chciał mi to przekazać osobiście, oferując wszelką pomoc. Mimo że sprawa kompetencyjnie podlegała Konsulatowi Generalnemu w Lille, rozdzwoniły się u mnie telefony i zasypało mnie mailami. Zdałem sobie sprawę z oczekiwań polskiej opinii publicznej na bliższe wiadomości, a konsul z Lille potrzebował sześciu godzin, żeby dojechać na miejsce wypadku (650 km).
Pośpieszyli koledzy z innych placówek, a ja – ustanowiwszy koordynację informowania w moim wydziale konsularnym i odwoławszy zaplanowane spotkania – poprosiłem ministra spraw wewnętrznych o helikopter i poleciałem bezpośrednio na miejsce wypadku. W drodze okazało się, że na miejsce przybywa też francuski minister transportu lecący właśnie z Berlina. Razem obejrzeliśmy miejsce, spotkaliśmy się z podróżnymi, poszkodowanymi, rannymi i ratownikami, a później wspólnie odpowiadaliśmy na pytania prasy. Wprawdzie było to logistycznie trudne, a moja obecność nie wpływała zasadniczo na doskonałą pracę naszych konsulów, francuskich ekip ratowniczych i medycznych, ale byłoby niewyobrażalne, by nie było mnie na miejscu.
Jak wygląda dzień powszedni ambasadora?
Mój powszedni dzień pracy trwa normalnie około 13–14 godzin. Zaczynam go przed 9 lekturą prasy, maili, porannej korespondencji i rozdzielania zadań dla współpracowników. Często poranek poświęcam też na pierwsze śniadanie z dziennikarzami, politykami lub obcymi ambasadorami. Zwyczajowo lubię też rano pisać najważniejsze raporty, wymagające szczególnego skupienia i koncentracji. Następnie spotkania w ambasadzie albo rozmowy z partnerami francuskimi (urząd prezydenta i premiera, MSZ i inne resorty, parlament, gospodarka). Następnie służbowy lunch, może mieć formę pogłębionej rozmowy lub spotkania w szerszym gronie, np. z przedstawicielami komisji spraw zagranicznych parlamentu. Powrót do pracy biurowej (korespondencja, telefony, ewentualnie kolejne rozmowy), często także oficjalne zajęcia na zewnątrz. Unikam wychodzenia do obcych ambasad na organizowane prawie codziennie przyjęcia z okazji świąt narodowych. Po pracy, jeśli jest czas, jadę się przebrać, ale często prosto z ambasady jadę na oficjalną kolację lub wydaję taką w swojej rezydencji, rzadko kończąc dzień przed północą.
Jakie wykształcenie i jakie cechy uważa Pan za przydatne do pracy w dyplomacji, zwłaszcza na stanowisku ambasadora?
Dyplomaci zasadniczo mają wykształcenie humanistyczne (historia, politologia i stosunki międzynarodowe, filologie obce), prawnicze lub ekonomiczne. Jednak przygotowanie teoretyczne bywa mniej przydatne niż cechy osobowościowe i praktyka nabyta w zawodzie. Ambasador zgodnie z klasyczną definicją ma negocjować, informować i reprezentować. Oczywiście mieści się w tym i działanie na rzecz interesów ekonomicznych, obecności kulturalnej i opieki nad współobywatelami. Aby wykonywać dobrze te zadania, powinna go cechować łatwość kontaktu z ludźmi, naturalna uprzejmość i sympatia, które ich dobrze usposabiają, czyli powodują, że chętnie go się słucha i równie chętnie dzieli informacjami czy ocenami. Musi wykazywać się autorytetem i wiarygodnością, aby budzić zaufanie i móc przekonywać. Powinien zajmować stanowisko wyważone i umiarkowane, unikając sądów stronniczych i skrajnych, które utrudnią mu kontakty na przyszłość. Jako gospodarz powinien być rozmówcą ciekawym, różnorodnym, nieograniczającym się do tematów zawodowych, co podniesie jego atrakcyjność towarzyską, wpływając na wizerunek.
Źródło: Zuzanna Brud, Na czym polega praca ambasadora?, 13.01.2013 r., dostępny w internecie: bankier.pl [dostęp 2.03.2020 r.].