Przypomnij sobie, jakie skojarzenie wywołują słowa: „sielski”, „sielankowy”, „idylliczny”.

W wierszu panuje tajemniczy, ponury, wzbudzający niepokój, ale również nostalgię nastrój, który zwiastuje zakończenie pewnego etapu związanego z tworzeniem literatury. Nastrój wiersza jest przeciwieństwem idyllicznego nastroju typowego dla oświeceniowych sielanek.

Zastanów się, jaki efekt chciała osiągnąć poetka, używając tak wielu epitetów. Jak dzięki nim czytelnik widzi opisany świat?

Wiersz Marii Pawlikowskiej‑Jasnorzewskiej składa się tylko z trzech strof, ale liczy bardzo wiele (ponad 20) epitetów, co świadczy o tym, że jest bardzo opisowy i działa na wyobraźnię odbiorcy. Poetka zdaje się wręcz odmalowywać scenę liryczną, ponieważ za pomocą epitetów dokładnie określa barwy lub ich odcienie.

Zwróć uwagę na środki stylistyczne, których używa poetka: epitety, zdrobnienie, porównania.

Laura i Filon nie są przedstawieni jak szczęśliwi, zakochani w sobie pasterze wiodący spokojne życie na łonie natury; wydają się smutni jak bohaterowie, których życie na wieki zastygło na ponurym obrazie.

Jeśli nie znasz znaczenia słowa „ambiwalentny”, możesz sprawdzić je w Słowniku języka polskiego lub Słowniku wyrazów obcych.

Przykładowa odpowiedź:

1. Poetka nawiązuje do znanej sielanki Laura i Filon, ale znacząco ją reinterpretuje, zwracając uwagę na sztuczność i wyczerpanie konwencji sentymentalnej.

2. Wiersz zawiera podstawowe motywy sielanki o Laurze i Filonie, ale panuje w nim odmienny niż idylliczny nastrój, przez co zarówno bohaterowie, jak i przypisane im atrybuty stają się obcy, sztuczni.

3. Laura i Filon Przyszli w proch się rozsypać (płascy jak kwiat w książce), co świadczy o tym, że sentymentalny sposób kreowania bohaterów wyczerpał się, nie ma racji bytu w świecie współczesnym poetce – jej postawa jest więc antysentymentalna.