Ważne daty
1732–1809 – lata życia Józefa Haydna
1738 – wydanie Essercizi per gravicembalo Domenico Scarlattiego
1756–1791 – lata życia Wolfganga Amadeusza Mozarta
1762 – prapremiera Orfeusza i Eurydyki Christopha Willibalda Glucka w Wiedniu
1770–1827 – lata życia Ludwiga van Beethovena
ok. 1770 – początek symfonii z nurtu burzy i naporu u Haydna
1774 – konflikt gluckistów z puccinistami
1787 – premiera opery Don Giovanni Mozarta
1788 – powstają 3 ostatnie Symfonie (Es‑dur, g‑moll i C‑dur) Mozarta
1791 – prapremiera Czarodziejskiego fletu Mozarta
1800 – prapremiera I Symfonii C‑dur oraz I Koncertu fortepianowego C‑dur Beethovena
1805 – opera Fidelio Beethovena
1808 – prapremiera m. in. V i VI Symfonii Beethovena
1811 – powstaje VII i VIII Symfonia Beethovena
1822 – Beethoven komponuje swoją ostatnią sonatę (Sonata c‑moll op. 111)
1824 – premiera IX Symfonii d‑moll op. 125 Beethovena
Scenariusz lekcji dla nauczyciela.
I. Muzyka w ujęciu historycznym – periodyzacja, język, właściwości i charakterystyka.
6. Klasycyzm. Uczeń:
1) charakteryzuje muzykę w kontekście estetyki epoki:
a) okres przedklasyczny i jego reprezentantów (klawesyniści francuscy, Christoph Willibald Gluck),
b) szkoła mannheimska i jej wpływ na powstanie klasycyzmu,
c) opisuje styl galant,
g) twórczość i działalność klasyków wiedeńskich;
2) omawia cechy wybranych form muzycznych:
a) części cyklu sonatowego (w tym allegro sonatowe),
b) formy oparte na cyklu sonatowym: sonata klasyczna, symfonia, koncert solowy, muzyka kameralna;
4) wymienia i charakteryzuje twórczość kompozytorów (Joseph Haydn, Wolfgang Amadeusz Mozart, Ludwig van Beethoven);
6) zna pojęcia: styl galant, homofonia, klasycy wiedeńscy, elementy allegra sonatowego (dualizm tematyczny, ekspozycja, przetworzenie, repryza), kadencja wirtuozowska.
II. Analiza i interpretacja dzieł muzycznych. Uczeń:
1) zna podstawowe terminy i pojęcia właściwe dla opisu i zrozumienia wybranych dzieł muzycznych;
2) nazywa i porządkuje główne nurty, gatunki i style muzyczne, wskazuje formy wypowiedzi artystycznej spoza tradycyjnej klasyfikacji uzasadniając swoją wypowiedź;
3) zna konteksty kulturowe i naukowe powstawania muzyki.
wymieniać kompozytorów klasycystycznych;
stosować właściwą terminologię muzyczną;
opisywać barokowe i klasycystyczne formy muzyczne;
definiować pojęcia: fugatofugato, hybryda formalnahybryda formalna.
Sprawdzian wiedzy
Zapoznaj się z krótkimi notami biograficznymi klasyków wiedeńskich, a następnie odpowiedz na pytania.
1. Który z kompozytorów może się poszczycić największą ilością symfonii. Podaj nazwisko kompozytora, oraz liczbę symfonii.
2. Kto napisał III Symfonię Es- dur? Komu miała zostać zadedykowana?
3. Który z kompozytorów współpracował ze znanymi libercistami, między innymi z Lorenzo da Ponte? Wymień dwa libretta przy których pracował ten artysta.
Wyjaśnij, jaką rolę odegrał Christoph Willibald Gluck w reformie opery.
Posłuchaj fragmentu utworu Eine kleine Nachtmusik Mozarta.
Wskaż czym jest to dzieło.
Do każdego przykładu muzycznego przyporządkuj kompozytora.
Ludwig van Beethoven | |
Józef Haydn | |
Wolfgang Amadeusz Mozart |
Zadanie posiada plik audio, który można odsłuchać w wersji online podręcznika.
Wysłuchaj ponownie przykładów muzycznych i dopasuj do nich tytuły.
Sonata c-moll Patetyczna op. 13 cz. II | |
Kwartet smyczkowy C-dur Cesarski cz. III | |
Aria szampańska z opery Don Giovanni |
Zadanie posiada plik audio, który można odsłuchać w wersji online podręcznika.
Posłuchaj fragmentu utworu Ludwiga van Beethovena. Następnie wybierz formę, jaką reprezentuje przykład.
Przyjrzyj się poniższej ilustracji interaktywnej, która przedstawia postać Ptasznika z opery Czarodziejski flet.
Słownik pojęć
w tłum. Ćwiczenia na klawesyn; zbiór 555 jednoczęściowych utworów poruszających różne aspekty techniczne gry na instrumencie; stanowią one prototyp sonaty klasycznej z powodu homofonicznego charakteru utworów, wykorzystania kontrastujących motywów (często dwóch) oraz wydzielenia ekspozycji, przetworzenia i repryzy; współcześnie nazywane sonatami.
używane w utworach homofonicznych; fragment utworu napisany w polifonii imitacyjnej, przypominającej fugę.
połączenie cech przynajmniej dwóch różnych form w jednym utworze, np. formy sonatowej z wariacjami.
z niem. burza i napór; nazwa nurtu od dramatu Friedriecha Maximiliana Klingera o tym samym tytule; w sztuce głównie dominuje w latach 60. I 70. XVIII w.; emocje stały w centrum zainteresowań twórców; człowiek jest siedliskiem uczuć, a nie harmonii; sztuka miała wzburzać emocje u odbiorcy; muzyka z tego nurtu cechowała się nagłymi: pauzami, akcentami, zmianami dynamicznymi oraz modulacjami.
Źródło: D. Gwizdalanka, Historia muzyki 2, PWM, Kraków 2006, s. 111–112.
Galeria dzieł sztuki
Biblioteka muzyczna
Bibliografia
R. Heisinga Plotki z pięciolinii. Anegdoty o muzykach
J. Ekierta 500 zagadek muzycznych.