Wróć do informacji o e-podręczniku Wydrukuj Pobierz materiał do PDF Pobierz materiał do EPUB Pobierz materiał do MOBI Zaloguj się, aby dodać do ulubionych Zaloguj się, aby skopiować i edytować materiał Zaloguj się, aby udostępnić materiał Zaloguj się, aby dodać całą stronę do teczki
RXGYjXBZ9bddD

Styl międzynarodowy w architekturze

Ważne daty

1914 – zakończenie budowy fabryki obuwia Fagus w Alfeld Waltera Gropiusa

1925‑1926 budowa budynku Bauhausu w Dessau Waltera Gropiusa

1927 – projekt bloku na osiedlu mieszkaniowym Weissenhof  Miesa van der Rohe’a na wystawę Werkbundu w Stuttgarcie

1927‑1929 – lata budowy Lovell House w Los Angeles Richarda Neutra

1929 – pawilon w Barcelonie Miesa van der Rohe’a

1929 – 1931 – lata budowy Villi Savoye w Poissy Le Corbusiera

1930 – zakończenie budowy Willi Tugendhatów w Brnie Miesa van der Rohe’a

1932 – utworzenie określenia stylu międzynarodowego przez Philipa Johnsona i Henry'ego‑Russella Hitchcocka w publikacji Styl Międzynarodowy: Architektura od 1922 roku

1938 – powstanie Gropius House w Lincoln

1947 – powstanie Willi Kaufmanna w Palm Springs Richarda Neutra

1952 – powstanie osiedla Unité d’Habitation w Marsylii Le Corbusiera

1

Scenariusz lekcji dla nauczyciela

RNmTI90Ul1yBn
Scenariusz zajęć do pobrania.

I. Rozwijanie zdolności rozumienia przemian w dziejach sztuki w kontekście ich uwarunkowań kulturowych i środowiskowych, epok, kierunków, stylów i tendencji w sztuce. Uczeń:

I.2. wymienia cechy sztuki poszczególnych epok, kierunków i tendencji;

I.4. prawidłowo sytuuje w czasie i w przestrzeni geograficznej poszczególne epoki, style, kierunki i tendencje w sztuce;

I.5. charakteryzuje i opisuje sztukę powstałą w obrębie poszczególnych epok, kierunków i tendencji;

II. Zapoznawanie z najwybitniejszymi osiągnięciami w zakresie architektury i sztuk plastycznych. Uczeń:

II.1. wymienia i rozpoznaje najbardziej znane dzieła sztuki różnych epok, stylów oraz kierunków sztuk plastycznych;

II.13.a) w architekturze: planu, układu przestrzennego, opisu fasady i elewacji, wnętrza,

II.2. wskazuje twórców najbardziej reprezentatywnych dzieł;

II.4. zna plany i układy przestrzenne najbardziej znanych dzieł architektury oraz dzieł charakterystycznych dla danego stylu i kręgu kulturowego;

II.9. identyfikuje najbardziej reprezentatywne i najsłynniejsze dzieła na podstawie charakterystycznych środków warsztatowych i formalnych oraz przyporządkowuje je właściwym autorom;

III. Zapoznawanie z dorobkiem najwybitniejszych twórców dzieł architektury i sztuk plastycznych. Uczeń:

III.1. wymienia najistotniejszych twórców dla danego stylu lub kierunku w sztuce;

III.2. zna najwybitniejsze dzieła z dorobku artystycznego wybitnych przedstawicieli poszczególnych epok, kierunków i tendencji w sztuce od starożytności po czasy współczesne, z uwzględnieniem artystów schyłku XX i początku XXI wieku;

III.4. łączy wybrane dzieła z ich autorami na podstawie charakterystycznych środków formalnych;

III.5. na podstawie przedłożonych do analizy przykładów dzieł formułuje ogólne cechy twórczości następujących twórców: Fidiasz, Poliklet, Praksyteles, Giotto, Jan van Eyck, Hieronim Bosch, Masaccio, Sandro Botticelli, Leonardo da Vinci, Michał Anioł, Andrea Mantegna, Piero della Francesca, Rafael Santi, Giorgione, Tycjan, Jacopo Tintoretto, Pieter Bruegel Starszy, Albrecht Dürer, Hans Holbein Młodszy, Donatello, Filippo Brunelleschi, Andrea Palladio, El Greco, Caravaggio, Gianlorenzo Bernini, Francesco Borromini, Diego Velázquez, Bartolomé Esteban Murillo, Georges de la Tour, Nicolas Poussin, Claude Lorrain, Peter Rubens, Anton van Dyck, Frans Hals, Rembrandt van Rijn, Jan Vermeer van Delft, Antoine Watteau, Jacques Louis David, Jean Auguste Dominique Ingres, Antonio Canova, Berthel Thorvaldsen, Francisco Goya, Eugène Delacroix, Caspar David Friedrich, William Turner, John Constable, Gustave Courbet, Jean François Millet, Eduard Manet, Claude Monet, Edgar Degas, August Renoir, Georges Seurat, Vincent van Gogh, Paul Gauguin, Paul Cézanne, Henri de Toulouse‑Lautrec, August Rodin, Gustaw Klimt, Alfons Mucha, Antonio Gaudí, Edward Munch, Henri Matisse, Pablo Picasso, Umberto Boccioni, Wasyl Kandinsky, Piet Mondrian, Kazimierz Malewicz, Marcel Duchamp, Giorgio de Chirico, Salvador Dalí, René Magritte, Marc Chagall, Amadeo Modigliani, Jackson Pollock, Andy Warhol, Roy Lichtenstein, Claes Oldenburg, Francis Bacon, Yves Klein, Niki de Saint Phalle, Christo, Duane Hanson, Victor Vasarelly, Alberto Giacometti, Constantin Brançusi, Henry Moore, Le Corbusier, Frank Lloyd Wright, oraz artystów polskich i działających w Polsce (m.in. takich jak: Wit Stwosz, Bartłomiej Berrecci, Tylman z Gameren, Dominik Merlini, Bernardo Belotto, Marceli Bacciarelli, Piotr Aigner, Piotr Michałowski, Artur Grottger, Henryk Rodakowski, Jan Matejko, Józef Chełmoński, Maksymilian i Aleksander Gierymscy, Józef Brandt, Olga Boznańska, Józef Pankiewicz, Władysław Podkowiński, Jan Stanisławski, Leon Wyczółkowski, Henryk Siemiradzki, Xawery Dunikowski, Stanisław Wyspiański, Józef Mehoffer, Jacek Malczewski, Witold Wojtkiewicz, Witkacy, Leon Chwistek i inni przedstawiciele grupy formistów, przedstawiciele grupy Rytm, kapistów i grupy „a.r.”, Tadeusz Makowski, Andrzej Wróblewski, Tadeusz Kantor, Jerzy Nowosielski, Alina Szapocznikow, Władysław Hasior, Roman Opałka, Magdalena Abakanowicz);

IV. Kształcenie w zakresie rozumienia i stosowania terminów i pojęć związanych z dziełami sztuki, ich strukturą i formą, tematyką, techniką wykonania. Uczeń:

IV.1. definiuje terminy związane z opisem formy i struktury dzieła architektonicznego, w tym określenia dotyczące typów i elementów planów budowli, elementów konstrukcyjnych i dekoracyjnych (dekoracji fasady i wnętrza) oraz układu przestrzennego;

IV.5. analizując i opisując dzieła architektoniczne, właściwie stosuje terminy i pojęcia dotyczące struktury architektury;

V. Zapoznanie ze zbiorami najważniejszych muzeów i kolekcji dzieł sztuki na świecie i w Polsce, a także z funkcją mecenatu artystycznego oraz jego wpływem na kształt dzieła sztuki. Uczeń:

V.3. łączy dzieło z muzeum lub miejscem (kościoły, pałace, galerie), w którym się ono znajduje;

V.4. łączy dzieło z fundatorem, mecenasem lub marszandem, dla którego powstało.

Nauczysz się

określać genezę stylu międzynarodowego

wyjaśniać źródło nazwy kierunku;

omawiać cechy wskazanych obiektów architektury

rozpoznać budowle i ich autorów.

Geneza stylu międzynarodowego

Styl międzynarodowy to jeden z nurów modernistycznych w architekturze XX wieku, rozwijający się w latach 20. i 30. XX wieku, najpierw w Europie, później także w innych częściach świata, m.in. na Bliskim Wschodzie i USA. Termin ten został utworzony przez krytyków architektury i projektantów, Philipa Johnsona i Henry'ego‑Russella Hitchcocka w 1932 roku w eksponowanej w nowojorskiej galerii MoMA: Styl Międzynarodowy: Architektura od 1922. Hitchcock i Johnson ustalili kryteria estetyczna, które miały ją charakteryzować. Jako istotę architektury wyznaczyli kształtowanie ograniczonej przestrzeni, która powinna być regularna i zmodularyzowana, funkcjonalna, oparta na asymetrii rzutu i pozbawiona dekoracyjności. Budownictwo zerwało z dotychczasowym historyzmem i eklektyzmem. Po II wojnie światowej styl międzynarodowy stał się dominującym prądem modernizmu i utrzymał się do lat 90. Wśród jego najwybitniejszych przedstawicieli znaleźli się: Le Corbusier, Walter Gropius, Ludwig Mies van der Rohe, Richard Neutra.

Przykłady budowli w stylu międzynarodowym

Do rozwoju stylu międzynarodowego przyczyniła się przedwojenna realizacja Waltera Gropiusa (1883‑1969), zaprojektowana wspólnie z Adolfem Meyerem fabryka obuwia Fagus w Alfeld (1911–1914), pierwsza budowla na świecie, w której w pełni wykorzystano elementy architektoniczne, które miały określić styl międzynarodowy – szkło i stal.

RZP68vQUeuuPZ
lustracja interaktywna przedstawia fabrykę Fagus, która występuje w Niemczech. Na ilustracji umieszczone są cztery aktywne punkty zawierające dodatkowe informacje: Punkt 1: Prawie całą fasadę wypełnia szkło i stal. Punkt 2: W narożnikach konstrukcja pozbawiona jest filarów w narożnikach. Punkt 3: Konstrukcja oparta została na stalowych filarach podtrzymujących strop. Punkt 4: Budynek oparty jest na prostocie i rytmiczności.
Walter Gropius i Adolf Meyer, „Fabryka Fagus”, Alfeld, 1911‑1912/14, Niemcy, adsttc.com, CC BY 3.0

Do najwyżej cenionych jego dzieł Gropiusa należy siedziba uczelni artystyczno‑rzemieślniczej Bauhausu, w Dessau (1925–1926). Gmach stał się nie tylko nową siedzibą szkoły założonej w 1906 roku przez księcia Weimaru, ale i dziełem programowym stylu międzynarodowego. Składający się z prostych brył kompleks składa się z trzech części – każda z nich dostosowana jest do pełnionych funkcji, ale wszystkie zostały połączone łącznikiem biegnącym nad ulicą. Budowla posiada żelbetową konstrukcję. Gropius pozbawił zewnętrzne ściany funkcji nośnej, stosując konstrukcję cofniętą od krawędzi stropowychStropstropowych płyt. Szklane kurtyny łączą się z otoczeniem, zastępując okna.

R9sm69VEqCwNZ
Ilustracja interaktywna przedstawia główny budynek Bauhausu. Na ilustracji umieszczone są cztery aktywne punkty zawierające dodatkowe informacje: Punkt 1: Na założenie składają się: warsztaty, salę teatralną, stołówkę oraz akademik usytuowano po jednej stronie ulicy Punkt 2: Szkoła miejska. Punkt 3: Dwukondygnacyjny łącznik z pomieszczeniami administracyjnymi na niższej kondygnacji oraz pracowniami Waltera Gropiusa i Adolfa Meyera na wyższej. Punkt 4: Estetyka oparta jest na geometrycznych układach tynkowanego muru i przeszkleń.
Walter Gropius, „Główny budynek Bauhausu”, 1925‑1926, Dessau, Niemcy, wikimedia.org, CC BY 3.0

Przykładem stylu międzynarodowego jest dom własny artysty, Gropius House, zbudowany w 1938 roku w Lincoln, w stanie Massachusetts. Zgodnie z filozofią Bauhausu każdy aspekt domu i otaczającego go krajobrazu został zaplanowany z myślą o maksymalnej wydajności i prostocie. Gropius starannie zlokalizował dom na trawiastym wzniesieniu otoczonym murami z kamienia, pośród mokradeł i sadu. Budynek został pomyślany jako część krajobrazu, w którym Gropius wykorzystywał przestrzenie zewnętrzne, aby podkreślić związek między strukturą a miejscem. Przesłonięty ganekGanekganek został umieszczony w taki sposób, że pomaga podzielić teren wokół domu na strefy adekwatne z pokojami domu. Konstrukcja składa się z tradycyjnej drewnianej ramy słupowo‑belkowej. W domu znajduje się salon, który ma otwarty plan z jadalnią, kuchnią, biurem, szwalnią, trzema sypialniami i czterema łazienkami. Jedną z najbardziej znaczących różnic między Domem Gropiusa a sąsiednimi domami jest płaski dach.

RsLyGdz6UTU0H
Walter Gropius, „Gropius House”, 1938, Lincoln, Stany Zjednoczone, wikimedia.org, CC BY 3.0

Zupełnie nowatorski pogląd na architekturę prezentował Ludwig Mies Van der Rohe (1886‑1969). Po klasycyzującym okresie twórczości i zaskakujących projektach koncepcyjnych, w latach 1925‑1927 opracował budynki mieszkalne w Berlinie i Stuttgarcie, świadczące o powrocie do stylu międzynarodowego, oparte o racjonalizm oraz założenia funkcjonalizmuFunkcjonalizmfunkcjonalizmu.

R14TxvKyTdynA
Na ilustracji znajduje się blok na osiedlu mieszkaniowym Weissenhof na wystawę Werkbundu w Stuttgarcie oraz dwa aktywne punkty zawierające dodatkowe informacje: Punkt 1: Stalowa konstrukcja umożliwiła swobodne rozplanowanie każdego z 24 mieszkań. Punkt 2: Okna ułożone są w jednym ciągu, pasmowo.
Mies van der Rohe, Blok na osiedlu mieszkaniowym Weissenhof na wystawę Werkbundu w Stuttgarcie, 1927, wikimedia.org, CC BY 3.0

Największym osiągnięciem artysty z tego okresu był niemiecki pawilon zaprezentowany na światowej wystawie w Barcelonie w roku 1929. Pawilon, założony na prostym planie, miał być pusty, bez eksponatów, pozostawiając jedynie konstrukcję towarzyszącą pojedynczej rzeźbie i specjalnie zaprojektowanym meblom (krzesło). Ten brak wyposażenia umożliwił Miesowi traktowanie pawilonu jako ciągłej przestrzeni, spoczywającej na cokole z trawertynu. Architekt chciał, aby ten budynek stał się „idealną strefą spokoju”. Ponieważ w pawilonie brakowało prawdziwej przestrzeni wystawienniczej, eksponatem miał stać się sam budynek.

RAJXY5yvpRLKb
Mies van der Rohe, Pawilon w Barcelonie, plan, 1929, wikimedia.org, CC BY 3.0
R1abyEHXOQ2vY1
Ilustracja interaktywna przedstawia pawilon w Barcelonie. Na ilustracji znajdują się cztery aktywne punkty zawierające dodatkowe informacje: Punkt 1: W południowej części w kształcie litery U, również z trawertynu, pomaga utworzyć aneks i duży zbiornik na wodę. Punkt 2: Płyty podłogowe pawilonu wystają poza basen - po raz kolejny łącząc je wewnątrz i na zewnątrz. Punkt 3: Inna ściana w kształcie litery U po przeciwnej stronie stanowiska tworzy również mniejszy zbiornik wodny. Tu ustawiony został pomnik Georga Kolbe. Punkt 4: Płyty dachowe, stosunkowo małe, są podtrzymywane przez chromowane podpory. Daje to wrażenie unoszącego się dachu.
Mies van der Rohe, Pawilon w Barcelonie, bryła, 1929, wikimedia.org, CC BY 3.0

Rozwiązania znane z pawilonu w Barcelonie zostały zastosowane także podczas realizacji projektu prywatnego domu Tugendhatów w Brnie z 1930 roku. Budynek jest położony na nierównym terenie, co Mies wykorzystał do rozłożenia poszczególnych kondygnacji – od strony ulicy usytuował wyższe, natomiast niższe (widoczne na zdjęciu) znajdują się od strony ogrodu. Prosta bryła pozbawiona jest dekoracji i posiada dużo swobodnej przestrzeni i jest dobrze oświetlona. Wnętrze ozdabiają szlachetne materiały – onyksOnyksonyks i drewno mahonioweMahońmahoniowe.

R1YBLtBQQabGK1
Ilustracja interaktywna przedstawia willę Tugendhatów. Na ilustracji umieszczone są trzy aktywne punkty zawierające dodatkowe informacje: Punkt 1: Ściany wzmocnione są szkieletem ze stalowej konstrukcji. Punkt 2: Elementy fragmenty budynku występują jedna przed drugą, tworząc ciekawą bryłę na zewnątrz. Punkt 3: Od strony ogrodu znajduje się taras widokowy.
Mies van der Rohe, Willa Tugendhatów, 1930, Brno, Czechy, wikimedia.org, CC BY 3.0

Wyjątkowe miejsce wśród architektów zajmuje Le Corbusier. W 1915 roku architekt stworzył rysunek, zawierający sześć żelbetowych słupów i trzy poziome płyty połączone tylko schodami, a będący kwintesencją stylu budowy opartego na konstrukcji żelbetową, pozwalającej na dowolność układu wewnętrznych ścian. Z takich rozwiązań korzystał w późniejszych projektach, czego przykładem jest Villa Savoye (1929‑1931), będąca symbolem modernizmu i stylu międzynarodowego. Budynek został wzniesiony na słupach, zwanych pilotisPilotispilotis, a kondygnacja parteru cofnięta. Wrażenie unoszenia się budowli nad ziemią Le Corbusier osiągnął poprzez pomalowanie cofniętej elewacji parteru na ciemny kolor oraz konstrukcję słupowo‑płytowa Poszczególne kondygnacje zostały ukształtowane każda inaczej. Budynek ma przestronne wnętrza, jest przepełniony słonecznym światłem i otoczony zielenią.

RPexZ2XFxK0vJ
Ilustracja na której znajdują się trzy aktywne punkty zawierające dodatkowe informacje: Punkt 1: Uzyskanie efektu zawieszonego w powietrzu piętra poprzez cofnięcie i ciemny parter. Punkt 2: Lekkość uzyskana przez zastosowanie cienkich słupów. Punkt 3: Konstrukcja uwolniła elewacje, które otrzymały poziome pasy okien, biegnące przez całą ich szerokość.
Kate Wagner (fot.), Le Corbusier, „Villa Savoye”, Poissy, Francja, 1929 – 1931, wikimedia.org, domena publiczna

Villa Savoye – galeria

Od  czasu  II  wojny  światowej  w  twórczości  Le  Corbusiera główne miejsce zajmowały przedsięwzięcia   na   wielką   skalę. Powojenne zapotrzebowanie na mieszkania wpłynęły na  zaprojektowanie w   Marsylii   Unité d’Habitation (1947‑1952),   nazywanego   później   Blokiem   Marsylskim   lub Jednostką  Mieszkaniową. 

R1J4J9ViOXmwB1
Ilustracja interaktywna przedstawia osiedle „Unité d'Habitation”. Na ilustracji umieszczone jest pięć aktywnych punktów zawierających dodatkowe informacje: 1. Dla 1600 mieszkańców przeznaczono 337 mieszkań w 23 różnych typach, zawsze lokalizujących je na dwóch kondygnacjach, tak, aby wszystkie mieszkania były dwupoziomowe. 2. Le Corbusier umieścił w jednostce centrum handlowe na środkowej kondygnacji, przenosząc je ze swojego standardowego usytuowania na parterze 3. Jako udogodnienia zostały przewidziane: wszelkiego rodzaju sklepy, pralnia, usługi kosmetyczne i fryzjerskie, kiosk, poczta, kawiarnia, pokoje hotelowe a także przedszkole na 150 dzieci na najwyższym siedemnastym piętrze. 4. Na tarasie wieńczącym budynek umieszczono basen, plac zabaw, salę do ćwiczeń., 5. Ideą Le Corbusiera było, aby mieszkaniec mógł sam zdecydować, czy chce brać udział w grupowych działaniach czy woli samotność we własnym mieszkaniu, w którym każdy miałby swoją własną przestrzeń. Punkt 1: Dla 1600 mieszkańców przeznaczono 337 mieszkań w 23 różnych typach, zawsze lokując je na dwóch kondygnacjach, tak aby każde mieszkanie było dwupoziomowe (źródło: https://www.kul.pl/files/1085/public/ARTykuly/2013/3._PILUK.pdf). Punkt 2: Le Corbusier umieścił w Jednostce centrum handlowe na środkowej kondygnacji, przenosząc je ze swego standardowego usytuowania na parterze (źródło: https://www.kul.pl/files/1085/public/ARTykuly/2013/3._PILUK.pdf). Punkt 3: Jako udogodnienia zostały przewidziane: wszelkiego rodzaju sklepy, pralnia, usługi kosmetyczne i fryzjerskie, kiosk, poczta, kawiarnia, pokoje hotelowe, a także przedszkole dla 150 dzieci na najwyższym 17. piętrze (źródło: https://www.kul.pl/files/1085/public/ARTykuly/2013/3._PILUK.pdf). Punkt 4: Na tarasie wieńczącym budynek umieszczono pomieszczenia rekreacyjne: basen, plac zabaw, salę do ćwiczeń (źródło: https://www.kul.pl/files/1085/public/ARTykuly/2013/3._PILUK.pdf). Punkt 5: Ideą Le Corbusiera było, aby mieszkaniec mógł sam zadecydować czy chce brać udział w grupowych działaniach czy woli samotność we własnym mieszaniu, w którym każdy miałby swoją własną przestrzeń (źródło: https://www.kul.pl/files/1085/public/ARTykuly/2013/3._PILUK.pdf).
Le Corbusier osiedle „Unité d’Habitation”, 1952, Marsylia, Francja, wikimedia.org, CC BY 4.0

Styl międzynarodowy swoim zasięgiem objął też Stany Zjednoczone, między innymi za sprawą Richarda Neutry, specjalizującego się w domach jednorodzinnych. Przełomowym projektem artysty była rezydencja doktora Philipa Lovella  – Lovell House (1927‑1929) w Los Angeles, pierwszy dom jednorodzinny w Stanach Zjednoczonych o stalowej konstrukcji. W willi widoczne są wpływy Miesa van der Rohe’a i Le Corbusiera. 

R1MrlHy2vq8oq
Richard Neutra, „Lovell House”, 1927-1929, Los Angeles, Stany Zjednoczone, wikimedia.org, CC BY 3.0
Polecenie 1

Porównaj dowolną willę Miesa van der Rohe’a lub  Le Corbusiera z Lovell House. Wnioski z postrzeżeń zapisz poniżej.

RgiBGM7MNRkXl
Wykonaj zadanie zgodnie z poleceniem.

W 1947 roku powstała letnia willa Kaufmanna w Palm Springs w Kalifornii, dzieło Neutry, które przyniosło mu sławę. Ten pięciopokojowy dom z pięcioma łazienkami został zaprojektowany tak, aby podkreślić połączenie z pustynnym krajobrazem, jednocześnie oferując schronienie przed surowymi warunkami klimatycznymi. Duże przeszklone ściany otwierają przestrzeń mieszkalną i główną sypialnię sąsiednim patioPatiopatio. Połączona przestrzeń mieszkalna i jadalna znajduje się w centrum domu.

W projekcie Neutra zastosował szklano‑aluminiowe traktyTrakttrakty, altanęAltanaaltanę-belwederBelwederbelweder na dachu i basen, w którego tafli odbija się budynek. Za pomocą dachu wspartego na belce, spoczywającej na słupie architekt przeniósł konstrukcję na zewnątrz i uzyskał wnętrze wolne od słupów.

R18tpe6d7MZqm
Richard Neutra, „Willa Kaufmanna”, 1947, Palm Springs, Stany Zjednoczone, pinimg.com, CC BY 3.0
RfJXCVPhMLgJW1
Ćwiczenie 1
Podaj nazwisko autora fabryki Fagus, która mieści się w Niemczech. Prawie całą jej fasadę wypełnia szkło i stal.
R1SjWhCR1qU9T1
Ćwiczenie 2
Podaj nazwiska zleceniodawców willi zapisanych w dalszej części polecenia. Willa 1 przylega do stromego urwiska; jest zawieszona prostopadle, aby podziwiać panoramiczne widoki Los Angeles. Willa 2 dom położonym w Palm Springs w Kalifornii, który został zamknięty przez architekt Richarda Neutra w 1946 roku.
R1VPwSQtMfz6r
Ćwiczenie 3
Połącz obiekty z miejscowościami, w których się znajdują. Obiekt 1 Fabryka Fagus Możliwe odpowiedzi: 1. Brno, 2. Alfeld, 3. Marsylia, 4. Poissy, 5. Los Angeles; Obiekt 2. Willa Tugendhatów Możliwe odpowiedzi: 1. Brno, 2. Alfeld, 3. Marsylia, 4. Poissy, 5. Los Angeles; Obiekt 3. Villa Savoye Mozliwe odpowiedzi: 1. Brno, 2. Alfeld, 3. Marsylia, 4. Poissy, 5. Los Angeles, Obiekt 4 Unite d"Habitation Możliwe odpowiedzi: 1. Brno, 2. Alfeld, 3. Marsylia, 4. Poissy, 5. Los Angeles, Obiekt 5. Lovell House Możliwe odpowiedzi: 1. Brno, 2. Alfeld, 3. Marsylia, 4. Poissy, 5. Los Angeles
R1bXT0NnIlYTu1
Ćwiczenie 4
Opisz projekt, który zrobiła na tobie największe wrażenie i wyjaśnij dlaczego.
Ćwiczenie 5

Uzupełnij dane o  obiekcie.

R1LgZgER7l09U
RbeEF0y24SC0c
Ćwiczenie 6

Rozpoznaj autora planu budowli i wskaż miejscowość, w której się znajduje.

R16ACxr3FMyWb
R1JHE9SjBLAWn
Polecenie: Rozpoznaj autora planu budowli i wskaż miejscowość, w której się znajduje. Pod poleceniem znajdują się szare pola do wpisania odpowiedzi. W prawym, dolnym rogu zadania umieszczony jest klawisz „Sprawdź” służący sprawdzeniu poprawności jego wykonania.
RHBJpTzgw16r2
Ćwiczenie 7
Polecenie: Odpowiedz, z jakiego obiektu pochodzą schody. Po zaznaczeniu punktu pojawi się miejsce do wpisania odpowiedzi. W zadaniu wykorzystano zdjęcie krętych schodów prowadzących na piętro willi, zbudowanej w latach 1928-1930 według projektu Le Corbusiera. W prawym, dolnym rogu zadania umieszczony jest klawisz „Sprawdź” służący sprawdzeniu poprawności jego wykonania.
Polecenie 2

Na podstawie wybranych dwóch obiektów wskaż cechy stylu międzynarodowego.

RXFcJYxNxn0QT
Wykonaj zadanie zgodnie z poleceniem.

Słownik pojęć

Altana
Altana

budowla ogrodowa lekkiej konstrukcji, często z ażurowymi ścianami, obsadzona roślinami pnącymi.

Belweder
Belweder

budowla ogrodowa położona na wzniesieniu, skąd roztacza się rozległy i piękny widok.

Filar
Filar

1) pionowa podpora, najczęściej wolno stojąca, spełniająca podobną funkcję jak kolumna (może mieć również bazę, głowicę, nasadnik), o przekroju wielobocznym, z kamienia, cegły, betonu itp.; znany od starożytności, szeroko stosowany do dzisiaj; w architekturze gotyckiej główny element systemu przyporowego; filary w budownictwie mostowym służą do oparcia przęseł.

Funkcjonalizm
Funkcjonalizm

kierunek w architekturze skupiający się na funkcji budynku jako najważniejszej wytycznej branej pod uwagę przy jego projektowaniu. Forma i konstrukcja mają tu znaczenie drugorzędne, służebne wobec i bezpośrednio wynikające z funkcji.

Ganek
Ganek

1) parterowa lub piętrowa przybudówka przed wejściem do budynku, nakryta przeważnie daszkiem dwuspadowym, wsparta na filarach, kolumnach lub słupach; charakterystyczny element polskich dworów; 2) długie przejście na zewnątrz budynku w formie otwartego korytarza, balkonu, krużganku, wsparte bezpośrednio na murze lub filarach, słupach, wspornikach.

Mahoń
Mahoń

drewno otrzymywane z różnych gat. drzew rosnących gł. w obu Amerykach i Afryce.

Onyks
Onyks

odmiana agatu o naprzemianległych warstewkach jasnych i ciemnych; minerał, mineraloid, rzadziej skała lub substancja pochodzenia organicznego oraz produkt syntetyczne wykorzystywane w jubilerstwie i zdobnictwie.

Patio
Patio

w architekturze hiszpańskiej mały otwarty dziedziniec wewnętrzny, zwykle o kamiennej posadzce, często otoczony krużgankami.

Pilotis
Pilotis

wolno stojące podpory, na których budynek wznosi się ponad otaczający teren. Określenie wprowadzone przez Le Corbusiera

Strop
Strop

poziomy element konstrukcyjny oddzielający kondygnacje budynku.

Trakt
Trakt

ciąg pomieszczeń usytuowanych na jednej osi, zwykle równoległej do osi podłużnej budynku.

Słownik pojęć został opracowany na podstawie:

encyklopedia.pwn.pl

Galeria dzieł sztuki

Bibliografia

Banham R. R., Rewolucja w architekturze, Z.Wyd. Artystyczne i Filmowe, Warszawa 1979.

Białostocki J., Sztuka XX wieku, PWN, Warszawa 1971.

Flint A., Le Corbusier. Architekt jutra, W.A.B., Warszawa 2016.

Sudic D., B jak Bauhaus: a jak autentyk, b jak bauhaus, c jak cztery kółka: alfabet współczesności, Karakter, Kraków 2014.

Szolginia W., Architektura, Sigma NOT, Warszawa 1992.

Ilustrowany leksykon architektoniczno‑budowlany pod red. Wojciecha Skowrońskiego, Arkady, Warszawa 2008.