Ważne daty

Kamera otworkowa (camera obscura)

Podstawowym narzędziem pracy fotografa jest aparat fotograficzny. Zdjęcie fotograficzne (fotografia) to obraz, który został uzyskany w wyniku zastosowania określonej techniki fotograficznej. Najczęściej otrzymujemy je dzięki technologii układu optycznego, czyli aparatu fotograficznego.

Pierwowzorem aparatu była kamerka otworkowa, tzw. camera obscura. Jest to prosty przyrząd optyczny, znany już od czasów starożytności. Swoim wyglądem przypomina pudełko lub skrzynkę, która jest wewnątrz wyciemniona, zwykle pomalowana na czarno. Na jednej ze ścianek znajduje się niewielki otwór, a naprzeciwko niego umieszczony jest materiał światłoczuły, np. papier fotograficzny.
Poniżej na zdjęciu możesz zobaczyć to urządzenie.

RRIXRJ3ugKIzp1

Ilustracja przedstawia przyrząd optyczny, zwany kamerą otworkową, czyli camera obscura. Zbudowana jest z drewna i składa się ze skrzynki z ruchomą pokrywą u góry. Po prawej stronie znajduje się wysunięty element pełniący rolę soczewki. Z przodu usytuowany jest otwór - obiektyw.

Przyjrzyj się schematowi działania kamery otworkowej. Klikając na ilustrację interaktywną, dowiesz się, jak działa.

Kamera otworkowa była wykorzystywana w sztuce, szczególnie w malarstwie. Leonardo da Vinci porównał ją do ludzkiego oka. Posługiwali się nią tacy twórcy, jak: Canaletto, Friedrich, Della Porta. W ten sposób mogli bardzo wiernie oddać rzeczywisty krajobraz czy uchwycić podobieństwo portretowanej osoby. Przyjrzyj się poniższej ilustracji, która pokazuje, jak artyści korzystali z tego urządzenia.

R9ZiaiHWpLwMF1

Ilustracja przedstawia rycinę, na której zobrazowany jest sposób przenoszenia obrazu za pomocą przyrządu camera obscura. W dużej skrzyni z otworem po lewej stronie znajduje się artysta, pracujący przy malowaniu obrazu. Na prawej ścianie odbija się odwrócony obraz pejzażu, znajdującego się na zewnątrz, wpadający przez soczewkę w otworze skrzyni.

Poniżej zamieszczono dwie fotografie ukazujące ten sam widok, jednak wykonane za pomocą różnych aparatów: kamerą otworkową (górne zdjęcie) i klasycznym aparatem fotograficznym (dolne zdjęcie). Przyglądając się zdjęciom, zwróć szczególną uwagę na różnice w utrwaleniu obrazu. Klikając na fotografię, poznasz cechy obu rodzajów fotografowania.

Poniżej kilka przykładów zdjęć wykonanych za pomocą kamery otworkowej.

RuKgplTTDz5tg1

Ilustracja przedstawia zdjęcie Wolfa Howarda, „Drzewo w śniegu”. Fotografię wykonano camerą obscurą. Jest czarno - biała, nieostra, przedstawia pejzaż z centralnie umieszczonym, bezlistnym drzewem. W tle rozciąga się widok na zabudowania. Na pierwszym planie znajduje się pole zasypane śniegiem.

RVjk6hTmi45731

Ilustracja przedstawia zdjęcie Wolfa Howarda, „Buty”. Ukazuje stojące na murku skórzane buty z cholewkami. Stykają się piętami, a czubki rozchodzą się na zewnątrz. Fotografię wykonano techniką czarno‑białą za pomocą camera obscura. Elementy znajdujące się bliżej przyrządu są nieostre. Murek oraz czubki butów są prześwietlone. W tle znajduje się pejzaż.

RlPbffXTk0dh41

Ilustracja przedstawia zdjęcie Jakuba Wawrzaka, „Bez tytułu”. Fotografię wykonano camerą obscurą. Ilustracja przedstawia zdjęcie Jakuba Wawrzaka, „Bez tytułu”. Fotografię wykonano camerą obscurą. Na zdjęciu widać dziewczynę na huśtawce, na ogrodzonym placu zabaw. Fotografia jest nieostra, obraz widać, jakby był za mgłą.

Zdjęcia wykonane za pomocą kamery otworkowej są zazwyczaj nieostre, delikatnie rozmyte. Przyglądając się detalom, szczególnie ich krawędziom, można zauważyć miękkość, brak wyraźnych granic pomiędzy elementami znajdującymi się na fotografii.

RwnAqyJyFCG7y1

Czarno - biała ilustracja przedstawia zdjęcie Anny Koli, „Las XII”. Fotografia przedstawia brzozowy las zimą. Smukłe drzewa rozciągają się na całą wysokość. Przez prześwity widoczne jest jasne niebo.

RtpEwmqHVQnCM1

Kolorowa ilustracja przedstawia zdjęcie Anny Koli, „Szpręgi I”. Fotografia prezentuje taflę wody, w której odbijają się drzewa, niebo. Zdjęcie jest rozmyte, pozbawione detali, niektóre elementy sprawiają wrażenie zamglonych.

Camera obscura w języku łacińskim oznacza ciemną komnatę, ponieważ urządzeniem tym może być także pomieszczenie z oknem, np. pokój. W tym celu należy szczelnie zakryć, np. czarną folią, wszystkie źródła światła, tak, by w pomieszczeniu było zupełnie ciemno. Następnie w miejscu zaciemnienia okna, należy wyciąć niewielką dziurkę. Na ścianie naprzeciw otworu ujrzysz widok zza okna, odwrócony o 180°.

Zobacz zdjęcie, które pokazuje omówione zjawisko.

R8R0x2gnoyaZ71

Ilustracja przedstawia fotografię Jakuba Wawrzaka, „Camera obscura”. Zdjęcie prezentuje efekt, jaki został osiągnięty po wykorzystaniu pomieszczenia jako camera obscura. Okno w pomieszczeniu zasłonięte jest czarną folią. Na środku folii znajduje się mały otwór, przez który wpada światło. Na przeciwnej do okna ścianie odbija się odwrócony o 180 stopni widok zza okna. Na górnej części ściany, ukazane są zielone drzewa, na dolnej niebo z chmurami.

Współcześnie

Współcześnie niektórzy artyści nadal używają kamery otworkowej, jednak głównym narzędziem pracy fotografikówFotografikfotografików są aparaty fotograficzne: klasyczne (analogowe) oraz cyfrowe.

R1CxHTbfBJvgN1

Ilustracja przedstawia aparat fotograficzny Zenit 122. Przyrząd jest czarny, ma dołączony obiektyw. Po lewej stronie, z przodu znajduje się przesuwany włącznik, a na boku pokrętło. Na górze usytuowane są: przyciski i pokrętła.

Zasady działania w klasycznym aparacie fotograficznym są zbliżone do kamery otworkowej. Jednak otwór, przez który wpada światło, zastąpiono obiektywemObiektyw fotograficznyobiektywem. W obiektyw wbudowano soczewkęSoczewka fotograficznasoczewkę, skupiającą i pomniejszającą obraz. Obraz pada na błonę światłoczułą, którą jest klisza fotograficzna. W aparatach cyfrowych klisza została zastąpiona światłoczułą matrycą z elementami fotoelektrycznymi, dzięki czemu obraz zapisywany jest w pamięci aparatu w formie cyfrowej.
Przyjrzyj się zdjęciom przedstawiającym budowę aparatu fotograficznego.
Aparat fotograficzny składa się z korpusu (tzw. body) i obiektywu.

Istnieją różne rodzaje obiektywów.
Obiektywy stałoogniskowe to obiektywy bardzo krótkie, posiadające stały kąt widzenia, zatem, aby sfotografować przedmiot bliżej, należy zbliżyć się do niego z aparatem.
Obiektywy zmiennoogniskowe to obiektywy z funkcją zoomZoomzoom, umożliwiającą „zbliżenie” fotografowanego przedmiotu. Stojąc w jednym miejscu, możemy fotografować przedmioty znajdujące się zarówno blisko, jak i „przybliżyć” te dalsze (podobnie jak lornetką podczas obserwacji odległych obiektów).
Na fotografii niżej możesz zobaczyć oba rodzaje obiektywów.

Rf4VcengmCv751

Ilustracja przedstawia część aparatu fotograficznego - obiektyw stałoogniskowy. Obiektyw posiada oznaczenia oraz dwa pokrętła. Obok niego znajduje się osłona zabezpieczająca przed uszkodzeniem.

R1LHkKaLfEdAv1

Ilustracja przedstawia część aparatu fotograficznego - obiektyw zmiennoogniskowy. Obiektyw posiada oznaczenia oraz jedno pokrętło. W soczewce odbija się pomieszczenie.

Gdy zmieniamy ogniskowe (używając funkcji zoom), możemy dostrzec więcej szczegółów. Ilustracja prezentuje 6 zdjęć tego samego kadru przy zastosowaniu różnych ogniskowych.

RR5ekghxKQOBO1

Ilustracja przedstawia grupę ludzi grających w piłkę, sfotografowanych z zastosowaniem różnych ogniskowych. Jest to sześć zdjęć, ukazujących scenę w różnych odległościach - od ujęcia dalekiego do bliskiego. Na pierwszym obrazku drużyna jest tak daleko, że głównym tematem jest pejzaż. Na kolejnych coraz bardziej przybliża się grupa osób, aby na ostatnim stałą się rozpoznawalna.

Istnieją też obiektywy szerokokątne i wąskokątne.
Obiektywy szerokokątne „widzą” więcej niż ludzkie oko, ponieważ ich kąt widzenia jest znacznie szerszy. Dzięki nim możemy fotografować duże przedmioty z małej odległości. Sprawdzają się świetnie do fotografii wnętrz, architektury i krajobrazu.
Obiektywy wąskokątne, zwane teleskopowymi, mają bardzo mały kąt widzenia, jednak dzięki temu możemy widzieć dalej. Umożliwia to fotografowanie z bliska obiektów, do których nie możemy się zbliżyć.
Na zdjęciu poniżej możesz zobaczyć fotografa wykorzystującego obiektyw teleskopowy.

RuRxNbo3JjNyv1

Ilustracja przedstawia fotografa przygotowującego się do wykonania zdjęcia. Mężczyzna trzyma w ręce aparat z wysuniętym, dużym obiektywem. Ubrany jest w dżinsową koszulę i czerwoną kamizelkę oraz szarą czapkę z daszkiem. Na szyi zawieszoną ma lornetkę. Przed nim ustawiony jest statyw. W tle znajduje się widok na jezioro i górzysty teren.

Niżej zamieszczone zdjęcie wykonano obiektywem wąskokątnym.

Ryc92hfFLVHDN1

Ilustracja przedstawia mecz piłkarski. Dwóch nastolatków biegnie do piłki. Jeden ubrany jest w biało‑niebieski strój, drugi w czerwony z białymi paskami. Na nogach mają getry. Chłopiec po lewej jest ubrudzony od błota. W tle znajdują się inni zawodnicy, jednak ich obraz jest rozmyty.

Przednia część obiektywu to soczewka, która zbiera i przekazuje obraz na matrycę światłoczułą wewnątrz aparatu.

RHFQQ7LyT9FcU1

Ilustracja przedstawia przednią część obiektywu apartu. Eksponuje soczewkę, wokół której znajduje się opis z nazwą firmy, i miejscem produkcji. Soczewka ukazana jest na szarym tle.

W środku obiektywu znajduje się niezwykle ważny element aparatu, tzw. przysłona która składa się z kilku metalowych listków, które nachodząc na siebie tworzą mniejszy lub większy otwór. Zadaniem przesłony jest regulacja dopływu strumienia światła, które wpada do obiektywu. Im większy otwór, tym więcej wpada światła, a zdjęcie jest jaśniejsze.

RB7DGiNTF6C6O1

Ilustracja przedstawia tylną część obiektywu aparatu. Ukazuje na niej przesłonę, złożoną z sześciu zamykających się elementów. Zamknięte pozostawiają otwór, który może różnić się wielkością, w zależności od regulacji.

Przysłonę oznacza się literą f, a jej wielkość cyframi. Najbardziej popularne przysłony to f/1.4, f/2, f/2.8, f/4, f/5.6, f/8, f/11, f/16, f/22, f/32 i f/64. Mała wartość przysłony (np. f/2), to duży otwór, im większa przysłona (np. f/16), tym mniejsza szczelina, przez którą przedostaje się światło. Warto zapamiętać:
mała przysłona – mało przysłaniamy – więc otwór jest duży,
duża przysłona – dużo przysłaniamy – więc otwór jest mały.

R1IYL2i7mtaAx1

Ilustracja przedstawia dwa obiektywy. Pierwszy obiektyw jest słabo przysłonięty. Wokół niego znajduje się napis: Multi coating. Pentacon; auto 1.8/50. W górnym rogu zdjęcia zamieszczono informację: f/2.8. Dolne zdjęcie przestawia obiektyw mocno przysłonięty z tym samym napisem. W górnym lewym rogu zdjęcia zamieszczona jest informacja: f/16.

Głębia

Od przysłony zależy nie tylko jasność zdjęcia. Jej wielkość wpływa także na głębię ostrościGłębia ostrościgłębię ostrości, czyli decyduje, czy wszystkie elementy na zdjęciu są ostre i wyraźne. Przysłona o małej wartości (np. 1.4, 2, 2.8) sprawia, że tylko niektóre elementy na zdjęciu są ostre, reszta pozostaje rozmyta.

Zapoznaj się z ilustracjami umieszczonymi poniżej, na których wyraźnie widoczne są detale, tło jest rozmyte. W obu przypadkach w celu podkreślenia głównego motywu zdjęcia tło nie posiada głębi ostrości.

R1OJ8f5XffA7i1

Zdjęcie przedstawia zbliżenie na liść i spacerującego po nim żuka. Liść i żuk są ostre, bardzo wyraźnie przedstawione, z detalami, natomiast tło jest rozmyte.

R1RGZzSif58tS1

Zdjęcie przedstawia muchomora rosnącego w lesie. Muchomor oraz ziemia wokół niego przedstawiona została bardzo wyraźnie, natomiast dalsza część lasu jest rozmyta.

Małe przysłony wykorzystywane są do zdjęć portretowych. Przyjrzyj się przykładom takich zdjęć.

R4uHSJJ7plTyr1

Ilustracja przedstawia zdjęcie portretowe starego Araba na pustyni, trzymającego młodą kózkę. Mężczyzna ma pomarszczoną twarz, jedno chore oko, na ramionach ma zarzucony jakby worek. Tło jest rozmazane.

RXCCuCIP3lZm81

Ilustracja przedstawia zdjęcie portretowe małego, czarnego chłopca. Zdjęcie jest czarno‑białe. Chłopiec ma smutną minę, patrzy zamyślony w bok. Tło jest rozmyte.

Rku0S13B1mOfK1

Ilustracja przedstawia zdjęcie portretowe małej dziewczynki. Dziewczynka uśmiecha się w stronę kamery. Ma długie blond włosy. Tło jest rozmyte.

Małą głębię ostrości określa się jako „wyodrębniającą”, gdyż wykorzystywana jest w zdjęciach dla zaakcentowania, wyróżnienia wybranego obiektu. W ten sposób autor zdjęcia sugeruje odbiorcy, na czym powinien skupić uwagę.
Przyjrzyj się przykładom takich zdjęć.

R11Wvj6RFZS9O1

Ilustracja przedstawia zdjęcie żołnierzy ustawionych w szeregu, ujętych perspektywicznie. Mają na sobie galowe mundury, a na głowach czapki. Drugi z prawej ma głowę skierowaną w lewą stronę. Jego twarz jako jedyna jest wyostrzona.

RosKIpsDkykfs1

Ilustracja przedstawia zdjęcie twarzy dwóch chłopców. Jeden stoi przodem do aparatu, jego twarz jest nieostra. Drugi chłopczyk stoi profilem, za pierwszym chłopcem i jego twarz jest ostra. Patrzy zamyślony, z podniesioną głową, przed siebie.

R1L8j5pCCZPGn1

Ilustracja przedstawia czarno-białą fotografię dziewczynki. Stoi na ulicy i jest skierowana w kierunku widza. Ma długie, ciemne włosy. Obok niej stoi rower. Postać dziewczynki jest wyostrzona, natomiast tło rozmyte.

Inaczej jest w przypadku dużych przysłon (np. f/11, f/16, f/22, f/32 i f/64), dzięki którym uzyskujemy dużą głębię ostrości. Wszystkie elementy na zdjęciu są ostre, dlatego tak samo dobrze widzimy zarówno pierwszy plan, jak i elementy znajdujące się w oddali. Zdjęcia takie najczęściej powstają przy fotografowaniu pejzaży i architektury.
Przyjrzyj się zdjęciom wykonanym przy wykorzystaniu dużych przysłon.

RWvJPjGArW5aw1

Ilustracja przedstawia zdjęcie Jakuba Wawrzaka. Czarno‑biała fotografia ukazuje widok na miasto ujęty z lotu ptaka. Pierwszy plan jest przybliżony i przedstawia fragment dachu. Budynki w tle zmniejszają się wraz z oddalaniem.

R18xKpJDQhFDC1

Ilustracja przedstawia architekturę miejską. Ukazuje wąską ulicę z frontami budowli po bokach w silnym skrócie perspektywicznym. Na końcu ulicy znajduje się kościół, którego fasada z wierzą wydaje się mała względem budowli na pierwszym planie, czego przyczyną jest daleki plan.

R12KJb9vgj5OZ1

Ilustracja przedstawia zdjęcie krajobrazu górskiego. Pomiędzy masywami górskimi rozlewa jezioro, nad którym unosi się mgła. Na pierwszym planie ukazane jest wzgórze przykryte śniegiem. Gdzieniegdzie pojawia się roślinność.

R1lqzB9x3xbsR1

Ilustracja przedstawia zdjęcie pejzażu. Ukazuje asfaltową drogę, po której bokach rozciąga się krajobraz górski. Pejzaż ujęty jest w perspektywie zbieżnej. Brązowe góry łączą się na horyzoncie. Nad widokiem rozpościera się błękitne niebo.

Czas naświetlania

Niezwykle istotne w procesie fotografowania, oprócz ustawienia odpowiedniej przysłony, jest dopasowanie czasu naświetlania oraz czułości ISOISOISO.
Czas naświetlania to czas otwarcia migawki w aparacie. Migawka to pewnego rodzaju kurtyna, która odsłania się, by wpuścić określoną ilość światła. Podczas wykonywania zdjęcia wciskamy przycisk, tzw. spust migawki, który otwiera ją na określony czas. Im dłużej jest otwarta, tym więcej światła wpada na kliszę lub matrycę światłoczułą. Za mała ilość światła powoduje, że zdjęcie jest niedoświetlone, natomiast za duża może spowodować jego prześwietlenie.
Na zdjęciach zamieszczonych niżej możesz zobaczyć spust migawki, zamkniętą migawkę oraz otwartą migawkę.

R1abeV0p7LJVF1

Ilustracja przedstawia fragment aparatu fotograficznego, na którym ukazany jest ekran z wyświetlaczem. Powyżej znajduje się pokrętło i kilka przycisków. Czerwoną ramką otoczony jest spust od migawki.

RIMPomRVcKU4v1

Ilustracja przedstawia tył aparatu fotograficznego bez ekranu. Migawka, znajdująca się w środkowej części jest zasłonięta.

R3a4PHNW7YKLO1

Ilustracja przedstawia tył aparatu fotograficznego bez ekranu. Migawka, znajdująca się w środkowej części jest otwarta.

Zapoznaj się ze zdjęciami umieszczonymi poniżej. Przedstawiają one ten sam kadr sfotografowany przy zastosowaniu różnego czasu naświetlania. Klikając zdjęcia, dowiesz się, jak czas naświetlania wpłynął na jakość fotografii.

Dłuższy czas naświetlania gwarantuje jaśniejsze zdjęcie, jednak zwiększa ryzyko poruszenia i nieostrej fotografii. Aby uniknąć takich sytuacji, fotografowie używają statywówStatywstatywów, na których umieszczają aparaty tak jak fotograf na poniższym zdjęciu.

R1Wi4KxyF5NuQ1

Ilustracja przedstawia fotografa przygotowującego się do wykonania zdjęć. Fotograf pochyla się nad statywem, dookoła niego panuje ciemność, widać czarny zarys jego ciała oraz zarysy wysokiej trawy. Na dalekim planie widoczne są obłoki, na tle łuny światła. Niebo powyżej jest niebieskie.

Kiedy użycie statywu nie jest możliwe, by zapewnić ostrość zdjęcia, fotografowie starają się ustawić możliwie najkrótszy czas naświetlania. Jest on tak krótki, że musi być oznaczany za pomocą części ułamkowych sekundy, np. 1/30 s, 1/60 s. Im większy dzielnik (a więc w zapisie liczba po prawej stronie), tym krótszy czas naświetlania.
Czas naświetlania jest bardzo istotny przy fotografowaniu ruchu.
Poniżej możesz zobaczyć trzy różne sposoby fotografowania ruchu.

1. Przy bardzo krótkim czasie naświetlania, poruszający się element zostaje zatrzymany w momencie wykonywania określonej czynności i obraz jest ostry.

R1BcY1rHnGtRd1

Ilustracja przedstawia scenę podczas meczu koszykówki. Na pierwszym planie grają trzej czarnoskórzy mężczyźni. W tle znajduje się widownia. Pierwszy plan wyróżnia się wyostrzeniem obrazu, podczas gdy drugi jest ciemniejszy i niewyraźny.

2. Przy dłuższym czasie naświetlania elementu można pokazać jego charakterystyczne rozmycie.

R1DV74aUMeEr71

Ilustracja przedstawia czarno‑białe zdjęcie Jakuba Wawrzaka. Fotografia ukazuje dziewczynkę w białej sukience na chodniku podczas tańca lub podskakiwania. Autor oddał ruch poprzez długi czas naświetlania. Widoczne są poszczególne fazy ruchu stroju dziewczynki.

3. Jeśli śledzimy poruszający się obiekt, podążając za nim aparatem, obraz pozostanie ostry, natomiast tło będzie poruszone w takim kierunku, w jakim podąża fotografowany obiekt.

R1ROGCucE4G5s1

Ilustracja przedstawia fotografię rowerzysty, jadącego po ulicy. Rowerzysta ukazany został z boku, jego postać jest ostra, a reszta zdjęcia, cały krajobraz jest rozmyty.

Czułość aparatu na światło określa ISO. Dawniej, gdy korzystano z aparatów analogowych na kliszę fotograficzną, wybierano czułość dla całego filmu. Zazwyczaj przy zakupie filmu decydujące znaczenie miał fakt, czy zdjęcia będą wykonywane wewnątrz pomieszczenia, czy przy naturalnym oświetleniu. Jeśli zdjęcia miały być wykonywane przy naturalnym oświetleniu, wystarczył film o czułości ISO 100. W przypadku zdjęć wykonywanych wewnątrz pomieszczeń, przy słabym oświetleniu konieczne było użycie filmu o większej czułości ISO 400. Zatem im słabsze oświetlenie, tym czułość filmu musi być wyższa.

W aparatach cyfrowych możemy zmieniać ISO w dowolnym momencie, w zależności od warunków atmosferycznych i miejsc, w których się znajdujemy. Należy jednak pamiętać, że im wyższe ISO, tym gorsza jakość zdjęć. Kolory nie są już wtedy nasycone, niektóre detale przestają być widoczne, a obraz nie jest gładki, tylko ziarnisty. Dlatego poza przypadkami, gdy wysokie ISO jest konieczne (np. w ciemnej sali koncertowej), aby nie obniżać jakości zdjęć, należy stosować możliwie najniższą wartość ISO.

Zapoznaj się ze zdjęciami, które ukazują ten sam kadr, jednak fotografowany przy różnym oświetleniu. Klikając ilustracje, dowiesz się w jaki sposób artystka uzyskała taki efekt.

Fotografia artystyczna

Wykonywanie fotografii mających walory dzieł sztuki nazywamy fotografiką lub fotografią artystyczną. Fotografia taka ujawnia wewnętrzny świat artysty i jego wizje. Fotograficy często odchodzą od dosłownego odwzorowania rzeczywistości, stosując fotografię abstrakcyjnąAbstrakcjaabstrakcyjną. W tego rodzaju fotografii wykorzystywane są przedmioty i ich elementy do uzyskania mało oczywistych obrazów fotograficznych – artysta zaskakuje widza, pokazując coś z niecodziennej perspektywy, bawi się formą, kolorem i światłem, tworzy obraz czegoś, co nie jest od razu rozpoznawalne. Dopiero tytuł zdjęcia lub kilka zdań wyjaśnienia zmieniają jego postrzeganie.

RwmBe9Av19pfn1

Ilustracja przedstawia czarno - białe zdjęcie drewnianej ławki z wysokim oparciem. Ławka stoi przed budynkiem, na tle ściany, wykończonej białą okładziną imitującą cegłę. Nad ławką znajduje się fragment parapetu. Przestrzeń po lewej stronie jest pusta.

R1bj4McnnHwR11

Ilustracja przedstawia abstrakcyjne zdjęcie ławki, autorstwa Zdzisława Mackiewicza. Fotografia przedstawia czarne, połyskujące siedzisko. Oparcie i nogi ławki wykonane są z drutu.

Galeria ilustracji

RRIXRJ3ugKIzp1

Ilustracja przedstawia przyrząd optyczny, zwany kamerą otworkową, czyli camera obscura. Zbudowana jest z drewna i składa się ze skrzynki z ruchomą pokrywą u góry. Po prawej stronie znajduje się wysunięty element pełniący rolę soczewki. Z przodu usytuowany jest otwór - obiektyw.

ReA67s3SiFMOw1

Ilustracja interaktywna przedstawia schemat działania przyrządu, zwanego camera obscura. Poza nim znajduje się świeca, której odwrócony obraz się na wewnętrznej ścianie skrzynki. Na ilustracji umieszczone są interaktywne punkty z informacjami: Punkt 1: 1. Rzeczywisty przedmiot znajdujący się na zewnątrz, przed kamerą. Punkt 2: 2. Otwór w ściance kamery, przez które wpada światło do wnętrza urządzenia. Punkt 3: 3. Ścianka naprzeciwko otworu, na której tworzy się odwrócony obraz. Jeśli umieścimy w tym miejscu materiał światłoczuły (papier fotograficzny lub kliszę), obraz zostanie utrwalony. Punkt 1: 1. Rzeczywisty przedmiot znajdujący się na zewnątrz, przed kamerą. Punkt 2: 2. Otwór w ściance kamery, przez które wpada światło do wnętrza urządzenia. Punkt 3: 3. Ścianka naprzeciwko otworu, na której tworzy się odwrócony obraz. Jeśli umieścimy w tym miejscu materiał światłoczuły (papier fotograficzny lub kliszę), obraz zostanie utrwalony.

Ilustracja interaktywna przedstawia schemat działania przyrządu, zwanego camera obscura. Poza nim znajduje się świeca, której odwrócony obraz się na wewnętrznej ścianie skrzynki. Na ilustracji umieszczone są interaktywne punkty z informacjami: Punkt 1: 1. Rzeczywisty przedmiot znajdujący się na zewnątrz, przed kamerą. Punkt 2: 2. Otwór w ściance kamery, przez które wpada światło do wnętrza urządzenia. Punkt 3: 3. Ścianka naprzeciwko otworu, na której tworzy się odwrócony obraz. Jeśli umieścimy w tym miejscu materiał światłoczuły (papier fotograficzny lub kliszę), obraz zostanie utrwalony. Punkt 1: 1. Rzeczywisty przedmiot znajdujący się na zewnątrz, przed kamerą. Punkt 2: 2. Otwór w ściance kamery, przez które wpada światło do wnętrza urządzenia. Punkt 3: 3. Ścianka naprzeciwko otworu, na której tworzy się odwrócony obraz. Jeśli umieścimy w tym miejscu materiał światłoczuły (papier fotograficzny lub kliszę), obraz zostanie utrwalony.

R9ZiaiHWpLwMF1

Ilustracja przedstawia rycinę, na której zobrazowany jest sposób przenoszenia obrazu za pomocą przyrządu camera obscura. W dużej skrzyni z otworem po lewej stronie znajduje się artysta, pracujący przy malowaniu obrazu. Na prawej ścianie odbija się odwrócony obraz pejzażu, znajdującego się na zewnątrz, wpadający przez soczewkę w otworze skrzyni.

RuKgplTTDz5tg1

Ilustracja przedstawia zdjęcie Wolfa Howarda, „Drzewo w śniegu”. Fotografię wykonano camerą obscurą. Jest czarno - biała, nieostra, przedstawia pejzaż z centralnie umieszczonym, bezlistnym drzewem. W tle rozciąga się widok na zabudowania. Na pierwszym planie znajduje się pole zasypane śniegiem.

RVjk6hTmi45731

Ilustracja przedstawia zdjęcie Wolfa Howarda, „Buty”. Ukazuje stojące na murku skórzane buty z cholewkami. Stykają się piętami, a czubki rozchodzą się na zewnątrz. Fotografię wykonano techniką czarno‑białą za pomocą camera obscura. Elementy znajdujące się bliżej przyrządu są nieostre. Murek oraz czubki butów są prześwietlone. W tle znajduje się pejzaż.

RlPbffXTk0dh41

Ilustracja przedstawia zdjęcie Jakuba Wawrzaka, „Bez tytułu”. Fotografię wykonano camerą obscurą. Ilustracja przedstawia zdjęcie Jakuba Wawrzaka, „Bez tytułu”. Fotografię wykonano camerą obscurą. Na zdjęciu widać dziewczynę na huśtawce, na ogrodzonym placu zabaw. Fotografia jest nieostra, obraz widać, jakby był za mgłą.

RwnAqyJyFCG7y1

Czarno - biała ilustracja przedstawia zdjęcie Anny Koli, „Las XII”. Fotografia przedstawia brzozowy las zimą. Smukłe drzewa rozciągają się na całą wysokość. Przez prześwity widoczne jest jasne niebo.

RtpEwmqHVQnCM1

Kolorowa ilustracja przedstawia zdjęcie Anny Koli, „Szpręgi I”. Fotografia prezentuje taflę wody, w której odbijają się drzewa, niebo. Zdjęcie jest rozmyte, pozbawione detali, niektóre elementy sprawiają wrażenie zamglonych.

R8R0x2gnoyaZ71

Ilustracja przedstawia fotografię Jakuba Wawrzaka, „Camera obscura”. Zdjęcie prezentuje efekt, jaki został osiągnięty po wykorzystaniu pomieszczenia jako camera obscura. Okno w pomieszczeniu zasłonięte jest czarną folią. Na środku folii znajduje się mały otwór, przez który wpada światło. Na przeciwnej do okna ścianie odbija się odwrócony o 180 stopni widok zza okna. Na górnej części ściany, ukazane są zielone drzewa, na dolnej niebo z chmurami.

RWvJPjGArW5aw1

Ilustracja przedstawia zdjęcie Jakuba Wawrzaka. Czarno‑biała fotografia ukazuje widok na miasto ujęty z lotu ptaka. Pierwszy plan jest przybliżony i przedstawia fragment dachu. Budynki w tle zmniejszają się wraz z oddalaniem.

R18xKpJDQhFDC1

Ilustracja przedstawia architekturę miejską. Ukazuje wąską ulicę z frontami budowli po bokach w silnym skrócie perspektywicznym. Na końcu ulicy znajduje się kościół, którego fasada z wierzą wydaje się mała względem budowli na pierwszym planie, czego przyczyną jest daleki plan.

RwmBe9Av19pfn1

Ilustracja przedstawia czarno - białe zdjęcie drewnianej ławki z wysokim oparciem. Ławka stoi przed budynkiem, na tle ściany, wykończonej białą okładziną imitującą cegłę. Nad ławką znajduje się fragment parapetu. Przestrzeń po lewej stronie jest pusta.

R1bj4McnnHwR11

Ilustracja przedstawia abstrakcyjne zdjęcie ławki, autorstwa Zdzisława Mackiewicza. Fotografia przedstawia czarne, połyskujące siedzisko. Oparcie i nogi ławki wykonane są z drutu.

Słownik pojęć

Źródło:

encyklopedia.pwn.pl