Wizytówką dwudziestolecia międzywojennego w Polsce stały się kawiarnie literackie, różnorodne, bogate życie artystyczne i towarzyskie, rozwój sztuki i literatury. Tymczasem życie zwykłych mieszkańców było niezwykle trudne. Bieda, głód, choroby, brak pracy czy bezdomność dotykały setek tysięcy ludzi, również w Warszawie. Na ponury obraz Polski tego okresu składają się także konsekwencje kryzysu politycznego i ekonomicznego oraz antysemickie nastroje, rosnące w siłę w latach trzydziestych. Mniejszość żydowska w owym czasie stanowiła 8,5 proc. wszystkich obywateli Polski, a w samej stolicy – ponad 30 proc. mieszkańców, co czyniło Warszawę drugim po Nowym Jorku skupiskiem Żydów. Ulice Muranowa: Pawia, Gęsia, Twarda, Świętojerska i Franciszkańska, Miła, Nalewki i plac Muranowski, były niemal w całości zamieszkane przez ludność żydowską.

Ta właśnie Polska, wstydliwie schowana, wykluczana i napiętnowana, wyzierająca zza pięknych, gładkich kadrów lat dwudziestych i trzydziestych, znalazła swoje miejsce w wierszu Ulica Miła Władysława Broniewskiego.