Polityka zagraniczna młodego państwa polskiego była zdeterminowana koniecznością zagwarantowania jego bytu oraz bezpieczeństwa, zwłaszcza w sytuacji sąsiedztwa ze Związkiem Sowieckim z jednej, a Niemcami (a później III Rzeszą) z drugiej. Stosunków międzynarodowych nie ułatwiały ani decyzje konferencji pokojowej w Wersalu i ich konsekwencje, ani kwestia mniejszości narodowościowych w II RP, ani zawiązywane w dwudziestoleciu międzywojennym sojusze i koalicje państw europejskich.

Pierwszym układem międzynarodowym II Rzeczypospolitej po I wojnie światowej był sojusz z Francją, zawarty oficjalnie w 1921 r. Miał on charakter przede wszystkim antyniemiecki, ale również w wypadku agresji ze strony Związku Sowieckiego Francja zobowiązywała się do udzielenia Polsce pomocy materialnej. Znaczenie sojuszu polsko‑francuskiego osłabło po zawarciu traktatu w Locarno, przetrwał on jednak do września 1939 r. i był podstawą wypowiedzenia Niemcom wojny przez Francję.