Legiony Polskie. Wojska polskie u boku ententy
Zamach z 28 czerwca 1914 r. na austriackiego arcyksięcia Franciszka Ferdynanda w Sarajewie uruchomił serię zdarzeń, które doprowadziły do wybuchu pierwszej w dziejach wojny o zasięgu globalnym. Po jednej stronie konfliktu stanęły państwa trójporozumienia (ententy): Rosja, Francja i Wielka Brytania, po drugiej zaś państwa centralne: Niemcy i Austro‑Węgry wraz z sojusznikami.
W cieniu Wielkiej Wojny toczył się inny, lokalny spór pomiędzy Polakami z różnych zaborów. Różnice zdań dotyczyły tak fundamentalnych kwestii jak kształt terytorialny przyszłej Polski i jej ustrój. Przejawem tej „wojenki” na wizje i koncepcje było powstawanie rozmaitych polskich formacji militarnych u boku mocarstw, zarówno ententy, jak i państw centralnych. Poróżnieni Polacy stawali w szranki nie tylko na łamach prasy, ale również w walce, na karabiny i bagnety. W tych sporach – politycznym i militarnym – wykuwały się kariery i zażyłe przyjaźnie, które miały niebagatelny wpływ na powojenne losy niepodległego już kraju.
Rozstrzygniesz, dlaczego spośród licznych polskich formacji wojskowych walczących na frontach Wielkiej Wojny w pamięci Polaków najbardziej utrwaliły się te związane z Józefem Piłsudskim.
Wytłumaczysz, jakie cele, wartości i przekonania stały za decyzjami Polaków o przyłączaniu się do formacji zbrojnych walczących u boku mocarstw.
Wyjaśnisz, dlaczego wybory Polaków dotyczące przyłączenia się do walki zbrojnej często obarczone były dramatycznymi następstwami.
Wskażesz konsekwencje wydarzeń związanych z tworzeniem polskich formacji wojskowych w późniejszych dziejach Polski międzywojennej.