Na kulturalnej mapie Warszawy lat pięćdziesiątych, kiedy do więzienia można było trafić za buty na zbyt wysokiej podeszwie, Leopold Tyrmand – zdeklarowany miłośnik jazzu, kolorowych skarpetek i drogich angielskich marynarek, stały bywalec najlepszych warszawskich klubów, wielu osobom jawił się jako prawdziwy enfant terribleenfantenfant terrible, inni widzieli w nim szlachetnego Don Kichota, który potrafił odmówić kolaboracji z systemem. Witold Gombrowicz napisał o Tyrmandzie: