Zakończenie I wojny światowej było jednocześnie początkiem długiego, żmudnego procesu przywracania państwowości, odbudowywania gospodarki, scalania trzech różnych pod każdym względem części rozbitego dotąd kraju. I choć dwudziestolecie międzywojenne kojarzy nam się z czasem rozkwitu życia kulturalnego i artystycznego, z kawiarnianym gwarem, warszawskimi jazz‑bandami, to przecież codzienność większości mieszkańców Polski nie była barwna. Przeciwnie: bieda, bezrobocie, choroby, brak pieniędzy i mieszkań to główne problemy tamtego okresu. Czy z ciasnej, ciemnej izby dzielonej z resztą licznej rodziny dało się wiosnę, nie Polskę zobaczyćwiosnawiosnę, nie Polskę zobaczyć, jak pragnął jeden z poetów międzywojnia?