Termin „renesans”, czyli odrodzenie, narodził się we Francji w XVIII w. Początkowo odnoszono go jedynie do przejmowania wzorów włoskich w architekturze, sztuce i literaturze. W XIX w. pojęcie to zostało uogólnione i zaczęto nim określać całą epokę w dziejach kultury europejskiej, obejmującą okres od XIV do XVI w. W tym znaczeniu zaczęli je stosować dwaj historycy: Francuz Jules Michelet oraz Szwajcar Jacob Burckhardt. Ten pierwszy w 1855 r. wydał siódmy tom Historii Francji, poświęcony dziejom XVI w., a zatytułowany Renesans. Natomiast Burckhardt zapewnił sobie trwałe miejsce w historiografii dzięki opublikowanej po raz pierwszy w 1860 r. pracy Kultura Odrodzenia we Włoszech. To właśnie od jego czasów zaczęto widzieć w renesansie początek nowoczesnej kultury, której cechami charakterystycznymi są zainteresowanie światem doczesnym, koncentracja uwagi na człowieku oraz afirmacja jego indywidualności.
Opiszesz, jakie przekonania i zainteresowania cechowały renesansowych intelektualistów.
Przedstawisz osiągnięcia nauki i edukacji w renesansie.
Scharakteryzujesz stosunek renesansowych twórców i uczonych do wcześniejszej epoki – średniowiecza.
Przeanalizujesz znaczenie idei humanizmu dla sztuki i nauki odrodzenia.