W odpowiedzi na liberalną – indywidualistyczną oraz marksistowską – klasową koncepcję człowieka i społeczeństwa pojawiła się na początku XX w. myśl odwołująca się do aksjologicznego pojmowania człowieka – do postrzegania go w kategoriach wartości. Szybko zyskała ona popularność w kręgach otwartego, modernistycznego chrześcijaństwa. Różne nurty występujące przeciw traktowaniu człowieka albo jako jednostki realizującej swoje potrzeby, albo jako elementu klasy, występującego w opozycji do innych klas, połączyły się we wspólny kierunek personalistyczny, uznający godność ludzką, a nie jego sprawczość lub społeczną przynależność, za podstawę ludzkiej podmiotowości.