Upadek Nerona, a wraz z nim pierwszej dynastii doby pryncypatu, postawił społeczeństwo rzymskie przed nowym problemem: kto w tej sytuacji powinien przejąć władzę? Początkowo był to Galba, namiestnik Hiszpanii Bliższej, który zjawił się w stolicy jako pierwszy. Szybko jednak został zamordowany, a jego miejsce zajął Oton, dawny faworyt Nerona. Tego z kolei pokonał w bitwie dowódca legionów nadreńskich Witeliusz, tylko po to, by kilka miesięcy później samemu polec w starciu z wojskami Wespazjana, założyciela dynastii Flawiuszów. Wydarzenia te, mające miejsce w 69 r., przeszły do historii pod nazwą roku czterech cesarzy.