Już od 1939 r. w okupowanej Polsce powstawały podległe rządowi emigracyjnemu siły zbrojne – najpierw pod nazwą Związku Walki Zbrojnej, który następnie został przemianowany na Amię Krajową. Organizowano je z myślą o przeprowadzeniu powszechnego powstania zbrojnego, jego wybuch był jednak uzależniony od sprzyjającej sytuacji na froncie oraz od osłabienia, czy nawet rozkładu, niemieckich sił militarnych.

Plany te z czasem musiały ulec modyfikacji pod wpływem dwóch podstawowych czynników. Po pierwsze: w końcowej fazie wojny Polska znalazła się w sowieckiej strefie działań wojennych, co komplikowało położenie Armii Krajowej ze względu na zerwanie polsko‑sowieckich stosunków dyplomatycznych. Po drugie: armia niemiecka, mimo klęsk i pośpiesznego odwrotu, nie wykazywała przejawów załamania w stopniu umożliwiającym przeprowadzenie zwycięskiego powstania.