RcG0WiFg7bREA1

Ilustracja przedstawia fragment rzeźby, twarz mężczyzny widoczną z lewego półprofilu, wykutą w marmurze. Jest to twarz młodego mężczyzny o krótkich włosach z grzywką opadającą na czoło, długim, prostym nosie i wąskich ustach.

Gajusz Oktawiusz, przybrany syn zamordowanego w 44 r. p.n.e. Juliusza Cezara, okazał się godnym przejęcia po nim władzy. Adoptowany na mocy testamentu Cezara przybrał miano Gajusz Oktawian (Caius Iulius Caesar Octavianus). W ciągu kilkunastu lat zdołał pomścić śmierć ojca oraz wyeliminować politycznych rywali. Do 27 r. p.n.e. w jego rękach znalazła się władza praktycznie absolutna, której nagle… zdecydował się pozbyć. Na forum senatu, w imię ideałów republikańskich, złożył swoje wszystkie uprawnienia, aby wycofać się w zacisze życia rodzinnego. Poruszeni senatorowie postanowili ubłagać Oktawiana, aby jednak zmienił zdanie. Zaklinali go usilnie, wielokrotnie i manifestacyjnie, odwołując się do poczucia odpowiedzialności wodza oraz miłości do restytuowanej dopiero co republiki. Ostatecznie zwycięzca spod Akcjum dał się uprosić pod warunkiem podzielenia się władzą z senatem. W zamian za taką „wspaniałomyślność” rzymska rada starszych odwdzięczyła się Oktawianowi nadaniem mu przydomka Augustus, co znaczy „wywyższony przez bóstwo”. W tym samym dniu senat nadał mu w ramach swoich kompetencji gigantyczną prowincję prokonsularną stanowiącą większość rzymskiego imperium, w której Oktawian miał sprawować władzę najwyższą. Tak zaczynał się pierwszy i bodaj najbardziej spektakularny akt „komedii republiki” odegranej przez przybranego syna Cezara.