Wyobraź sobie, że rozmawiasz ze znajomymi i najciekawsze, co macie sobie do opowiedzenia, to anegdota o człowieku, który na środku ulicy schylił się… by zasznurować but. Głupie, nudne, niemożliwe? Uwagi o pogodzie z sąsiadami, „– Co u ciebie? – Wszystko dobrze” wymieniane z dawno niewidzianymi kolegami i koleżankami, dyskusje przy świątecznym stole o tym, że świat schodzi na psy i wszystko drożeje – nasze codzienne rozmowy często grzeszą banalnością. Dlaczego zatem je prowadzimy? Z tym pytaniem mierzy się w sztuce Łysa śpiewaczka Eugène Ionesco.