Karol Wielki umarł w 814 r. Nie minęło 30 lat, a stworzone przez niego imperium przestało istnieć. 10 sierpnia 843 r. trzej wnukowie cesarza: Lotar I, Karol Łysy i Ludwik Niemiecki spotkali się w Dugny, w pobliżu Verdun we Francji, by porozumieć się co do ostatecznego podziału imperium frankońskiego.

Negocjacje przebiegały w atmosferze wzajemnych oskarżeń i podejrzeń. Lata wojen wykopały między braćmi trudną do pokonania przepaść. Ostatecznie postanowiono, że tereny rozciągające się na zachód otrzymuje najmłodszy z braci Karol, na wschód –starszy Ludwik, a najstarszemu Lotarowi wraz z tytułem cesarskim przypadły obszary położone pośrodku, w skład których wchodziły ziemie ciągnące się wzdłuż Renu od Alp po Morze Północne. „Królestwo Franków, które z różnych ludów stało się jednym silnym ciałem, zostało na trzy części podzielone” – pisał z żalem świadek tamtych wydarzeń, mnich benedyktyński Adrewald z Fleury.