Wiek XVIII, a zwłaszcza jego koniec, to okres, kiedy rozpowszechniały się idee oświecenia, następowały gruntowne zmiany w strukturze gospodarki, co wpływało na zmiany społeczne, rodziły się nowe warstwy społeczne. To zarazem czas kryzysu tradycyjnej, absolutystycznej monarchii na terenie Francji oraz nowych idei określających relacje jednostka–państwo. To czas rewolucyjnych zmian społecznych i ustrojowych. Pojawiła się wówczas idea suwerenności narodu i trójpodziału władzy. W takiej sytuacji społeczno‑politycznej – wobec kryzysu Kościoła i państwa we Francji, uwikłanych w skandal obyczajowy, przy krytyce „sojuszu ołtarza z tronem” – narodziły się założenia doktryny politycznej zwanej liberalizmem. Nazwa doktryny wywodzi się z języka łacińskiego i oznacza wolność. Obecnie liberalizm rozumiany jest jako postawa społeczna, liberał zaś to człowiek miłujący wolność, ponadto jest to struktura polityczna, czyli nauka o systemach konstytucyjnego sprawowania władzy i myśl polityczna.