Zdolność rozdzielcza mikroskopu w kontekście zjawiska dyfrakcji
Czy to nie ciekawe?
W drugiej połowie XVII wieku Holender Antonie van Leewenhoek zbudował mikroskop optyczny, który dawał powiększenie około 250 razy. Za jego pomocą w 1683 roku odkrył bakterie. W latach 70‑tych XIX wieku Francuz Louis Pasteur wykazał, że bakterie mogą wywoływać choroby, zarówno u zwierząt, jak i u ludzi. Kluczowe znaczenie w tych badaniach miała możliwość obserwacji bakterii za pomocą mikroskopu. Dzięki swoim badaniom Pasteur wynalazł szczepionki. Później, w latach 80‑tych XIX wieku Pasteur przeprowadzał badania nad wścieklizną. Zarazków tej choroby nie można było wykryć za pomocą mikroskopu optycznego. Wysunął on hipotezę, że zarazki wścieklizny są zbyt małe, aby móc obejrzeć je pod mikroskopem. Zastosował jednak i w tym przypadku opracowane wcześniej metody tworzenia szczepionek – z sukcesem. Ostatecznie okazało się, że wściekliznę wywołują nie bakterie, ale wirusy. Udało się je obejrzeć za pomocą mikroskopu elektronowego dopiero w latach 30‑tych XX wieku. Był to jeden z przypadków, w którym znaczenie miała zdolność rozdzielcza mikroskopu.
dowiesz się, jakie są najmniejsze rozmiary obiektów, które można obserwować pod mikroskopem optycznym,
poznasz zasadę działania soczewki,
zrozumiesz, dlaczego zdolność rozdzielcza soczewki nie jest nieskończona,
przeanalizujesz i zinterpretujesz różnice między falowym a geometrycznym opisem światła.